Η κινηματογραφική ιστορία είναι γεμάτη με πάσης φύσεως τέρατα, που ενώ ανήκουν ξεκάθαρα στην σφαίρα του Φανταστικού ή του Υπερφυσικού, εντούτοις και σημειολογικά, αντικατοπτρίζουν τους πιο μύχιους και εσωτερικούς φόβους του Ανθρώπου απέναντι στη Ζωή, το Θάνατο, το Σκοτάδι ή τον Άλλο του Εαυτό.
Ακολουθούν Αlien, Predator, Δράκουλας, Μούμια και μερικά ακόμη κινηματογραφικά «τέρατα» που έγραψαν ιστορία, σινεφίλ και μη.
Alien
Η ιδέα του Zenomorph προϋπήρχε ως σχέδιο με το όνομα Necronom IV, στο βιβλίο «Necronomicon» του Ελβετού ζωγράφου και καλλιτέχνη Χανς Ρούντι Γκάιγκερ. Το Alien είναι μαύρο, είναι σκοτεινό, είναι ένα εφιαλτικό πλάσμα που επωάζεται μέσα στο ανθρώπινο σώμα, ενώ κατά την έξοδό του από αυτό το αφήνει πίσω του μόνο αίμα και ένα ξεκοιλιασμένο κουφάρι. Η κραυγή του μωρού Alien στην πρώτη ταινία, όταν εμφανίζεται για πρώτη φορά στο κινηματογραφικό κοινό, είναι μια από τις σπουδαιότερες σκηνές και στιγμές του παγκόσμιου σινεμά.
Predator
Το 1987 στην ταινία «Pretador» του Τζον ΜακΤίρναν μια ομάδα μισθοφόρων σε μια ζούγκλα της Λατινικής Αμερικής να προσπαθεί να εντοπίσει έναν εξωγήινο που τους εξολόθρευε έναν προς έναν χρησιμοποιώντας ένα φανταστικό όπλο που πρώτα στόχευε το θύμα του με τρεις κόκκινες τελίτσες και στην συνέχεια το αποτέλειωνε, συνήθως με μπόλικη «γκορίλα» και τα έντερά του να κρέμονται έξω. Η ταινία ξεκινάει με την σπουδαιότερη, ίσως, εναρκτήρια σεκάνς όλου του genre: ένα ελικόπτερο να πλησιάζει από τον ορίζοντα, την επιβλητική μουσική του Alan Silvestri να παιανίζει στο βάθος (ειρήσθω εν παρόδω, το soundtrack της ταινίας συγκαταλέγεται ανάμεσα στα 10-15 καλύτερα της δεκαετίας του ΄80) και τους χαρακτήρες, έναν προς έναν, να βγαίνουν από το ελικόπτερο, επιβλητικοί και πελώριοι, σαν γίγαντες της Marvel, αλλά χωρίς την «πλαστικούρα» των ηρώων κόμικ. Και στο τέλος, αφού έχουν βγει όλοι από το ελικόπτερο, ένας αναπτήρας φωτίζει το εσωτερικό του, γνωρίζοντάς μας τον Dutch, δηλαδή τον Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, να καπνίζει το πούρο του.
Δράκουλας
Τον Δράκουλα τον πρωτοσκέφτηκε ο Γερμανός συγγραφέας Γκέτε με τη «Νύφη της Κορίνθου» (1797), όπου για πρώτη φορά αναφέρεται ο ήρωας ως ένας μεσαιωνικός πρίγκιπας της Τρανσυλβανίας που φοβάται το σκόρδο, τον ήλιο και τον χριστιανικό σταυρό. Ο Μπραμ Στόκερ ακολούθησε με τον δικό του «Δράκουλα» το 1897. Το 1931 ο σκηνοθέτης Τοντ Μπράουνινγκ αναδεικνύει τον Μπέλα Λαγκόσι στον ομώνυμο ρόλο και 26 χρόνια μετά, το 1957, έρχεται ο εμβληματικός Κρίστοφερ Λι. Το 1992 ήρθε ο Φράνσις Φορντ Κόπολα να βάλει τον Κόμη Βλαντ (Γκάρι Ολντμαν) να ψιθυρίζει στην αγαπημένη του Μίνα (Γουινόνα Ράιντερ): «Διέσχισα ποταμούς αιώνων μέχρι να σε ξαναβρώ».
Freddie Krueger
Ο «Eφιάλτης στον δρόμο με τις λεύκες» του Γουές Κρέιβεν, που κυκλοφόρησε το 1984, κατάφερε να μας κάνει, εμάς πιτσιρικάδες τότε, να τρέμουμε… μπας και κοιμηθούμε και έρθει ο Φρέντι Κρούγκερ, ο νόθος γιος της Αμάντα Kρούγκερ, που έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού από τους ασθενείς ενός ψυχιατρικού ιδρύματος. Παραμορφωμένος από εγκαύματα, ο Κρούγκερ εκδικείται για όλα όσα πέρασε η μάνα του και ο ίδιος, εισβάλλοντας, μαζί με ατσάλινες λεπίδες αντί για δάχτυλα, σε εφηβικά όνειρα. «Οne-two / Freddie’s coming for you», με κλασικό Φρέντι τον πάντα εκπληκτικό Ρόμπερτ Iνγκλουντ.
Godzilla
Το σαυρόμορφο τέρας του ιαπωνικού σινεμά εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1954 σε μια παραγωγή της Toho Films και σε σκηνοθεσία Ινοσίρο Χόντα με τίτλο «Gojira», ενός δεινοσαυρικού κτήνους βάρους πολλών τόνων που προέκυψε μετά από μια πυρηνική δοκιμή των Αμερικανών στα νησιά Μπικίνι. Πάνω από 20 ταινίες, ιαπωνικές και μη, έχουν γυριστεί με πρωταγωνιστή το μεταλλαγμένο σαυρόμορφο αυτό τέρας.
Μούμια
Πρωτοεμφανίστηκε το 1932, στην ομώνυμη ταινία του Καρλ Φρεντ με τον Μπορίς Καρλόφ. Αποτέλεσμα μιας αρχέγονης κατάρας, η Μούμια κυκλοφορεί με επιδέσμους σε όλο της το σώμα και εκδικείται, ως ένας άγγελος-τιμωρός, για την τραγική μοίρα, τόσο την δική του, όσο και της συζύγου του. Ξυπνάει όποτε θέλει, πέφτει ξανά σε χειμερία νάρκη όταν το επιθυμήσει. Τα τελευταία χρόνια επανήλθε λόγω της ταινίας «The Mummy» (1999) του Στίβεν Σόμερς με πρωταγωνιστή τον Mπρένταν Φρέιζερ.
Κινγκ Κονγκ
Όταν ο συγγραφέας Εντγκαρ Γουάλας επινοούσε έναν γιγαντιαίο γορίλα ύψους 15 μ., που ζει στα νοτιοδυτικά της Σουμάτρας, στη Nήσο της Νεκροκεφαλής, και «μεταναστεύει» σιδεροδέσμιος και αλυσοδεμένος στη Νέα Υόρκη, όπου σκαρφαλώνει στην κορυφή του Εmpire State Building στο Μανχάταν, δεν περίμενε ποτέ του ότι το 1933 θα γυριζόταν μέχρι και σε ταινία από το, νεαρό τότε, Χόλιγουντ. Ακολούθησε ο «Κινγκ Κονγκ» του 1976 που έκανε γνωστή την υπέροχη Τζέσικα Λανγκ και κατόπιν το εξαιρετικό ριμέικ του 2005 με την πανέμορφη Ναόμι Γουότς.
Φρανκενστάιν
«Γεννήθηκε» το 1818 από την υπέροχα σκοτεινή πένα της αγγλίδας συγγραφέως Μαίρη Σέλεϊ και πρωτοεμφανίστηκε στο σινεμά το 1931, από τον σκηνοθέτη Τζέιμς Γουέιλ με τον τεράστιο Μπορίς Καρλόφ στον ομώνυμο ρόλο. Έκτοτε, ο ψηλός, άχαρος, αμίλητος και υπερφυσικός Φρανκενστάιν έχει εμφανιστεί σε πάνω από 100 ταινίες, από πολλά διαφορετικά στούντιο και σε εξίσου πολλά φορμάτ, μέχρι και σε κωμωδία, στο «Young Frankenstein» του Μελ Μπρουκς και στο ελαφρώς μέτριο και χλιαρό «Φρανκεστάιν» του Κένεθ Μπράνα με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο. Ενας από τους σημαντικότερους τερατόμορφους αντι-ήρωες του σινεμά.
Λυκάνθρωπος
Ως λυκάνθρωπος θεωρείται στη λαϊκή κουλτούρα, ο άνθρωπος που έχει την ικανότητα να μεταμορφώνεται σε λύκο (ή, ειδικά στις σύγχρονες ταινίες, σε ένα θηριανθρωπικό υβριδικό πλάσμα που μοιάζει με λύκο), είτε κατά βούληση είτε μετά από κατάρα είτε κατά τύχη (συχνά δάγκωμα ή γρατζουνιά από άλλον λυκάνθρωπο), με τις μεταμορφώσεις να συμβαίνουν τη νύχτα της πανσελήνου. Ο λυκάνθρωπος ήταν μια ευρέως διαδεδομένη φιγούρα στην ευρωπαϊκή λαογραφία, ιδίως κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. Από την Ευρώπη οι δοξασίες για τους λυκάνθρωπους εξαπλώθηκαν και στον Νέο Κόσμο. Η πίστη στους λυκάνθρωπους αναπτύχθηκε παράλληλα με την πίστη στις μάγισσες, κατά τη διάρκεια του ύστερου Μεσαίωνα και της πρώιμης νεότερης περιόδου. Όπως και οι δίκες για μαγεία στο σύνολό τους, η δίκη των υποτιθέμενων λυκανθρώπων εμφανίστηκε στη σημερινή Ελβετία στις αρχές του 15ου αιώνα και εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη τον 16ο αιώνα, κορυφώθηκε τον 17ο αιώνα και υποχώρησε τον 18ο αιώνα. Η περίπτωση του Peter Stumpp (1589), γνωστού και «Ο λυκάνθρωπος του Μπέντμπουργκ», οδήγησε σε κορύφωση του ενδιαφέροντος και της δίωξης των υποτιθέμενων λυκανθρώπων, κυρίως στη γαλλόφωνη και γερμανόφωνη Ευρώπη. Η πρώτη γνωστή ταινία με έναν Λυκάνθρωπο είναι η ομώνυμη του Χένρι Μακ Ρέι του 1912, ενώ ακολούθησε αυτή του 1935, σε σκηνοθεσία του Στιούαρτ Γουόκερ. Έκτοτε, ο Λυκάνθρωπος αποτελεί σχεδόν μόνιμο στα σταθερό θέμα του παγκόσμιου σινεμά, είτε στην ταινία του Τζορτζ Γουάνγκερ, το 1941, είτε με την μορφή του Τζακ Νίκολσον στο «Wolf» του Μάικ Νίκολς, είτε στο υπέροχο «Η παρέα των λύκων» του Νιλ Τζόρνταν (1984), είτε στο νεανικό και μπασκετικό «Teen Wolf» με τον Μάικλ Τζέι Φοξ.
Η κινηματογραφική ιστορία είναι γεμάτη με πάσης φύσεως τέρατα, που ενώ ανήκουν ξεκάθαρα στην σφαίρα του Φανταστικού ή του Υπερφυσικού, εντούτοις και σημειολογικά, αντικατοπτρίζουν τους πιο μύχιους και εσωτερικούς φόβους του Ανθρώπου απέναντι στη Ζωή, το Θάνατο, το Σκοτάδι ή τον Άλλο του Εαυτό.
Ακολουθούν Αlien, Predator, Δράκουλας, Μούμια και μερικά ακόμη κινηματογραφικά «τέρατα» που έγραψαν ιστορία, σινεφίλ και μη.
Alien
Η ιδέα του Zenomorph προϋπήρχε ως σχέδιο με το όνομα Necronom IV, στο βιβλίο «Necronomicon» του Ελβετού ζωγράφου και καλλιτέχνη Χανς Ρούντι Γκάιγκερ. Το Alien είναι μαύρο, είναι σκοτεινό, είναι ένα εφιαλτικό πλάσμα που επωάζεται μέσα στο ανθρώπινο σώμα, ενώ κατά την έξοδό του από αυτό το αφήνει πίσω του μόνο αίμα και ένα ξεκοιλιασμένο κουφάρι. Η κραυγή του μωρού Alien στην πρώτη ταινία, όταν εμφανίζεται για πρώτη φορά στο κινηματογραφικό κοινό, είναι μια από τις σπουδαιότερες σκηνές και στιγμές του παγκόσμιου σινεμά.
Predator
Το 1987 στην ταινία «Pretador» του Τζον ΜακΤίρναν μια ομάδα μισθοφόρων σε μια ζούγκλα της Λατινικής Αμερικής να προσπαθεί να εντοπίσει έναν εξωγήινο που τους εξολόθρευε έναν προς έναν χρησιμοποιώντας ένα φανταστικό όπλο που πρώτα στόχευε το θύμα του με τρεις κόκκινες τελίτσες και στην συνέχεια το αποτέλειωνε, συνήθως με μπόλικη «γκορίλα» και τα έντερά του να κρέμονται έξω. Η ταινία ξεκινάει με την σπουδαιότερη, ίσως, εναρκτήρια σεκάνς όλου του genre: ένα ελικόπτερο να πλησιάζει από τον ορίζοντα, την επιβλητική μουσική του Alan Silvestri να παιανίζει στο βάθος (ειρήσθω εν παρόδω, το soundtrack της ταινίας συγκαταλέγεται ανάμεσα στα 10-15 καλύτερα της δεκαετίας του ΄80) και τους χαρακτήρες, έναν προς έναν, να βγαίνουν από το ελικόπτερο, επιβλητικοί και πελώριοι, σαν γίγαντες της Marvel, αλλά χωρίς την «πλαστικούρα» των ηρώων κόμικ. Και στο τέλος, αφού έχουν βγει όλοι από το ελικόπτερο, ένας αναπτήρας φωτίζει το εσωτερικό του, γνωρίζοντάς μας τον Dutch, δηλαδή τον Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, να καπνίζει το πούρο του.
Δράκουλας
Τον Δράκουλα τον πρωτοσκέφτηκε ο Γερμανός συγγραφέας Γκέτε με τη «Νύφη της Κορίνθου» (1797), όπου για πρώτη φορά αναφέρεται ο ήρωας ως ένας μεσαιωνικός πρίγκιπας της Τρανσυλβανίας που φοβάται το σκόρδο, τον ήλιο και τον χριστιανικό σταυρό. Ο Μπραμ Στόκερ ακολούθησε με τον δικό του «Δράκουλα» το 1897. Το 1931 ο σκηνοθέτης Τοντ Μπράουνινγκ αναδεικνύει τον Μπέλα Λαγκόσι στον ομώνυμο ρόλο και 26 χρόνια μετά, το 1957, έρχεται ο εμβληματικός Κρίστοφερ Λι. Το 1992 ήρθε ο Φράνσις Φορντ Κόπολα να βάλει τον Κόμη Βλαντ (Γκάρι Ολντμαν) να ψιθυρίζει στην αγαπημένη του Μίνα (Γουινόνα Ράιντερ): «Διέσχισα ποταμούς αιώνων μέχρι να σε ξαναβρώ».
Freddie Krueger
Ο «Eφιάλτης στον δρόμο με τις λεύκες» του Γουές Κρέιβεν, που κυκλοφόρησε το 1984, κατάφερε να μας κάνει, εμάς πιτσιρικάδες τότε, να τρέμουμε… μπας και κοιμηθούμε και έρθει ο Φρέντι Κρούγκερ, ο νόθος γιος της Αμάντα Kρούγκερ, που έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού από τους ασθενείς ενός ψυχιατρικού ιδρύματος. Παραμορφωμένος από εγκαύματα, ο Κρούγκερ εκδικείται για όλα όσα πέρασε η μάνα του και ο ίδιος, εισβάλλοντας, μαζί με ατσάλινες λεπίδες αντί για δάχτυλα, σε εφηβικά όνειρα. «Οne-two / Freddie’s coming for you», με κλασικό Φρέντι τον πάντα εκπληκτικό Ρόμπερτ Iνγκλουντ.
Godzilla
Το σαυρόμορφο τέρας του ιαπωνικού σινεμά εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1954 σε μια παραγωγή της Toho Films και σε σκηνοθεσία Ινοσίρο Χόντα με τίτλο «Gojira», ενός δεινοσαυρικού κτήνους βάρους πολλών τόνων που προέκυψε μετά από μια πυρηνική δοκιμή των Αμερικανών στα νησιά Μπικίνι. Πάνω από 20 ταινίες, ιαπωνικές και μη, έχουν γυριστεί με πρωταγωνιστή το μεταλλαγμένο σαυρόμορφο αυτό τέρας.
Μούμια
Πρωτοεμφανίστηκε το 1932, στην ομώνυμη ταινία του Καρλ Φρεντ με τον Μπορίς Καρλόφ. Αποτέλεσμα μιας αρχέγονης κατάρας, η Μούμια κυκλοφορεί με επιδέσμους σε όλο της το σώμα και εκδικείται, ως ένας άγγελος-τιμωρός, για την τραγική μοίρα, τόσο την δική του, όσο και της συζύγου του. Ξυπνάει όποτε θέλει, πέφτει ξανά σε χειμερία νάρκη όταν το επιθυμήσει. Τα τελευταία χρόνια επανήλθε λόγω της ταινίας «The Mummy» (1999) του Στίβεν Σόμερς με πρωταγωνιστή τον Mπρένταν Φρέιζερ.
Κινγκ Κονγκ
Όταν ο συγγραφέας Εντγκαρ Γουάλας επινοούσε έναν γιγαντιαίο γορίλα ύψους 15 μ., που ζει στα νοτιοδυτικά της Σουμάτρας, στη Nήσο της Νεκροκεφαλής, και «μεταναστεύει» σιδεροδέσμιος και αλυσοδεμένος στη Νέα Υόρκη, όπου σκαρφαλώνει στην κορυφή του Εmpire State Building στο Μανχάταν, δεν περίμενε ποτέ του ότι το 1933 θα γυριζόταν μέχρι και σε ταινία από το, νεαρό τότε, Χόλιγουντ. Ακολούθησε ο «Κινγκ Κονγκ» του 1976 που έκανε γνωστή την υπέροχη Τζέσικα Λανγκ και κατόπιν το εξαιρετικό ριμέικ του 2005 με την πανέμορφη Ναόμι Γουότς.
Φρανκενστάιν
«Γεννήθηκε» το 1818 από την υπέροχα σκοτεινή πένα της αγγλίδας συγγραφέως Μαίρη Σέλεϊ και πρωτοεμφανίστηκε στο σινεμά το 1931, από τον σκηνοθέτη Τζέιμς Γουέιλ με τον τεράστιο Μπορίς Καρλόφ στον ομώνυμο ρόλο. Έκτοτε, ο ψηλός, άχαρος, αμίλητος και υπερφυσικός Φρανκενστάιν έχει εμφανιστεί σε πάνω από 100 ταινίες, από πολλά διαφορετικά στούντιο και σε εξίσου πολλά φορμάτ, μέχρι και σε κωμωδία, στο «Young Frankenstein» του Μελ Μπρουκς και στο ελαφρώς μέτριο και χλιαρό «Φρανκεστάιν» του Κένεθ Μπράνα με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο. Ενας από τους σημαντικότερους τερατόμορφους αντι-ήρωες του σινεμά.
Λυκάνθρωπος
Ως λυκάνθρωπος θεωρείται στη λαϊκή κουλτούρα, ο άνθρωπος που έχει την ικανότητα να μεταμορφώνεται σε λύκο (ή, ειδικά στις σύγχρονες ταινίες, σε ένα θηριανθρωπικό υβριδικό πλάσμα που μοιάζει με λύκο), είτε κατά βούληση είτε μετά από κατάρα είτε κατά τύχη (συχνά δάγκωμα ή γρατζουνιά από άλλον λυκάνθρωπο), με τις μεταμορφώσεις να συμβαίνουν τη νύχτα της πανσελήνου. Ο λυκάνθρωπος ήταν μια ευρέως διαδεδομένη φιγούρα στην ευρωπαϊκή λαογραφία, ιδίως κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. Από την Ευρώπη οι δοξασίες για τους λυκάνθρωπους εξαπλώθηκαν και στον Νέο Κόσμο. Η πίστη στους λυκάνθρωπους αναπτύχθηκε παράλληλα με την πίστη στις μάγισσες, κατά τη διάρκεια του ύστερου Μεσαίωνα και της πρώιμης νεότερης περιόδου. Όπως και οι δίκες για μαγεία στο σύνολό τους, η δίκη των υποτιθέμενων λυκανθρώπων εμφανίστηκε στη σημερινή Ελβετία στις αρχές του 15ου αιώνα και εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη τον 16ο αιώνα, κορυφώθηκε τον 17ο αιώνα και υποχώρησε τον 18ο αιώνα. Η περίπτωση του Peter Stumpp (1589), γνωστού και «Ο λυκάνθρωπος του Μπέντμπουργκ», οδήγησε σε κορύφωση του ενδιαφέροντος και της δίωξης των υποτιθέμενων λυκανθρώπων, κυρίως στη γαλλόφωνη και γερμανόφωνη Ευρώπη. Η πρώτη γνωστή ταινία με έναν Λυκάνθρωπο είναι η ομώνυμη του Χένρι Μακ Ρέι του 1912, ενώ ακολούθησε αυτή του 1935, σε σκηνοθεσία του Στιούαρτ Γουόκερ. Έκτοτε, ο Λυκάνθρωπος αποτελεί σχεδόν μόνιμο στα σταθερό θέμα του παγκόσμιου σινεμά, είτε στην ταινία του Τζορτζ Γουάνγκερ, το 1941, είτε με την μορφή του Τζακ Νίκολσον στο «Wolf» του Μάικ Νίκολς, είτε στο υπέροχο «Η παρέα των λύκων» του Νιλ Τζόρνταν (1984), είτε στο νεανικό και μπασκετικό «Teen Wolf» με τον Μάικλ Τζέι Φοξ.
