Ο τελευταίος μήνας του 2022 κρύβει εξαιρετικές κινηματογραφικές επιλογές κι εύχομαι να είναι το διάστημα που η αίθουσα θα θριαμβεύσει. Η νέα ταινία της Εμιλί Ατέφ («Molly΄s way») είναι μία σπαρακτική ιστορία, που δεν κραυγάζει σε κανένα της σημείο. Αποτελεί την τελευταία διαδρομή ενός ανθρώπου που νιώθει το μοιραίο να έρχεται και στον χρόνο που του μένει οφείλει να σκεφτεί, να κάνει την ενδοσκόπησή του και να αναζητήσει τη λύτρωση της ψυχής του. Συχνά αυτός ο δρόμος είναι μοναχικός και δύσκολος.

Έλεν και Ματιέ κατοικούν αγαπημένοι στο Μπορντώ της Γαλλίας. Ξαφνικά όμως οι ισορροπίες στην καθημερινότητά τους αλλάζουν, καθώς η πρωταγωνίστριά μας έρχεται αντιμέτωπη με μία σοβαρή νόσο των πνευμόνων. Μόνη ελπίδα η μεταμόσχευση. Μία γυναίκα «τραυματισμένη», σε συνεχείς κρίσεις πανικού, έχει να διαχειριστεί τους πόνους και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που την πνίγει («είμαι εδώ, δεν είμαι σε φέρετρο»). Το «Σ΄αγαπώ» της δακρυσμένης μάνας σε μία video κλήση, μα πιο πολύ ο υπερπροστατευτικός σύζυγος φτάνουν στα όριά της, την Έλεν, που κυριολεκτικά και μεταφορικά δεν μπορεί να αναπνεύσει.

Παίρνει την απόφαση απόδρασης. Θα αφήσει πίσω την πατρίδα της για τη Σκανδιναβία και τη Νορβηγία. Έχει αποφασίσει να κάνει αυτό το ταξίδι ΜΟΝΗ. Το σκηνικό μεταφέρεται σε ένα εντελώς διαφορετικό μέρος. Την ώρα που φαινομενικά τα πάντα σκοτεινιάζουν, τα κάδρα του νέου τοπίου και οι εικόνες της μαγευτικής φύσης φωνάζουν για ΖΩΗ. Δημιουργείται μία αντίθεση τόσο δυνατή, που ακόμα κι οι σιωπές έχουν την αξία τους μέσα σε αυτό το σύμπαν. Τα πουλιά δεν πετούν με την ίδια ένταση όπως στη Γαλλία. Υπάρχει μία γαλήνη και αρμονία, που λειτουργεί ως βάλσαμο.

Την ίδια στιγμή ο Ματιέ παλεύει να αποδεχθεί την μοίρα του. Αρχικά την ασθένεια και στη συνέχεια την απόρριψη. Τον βλέπουμε να προσπαθεί να εκτονωθεί στο κλαμπ. Να λειτουργήσει ο χορός ως αντικραδασμικό της έντασης και των σκέψεων που βασανίζουν το μυαλό του. Μάταια. Εδώ υπάρχει βέβαια και μία ειρωνεία. Φυσικά η δημιουργός δεν μπορούσε να το προβλέψει, αλλά εμείς ως θεατές γνωρίζουμε πως ο Γκάσπαρ Ουλιέρ («Ακριβώς το τέλος του κόσμου») έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή στα 37 του χρόνια κάνοντας σκι πριν λίγους μήνες. Αυτός επομένως έμελλε να είναι ο τελευταίος του ρόλος.

Τόσο αυτός, όσο κι ο Βίκυ Κριπς (Το νησί του Μπέργκμαν, Corsage) είναι συγκλονιστικοί. Η φωτογραφία του Ιβ Καπ φωτίζει το χλωμό πρόσωπο της Έλεν. Αυτή υπόκωφα πενθεί. Αρνείται πεισματικά να υποστεί την ταπείνωση και μέχρι την τελευταία σκηνή διατηρεί την αξιοπρέπειά της. Ο σύζυγός της θέλει, αλλά δεν είναι δυνατόν να βοηθήσει σε αυτό το δύσβατο μονοπάτι. Δεν είναι ικανός να κατανοήσει το γιατί. Υποφέρει, διαλύεται, είναι σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Κι ως τροφή για περαιτέρω σκέψη η Ατέφ συνοψίζει όλα τα παραπάνω στο ερώτημα που καλείται να απαντηθεί: Μπορούν άραγε οι “ζωντανοί να καταλάβουν τους μελλοθάνατους“;