Δύο ταινίες ξεχώρισαν στο Φεστιβάλ του Νοεμβρίου από το ελληνικό τμήμα, τα “Μαγνητικά Πεδία” και η “Αγέλη Προβάτων“. Σκηνοθετικό ντεμπούτο μεγάλου μήκους για τον Δημήτρη Κανελλόπουλο, έναν έμπειρο ηχολήπτη που ζει χρόνια μέσα στα γυρίσματα. Το σκηνικό μεταφέρεται στην επαρχία. Αυτή τη φορά στην Τρίπολη. Εκεί οι πρωταγωνιστές μας προσπαθούν να ορθοποδήσουν, ωστόσο τα χρέη προς τον τοκογλύφο της περιοχής δεν τους αφήνουν σε ησυχία. Τη στιγμή που αποφασίζουν να συνεργαστούν, δέχονται μία ανέλπιστη επίσκεψη. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της σκέψης, καλούνται να δράσουν αστραπιαία.
Σύντομα σχηματίζεται μία αγέλη – μία ομάδα – φαινομενικά αγαθών ανθρώπων (αμνών) που η ζωή είναι ικανή να τους μετατρέψει σε κτήνη για να επιβιώσουν. Με ανορθόδοξα μέσα επιχειρούν μία επιχείρηση που θα τους βγάλει από τη δύσκολη θέση. Το έργο ακροβατεί ανάμεσα σε νεο-νουάρ, νεο-γουέστερν και αρχαία τραγωδία με κωμικά στοιχεία. Οι εσωτερικές συγκρούσεις είναι συνεχείς. Τα διλήμματα υπαρξιακά. Τα πλάνα μεταφέρουν την αγωνία με χειρουργική ακρίβεια. Η κάμερα έχει έναν χαρακτήρα “τηλεοπτικό” που κάνει το περιεχόμενο πιο οικείο στον μέσο θεατή.
Η μικρή κλειστή κοινωνία δεν έχει χρόνο να επουλώσει τις πληγές της. “Δε θέλω να πω περασμένα ξεχασμένα”. Η γέφυρα μέσω αυτής της ατάκας με το σινεμά του Γιάννη Οικονομίδη και το “Μικρό Ψάρι”. Ρίχνουν άδεια, προσπαθώντας να πιάσουν γεμάτα. Πληγωμένα αρσενικά που τους πνίγει το άδικο. Η διαταραγμένη ψυχοσύνθεσή τους αντικατοπτρίζεται στον φακό. Απόρροια της εποχής μετά από μία δεκαετή πολυεπιπέδη κρίση. Φοβούνται, αλλά τολμούν. Τρέμουν, αλλά προχωρούν συνεχώς ένα βήμα μπροστά.
Λάλος, Σερβετάλης, Βασιλώττος, Πολυχρόνης συνθέτουν ένα παζλ που τα κομμάτια του μοιάζουν αταίριαστα. Δεν έχουν όμως επιλογή από το να φτάσουν μέχρι το τέρμα. Κάποια στιγμή το πλάνο που έχουν σχεδιάσει εκτροχιάζεται. Όσο περνάει ο χρόνος η υπομονή χάνεται. Η ισορροπία κι η λογική πηγαίνουν περίπατο και κυριαρχεί το συναίσθημα. Το λάθος δε θα αργήσει να γίνει. Ο άνθρωπος σε συνθήκες ακραίας πίεσης μετατρέπεται στο μεγαλύτερο αγρίμι του ζωικού βασιλείου. Δεν αντιλαμβάνεται πόσο μεγάλο κακό μπορεί να κάνει με τη δύναμη και τα μέσα που έχει.
Τα χρήματα κινούν τα νήματα σε απόλυτο βαθμό. Όσο πλησιάζουμε στο φινάλε ακόμα κι οι πιο παθητικοί ήρωες ενεργοποιούνται και ψάχνουν εκδίκηση. Το ποτάμι δεν έχει πια επιστροφή για κανέναν. Τελική εκκαθάριση του τοπίου και στη συνέχεια εξαγνισμός των αμαρτιών. Όλοι τους πιόνια ενός συστήματος που στύβει και στη συνέχεια αλέθει τα κομμάτια του πετώντας στο περιθώριο. Ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα που είμαστε σίγουροι πως θα γεμίζει τα θερινά σινεμά.
Δύο ταινίες ξεχώρισαν στο Φεστιβάλ του Νοεμβρίου από το ελληνικό τμήμα, τα “Μαγνητικά Πεδία” και η “Αγέλη Προβάτων“. Σκηνοθετικό ντεμπούτο μεγάλου μήκους για τον Δημήτρη Κανελλόπουλο, έναν έμπειρο ηχολήπτη που ζει χρόνια μέσα στα γυρίσματα. Το σκηνικό μεταφέρεται στην επαρχία. Αυτή τη φορά στην Τρίπολη. Εκεί οι πρωταγωνιστές μας προσπαθούν να ορθοποδήσουν, ωστόσο τα χρέη προς τον τοκογλύφο της περιοχής δεν τους αφήνουν σε ησυχία. Τη στιγμή που αποφασίζουν να συνεργαστούν, δέχονται μία ανέλπιστη επίσκεψη. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της σκέψης, καλούνται να δράσουν αστραπιαία.
Σύντομα σχηματίζεται μία αγέλη – μία ομάδα – φαινομενικά αγαθών ανθρώπων (αμνών) που η ζωή είναι ικανή να τους μετατρέψει σε κτήνη για να επιβιώσουν. Με ανορθόδοξα μέσα επιχειρούν μία επιχείρηση που θα τους βγάλει από τη δύσκολη θέση. Το έργο ακροβατεί ανάμεσα σε νεο-νουάρ, νεο-γουέστερν και αρχαία τραγωδία με κωμικά στοιχεία. Οι εσωτερικές συγκρούσεις είναι συνεχείς. Τα διλήμματα υπαρξιακά. Τα πλάνα μεταφέρουν την αγωνία με χειρουργική ακρίβεια. Η κάμερα έχει έναν χαρακτήρα “τηλεοπτικό” που κάνει το περιεχόμενο πιο οικείο στον μέσο θεατή.
Η μικρή κλειστή κοινωνία δεν έχει χρόνο να επουλώσει τις πληγές της. “Δε θέλω να πω περασμένα ξεχασμένα”. Η γέφυρα μέσω αυτής της ατάκας με το σινεμά του Γιάννη Οικονομίδη και το “Μικρό Ψάρι”. Ρίχνουν άδεια, προσπαθώντας να πιάσουν γεμάτα. Πληγωμένα αρσενικά που τους πνίγει το άδικο. Η διαταραγμένη ψυχοσύνθεσή τους αντικατοπτρίζεται στον φακό. Απόρροια της εποχής μετά από μία δεκαετή πολυεπιπέδη κρίση. Φοβούνται, αλλά τολμούν. Τρέμουν, αλλά προχωρούν συνεχώς ένα βήμα μπροστά.
Λάλος, Σερβετάλης, Βασιλώττος, Πολυχρόνης συνθέτουν ένα παζλ που τα κομμάτια του μοιάζουν αταίριαστα. Δεν έχουν όμως επιλογή από το να φτάσουν μέχρι το τέρμα. Κάποια στιγμή το πλάνο που έχουν σχεδιάσει εκτροχιάζεται. Όσο περνάει ο χρόνος η υπομονή χάνεται. Η ισορροπία κι η λογική πηγαίνουν περίπατο και κυριαρχεί το συναίσθημα. Το λάθος δε θα αργήσει να γίνει. Ο άνθρωπος σε συνθήκες ακραίας πίεσης μετατρέπεται στο μεγαλύτερο αγρίμι του ζωικού βασιλείου. Δεν αντιλαμβάνεται πόσο μεγάλο κακό μπορεί να κάνει με τη δύναμη και τα μέσα που έχει.
Τα χρήματα κινούν τα νήματα σε απόλυτο βαθμό. Όσο πλησιάζουμε στο φινάλε ακόμα κι οι πιο παθητικοί ήρωες ενεργοποιούνται και ψάχνουν εκδίκηση. Το ποτάμι δεν έχει πια επιστροφή για κανέναν. Τελική εκκαθάριση του τοπίου και στη συνέχεια εξαγνισμός των αμαρτιών. Όλοι τους πιόνια ενός συστήματος που στύβει και στη συνέχεια αλέθει τα κομμάτια του πετώντας στο περιθώριο. Ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα που είμαστε σίγουροι πως θα γεμίζει τα θερινά σινεμά.
