Μια καλή ταινία φροντίζει ώστε το κοινό να νιώσει μια σύνδεση με στους χαρακτήρες της –ακόμα κι όταν αυτοί δεν είναι απαραίτητα συμπαθητικοί. Ως εκ τούτου, ένα καλό τέλος θα πρέπει να συμβαδίζει με το character development των ηρώων, το προσωπικό ταξίδι κάθε χαρακτήρα το οποίο βλέπουμε να εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Ωστόσο, τα κακά φινάλε συχνά θυσιάζουν όσα κατάφερε να χτίσει η ταινία, στο βωμό της έκπληξης.

Αν και ένα καλό τέλος δεν θα πρέπει να είναι εντελώς προβλέψιμο, σίγουρα θα πρέπει να συνδέεται ομαλά με όλα όσα έχουν προηγηθεί. Μερικές φορές, ωστόσο, ένα τέλος καταλήγει είτε να αναιρεί όσα γεγονότα προηγήθηκαν, είτε να προσθέτει αποκαλύψεις κι εκπλήξεις κυριολεκτικά της τελευταίας στιγμής, που μοιάζουν βεβιασμένες και δεν προσθέτουν τίποτα στην πλοκή, συχνά αφήνοντάς μας με περισσότερες απορίες. Και καλά, όταν μια ταινία είναι αντικειμενικά κακή εξ αρχής, το κακό τέλος δε μας εκπλήσσει ιδιαίτερα. Στο τέλος της ταινίας μένουμε με ένα «Τι είδα μόλις τώρα;» και προχωράμε παρακάτω. Όταν όμως μια ταινία έχει κάτι να «πει», όταν πραγματικά έχει ένα καλό κι έξυπνο στόρι και μια ενδιαφέρουσα ιδέα που σε μαγνητίζει από την πρώτη στιγμή, τότε είναι πραγματικά απογοητευτικό όταν το τέλος είναι δυσανάλογης αξίας σε σχέση με την υπόλοιπη πλοκή. 

Πάμε να δούμε 7 καλές ταινίες με τρομερά απογοητευτικό τέλος. Προφανώς, εφόσον μιλάμε για φινάλε ταινιών, το άρθρο περιλαμβάνει spoilers. Από εδώ και πέρα, διαβάζετε με δική σας ευθύνη.

I am Legend

Το I am Legend είναι μια από τις καλύτερες δουλειές του Will Smith στη μεγάλη οθόνη. Το σενάριο είναι εμπνευσμένο από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Richard Matheson που γράφτηκε το μακρινό 1954. Και μπορεί σήμερα η θεματική του zombie apocalypse να ακούγεται γραφική, όμως το 2007 που κυκλοφόρησε η ταινία ήταν μια αρκετά φρέσκια ιδέα. Ωστόσο, το τέλος μοιάζει αρκετά βεβιασμένο και σίγουρα απογοητευτικό σε σχέση με την υπόλοιπη πλοκή. Το DVD της ταινίας που κυκλοφόρησε το 2008, περιέχει ένα εναλλακτικό τέλος το οποίο βασίζεται σε αυτό του μυθιστορήματος του Matheson. Σύμφωνα με αυτό το τέλος, τα ζόμπι επιτρέπουν στους επιζώντες να φύγουν, διατηρώντας την αίσθηση της ανθρωπιάς τους. Μόλις τα ζόμπι φεύγουν, ο πρωταγωνιστής σοκαρισμένος κοιτάζει τις δεκάδες φωτογραφίες των μολυσμένων που έχει χρησιμοποιήσει σαν πειραματόζωα για την έρευνά του ανά τα χρόνια και συνειδητοποιεί ότι έχει γίνει ο ίδιος το τέρας στα μάτια τους.

Lucy

Ο Luc Besson έχει ταλέντο στο να δημιουργεί δυναμικές ηρωίδες, αλλά δεν έχουν όλες οι ταινίες του την ίδια υψηλή ποιότητα και συνοχή από την αρχή μέχρι το τέλος. Σε αυτή την ταινία, η Scarlett Johansson υποδύεται την Lucy, μια γυναίκα που αρχίζει να χρησιμοποιεί όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του εγκεφάλου της χάρη σε ένα ναρκωτικό. Η ταινία ακολουθεί αρχικά μια ξεκάθαρη πλοκή, αλλά προς το τέλος γίνεται όλο και πιο μπερδεμένη. Μόλις η Λούσι καταφέρνει να χρησιμοποιήσει το 100% του εγκεφάλου της, εξαφανίζεται και γίνεται ένα με τον κόσμο. Αυτό υποδηλώνει ότι μπορεί να έχει ξεπεράσει τη φυσική της μορφή, κάτι που έχει γίνει και σε άλλες ταινίες και σειρές στο παρελθόν, αλλά εδώ η ταινία επιλέγει να το παρουσιάσει με έναν αχρείαστα μπερδεμένο και δυσνόητο τρόπο. Α, και πριν εξαφανιστεί, αφήνει πίσω της ένα φλασάκι το οποίο περιέχει όλα τα μυστικά του σύμπαντος. Μη με κοιτάτε, ούτε εγώ ξέρω.

Ο Λογιστης (The Accountant)

Ο Λογιστής είχε όλα τα φόντα μιας καλής ταινίας. Μια συναρπαστική ιστορία και ένα σενάριο γεμάτο ένταση και δράση. Προς το τέλος, συμβαίνει μια απρόβλεπτη ανατροπή, η οποία καταστρέφει όλα όσα είχε καταφέρει να χτίσει η ταινία μέχρι εκείνο το σημείο. Το twist δεν είχε κανένα build-up κι έτσι η αποκάλυψη δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο προβλεπόταν. Όταν αποκαλύπτεται ότι ο χαρακτήρας του John Bernthal είναι ο αδερφός του Affleck, δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Αν υπήρξε κάποιο «χτίσιμο» κατά τη διάρκεια της ταινίας που να οδηγεί σε αυτήν την αποκάλυψη, τότε θα σήμαινε πολλά περισσότερα. Αντίθετα, η μεγάλη ανατροπή της ταινίας μας σερβίρεται απλά σαν μια ανακοίνωση. 

Ο Πόλεμος των Κόσμων (War of the Worlds)

Ναι, υπάρχει ξεκάθαρα θεματάκι με το τέλος του “War of the Worlds” όπου οι εξωγήινοι πεθαίνουν επειδή δεν μπορούν να διαχειριστούν τα μικρόβια στη Γη. Ωστόσο, δεν είναι αυτό το μόνο πρόβλημα εδώ. Οι χαρακτήρες του Tom Cruise και της Dakota Fanning καταφέρνουν στο τέλος να ξανασμίξουν με τη σύζυγο και τον γιο του Cruise, παρόλο που το σπίτι τους ανατινάχθηκε. Το γεγονός ότι είναι όλοι ζωντανοί και μπορούν να συναντηθούν χωρίς πρόβλημα στο τέλος της ταινίας δε βγάζει καν νόημα. Το War of the Worlds είχε ένα σταθερό σκοτεινό θέμα και μια τεταμένη ατμόσφαιρα. Το τέλος ήταν μάλλον απότομο και δεν ταίριαζε πολύ με το υπόλοιπο της ταινίας. Χρόνια αργότερα, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ ομολόγησε ότι ούτε σε αυτόν πολυάρεσε το τέλος.

Jurassic World: Fallen Kingdom

Εντάξει, τέλεια ταινία δεν τη λες αλλά ακόμα κι αυτή δεν άξιζε ένα τόσο κακογραμμένο τέλος. Πρώτον, αποκαλύπτεται ότι το κορίτσι στην ταινία είναι κλώνος, όπως πολλοί δεινόσαυροι πριν από αυτήν. Έπειτα, έρχεται το πραγματικό τέλος της ταινίας, όταν οι ήρωές μας αποφασίζουν να αφήσουν ελεύθερους τους δεινόσαυρους, αντί να τους αφήσουν να πεθάνουν. Αυτό σημαίνει ότι οι δεινόσαυροι περιφέρονται ελεύθερα στη Γη.Και η ιδέα μπορεί να μην ακούγεται και τόσο χάλια, αλλά η εκτέλεση είναι απίστευτα κακή και η ταινία είναι ίσως η χειρότερη του franchise “Jurassic Park”.

Identity

Αρκετές ταινίες κλείνουν με το κλασικό κλισέ «Ήταν όλα στο μυαλό του» και κάθε φορά είναι εξίσου απογοητευτικό και «εύκολο». Το “Identity” είναι ίσως το χειρότερο παράδειγμα ενός τέτοιου τέλους. Η ταινία ξεκινά με 10 άγνωστους εγκλωβισμένους σε ένα ξενοδοχείο, οι οποίοι πεθαίνουν ένας-ένας υπό ανεξήγητες συνθήκες. Κι ενώ καθόλη τη διάρκεια της ταινίας περιμένουμε να μάθουμε ποιος είναι ο δολοφόνος, έρχεται το τέλος για να μας ενημερώσει ότι δε βλέπουμε μια ταινία μυστηρίου. Οχι! Οι χαρακτήρες είναι όλοι προσωπικότητες στο κεφάλι ενός δολοφόνου. Ναι, περάσαμε όλη αυτήν την ώρα βλέποντας ένα σωρό φανταστικούς ανθρώπους να πεθαίνουν, χωρίς λόγο. 

Πολίτης Κέιν (Citizen Kane)

Unpopular opinion! Πρόκειται για μια από τις σπουδαιότερες ταινίες της έβδομης τέχνης, η οποία καθόρισε τον κινηματογράφο του 20ου αιώνα. Η ταινία προκαλεί έντονη αγωνία όσο ο θεατής περιμένει να του αποκαλυφθεί το plot twist στο τέλος της ταινίας. Αξίζει όμως τελικά τέτοιο σασπενς το plot twist; Ο Όρσον Γουέλς κεντρίζει το ενδιαφέρον του κοινού εξαρχής, όταν ο μεγαλεκδότης Τσαρλς Φόστερ Κέιν, ψιθυρίζει τη λέξη «rosebud» στο νεκροκρέβατό του λίγο πριν ξεψυχήσει. Αμέσως, δημοσιογράφοι από όλον τον κόσμο επιχειρούν να λύσουν το μυστήριο της τελευταίας του λέξης. Ποιο είναι το πραγματικό νόημα πίσω από τη λέξη «rosebud» και τι είχε να κρύψει ο Κέιν; Στο τέλος, αποκαλύπτεται ότι το «Rosebud» ήταν απλώς η μάρκα του παιδικού του έλκηθρου. Από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές ξενέρες.