Ο χορογράφος Σπύρος Κουβαράς και η ελληνογαλλική ομάδα σύγχρονου χορού, Synthesis 748 Dance Co. υπογράφουν την νέα τους δουλειά με το έργο, “COYOTE, we used to be humans”, που θα παρουσιαστεί στο Πρώην Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ, για πέντε παραστάσεις απο 25 έως και 29 Νοεμβρίου. Μετά τα residencies σε Παρίσι και Μονπελιέ και την πρώτη, open studio, παρουσίαση, του έργου, στο Διεθνές Χορογραφικό Κέντρο AGORA του Montpellier Danse, ο χορογράφος και η ομάδα του επιστρέφουν στην Αθήνα.

Εκκινώντας από τις φιλοσοφικές θεωρήσεις της Donna Haraway και της Rosi Braidotti, ο χορογράφος δημιουργεί ένα μετα-μυθολογικό, παραστατικό, περιβάλλον, εντός του οποίου το άτομο δεν λογίζεται πια ως ανθρωπόμορφη οντότητα, αλλά ως σχέση και ως συνάρθρωση ανάμεσα στην ανθρωπινότητα και τη ζωικότητα, ανάμεσα στον πολιτισμό και τη φύση. Το έργο, οπτικοποιεί ένα αγεωγράφητο οικοτοπίο και μας καλεί να φανταστούμε τον κόσμο ως το προσωρινό αποτέλεσμα της σταδιακής ενοποίησης των ετερογενών στοιχείων του, ως “πολύκοσμο-pluriverse”. Από το αρχέτυπο και τη μνήμη μέχρι την ουτοπική παρόρμηση, η χορογραφία αναδύεται ως αόρατο νήμα που συνδέει τους τέσσερις ερμηνευτές σε ένα τελευταίο χορό, λίγο πριν ο άνθρωπος μετατραπεί σε πολυπλανητικό ον.

Ο χορογράφος Σπύρος Κουβαράς απαντά στις ερωτήσεις του Olafaq.

– Πώς επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο; Τι είναι εκείνο που σας κέντρισε περισσότερο σε αυτό;

Πιστεύω πως ως είδος, είμαστε σε ένα κρίσιμο στάδιο που πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας σε αυτόν τον πλανήτη και τις σχέσεις μας με άλλα οικοσυστήματα. Το “COYOTE, we used to be humans”, εισάγει λοιπόν προβληματισμούς αναπαράστασης του μεταβιομηχανικού σώματος και θα έλεγα πως αμφισβητεί την ανθρωποκεντρική θεώρηση του κόσμου. Εξετάζει νέους τρόπους επανεπινόησης του κόσμου και με ισχυρές δόσεις φαντασιακού, προτάσσει ένα, (μετα)μύθο στον οποίο αποκλίνοντες κόσμοι, δημιουργούν ένα αναδυόμενο οικοτοπίο χωρίς ξεκάθαρα όρια μεταξύ φυσικού και τεχνητού, μεταξύ πολιτισμού και φύσης. Το Cyborg της Haraway και τα αλλοειδή όντα της Braidotti, αναπτύσσουν μεταξύ τους αρθρώσεις, σε όλο το φάσμα της χρονικότητας, αναδεικνύοντας έτσι το όραμα μιας, κατά κάποιον τρόπο, αιρετικής ετερογλωσσίας.

– Ποιο είναι εκείνο το στοιχείο του έργου που ανακαλύψατε σταδιακά στις πρόβες και τυχόν επηρέασε τη χορογραφική σας ματιά;

Η βαθιά τελικά επιθυμία να μην χαθεί η ανθρώπινη ανάγκη για σωματικότητα. Γνωρίζουμε ότι ο 21ος αιώνας εισήγαγε έναν επαναπροσδιορισμό του σώματος από κυβερνητικές και βιοτεχνολογικές εξελίξεις και παρεμβάσεις. Ο άνθρωπος αμφισβητήθηκε ευρέως και η σωματικότητα, όπως παρατηρούμε, δεν αντιπροσωπεύει πλέον τον πρωταρχικό χώρο κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Αυτό που σταδιακά λοιπόν άρχισε να αναδύεται κατά τη διαδικασία των προβών ήταν η δημιουργία μιας μικροκοινότητας σωμάτων που όσο και να εξελίσσονται σε ένα φουτουριστικό σκηνικό περιβάλλον, αέναα, εξακολουθούν να, αναζητούν, τη φυσική παρουσία του άλλου.

– Για ποιο λόγο ανυπομονείτε περισσότερο για την πρεμιέρα;

Πάντα αδημονώ για την πρεμιέρα. Η πρεμιέρα εκ φύσεως, έχει τον χαρακτήρα “γέννας”. Παράλληλα, υπάρχει και αυτό το πρώτο μοίρασμα και η αλληλεπίδραση με τον κόσμο, της δουλειάς που έχει κατατεθεί απο μια ομάδα ανθρώπων που μοιράστηκαν για μήνες ένα κοινό όραμα. Αυτό το μοίρασμα απο μόνο του είναι σπουδαίο. Αυτή τη φορά, σε αυτήν την παραγωγή, είχαμε την τύχη να μοιραστούμε με κοινό και επαγγελματίες του χώρου, ένα μέρος του έργου, σε δυο, open studio, παρουσιάσεις σε μορφή work in progress, στο Διεθνές Χορογραφικό Κέντρο του Μονπελιέ, σε residency δυο εβδομάδων όπου φιλοξενήθηκε η ομάδα. Αυτό το πρώτο σκίρτημα ενίσχυσε θα έλεγα ακόμα περισσότερο την προσμονή μας για την επερχόμενη πρεμιέρα και τις υπόλοιπες παραστάσεις, καθώς το έργο είναι πλέον στην τελική του μορφή.

– Αν υπήρχε ένα μόνο στοιχείο της παράστασης που θα έπρεπε να υπερασπιστείτε σε μια υποτιθέμενη play battle ποιο θα ήταν αυτό και τι θα λέγατε για να το κερδίσετε τον αγώνα;

Αρχικά, μου είναι πολύ δύσκολο να απομονώσω ένα στοιχείο της παράστασης, ιδιαίτερα αυτής, μιας και εξαρχής η χορογραφία με τη μουσική σύνθεση του Γιώργου Κουβαρά και το διευρυμένο σκηνικό περιβάλλον του Αντώνη Βολανάκη, ανέπτυξαν μια οργανική σχέση που αρθρώνεται από επιμέρους στοιχεία πολλαπλής νοηματοδότησης. Σε κάθε περίπτωση, η έννοια της συμβίωσης όπως αυτή αναπτύσσεται και προτάσσεται στο έργο, θεωρώ πως είναι κάτι που κανείς, αξίζει να υπερασπιστεί. Έχει άλλωστε να κάνει με ένα γενικότερο αξιακό υπόβαθρο, πέρα από το πώς αυτό αποτυπώνεται στην παράστασή μας.

– Ποιο είναι το μεγαλύτερο στοίχημα που έχετε βάλει με τον εαυτό σας για την παράσταση;

Στοίχημα δεν έχω βάλει, αλλά θα ήθελα οι παραστάσεις μας στην Αθήνα να μην είναι οι τελευταίες. Το λέω γιατί έχω μεγάλη επιθυμία το “COYOTE, we used to be humans”, να ταξιδέψει αρκετά και εκτός Ελλάδας. Ήδη η συμπαραγωγή που μας έκανε το Διεθνές Χορογραφικό Κέντρο του Montpellier Danse και η υποστήριξη που είχαμε απο το CND στο Παρίσι μας έδωσαν μια πρώτη γεύση και θα προσπαθήσουμε πολύ, απο κοινού με τους συνεργάτες μου, για να έχει και συνέχεια η πορεία αυτού του έργου.

Info:  Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ, Κορυτσάς 39, Αθήνα, Μετρό: Κεραμεικός, Τηλέφωνα επικοινωνίας: 6972501858, Τιμή εισιτηρίου: 12 €, γενική είσοδος. Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/dance/coyote-we-used-to-be-humans/