Το έργο του τραυματισμένου από την μοίρα Γουόκερ Πέρσυ, “Σινεφίλ” μεταφράστηκε εξαιρετικά στα ελληνικά από την Μυρσίνη Γκανά και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Ένα βιβλίο του 1961 που μας δίνει την αίσθηση πως ο χρόνος έχει παγώσει και συνεχίζει ακριβώς από εκείνο το σημείο με ελάχιστες αλλαγές. Αξίζει να σημειωθεί πως συγκαταλέγεται στα 100 Καλύτερα Αγγλόφωνα Μυθιστορήματα του περιοδικού Τime. Από τους σπουδαιότερους συγγραφείς του αμερικανικού Νότου, άφησε το στίγμα του ανεξίτηλο στον χρόνο με τη διορατικότητα και την καθαρή του σκέψη.

Mεταφερόμαστε χρονικά στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Ο πρωταγωνιστής μας Μπινξ Μπόλινγκ διάγει έναν έντιμο βίο. Εργάζεται ως χρηματιστής, εξασφαλίζει τα προς το ζην και το μεγάλο του πάθος είναι ο κινηματογράφος. Η ιδιαίτερή του ματιά πάνω στα έργα της εποχής είναι το χαρακτηριστικό του γνώρισμα. Σφυρηλατεί την προσωπικότητά του και τον οδηγεί σε μία προσωπική επανάσταση κοντά στα τριάντα. «Η αναζήτηση είναι αυτό που θα καταπιανόταν ο καθένας αν δεν ήταν βουλιαγμένος στην καθημερινότητα της ίδιας του της ζωής». Ξεκινάει ένα ταξίδι που όπως λογικό παίρνει υπαρξιακές διαστάσεις.

Είναι πολύ πιθανό το σινεμά που λάτρεψε ο Μπινξ να διεύρυνε τους ορίζοντές του και να του έδωσε αυτή τη διέξοδο. «Το να αντιληφθείς την πιθανότητα της αναζήτησης σημαίνει ότι έχεις πάρει χαμπάρι κάτι. Το μην έχεις πάρει χαμπάρι κάτι σημαίνει ότι είσαι σε απελπισία». Κρατάει τα ηνία της αφήγησης, αποτελεί τον σκελετό τον διαλόγων που σταδιακά θα μας γνωρίσουν τη θεία Έμιλι και τη ξαδέλφη του Κέιτ. Η διεισδυτική ματιά στον κόσμο της Νέας Ορλεάνης και το απαλό χιούμορ χρωματίζουν τις σελίδες. Το τέμπο αυξομειώνεται ιδανικά. Σε καμία περίπτωση δεν κουράζει τον αναγνώστη.

Καυστικό σχόλιο για μία εποχή που κυριαρχεί ένα καταναλωτικό μοντέλο δίχως μέτρο. Ο Πέρσυ δεν μπορεί να συμβιβαστεί με αυτήν την πραγματικότητα της επιφάνειας κι αναζητά το βάθος των γεγονότων που θα γεμίσουν πραγματικά τη ψυχή του. Ο ήρωας που δημιουργεί δεν είναι μία συνηθισμένη φυσιογνωμία. Διερωτάται ήδη από το πρώτο κομμάτι και το πρώτο κεφάλαιο, «Τι μέλλον χτίζεται για ένα νεαρό παιδί». Ευαισθησίες και προβληματισμοί που η πλειοψηφία αδυνατεί να ανακαλύψει μέσα στους ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς της καθημερινότητας.

Από την αναφορά μου δε θα μπορούσα να παραλείψω το επίμετρο του Θωμά Λιναρά, που συνοψίζει το περιεχόμενο του βιβλίου σε ένα μικρό κεφάλαιο έξι σελίδων. Ακόμα μεγαλύτερη αξία έχει όμως το ευρετήριο του σχετικά με το περιεχόμενο των κινηματογραφικών όρων που χρησιμοποιούνται και για αρκετούς νεότερους όπως είναι φυσικό δεν είναι γνωστοί. Από τον Γουΐλιαμ Χόλντεν, στην “Ταχυδρομική Άμαξα”, στο “Νέα Υόρκη, Μαϊάμι”, στο “Κόκκινο Ποτάμι, τον Τόμας Μίτσελ και τον “Καρπό της Αμαρτίας”.

Μία διαδρομή πέντε κεφαλαίων κι ένας επίλογος που επιβεβαιώνει τη ρήση του Σέρεν Κίρκεγκορ, «Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της απελπισίας είναι ακριβώς αυτό: δεν αντιλαμβάνεσαι ότι είναι απελπισία» (Ασθένεια προς Θάνατον). Ανάμεσα σε πολύ κόσμο και ταυτόχρονα τόσο μόνος. Αδύνατο όμως να αποδεχθεί τους όρους του παιχνιδιού. Kουέντιν Ταραντίνο και Τέρενς Μάλικ έχουν εκφραστεί με κολακευτικά σχόλια για τον “Σινεφίλ”. Ο δεύτερος έκανε μάλιστα την προσπάθεια μεταφοράς του βιβλίου στην μεγάλη οθόνη, ωστόσο δεν ευδοκίμησε.