Οι μοναχικές φιγούρες στους πίνακες του Έντουαρντ Χόπερ, όπως το Morning Sun και το Nighthawks, βρίσκουν ένα σύγχρονο αντίστοιχο στην ταινία «Χαμένοι στη Μετάφραση» της Σοφία Κόπολα του 2003. Η ταινία διαδραματίζεται στο σύγχρονο Τόκιο, έναν παροδικό μη-τόπο σύμφωνα με την ανάλυση του Γάλλου ανθρωπολόγου Μαρκ Οζέ, και απεικονίζει χαρακτήρες ανίκανους να συνδεθούν ουσιαστικά με το περιβάλλον τους. Η μοναξιά και η απομόνωση που αποτυπώνονται στο Lost in Translation θυμίζουν έντονα τις στοιχειωτικές σκηνές του Χόπερ για τη σύγχρονη αποξένωση.
Το εναρκτήριο πλάνο της Σάρλοτ να περπατά μόνη σε ένα πολυσύχναστο δρόμο του Τόκιο δημιουργεί την αίσθηση της αστικής αποξένωσής. Μοιάζει χαμένη μέσα στην πολύβουη πόλη, με το μόνο στοιχείο που τη συνδέει με το περιβάλλον να είναι η ομπρέλα της. Αυτή η εικόνα της σύγχρονης μοναξιάς θυμίζει πίνακες του Χόπερ όπως το Sunday, όπου ένας μοναχικός άνδρας κάθεται σιωπηλός στο δρόμο, απομονωμένος από τα πάντα.
Η Σάρλοτ αποσύρεται από την αφιλόξενη πόλη στο δωμάτιο του ξενοδοχείου της, όπου ατενίζει από το παράθυρο που φτάνει από το πάτωμα μέχρι την οροφή, παρόμοια με τη σκεπτόμενη γυναίκα που κοιτάζει από το παράθυρο του διαμερίσματός της στον πίνακα του Χόπερ Morning Sun. Η θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου της Σάρλοτ τονίζει τον αποκλεισμό και την αλλοτρίωση, καταδεικνύοντας την άποψη του Μαρκ Οζέ ότι οι σύγχρονοι μη-τόποι μπορούν να ενισχύσουν την αποξένωση.
Όταν η Σαρλότ επισκέπτεται αργότερα τους ναούς του Τόκιο, παραμένει παρατηρητής, δεν συμμετέχει στα τοπία που φωτογραφίζει. Παρακολουθεί πίσω από την κάμερά της τις νύφες να ποζάρουν για να φωτογραφηθούν, ενώ η απουσία του συζύγου της είναι εμφανής.
Η Σαρλότ φαίνεται να είναι τόσο αποξενωμένη από αυτή την πολιτιστική εμπειρία όπως και η μοναχική ταξιθέτρια στο New York Movie του Χόπερ. Επιστρέφοντας στο δωμάτιο του ξενοδοχείου της, η Σάρλοτ παρατηρεί από ψηλά τα νυχτερινά πλήθη που μοιάζουν με μυρμήγκια, αποκλεισμένη και αποκομμένη. Η εσωτερική, ατομική φύση του βλέμματός της προς την πόλη παραπέμπει στη Woman in Room in New York. Καταγράφοντας την αίσθηση απομόνωσης της Σάρλοτ μέσα στο πλήθος, η Κόπολα προκαλεί μια αίσθηση σύγχρονης αποξένωσης που θυμίζει το ύφος του Χόπερ.
Ο Μπομπ Χάρις, ένας ξεπεσμένος σταρ του κινηματογράφου της δεκαετίας του 1970 που βρίσκεται στο Τόκιο για τις ανάγκες ενός διαφημιστικού εγχώριας μάρκας ουίσκι, κατοικεί στο ξενοδοχείο παρέα με τα δικά του φαντάσματα. Η συνομιλία του με μια Γιαπωνέζα στο ασανσέρ αποκαλύπτει με οδυνηρό τρόπο τα γλωσσικά και πολιτισμικά χάσματα που τους χωρίζουν. Στην επόμενη σκηνή, ο Μπομπ ωρίσκεται τον ανελκυστήρα μόνος του, σκυφτός και κοιτάζοντας προς τα κάτω, με τον υποτονικό φωτισμό και το κάδρο να τονίζουν τη θλίψη και την απομόνωσή του. Αυτό το χοπερικό όραμα της σιωπηλής απόγνωσης στον σύγχρονο κόσμο είναι επίσης εμφανές στις δημόσιες εμφανίσεις του Μπομπ για τις ανάγκες της διαφήμισης. Αν και περιτριγυρισμένος από θαυμαστές, ο εσωτερικός του εαυτός παραμένει αποσυνδεδεμένος.
Αποσυνδεδεμένος. Αυτή είναι η καθοριστική ιδιότητα αυτού που ο Γάλλος ανθρωπολόγος Μαρκ Οζέ αποκαλεί «μη-τόπο». Στο βιβλίο του Οζέ «Μη Τόποι: Εισαγωγή στην ανθρωπολογία της υπερνεωτερικότητας» του 1992, η έννοια του μη-τόπου αναφέρεται σε χώρους παροδικότητας, όπως τα αεροδρόμια και τα ξενοδοχεία, που αποτυγχάνουν να προωθήσουν την ανθρώπινη σύνδεση ή σχέση. Η ταυτότητα, η κοινότητα και η ιστορία απογυμνώνονται στο εκκωφαντικό κενό του μη-τόπου.
Αντί να εγείρουν τις συλλογικές τελετουργίες, τις κοινές νοηματοδοτήσεις και την πολιτιστική μνήμη που συνιστούν τον «τόπο», οι μη-τόποι ορίζονται από το κενό και τη μοναξιά που τους χαρακτηρίζει. Η ομογενοποίηση και η τυποποίηση διαγράφουν τα διακριτικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να μετατρέψουν τον χώρο σε κατοικημένο τόπο. Εκείνοι που καταλαμβάνουν μη-τόπους παραμένουν αποστασιοποιημένοι θεατές, όχι συμμετέχοντες συνυφασμένοι με το νόημα και το αίσθημα του συνανήκειν. Χωρίς κοινές εμπειρίες που συνδέουν τους ανθρώπους μεταξύ τους, οι μη-τόποι γίνονται ναοί της υπερσύγχρονης αποσύνδεσης και της μελαγχολίας.
Οι μη-τόποι ενισχύουν την αποξένωση που είναι εγγενής στη σύγχρονη υπερ-νεωτερικότητα. Οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, τόπων και παρελθόντος διαλύονται στον ψυχρό αιθέρα του μη-τόπου. Τα άτομα, χαμένα σε αυτό το κενό, περιπλανώνται άσκοπα, ως ανώνυμα φαντάσματα. Ο πολλαπλασιασμός των μη-τόπων σηματοδοτεί μια βαθιά ανησυχητική αλλαγή, καθώς οι χώροι που ξεχειλίζουν από μοναχικές ψυχές υποκαθιστούν τους τόπους που τρέφουν την αίσθηση της κοινότητας. Για τον Οζέ, η πρωτοκαθεδρία των μη-τόπων αντανακλά την τραγωδία της σύγχρονης κατάστασης – να είμαστε πάντα περιτριγυρισμένοι από άλλους, αλλά ουσιαστικά μόνοι, κατοικώντας σε έναν αποστειρωμένο κόσμο που στερείται των τελετουργιών, των δεσμών και του νοήματος που μας κάνουν ανθρώπους όλους μαζί.
Η φυσική και συναισθηματική απόσταση διαπερνά ακόμη και τις συζητήσεις του Μπομπ και της Σαρλότ στην ταινία «Χαμένοι στη μετάφραση». Καδράροντάς τους στο φαρδύ μπαρ του ξενοδοχείου, η Κόπολα αποτυπώνει το χάσμα που εξακολουθεί να χωρίζει τις δύο χαμένες ψυχές. Η Σάρλοτ παραδέχεται ότι «δεν αισθάνεται τίποτα πια», οπότε και ο Μπομπ απαντά: «Καλώς ήρθες στο ξενοδοχείο». Η στοιχειοθέτηση αυτού του σύγχρονου μη-τόπου τους έχει καταστήσει φλεγματικούς και μουδιασμένους. Στο υπερσύγχρονο Τόκιο, οι δυνατότητες που αρχικά υποσχόταν ο μη-τόπος παραχωρούν τη θέση τους στην αϋπνία, την αποξένωση και τη λαχτάρα για σύνδεση.
Η Σοφία Κόπολα μεταφέρει επιδέξια τις αναπαραστάσεις του Έντουαρντ Χόπερ για τη σύγχρονη αποξένωση σε ένα σκηνικό του 21ου αιώνα. Χρησιμοποιώντας αστικές εικόνες απομόνωσης και κάδρα που απομακρύνουν τους χαρακτήρες από το περιβάλλον τους αλλά και τον έναν από τον άλλον, η Κόπολα αντλεί από την αισθητική του Χόπερ για να αποτυπώσει την αποξένωση και τη μελαγχολία της ζωής στο σύγχρονο μη-τόπο. Με τον οπτικό απόηχο των εικόνων του Χόπερ, το «Χαμένοι στη μετάφραση» απεικονίζει την καθολική κατάσταση του να αισθάνεσαι μόνος ακόμα και μέσα στο πλήθος, στοιχειώνοντας ανώνυμους χώρους ως φαντάσματα. Η ταινία επικαιροποιεί το όραμα του Χόπερ και ταυτόχρονα διατηρεί τη διαρκή συναισθηματική του βαρύτητα.
