Πέρασα 18 χρόνια της ζωής μου αγωνιζόμενη. Να είμαι καλή μαθήτρια, να είμαι καλή κόρη, να είμαι καλή φίλη, να αρέσω στα αγόρια στα πάρτυ, να κερδίζει η ομάδα μου στην κατασκήνωση, να έχω χόμπυ στα οποία επίσης να είμαι καλή, να προσέχω τον αδερφό μου ως καλή αδερφή, να έχω συμμαζεμένο δωμάτιο, να είμαι σωστή. Όσο πιο συχνά γινόταν. Για την ακρίβεια, πάντα.

Ευγνωμωνώ αιωνίως την οικογένεια και το σπίτι μου για το ότι με έφεραν στην ζωή και με ανέθρεψαν όπως ήξεραν ή νόμιζαν καλύτερα. Όμως, μετά το Λύκειο, στα 18 μου, γεννήθηκα μία δεύτερη φορά στην ζωή μου, αποφασίζοντας να πατάξω τις παλιές συνήθειες, να είμαι μια ευτυχής, μέτρια φοιτήτρια, να σπάω μερικά deadlines, να μην είμαι πάντοτε πρώτη, να μην έχω καθημερινή ρουτίνα, να τεμπελιάζω τις Κυριακές, να εξερευνήσω τον κόσμο, να κάνω λάθη. Δεν τα’ λεγα τόσο κουλτουριάρικα στα 18, ούτε τόσο «στεφανοξενακικά», αλλά τα ένιωθα, τα πίστευα και λίγο λίγο τα έπραττα. Για μεγάλα διαστήματα, έπαιρνα εκδίκηση από την μητέρα μου, τον εαυτό μου, τους καθηγητές μου, τις ίδιες μου τις θυσίες και τα έπαιζα όλα για όλα. Για τρία χρόνια, κοιμόμουν τέσσερις ή πέντε φορές την εβδομάδα το πολύ, πηγαίνοντάς το σερί κάποιες μέρες. Τραγούδαγα σε ένα σκυλάδικο στο Καματερό, πράγμα που αν οι γονείς μου διαβάζουν Olafaq θα μάθουν για πρώτη φορά εδώ πέρα.

Άρχισα να ζω εκδικητικά, έκανα τα πρώτα μου βήματα στο Revenge Living, που πέτυχε ένα ωραίο, δυνατό κοκτέιλ με τα 18 χρόνια μαστορεμένης οργάνωσης και συνέπειας στα πάντα, ώστε να βρω λίγο πριν τα 30 ποια είμαι, τι θέλω, τι μπορώ, τι αντέχω-με προοπτική το κοκτέιλ να αυγατίζεται κι άλλο με τα χρόνια και να μην παύω ποτέ να αναμοχλεύω, να ψάχνω, να βρίσκω και να χάνω.

Το Revenge Living (πώς είναι το revenge pop; καμία σχέση) μπορεί να είναι λίγο ή πολύ ή πάρα πολύ αναγκαίο σε περιπτώσεις μικρών κοτόπουλων 18, 19 και 20 χρονών, που ψάχνουν να βρουν τι στ’ αλήθεια θέλουν στην ζωούλα αυτή, κάνοντας καμιά φορά και υπερβολές. Διάβασαν πολύ, αθλήθηκαν πιεστικά, υπάκουσαν σε διάφορες συμβουλές/διαταγές μεγαλύτερων και τόσα άλλα που, ναι, είναι απολύτως λογικό να θέλουν να χαλαρώσουν, να τα δώσουν όλα-μα όλα όμως. Μετά τι γίνεται; Εννοώ, σε μεγαλύτερες, σε ωριμότερες, υποτίθεται, ηλικίες. Που ενώ τα πράγματα βρίσκονται σε μια ροή, με σπουδές, με δουλειά, εντός ή εκτός σχέσης, με τον γάμο, με την οικογένεια, κάτι ραγίζει και από την ρωγμή αναδύεται η Εκδίκηση;

Το Revenge Living μπορεί και να βλάπτει σοβαρά την υγεία μας

Η σειρά των πραγμάτων, εντελώς πρόχειρα τώρα, πάει κάπως έτσι: ζω ένα ζόρι διαρκείας-αντιδρώ/ξεσπώ-ζω εκδικητικά για να μπαλώσω τις πληγίτσες μου-επανέρχομαι σε ηρεμία, αλλά τελώ υπό πλήρη σύγχυση.

Δύο παραδείγματα βγαλμένα από την καθημερινότητα: 

1.Σπουδάζω κάτι που δεν αγαπώ πολύ, καταφέρνω και το τελειώνω, βρίσκω δουλειά πάνω στο αντικείμενο, αρχίζω και κάνω έξαλλη ζωή μόνο τα Σαββατοκύριακα, με αλκοόλ, άσχετες παρέες, τρελό ξενύχτι που με εξαντλεί. Όταν ηρεμώ λιγάκι σκέφτομαι ότι θα μπορούσα ίσως να αναζητήσω μια άλλη δουλειά.

2.Ζω έναν δυνατό έρωτα που γίνεται σχέση, αλλά η σχέση έχει θέματα και τελικά τελειώνει άδοξα. Προσπαθώ να κάνω revenge sex, να ξεπεράσω το άτομο που είναι αγκάθι στην καρδιά, παριστάνοντας πως δεν μου είναι σημαντικό, επιχειρώντας επιπόλαιες κινήσεις ψευτολήθης. Όταν μου δίνεται η ευκαιρία να σταθώ μια στιγμή σε ησυχία, σκέφτομαι ότι θα άξιζα ως άνθρωπος χρόνο και χώρο να πενθήσω, να θυμώσω, να απδοεχθώ, πιθανώς να προσπαθήσω να ξαναείμαι με το άτομο που επιθυμώ. Ή να κάνω μεν σεξ με άλλα άτομα, αλλά όχι βεβιασμένα, ώστε μετά να τα απορρίψω ή να με απορρίψουν κι εκείνα, λόγω της έλλειψης χρόνου για την μεταξύ μας γνωριμία, για την εξέλιξη της ιστορίας μας.

Για να μην αναφερθούμε στον τρόπο που επιλέγουν να ζουν άνθρωποι οι οποίοι μικροπαντρεύτηκαν από πίεση ή από δική τους βιασύνη, μην έχοντας οσμιστεί και γευτεί όσα τους άξιζαν, όσα μπορούσαν και, κάπου στα 50, αρχίζουν έναν επικίνδυνο μπεμπεκισμό, υιοθετώντας παιδαριώδεις συμπεριφορές, ρέποντας σε υπερβολές πάσης φύσεως που, στο τέλος της ημέρας, δεν τους γεμίζουν την καρδιά και την ψυχή. Γιατί αυτό μάς κάνει το «ζην εκδικητικώς»: δεν μας γεμίζει, δεν μας ευνοεί μακροπρόθεσμα. Υπάρχει η αίσθηση ότι το ζούμε στα άκρα, ότι εν μας νοιάζει τίποτα, η ατάκα «γιατί, καλύτερα ήμασταν πριν;» και έμα σωρό άλλα αισθήματα και σκέψεις, που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι είναι όλα μια χαρά και φυσιολογικά.

Και ενδεχομένως και να είναι. Δηλαδή, ναι, έχει μια λογική το να δεις μια γυναίκα που χώρισε από 40 χρόνια γάμου να βάφει φούξια το μαλλί και με μια τσάντα θαλάσσης να γυρνάει όλα τα νησιά του Αιγαίου. Αλλά για πόσα καλοκαίρια; Για πόσο; Η ίδια πρώτη θα αναρωτηθεί, δεν είναι εδώ της κοινωνίας η κριτική ή το κράξιμο. Οι άνθρωποι τους οποίους υποτίθεται ότι εκδικούμαστε δεν είναι εκεί ούτε νοιάζονται μάλλον στ’ αλήθεια για τις πράξεις μας.

Έχω εκδικηθεί κατάμονη την μητέρα μου για την πίεση που μου ασκούσε να είμαι άριστη μαθήτρια, κάνοντας επιλογές για τις οποίες ούτε ιδέα είχε, αλλά και να είχε, δεν θα ένιωθε ότι την τιμωρώ, μόνο ίσως θα στενοχωριόταν για μένα. Το ότι είχα γραμμένο το πανεπιστήμιο, ως ένα μεγάλο βαθμό, το έκανα για να πάρω την εκδίκησή μου από τη μαμά μου και από τον νεαρότερο εαυτό μου που δεν παρέκκλινε σχεδόν ποτέ από το πρόγραμμα. Σκεφθείτε ότι σε έξι χρόνια συνολικά Γυμνασίου και Λυκείου μπορεί να είχα (και για τα 6 χρονια!) είκοσι απουσίες. Και πολλές λέω.

Αν γυρνούσα πίσω λίγο τον καιρό, θα ήθελα να δώσω μεγαλύτερη αξία στη Νομική, για την οποία εδώ και λίγα χρόνια άριχσα επιτέλους να υπερηφανεύομαι και όχι να υποτιμώ όπως έκανα από αντίδραση. Θα ήθελα να έχω παρακολουθήσει πιο επισταμένα μερικά μαθήματα, και όχι μόνο τα ποινικά που με ενδιέφεραν. Και πόσα άλλα θα ήθελα!

Μετά από μια δύσκολη φάση της ζωής μας, είναι λογικό να αναζητάμε αναπνοές και ασφάλεια στο ακριβώς άλλο άκρο, ή να μιμούμαστε συμπεριφορές τρίτων ανθρώπων που νομίζουμε ότι βοηθούν. Στις ταινίες, όταν στενοχωριούνται, βάζουν ένα ποτό και πίνουν. «Ας το κάνω κι εγώ», λες. Ύστερα, θυμάσαι ότι «δεν με άφηνε ο μ@λάκ@ς να πιω όσο θελω, τώρα θα δει, θα πιω ένα μπουκάλι, ό, τι γουστάρω θα κάνω!».

Είναι κρίμα. Η ζωή δεν είναι απέραντη, ώστε να της αφιερώνουμε ενίοτε και περιόδους σπαταλημένες σε ανούσια συναισθήματα όπως η εντός κεφαλιού μας εκδίκηση απέναντι σε ανθρώπους και καταστάσεις. Να πιούμε και ένα και δύο μπουκάλια αν το θελήσουμε-αλλά όχι για τον μ@λάκ@. Για εμάς.

Η εκδικητική ζωή έχει ακρότητες, πιθανώς μας θέτει σε κινδύνους, βρισκόμαστε σε αλαλούμ και αφηνόμαστε πολλές φορές στην τύχη ή στο «όπου βγάλει ο δρόμος». Επειδή δεν είμαστε όμως ήρωες του Κέρουακ, καλό είναι να πρωταγωνιστούμε στην δική μας ζωή, την οποία, εν πολλοίς, γράφουμε εμείς. Καμία απόλαυση, κανένα joie de vivre δεν πραγματώνεται, όταν ζούμε κάτι για να ξεχάσουμε κάτι άλλο, όταν κάνουμε κάτι για να τιμωρήσουμε κάποιον (μες στο μυαλό μας!), όταν κάνουμε κάτι που δεν μπορέσαμε ή δεν μας άφησαν να κάνουμε κάποτε, ενώ πιθανώς πια έχει παρέλθει η στιγμή και η ευκαιρία. Η ζωή δεν θέλει βία, η ζωή είναι βία. Της αξίζει μαλακή περπατησιά, σπλαχνική, κυρίως για χάρη ημών των ιδίων.

Βαθιές αναπνοές. Βοηθούν καμιά φορά, αν όχι πάντα. Όπως, άλλωστε, κι ένας καφές με έναν καλό φίλο που αγαπάμε και εμπιστευόμαστε. Καλύτερο από ακόμα μία βραδιά στην λεκάνη της τουαλέτας να ξερνάμε, επειδή δήθεν «τα σπάσαμε πάλι». Μωρέ, μέσα μας είμαστε σπασμένοι…μέσα μας.