Ξεκινάς να βγαίνεις με κάποιον από κάποια ψηφιακή αρένα ζευγαρώματος προσφέρει το σήμερα. Τα vibes είναι καλά, πολύ καλά. Από το πρώτο ραντεβού περνάτε στο δεύτερο, μετά στο τρίτο, τέταρτο, πέμπτο… Κάποια στιγμή η καθημερινότητά σας πλέκεται σαν να είστε ζευγάρι, με όλα τα καλούδια: οικειότητα, φιλίες, ξενύχτια μαζί. Μέχρι που ξαφνικά, χωρίς κανένα σημάδι, εξαφανίζεται. Χωρίς μήνυμα, χωρίς εξήγηση, χωρίς τίποτα. Ghosting.
Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εκεί. Μήνες μετά, όταν έχεις μαζέψει τα κομμάτια σου και έχεις αρχίσει να θυμάσαι πώς είναι να αναπνέεις χωρίς να σε πλακώνει η σιωπή, επανεμφανίζεται. Σαν να μη συνέβη τίποτα. Σαν να μην εξαφανίστηκε ποτέ. Κι όταν του μιλάς για την εξαφάνιση; Σε κάνει να αμφιβάλλεις για την ίδια την πραγματικότητα. Gaslighting.
Καλώς ήρθες στον εφιάλτη με το όνομα “ghostlighting”.
Τι είναι πάλι το ghostlighting;
Ο όρος προκύπτει από τον συνδυασμό του ghosting (ξαφνική διακοπή επικοινωνίας χωρίς εξήγηση) και του gaslighting (χειριστική συμπεριφορά που σε κάνει να αμφιβάλλεις για την κρίση ή τις αναμνήσεις σου). Το ghostlighting είναι ένα συναισθηματικό rollercoaster, στο οποίο ο άλλος όχι μόνο εξαφανίζεται, αλλά όταν επιστρέφει, κάνει ό,τι μπορεί για να σε πείσει πως η εξαφάνιση δεν ήταν ποτέ τόσο σοβαρή όσο τη βίωσες, ή πως απλώς την φαντάστηκες. Το ghostlighting δεν πονάει μόνο επειδή κάποιος σε εγκατέλειψε χωρίς λόγο. Πονάει γιατί η επιστροφή συνοδεύεται από άρνηση της πραγματικότητας που έζησες. Η συναισθηματική σύγχυση που προκαλεί μπορεί να κλονίσει την αυτοεκτίμηση, την εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και την ικανότητά σου να ερμηνεύεις τις σχέσεις.
Το ghostlighting είναι η νέα μάσκα του ναρκισσισμού στις σχέσεις. Δεν είναι απλώς συναισθηματική ανωριμότητα, είναι μορφή ψυχολογικής κακοποίησης. Κι αν έχεις υπάρξει στόχος του, να θυμάσαι: δεν είσαι τρελός/ή. Δεν υπερέβαλες. Απλώς έπεσες πάνω σε κάποιον που φοβάται την ευθύνη, αλλά δεν θέλει να χάσει την πρόσβαση στην τρυφερότητα σου. Και αυτή είναι μια αλήθεια πιο τρομακτική από κάθε φάντασμα.
Κάθε τόσο, η pop ψυχολογία του TikTok ή οι θείτσες της ψηφιακής αγωνίας του Instagram (θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο για δαύτες) μάς σερβίρουν έναν νέο όρο. Breadcrumbling. Orbiting. Love bombing. Και τώρα: ghostlighting. Ο συνδυασμός ghosting και gaslighting. Δηλαδή, να εξαφανίζεται κάποιος από τη ζωή σου χωρίς εξήγηση και μετά να επιστρέφει, παριστάνοντας ότι δεν συνέβη ποτέ τίποτα. Σαν να ξυπνάς ένα πρωί στο “Mulholland Drive”, και να μην ξέρεις αν η σχέση σου ήταν όνειρο, παραισθησιογόνο ή απλώς το πιο πρόσφατο update του ψηφιακής πληγής σου.
Αλλά το θέμα δεν είναι τι σημαίνει ghostlighting. Το θέμα είναι γιατί χρειάζεται να του δώσουμε όνομα.
Ίσως γιατί έχουμε χάσει κάθε σταθερά. Οι σχέσεις έγιναν cloud-based· αναλώσιμες, χωρίς ιστορικό περιήγησης, χωρίς συνέπεια. Και όσο λιγότερο μπορούμε να τις πιάσουμε, τόσο περισσότερο προσπαθούμε να τις πλαισιώσουμε με λέξεις. Λέξεις που δημιουργούν την ψευδαίσθηση κατανόησης, επεξεργασίας, επιλόγου.
Κάποτε λέγαμε απλά “με πλήγωσε”. Τώρα λέμε “με ghostlightαρε”. Έχει κάτι ενισχυτικό όλο αυτό, σαν να κρατάς τον πίνακα ελέγχου της ψυχής σου και να πατάς “διαγραφή”, “αρχειοθέτηση” ή “μπλοκάρισμα”. Αλλά είναι και σημάδι αποσύνδεσης: δεν νιώθουμε, ερμηνεύουμε. Δεν μιλάμε στους φίλους μας για το πώς νιώσαμε, αλλά για το ποια κατηγορία συναισθηματικής κακοποίησης βιώσαμε. Κι όσο πιο ειδικός ο όρος, τόσο πιο “υπό έλεγχο” αισθανόμαστε. Μικρές νίκες μέσα στην απώλεια.
Το ghostlighting λοιπόν δεν είναι απλώς μια νέα τάση γνωριμιών. Είναι σύμπτωμα της ανάγκης μας να εξηγήσουμε το ανεξήγητο, να κανονικοποιήσουμε την αδιαφορία, να θεραπεύσουμε την απορριπτική κουλτούρα με… hashtags. Είναι η λέξη που ρίχνουμε πάνω από την πληγή, αντί για αλήθεια, συγγνώμη ή σιωπή. Ίσως τελικά αυτός ο καταιγισμός όρων να δείχνει κάτι βαθύτερο: ότι ζούμε σε μια εποχή που οι άνθρωποι φοβούνται να πουν “δεν μπορώ”, “δε θέλω”, “σου φέρθηκα χάλια”, κι έτσι εξαφανίζονται, και μετά επανεμφανίζονται σαν δυσλειτουργία στη μνήμη. Και εμείς, αντί να απαιτήσουμε την ευθύνη, φτιάχνουμε μια νέα λέξη.
Ναι, το ghostlighting υπάρχει. Αλλά δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί το όνομά του, όσο η αμηχανία μας μπροστά στην αλήθεια.
➪Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
Ξεκινάς να βγαίνεις με κάποιον από κάποια ψηφιακή αρένα ζευγαρώματος προσφέρει το σήμερα. Τα vibes είναι καλά, πολύ καλά. Από το πρώτο ραντεβού περνάτε στο δεύτερο, μετά στο τρίτο, τέταρτο, πέμπτο… Κάποια στιγμή η καθημερινότητά σας πλέκεται σαν να είστε ζευγάρι, με όλα τα καλούδια: οικειότητα, φιλίες, ξενύχτια μαζί. Μέχρι που ξαφνικά, χωρίς κανένα σημάδι, εξαφανίζεται. Χωρίς μήνυμα, χωρίς εξήγηση, χωρίς τίποτα. Ghosting.
Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εκεί. Μήνες μετά, όταν έχεις μαζέψει τα κομμάτια σου και έχεις αρχίσει να θυμάσαι πώς είναι να αναπνέεις χωρίς να σε πλακώνει η σιωπή, επανεμφανίζεται. Σαν να μη συνέβη τίποτα. Σαν να μην εξαφανίστηκε ποτέ. Κι όταν του μιλάς για την εξαφάνιση; Σε κάνει να αμφιβάλλεις για την ίδια την πραγματικότητα. Gaslighting.
Καλώς ήρθες στον εφιάλτη με το όνομα “ghostlighting”.
Τι είναι πάλι το ghostlighting;
Ο όρος προκύπτει από τον συνδυασμό του ghosting (ξαφνική διακοπή επικοινωνίας χωρίς εξήγηση) και του gaslighting (χειριστική συμπεριφορά που σε κάνει να αμφιβάλλεις για την κρίση ή τις αναμνήσεις σου). Το ghostlighting είναι ένα συναισθηματικό rollercoaster, στο οποίο ο άλλος όχι μόνο εξαφανίζεται, αλλά όταν επιστρέφει, κάνει ό,τι μπορεί για να σε πείσει πως η εξαφάνιση δεν ήταν ποτέ τόσο σοβαρή όσο τη βίωσες, ή πως απλώς την φαντάστηκες. Το ghostlighting δεν πονάει μόνο επειδή κάποιος σε εγκατέλειψε χωρίς λόγο. Πονάει γιατί η επιστροφή συνοδεύεται από άρνηση της πραγματικότητας που έζησες. Η συναισθηματική σύγχυση που προκαλεί μπορεί να κλονίσει την αυτοεκτίμηση, την εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και την ικανότητά σου να ερμηνεύεις τις σχέσεις.
Το ghostlighting είναι η νέα μάσκα του ναρκισσισμού στις σχέσεις. Δεν είναι απλώς συναισθηματική ανωριμότητα, είναι μορφή ψυχολογικής κακοποίησης. Κι αν έχεις υπάρξει στόχος του, να θυμάσαι: δεν είσαι τρελός/ή. Δεν υπερέβαλες. Απλώς έπεσες πάνω σε κάποιον που φοβάται την ευθύνη, αλλά δεν θέλει να χάσει την πρόσβαση στην τρυφερότητα σου. Και αυτή είναι μια αλήθεια πιο τρομακτική από κάθε φάντασμα.
Κάθε τόσο, η pop ψυχολογία του TikTok ή οι θείτσες της ψηφιακής αγωνίας του Instagram (θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο για δαύτες) μάς σερβίρουν έναν νέο όρο. Breadcrumbling. Orbiting. Love bombing. Και τώρα: ghostlighting. Ο συνδυασμός ghosting και gaslighting. Δηλαδή, να εξαφανίζεται κάποιος από τη ζωή σου χωρίς εξήγηση και μετά να επιστρέφει, παριστάνοντας ότι δεν συνέβη ποτέ τίποτα. Σαν να ξυπνάς ένα πρωί στο “Mulholland Drive”, και να μην ξέρεις αν η σχέση σου ήταν όνειρο, παραισθησιογόνο ή απλώς το πιο πρόσφατο update του ψηφιακής πληγής σου.
Αλλά το θέμα δεν είναι τι σημαίνει ghostlighting. Το θέμα είναι γιατί χρειάζεται να του δώσουμε όνομα.
Ίσως γιατί έχουμε χάσει κάθε σταθερά. Οι σχέσεις έγιναν cloud-based· αναλώσιμες, χωρίς ιστορικό περιήγησης, χωρίς συνέπεια. Και όσο λιγότερο μπορούμε να τις πιάσουμε, τόσο περισσότερο προσπαθούμε να τις πλαισιώσουμε με λέξεις. Λέξεις που δημιουργούν την ψευδαίσθηση κατανόησης, επεξεργασίας, επιλόγου.
Κάποτε λέγαμε απλά “με πλήγωσε”. Τώρα λέμε “με ghostlightαρε”. Έχει κάτι ενισχυτικό όλο αυτό, σαν να κρατάς τον πίνακα ελέγχου της ψυχής σου και να πατάς “διαγραφή”, “αρχειοθέτηση” ή “μπλοκάρισμα”. Αλλά είναι και σημάδι αποσύνδεσης: δεν νιώθουμε, ερμηνεύουμε. Δεν μιλάμε στους φίλους μας για το πώς νιώσαμε, αλλά για το ποια κατηγορία συναισθηματικής κακοποίησης βιώσαμε. Κι όσο πιο ειδικός ο όρος, τόσο πιο “υπό έλεγχο” αισθανόμαστε. Μικρές νίκες μέσα στην απώλεια.
Το ghostlighting λοιπόν δεν είναι απλώς μια νέα τάση γνωριμιών. Είναι σύμπτωμα της ανάγκης μας να εξηγήσουμε το ανεξήγητο, να κανονικοποιήσουμε την αδιαφορία, να θεραπεύσουμε την απορριπτική κουλτούρα με… hashtags. Είναι η λέξη που ρίχνουμε πάνω από την πληγή, αντί για αλήθεια, συγγνώμη ή σιωπή. Ίσως τελικά αυτός ο καταιγισμός όρων να δείχνει κάτι βαθύτερο: ότι ζούμε σε μια εποχή που οι άνθρωποι φοβούνται να πουν “δεν μπορώ”, “δε θέλω”, “σου φέρθηκα χάλια”, κι έτσι εξαφανίζονται, και μετά επανεμφανίζονται σαν δυσλειτουργία στη μνήμη. Και εμείς, αντί να απαιτήσουμε την ευθύνη, φτιάχνουμε μια νέα λέξη.
Ναι, το ghostlighting υπάρχει. Αλλά δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί το όνομά του, όσο η αμηχανία μας μπροστά στην αλήθεια.
➪Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
