Η ιδέα της αποδοχής του σώματός μας σε κάθε του μορφή δηλαδή της φιλοσοφίας του body positivity απειλείται. Όλα δείχνουν ότι ακόμα και γυναίκες που κάποτε έπαιρναν θέση και υπερασπιζόντουσαν το δικαίωμα τους στις καμπύλες και τα πιο γεμάτα σώματα, τώρα θέλουν να χάσουν βάρος. Η στροφή αυτή, λέει, δεν είναι απλώς μία αισθητική επιλογή, αλλά καθρέφτης μια μεταβαλλόμενης σχέσης με το σώμα, την αυτοεκτίμηση και τις κοινωνικές πιέσεις που δεχόμαστε.
Για χρόνια, το κίνημα του body positivity εκπροσωπούσε μια ριζοσπαστική αλλαγή που μας καλούσε να γιορτάσουμε τα σώματα μας ακόμα και αν ήταν γεμάτα από ατέλειες, σημάδια, περιττά κιλά και ότι άλλο, η τάση αυτή μας έλεγε να απορρίπτουμε την παλιά άποψη ότι όσο πιο λεπτή είναι μία γυναίκα τόσο πιο αποδεκτή είναι και θεωρείται πιο όμορφη. Ωστόσο, πλέον φαίνεται να δυναμώνουν οι φωνές που λένε ότι αυτή η εποχή ίσως οδηγείται προς το τέλος της.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της στροφής αποτελεί η Meghan Trainor που κάποτε τραγούδησε τον ύμνο της αυτοπεποίθησης με το All About That Bass, αλλά σήμερα εμφανίζεται πιο αδύνατη από ποτέ και περπατάει γεμάτη αυτοπεποίθηση σε κόκκινα χαλιά, μάλιστα πολλοί σχολιαστές εκφράζουν απογοήτευση, λέγοντας ότι εγκαταλείπει «αυτό που υπερασπιζόταν». Η επιστροφή της ενός λεπτού σώματος ως ιδεατό δεν είναι τυχαία. Στην εποχή του Ozempic και άλλων φαρμάκων απώλειας βάρους, η δυνατότητα να γίνουν αλλαγές στο σώμα έχει γίνει πιο εύκολη για κάποιες και αυτό επαναφέρει την παλιά πίστη ότι το να είναι μία γυναίκα αδύνατη ισοδυναμεί με κοινωνική αποδοχή ή προσωπική αξία. Παράλληλα, η ιδέα πως ήταν ηθική αποτυχία να είσαι πιο γεμάτη, δεν ταιριάζει παντού αν και πολλοί πίστευαν ότι η αποδοχή του σώματος σημαίνει και ελευθερία από τις κοινωνικές πιέσεις, η πραγματικότητα όμως δείχνει να είναι πιο σύνθετη.
Αλλά τι σημαίνει αυτή η απομάκρυνση για όσες πίστευαν και μάχονταν για το body positivity; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η κίνηση έχει εκφυλιστεί και μετατράπηκε σε μόδα ή marketing. Η στοχευμένη προσοχή σε τάσεις αδυνατίσματος ή στη «σωστή εικόνα σώματος» δείχνει ότι το μήνυμα μπορεί να έχει παραμορφωθεί και δεν περνάει πια. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη οπτική που λέει ότι η άνοδος του «fat liberation» (απελευθέρωση της παχυσαρκίας) μεταξύ ορισμένων ακτιβιστριών, που λένε ότι η αποδοχή του σώματος απαιτεί πιο ριζική πολιτική και κοινωνική αλλαγή και δεν αρκεί απλά η θετική εικόνα.
Αλλαγή φιλοσοφίας και αποδοχή του εαυτού μας
Επιπλέον, ορισμένες γυναίκες τονίζουν ότι ίσως να μην χρειαζόμαστε πια το κίνημα της του body positivity όπως το ξέραμε και προτείνουν να μεταβούμε σε μια λογική body neutrality, όπου το σώμα μας δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό, απλώς είναι. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι αυτή η αλλαγή δεν είναι απλώς αισθητική, αλλά βαθιά προσωπική και κοινωνική και πολλές γυναίκες που κάποτε υπερασπίζονταν τις καμπύλες τους ίσως νιώθουν πίεση, όχι μόνο από την κοινωνία, αλλά και από το ίδιο τους το σώμα και τις προσδοκίες που μπέρδεψε η εποχή της αποδοχής του όπως ακριβώς είμαστε.
Ακόμα και αν η στροφή προς σε ένα πιο αδύνατο μοντέλο φαίνεται ως κατάφαση σε παλιότερα στερεότυπα, δεν είναι αναγκαστικά απλή. Για κάποιες γυναίκες, το να χάσουν βάρος μπορεί να είναι πράξη φροντίδας του εαυτού τους, για άλλες, μια δύσκολη απόφαση ανάμεσα σε ιδεαλιστικά ιδανικά και την πραγματικότητα. Τελικά, το κλείσιμο του κινήματος body positivity όπως το γνωρίζαμε μπορεί να λειτουργήσει ως κάλεσμα για μια πιο ώριμη, πιο δυνατή συζήτηση γύρω από το σώμα μας και όχι μόνο με όρους αποδοχής, αλλά και εξουσίας, επιλογών, υγείας και αυτονομίας.
Εν κατακλείδι όλα δείχνουν ότι η εποχή του body positivity όπως τη γνωρίσαμε δείχνει σημάδια κόπωσης, ίσως να μην είναι ακόμα το τέλος, αλλά μια μετάβαση. Η μάχη δεν είναι μόνο για το ποια σώματα θεωρούνται όμορφα, αλλά για το ποιοι καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι ότι αξίζουν αποδοχή και αξιοπρέπεια. Και ίσως η επόμενη φάση δεν είναι απλώς να αγαπάμε το σώμα μας, αλλά να μπορούμε επιτέλους να το διαχειριζόμαστε με σεβασμό, ελευθερία και αλήθεια, όπως εμείς επιλέγουμε.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Η ιδέα της αποδοχής του σώματός μας σε κάθε του μορφή δηλαδή της φιλοσοφίας του body positivity απειλείται. Όλα δείχνουν ότι ακόμα και γυναίκες που κάποτε έπαιρναν θέση και υπερασπιζόντουσαν το δικαίωμα τους στις καμπύλες και τα πιο γεμάτα σώματα, τώρα θέλουν να χάσουν βάρος. Η στροφή αυτή, λέει, δεν είναι απλώς μία αισθητική επιλογή, αλλά καθρέφτης μια μεταβαλλόμενης σχέσης με το σώμα, την αυτοεκτίμηση και τις κοινωνικές πιέσεις που δεχόμαστε.
Για χρόνια, το κίνημα του body positivity εκπροσωπούσε μια ριζοσπαστική αλλαγή που μας καλούσε να γιορτάσουμε τα σώματα μας ακόμα και αν ήταν γεμάτα από ατέλειες, σημάδια, περιττά κιλά και ότι άλλο, η τάση αυτή μας έλεγε να απορρίπτουμε την παλιά άποψη ότι όσο πιο λεπτή είναι μία γυναίκα τόσο πιο αποδεκτή είναι και θεωρείται πιο όμορφη. Ωστόσο, πλέον φαίνεται να δυναμώνουν οι φωνές που λένε ότι αυτή η εποχή ίσως οδηγείται προς το τέλος της.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της στροφής αποτελεί η Meghan Trainor που κάποτε τραγούδησε τον ύμνο της αυτοπεποίθησης με το All About That Bass, αλλά σήμερα εμφανίζεται πιο αδύνατη από ποτέ και περπατάει γεμάτη αυτοπεποίθηση σε κόκκινα χαλιά, μάλιστα πολλοί σχολιαστές εκφράζουν απογοήτευση, λέγοντας ότι εγκαταλείπει «αυτό που υπερασπιζόταν». Η επιστροφή της ενός λεπτού σώματος ως ιδεατό δεν είναι τυχαία. Στην εποχή του Ozempic και άλλων φαρμάκων απώλειας βάρους, η δυνατότητα να γίνουν αλλαγές στο σώμα έχει γίνει πιο εύκολη για κάποιες και αυτό επαναφέρει την παλιά πίστη ότι το να είναι μία γυναίκα αδύνατη ισοδυναμεί με κοινωνική αποδοχή ή προσωπική αξία. Παράλληλα, η ιδέα πως ήταν ηθική αποτυχία να είσαι πιο γεμάτη, δεν ταιριάζει παντού αν και πολλοί πίστευαν ότι η αποδοχή του σώματος σημαίνει και ελευθερία από τις κοινωνικές πιέσεις, η πραγματικότητα όμως δείχνει να είναι πιο σύνθετη.
Αλλά τι σημαίνει αυτή η απομάκρυνση για όσες πίστευαν και μάχονταν για το body positivity; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η κίνηση έχει εκφυλιστεί και μετατράπηκε σε μόδα ή marketing. Η στοχευμένη προσοχή σε τάσεις αδυνατίσματος ή στη «σωστή εικόνα σώματος» δείχνει ότι το μήνυμα μπορεί να έχει παραμορφωθεί και δεν περνάει πια. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη οπτική που λέει ότι η άνοδος του «fat liberation» (απελευθέρωση της παχυσαρκίας) μεταξύ ορισμένων ακτιβιστριών, που λένε ότι η αποδοχή του σώματος απαιτεί πιο ριζική πολιτική και κοινωνική αλλαγή και δεν αρκεί απλά η θετική εικόνα.
Αλλαγή φιλοσοφίας και αποδοχή του εαυτού μας
Επιπλέον, ορισμένες γυναίκες τονίζουν ότι ίσως να μην χρειαζόμαστε πια το κίνημα της του body positivity όπως το ξέραμε και προτείνουν να μεταβούμε σε μια λογική body neutrality, όπου το σώμα μας δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό, απλώς είναι. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι αυτή η αλλαγή δεν είναι απλώς αισθητική, αλλά βαθιά προσωπική και κοινωνική και πολλές γυναίκες που κάποτε υπερασπίζονταν τις καμπύλες τους ίσως νιώθουν πίεση, όχι μόνο από την κοινωνία, αλλά και από το ίδιο τους το σώμα και τις προσδοκίες που μπέρδεψε η εποχή της αποδοχής του όπως ακριβώς είμαστε.
Ακόμα και αν η στροφή προς σε ένα πιο αδύνατο μοντέλο φαίνεται ως κατάφαση σε παλιότερα στερεότυπα, δεν είναι αναγκαστικά απλή. Για κάποιες γυναίκες, το να χάσουν βάρος μπορεί να είναι πράξη φροντίδας του εαυτού τους, για άλλες, μια δύσκολη απόφαση ανάμεσα σε ιδεαλιστικά ιδανικά και την πραγματικότητα. Τελικά, το κλείσιμο του κινήματος body positivity όπως το γνωρίζαμε μπορεί να λειτουργήσει ως κάλεσμα για μια πιο ώριμη, πιο δυνατή συζήτηση γύρω από το σώμα μας και όχι μόνο με όρους αποδοχής, αλλά και εξουσίας, επιλογών, υγείας και αυτονομίας.
Εν κατακλείδι όλα δείχνουν ότι η εποχή του body positivity όπως τη γνωρίσαμε δείχνει σημάδια κόπωσης, ίσως να μην είναι ακόμα το τέλος, αλλά μια μετάβαση. Η μάχη δεν είναι μόνο για το ποια σώματα θεωρούνται όμορφα, αλλά για το ποιοι καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι ότι αξίζουν αποδοχή και αξιοπρέπεια. Και ίσως η επόμενη φάση δεν είναι απλώς να αγαπάμε το σώμα μας, αλλά να μπορούμε επιτέλους να το διαχειριζόμαστε με σεβασμό, ελευθερία και αλήθεια, όπως εμείς επιλέγουμε.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
