Φτάνει σιγά σιγά το τέλος του καλοκαιριού ή μάλλον καλύτερα το τέλος των διακοπών που θα σημάνουν την έναρξη της νέας σεζόν. Το καλοκαίρι τελειώνει με την φθινοπωρινή ισημερία κάπου στα μέσα του Σεπτέμβρη και όχι στις 31 Αυγούστου, όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν. Με το που ανατείλει ο ήλιος την 1η του Σεπτέμβρη ακούγεται η ίδια κασέτα, όπως κάθε χρόνο. Εκτός από το “Wake Me Up When September Ends”, ακούγονται μία σειρά από ατάκες που για κάποιους θεωρούνται αστείες, όμως στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από μπουμερίστικες.

Δεν ξέρω αν αυτή η ομάδα ατόμων έχει προβάρει από το προηγούμενο βράδυ αυτές τις ατάκες, αλλά πάντα βγαίνουν πιο εύκολα και από τον να πουν “καλημέρα“. Είναι σα να έσβηναν μία μία τις ημέρες του Αυγούστου στο ημερολόγιο και το τέλος του καλοκαιριού είναι μία μέρα γιορτής κατά την οποία σπάνε τα νεύρα των συναδέλφων τους στο γραφείο.

Ποιες είναι αυτές οι σπαστικές ατάκες; Ή μήπως θα έπρεπε να πούμε “attackες”;

1. «Τα κεφάλια μέσα»

Νομίζω ότι ήταν η πιο εκνευριστική ατάκα που άκουγα όταν πήγαινα σχολείο. Κάθε φορά μου ερχόταν η εικόνα μιας στροκαμήλου να έχει το κεφάλι της μέσα στην άμμο. Έτσι και εμείς έπρεπε να έχουμε τα κεφάλια μας μέσα στα βιβλία και να μην κοιτάμε δεξιά και αριστερά, κοινώς να χαζεύουμε. Για τη συγκεκριμένη ατάκα έχει γράψει άρθρο η συνάδελφος Γεωργία Δρακάκη που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

2. «Καλό χειμώνα»

Πλέον μπορεί να συνοδεύεται με το εξαιρετικά ειρωνικό «πσυχούλες μου», αυτή η λέξη γράφτηκε επίτηδες έτσι γιατί κάθε φορά που το λένε είναι σα να μας φτύνουν στα μούτρα. Οι καλοχειμωνάκηδες πιστεύω ότι είναι μακράν η χειρότερη κατηγορία. Οι ίδιοι στις πρώτες βροχές του Αυγούστου θα σπεύσουν να εκστομίσουν την ίδια ατάκα που στο τελείωμά της θα υπάρχει ένα ενοχλητικό γελάκι. Ξέρουν ότι είναι εκνευριστικοί, δεν τους νοιάζει και είναι ασταμάτητοι.

3. «Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του»

Αν κάποιος θέλει να περιγράψει διαφορετικά τη φράση «επιστροφή στην πραγματικότητα», αυτή η είναι κατάλληλη ατάκα. Θεωρώ ότι έχει αρχίσει να εκλείπει μέσα στα χρόνια και κυρίως λέγεται από μεγαλύτερες ηλικίες. Ίσως τα παιδιά που πηγαίνουν τώρα στο σχολείο, να μην την έχουν ακούσει ποτέ. Ωστόσο το «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του» έχει και κυριολεκτική σημασία σύμφωνα με τη Μηχανή του Χρόνου. Κατεργάρηδες ονομάζονταν οι εργάτες που δούλευαν καταναγκαστικά, συνήθως εκτίοντας κάποια ποινή, στα κωπηλατικά ιστιοφόρα πλοία, δηλαδή τα κατέργα. Υπάρχει και ομώνυμη ελληνική ταινία με τον συγκεκριμένο τίτλο στην οποία έπαιζαν οι Γιώργος Πάντζας, Ξένια Καλογεροπούλου, Νίκος Σταυρίδης κ.α..

4. «116 μέρες για τα Χριστούγεννα»

Αυτοί ανήκουν σε μία διαφορετική συνομοταξία, οι οποίοι ανυπομονούν για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο του χρόνου. Ναι, είναι εκνευριστικοί, αλλά όχι τόσο όσο οι “καλοχειμωνάκηδες”, γιατί τα Χριστούγεννα έχουν μία γλυκύτητα με την οποία μπορούμε εύκολα να τους συνδέσουμε όταν λένε την παραπάνω ατάκα. Αν είμαστε καλοπροαίρετοι, σίγουρα μπορούμε να κάνουμε αυτή τη σύνδεση. Επίσης δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε για την χρήση αυτής της φράσης, αφού σε πολύ μεγάλο ποσοστό γι’ αυτήν ευθύνονται οι διαφημίσεις μεγάλης εταιρίας παιχνιδιών.

5. «Έλα να μαζευόμαστε σιγά – σιγά»

Να μαζευτούμε που καλέ μου άνθρωπε; Σε κάποια γιορτή; Δεν νομίζω ότι είναι κάποια γιορτή το να βρίσκεται κάποιος στο εργασιακό του περιβάλλον, ειδικά με τα σημερινά δεδομένα. Νομίζω ότι αν υπήρχε βραβείο πιο μίζερης ατάκας μετά τις διακοπές, αυτή θα έπαιρνε δικαιωματικά το βραβείο. Συνήθως λέγεται από αυτόν που δεν πέρασε ωραία στις διακοπές του ή από αυτόν που δεν παίρνει ποτέ άδεια το καλοκαίρι και ξεμένει μόνος του στην Αθήνα. Περιμένει πότε θα έρθει η στιγμή για να γυρίσουν οι υπόλοιποι συνάδελφοί του για να ρουφήξει την χαρούμενη ενέργειά τους.

Ας πούμε και μία καλή άποψη. Καλό θα ήταν να μην εκνευρίζετε τους συναδέλφους σας όταν επιστρέφουν στο εργασιακό τους περιβάλλον. Ναι, καταλαβαίνουμε ότι μισείτε το καλοκαίρι αλλά δεν πρέπει να το μεταδίδετε σε όσους το αγαπούν με την ελπίδα ότι ίσως θα αλλάξουν γνώμη γι’ αυτό. Μαντέψτε! Δεν πρόκειται να συμβεί.