Επισκέφτηκα τη Βιέννη για δεύτερη φορά, μετά από περίπου δέκα χρόνια, τις ημέρες του δικού μας Πάσχα. Θυμόμουν ότι τότε είχα εντυπωσιαστεί από τα έργα τέχνης και τους καλλιτέχνες που είδα από κοντά για πρώτη φορά, όπως για παράδειγμα τον Gustav Klimt αλλά πολύ περισσότερο τον Egon Schiele, τον οποίο δεν γνώριζα και κατόπιν αναφερόμουν σε αυτόν σε διάφορες συζητήσεις, με πολύ περηφάνεια, θέλοντας να εντυπωσιάσω ή να μονοπωλήσω το ενδιαφέρον των συνομιλητών μου. Ναι, το πολιτιστικό αντίκτυπο από το παρθενικό μου ταξίδι στη Βιέννη ήταν αναμφισβήτητα μεγάλο και πολύ ενδιαφέρον. Όμως, «πώς θα είναι τα πράγματα αυτήν τη φορά;» αναρωτιόμουν καθώς το αεροπλάνο έφτανε στον προορισμό του.

Μου πήρε λίγο χρόνο για να διαπιστώσω ότι βρέθηκα -κυριολεκτικά- ξανά σε ένα cultural playground, με τα μουσεία “ναυαρχίδες” της πόλης να φιλοξενούν εκθέσεις και έργα τέχνης υψηλών προδιαγραφών. Ξεκίνησα την περιήγησή μου με τους εμβληματικούς ποπ-αρτ πίνακες του Roy Lichtenstein στην Albertina. Το πλήθος του κόσμου που συρρέει για να δει τον αμερικανό ζωγράφο τεράστιο, αλλά ακόμα πιο τεράστιο το σύνολο των έργων στις μόνιμες συλλογές του μουσείου.

Αφιέρωσα σχεδόν μισή μέρα στο Leopold Museum, για να δω και πάλι τον εκλεκτό μου Schiele -το μουσείο αυτό έχει την μεγαλύτερη συλλογή έργων του καλλιτέχνη-, φωτογραφίζοντας από κάθε οπτική γωνία τους “Ερημίτες” του (Eremiten, 1912) – τον αγαπημένο μου πίνακα. Στήθηκα χωρίς βιασύνη μπροστά στα εξωπραγματικά γυμνά και μη σώματα των μοντέλων του, προσπαθώντας να ιχνηλατίσω κάθε κρυφή λεπτομέρεια που δεν είχα ξαναδεί. Στα συν του μουσείου, οι συλλογές έργων του Anton Kolig και Oskar Kokoschka.

Ταξίδεψα πίσω στο χρόνο, και συγκεκριμένα στη Βιέννη του 1900 που είναι και το όνομα της έκθεσης του προσφάτως ανακαινισμένου Wien Museum, μέσα από έργα των Gustav Klimt, Otto Wagner, Koloman Moser αλλά και από σημειώσεις του Sigmund Freud – ναι, η επιστήμη της ψυχανάλυσης έχει τις ρίζες της εδώ.

Ωστόσο, η τέχνη στην Βιέννη δεν περιορίζεται μόνο στα μουσεία της, εύστοχα αποτυπώνεται σε κτίρια, δρόμους και γειτονιές. Μια βόλτα στο πολύχρωμο αρχιτεκτονικό “χωριό” του Hundertwasser δίπλα στον Δούναβη θα σε πείσει. Προσωπικά, πέρασα πολλές στιγμές στην υπαίθρια αγορά παλαιών αντικειμένων στην Naschmarkt, χαζεύοντας τον κόσμο, τις αντίκες και τα κόκκινα λουλούδια του Otto Wagner στις προσόψεις των κτιρίων. Λίγο πιο πάνω βρίσκει κανείς το κτίριο κόσμημα της Βιέννης με τον χρυσό δάφνινο τρούλο, την λεγόμενη Secession, ένα μουσείο που στέγασε το πιο πρωτοποριακό κίνημα Τέχνης που γνώρισε η πόλη.

Το ταξίδι τελειώνει και συλλογίζομαι καθώς επιστρέφω Ελλάδα πόσο ζωντανές θα κρατήσω μέσα μου όλες αυτές τις νέες λεπτομέρειες και εντυπώσεις στην τρελή πραγματικότητα που με περιμένει. Γράφοντας αυτό το κείμενο μετά από έναν περίπου μήνα, διαπιστώνω ότι μάλλον τα κατάφερα με κάποιον μαγικό και αναπάντεχο τρόπο.

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News