Πριν πάω στην Πάρο αναρωτιόμουν τον λόγο που γίνεται τόσο ντόρος γύρω από αυτό το κυκλαδίτικο νησί, ήμουν προκατειλημμένη επειδή είναι ένας από τους τρεις προορισμούς που πάνε οι μαθητές μετά τις πανελλαδικές εξετάσεις. «Ο κακός χαμός θα γίνεται», σκεφτόμουν και κάπως έτσι έπαιρνε αναβολή κάθε καλοκαίρι, όπως κάνω και στο ξυπνήτηρι κάθε πρωί. Ήρθε η στιγμή το όχι και τόσο μακρινό 2019, να την επισκεφθώ για μία εβδομάδα. Κάποια θέματα υγείας καθώς και κάποιοι εξωτερικοί παράγοντες, δεν με άφησαν ποτέ να νιώσω την ενέργεια του νησιού.

Δύο χρόνια μετά, είπα να της δώσω μία δεύτερη ευκαιρία, όχι ότι μου έφταιξε η Πάρος σε τίποτα την προηγούμενη φορά. Ήταν μία καλή ευκαιρία τότε για πολυήμερες διακοπές, γιατί υπήρχε ο φόβος για τον κορωνοϊό και για ενδεχόμενα μέτρα από την κυβέρνηση, οπότε οι τιμές στα καταλύματα ήταν εμφανώς μειωμένες. Ε κάπως έτσι καταλήξαμε να ανακαλύπτουμε το νησί για ένα μήνα και ήταν καλύτερη απόφαση που πήραμε. Αυτό το κείμενο γράφεται λίγες ώρες πριν αναχωρήσω ξανά για την Πάρο, αυτή τη φορά με τη συνάδελφο Σίντυ Χατζή, ελπίζοντας να το αγαπήσει όσο κι εγώ.

Οι δημοφιλείς παραλίες είναι ήδη γνωστές, γι’ αυτό είναι άλλωστε και δημοφιλείς, το Trip Advisor θα σας κατευθύνει εύκολα προς αυτές. Το ίδιο ισχύει και για τις ταβέρνες καθώς και για το ποτό. Εμείς είμαστε εδώ για να σας αποκαλύψουμε τα μυστικά της Πάρου, τουλάχιστον όσα ανακάλυψα εγώ. Πολλοί μπορεί να με μισήσουν γι’ αυτό το κείμενο, αλλά είναι κρίμα να μην συναντήσετε την πραγματική παρθένα ομορφιά της, γιατί έχει μπόλικη!

Το πρώτο διαμαντάκι βρίσκεται ακριβώς μετά την παραλία του Φάραγγα και είναι αυτή “Του Μπέη“, δεν ξέρω από που πήρε το ονομά της, όμως προκειται πραγματικά για τον πιο όμορφο κολπίσκο του νησιού. Γαλαζοπράσινα νερά, εντυπωσιακό βυθό και ο αέρας δεν την βρίσκει σχεδόν ποτέ.

Η επόμενη είναι η παραλία “Καλάμια“, που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο από τις πιο γνωστές παραλίες της Πάρου τις “Κολυμπήθρες” και το “Μοναστήρι”. Μέχρι την τελευταία φορά που πήγα, την ήξεραν ελάχιστοι, ένας εκ των οποίων ήταν και ο Λάκης Γαβαλάς, ναι της γνωστής οικογενείας των Γαβαλάδων.

Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε την “Κολώνα” της Κύθνου, μία μεγάλων διαστάσεων λωρίδα άμμου που ενώνει το νησί με ένα πιο μικρό νησάκι, τον “Άγιο Λουκά”. Η Πάρος έχει αντίστοιχη λωρίδα, που όμως έχει μικρότερες διαστάσεις, πόσο cute;! Πρόκειται για την παραλία “Στεφάνο” που βρίσκεται πριν “Λάγγερη” και ενώνει την Πάρο (προφανώς!) με τη νησίδα Οικονόμου, όπως έχει ονομαστεί (πιθανότατα από τους ιδιοκτήτες της).

Εννοείται ότι υπάρχουν κι άλλες κρυμμένες παραλίες, αλλά θα σας αφήσω να τις ανακαλύψετε μόνοι σας. Μην τα θέλετε όλα έτοιμα στο πιάτο. Μιας που είπα πιάτο, δεν είπαμε που πρέπει οπωσδήποτε να πάτε να φάτε. Για την ακρίβεια δεν πρέπει να φύγετε από το νησί αν δεν έχετε πάει σε αυτά τα μαγαζιά. You can thank me later!

Αυτό το μαγαζί πολύ εύκολα γίνεται στέκι και αυτός ήταν και ο λόγος που το τιμήσαμε αρκετές φορές τη δεύτερη φορά που πήγαμε και γι’ αυτό αναφέρεται και πρώτο. Πρόκειται για το “Κουτούκι” που βρίσκεται χωμένο σε ένα στενάκι της Παροικιάς. Έχει χωρίς υπερβολή τους πιο νόστιμους και ζουμερούς κολοκυθοκεφτέδες που έχω φάει στη ζωή μου (μέχρι τώρα τουλάχιστον). Δεν έχει βρεθεί άλλο κολοκυθοκεφτές στο στόμα που μπόρεσε να νικήσει τον συγκεκριμένο.

Πέρα από αυτό, έχει αρκετά και διαφορετικά μικρά πιάτα σε πολύ οικονομικές τιμές, όχι σε σχέση μόνο με το υπόλοιπο νησί, αλλά και σε σχέση με τα περισσότερα μαγαζιά στην χώρα. Όλα είναι σπιτικά και μαγειρεύονται εκείνη τη στιγμή. Όπως καταλαβαίνετε αυτό το μαγαζί έχει μεράκι, που προέρχεται από εξαιρετικά φιλόξενους ανθρώπους. Κάποιες φορές υπάρχει και live μουσική, αλλά σίγουρα πριν πάτε πρέπει να έχετε κάνει κράτηση.

Το δεύτερο μαγαζί και δεν θα πω άλλο είναι η ταβέρνα το “Μαράθι” που βρίσκεται στο ομώνυμο χωριό. Αν αναζητάτε ψητά κρέατα και σούβλες, αυτός είναι ο προορισμός σας χωρίς δεύτερη σκέψη. Εντάξει, οι τιμές ανεβαίνουν σε σχέση με το προηγούμενο μαγαζί, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μεγάλες ποσότητες. Οπωσδήποτε πρέπει να δοκιμάσετε τα παϊδάκια και προφανως το κοκορέτσι που έλιωνε πραγματικά στο στόμα!

Η τοποθεσία είναι, επίσης, μαγική. Είσαι περικυκλωμένος από δέντρα και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά. Η φύση απλώνεται περιμετρικά και οι μυρωδιές της φύσης μπλέκονται με τις μυρωδιές της σχάρας. Εντάξει, σταματάω.

Για ψάρι δεν θα σας πω κάτι που δεν ξέρετε ήδη, θα πάτε στο “Μπαλκόνι του Άκη” στην Αλυκή. Ναι, τα έχει όλα τοποθεσία και ποιότητα στο φαγητό. Δεν θα σας πω παραπάνω, γιατί ήδη έχουν ακουστεί τόσα πολλά. Ωστόσο, σας συστήνω να πάτε λίγο πριν δύσει ο ήλιος για να απολαύσετε το ηλιοβασίλεμα.

Μιας που είπα ηλιοβασίλεμα, εκτός από το κλασικό “Alexandros Cafe” στην Παροικιά που ομολογουμένος έχει το πιο ωραίο ηλιοβασίλεμα, πρέπει να πάτε στον “Ράμνο” στις Λεύκες. Εννοείται ότι ο πορτοκαλί ουρανός πρέπει να συνοδευτεί με το καλύτερο γλυκό του μαγαζιού κατ’ εμέ, την ζουμερή πορτοκαλόπιτα!

Τα μπαρ είναι γνωστά και δεν νομίζω ότι έχει μείνει κάτι κρυμμένο, μάλλον στη νυχτερινή διασκέδαση βγαίνει καλύτερο ραντάρ. Ναι, η Νάουσα είναι ωραία, αλλά η πολυκοσμία δεν σου επιτρέπει να την ευχαριστηθείς. Επιπλέον για να παρκάρεις χωρίς να περπατήσεις ένα χιλιόμετρο πρέπει να είσαι εξαιρετικά τυχερός. Η Παροικιά είναι πιο ήσυχη μεν, αλλά διαθέτει αρκετές επιλογές που μπορούν να καλύψουν κάθε γούστο και διάθεση. Αν αποζητάτε ξέφρενη βραδιά, επιβάλλεται να πάτε στο “Dubliner“, ειδικά αν είστε κάτω των 25. Δεν κάνω age discrimination, πρόκειτα για διασκέδαση που μετά από μία ηλικία νιώθεις ότι είσαι “too old for this…” ξέρετε πως πάει μετά πιστεύω.

Μπορεί εγώ να μεγάλωσα απότομα ή να μην καταλαβαίνω τον «τρόπο που διασκεδάζει η νεολαία». Πόσο γραία μπορεί να με θεωρείτε;! Όχι, ότι έχετε άδικο, αλλά ανέκαθεν ήμουν έτσι. Ακόμα στη νεολαία ανήκω, αλλά είμαι ταυτόχρονα και η θεία στο τραπέζι. Τέλος πάντων, όσοι αντέχετε ξεσαλώστε!

Μην νομίζετε ότι θα γλιτώσετε τόσο εύκολα, όταν γυρίσω θα υπάρξει και δεύτερο μέρος. Προς το παρόν μόνο στην Πάρο θα πάω και τον αέρα μου σίγουρα θα αλλάξω!