Είναι ολόκληρο ταξίδι για να κατεβεί κανείς μέχρι την λίμνη Βουλιαγμένης. Κίνηση, νεύρα και αρκετή ταλαιπωρία που όμως όλα αυτά τα ξεχνά με το που παρκάρει το αυτοκίνητο μπροστά στους επιβλητικούς βράχους που περιβάλουν ημικυκλικά τη λίμνη και κάνει μια βόλτα. Κι όμως αυτό το εντελώς άγρια όμορφο τοπίο βρίσκεται μόλις 20 κάτι χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα.

Εκεί λοιπόν, στο εστιατόριο που βρίσκεται δίπλα από την λίμνη, το Abra Ovata, θα συναντήσουμε φέτος τον σεφ Jonh Skotidas, ο οποίος επιμελείται τον κατάλογο. Είναι η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος σεφ υπογράφει μενού στην Ελλάδα αφού μέχρι σήμερα δραστηριοποιούταν στο εξωτερικό και μάλιστα στο Λονδίνο.

Ο Jonh Skotidas έχει μια πολυπολιτισμική καταγωγή. Η μητέρα του είναι από τις Φιλιππίνες και από εκείνη πήρε τις ασιατικές επιρροές του, οι οποίες μπλέκονται με τις μαγειρικές εικόνες που μάζεψε από τον Παναμά όπου και μεγάλωσε. Σε αυτές έχουν προστεθεί και οι ελληνικές καταβολές του, καθώς και η αγάπη του για την κουζίνα της χώρας μας. Όπως καταλαβαίνεται όλο αυτό το συνονθύλευμα γεύσεων, κουζινών και πολιτισμών δεν γινόταν να μην εκφράζεται στα πιάτα του.

Αυτή την ενδιαφέρουσα, λοιπόν, οπτική γωνία παρουσιάζει εδώ στο Abra Ovata και γίνεται αντιληπτή ήδη από την πρώτη στιγμή. Από τον ταραμά που αρωματίζεται με καφίρ λάιμ και την αλλιώτικη κοπανιστή με πάστα gochujang (καυτερή, κορεάτικη κόκκινη πιπεριά) που έρχονται στην αρχή. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά τα δύο παραδείγματα. Η «αθηναϊκή» που ήρθε πάνω σε μικρά, διπλο-ψημένα pavés πατάτας και οι empanadas του ήταν γεμισμένες με σπετζοφάι και μετσοβόνε που ήρθαν στη συνέχεια ακολουθούσαν την ίδια φιλοσοφία.

Δοκίμασα κι άλλα εκείνο το βράδυ που βρέθηκα εκεί στο ατμοσφαιρικό σκηνικό της λίμνης. Από αυτά μου τράβηξε το ενδιαφέρον το καρο-tacos. Ένα έξυπνο vegeterian πιάτο με καρότο που είχε ψηθεί πρώτα στο BBQ είχε καρυκευτεί με μείγμα μπαχαρικών dukkah και pico de gallo και είχε τοποθετηθεί σε μια tortilla που μύριζε καλαμπόκι. Εξίσου ωραίο με λατινοαμερικάνικες καταβολές ήταν και το ψητό χταπόδι με τη φάβα και το ιδιαίτερο mole ελιάς. Τέλος δεν μπορώ να μην σταθώ στην αρωματισμένη με ούζο κακαβιά αστακού, που είχε udon (χοντρά noodles) τα οποία είχαν χυλώσει στην πολύ γευστική bisque.

Η μόνη παραφωνία σε αυτό το πιάτο ήταν ότι ο αστακός είχε στεγνώσει και έχανε λίγο νοστιμιά του. Το ίδιο, στεγνή, ήταν και η πάπια που ήρθε στο τέλος του δείπνου. Εκεί φάνηκε και η αδυναμία της κουζίνας που φαίνεται να θέλει λίγη δουλεία σε αυτό το κομμάτι. Βέβαια υπάρχει η δικαιολογία ότι η σύνθεση της είναι καινούργια και θέλει λίγο χρόνο για να βρει τον ρυθμό της.

Γενικά θα σας πω ότι αξίζει τον κόπο να κατηφορίσετε μέχρι τη λίμνη Βουλιαγμένης και το Abra Ovata. Είναι το σκηνικό φοβερό, αλλά είναι και το φαγητό ενδιαφέρον. Όποτε μην φοβηθείτε την απόσταση.

➳ ΙΝΦΟ: Λίμνη Βουλιαγμένης, Βουλιαγμένη, τηλ. 2108962220 | Instagram