Είναι ποτέ ΟΚ ο σύντροφός σου να κάνει like σε ημίγυμνες κοπέλες στο Instagram; Αν στέλνει emoji καρδούλα ή φωτιά στα DM τους; Αν ακολουθεί 2000 γυναίκες influencers; Αν το όνομά του βρίσκεται πάντα κάτω από τα likes μιας άγνωστης; Ή της πρώην του; Ένα ερώτημα σχεδόν τόσο παλιό όσο και το ίντερνετ: μπορεί η διαδικτυακή δραστηριότητα του συντρόφου σου να θεωρηθεί προσβλητική ή ακόμη και δείγμα απιστίας;

Προφανώς, δεν υπάρχει μια και μοναδική απάντηση στο τι αποτελεί απιστία. Κάθε άνθρωπος θέτει τα δικά του όρια, σχετικά με το ποιες συμπεριφορές είναι διατεθειμένος να δεχτεί από τον σύντροφό του και ποιες καταστάσεις τον κάνουν να νιώθει άβολα. Ας συμφωνήσουμε εδώ ότι η ενόχληση που νιώθουν πολλές στρέιτ γυναίκες σχετικά με τις διαδικτυακές δραστηριότητες των συντρόφων τους, είναι κατανοητή και σεβαστή – είτε πρόκειται για παρακολούθηση πορνό είτε για αλληλεπίδραση με περιεχόμενο άλλων γυναικών. Δεν έχει σημασία αν θεωρούμε την ενόχληση αυτή λογική, βάσιμη ή «σοβαρή». Μπορούμε να δεχτούμε ότι ο καθένας μας ενοχλείτε από διαφορετικά πράγματα σε μία σχέση. Ωστόσο, η ενόχληση αυτή συχνά συνοδεύεται από κάποιες…περίεργες συμπεριφορές.

Ένα viral βίντεο στο Tiktok σχετικά με το «γιατί δεν πρέπει να συμβιβαστείς με έναν άντρα που κάνει like σε φωτογραφίες άλλων κοριτσιών στο Instagram» υποστηρίζει ότι το να κάνει like και να «ακολουθεί άγνωστες γυναίκες» στο Instagram είναι ένδειξη ασέβειας προς τη σχέση: «Δεν βγαίνω με κάποιον που συμπεριφέρεται σαν φαν μιας άλλης γυναίκας».

@giaaldisert don’t settle ladies #relationshipadvice ♬ original sound – gia

Στα σχόλια από κάτω, πολλές γυναίκες παραδέχονται ότι παρακολουθούν τα social media των συντρόφων τους για να δουν με τι περιεχόμενο αλληλεπιδρούν: «Τις αναζητά και μετά τις διαγράφει από το ιστορικό αναζήτησής του γιατί ξέρει ότι με ενοχλεί [ …] μερικές φορές ξεχνάει να τις διαγράψει». «Οι περισσότεροι άντρες κρύβουν πράγματα. Πρέπει να τους πιάσεις στα πράσα».

Κι αν ο σύντροφός σου δεν αλληλεπιδρά με καμία, απολύτως καμία γυναίκα στα social media, είναι αυτό ένα υπέρλαμπρο green flag; Πολλές γυναίκες αναφέρουν περιπτώσεις όπου ο σύντροφός τους έσβησε όλες τις γυναίκες από τα social media / δεν είχε social media / έδωσε στη σύντροφο όλους τους κωδικούς του και πάλι βρήκε τρόπο να την απατήσει! Και είναι και το άλλο: Η άρνηση των ανδρών να αλληλεπιδράσουν με άλλες γυναίκες στο ίντερνετ δεν είναι μια ένδειξη ότι βλέπει όλες τις γυναίκες γενικά ως πιθανές σεξουαλικές συντρόφους;

Δεν έχω καταλήξει σε μια απόλυτη απάντηση όσον αφορά τα παραπάνω. Πάντως, δεν έχω κανέναν σκοπό σε αυτό το άρθρο να κουνήσω το δάχτυλο και να ηθικολογήσω όσον αφορά τις συμπεριφορές και τις ανασφάλειες των γυναικών αυτών. Αυτό που θα πω είναι ότι, όντως, η παρακολούθηση κάθε πτυχής της διαδικτυακής δραστηριότητας ενός συντρόφου μπορεί να υποδηλώνει ένα μοτίβο κατάχρησης και ελέγχου. Από την άλλη, μπορεί να είναι μια ύστατη επιλογή απελπισίας, την οποία εφαρμόζουν άνθρωποι – όλων των φύλων – όταν οι σύντροφοί τους τους λένε συνεχώς ψέματα και αρνούνται να μιλήσουν ανοικτά και με ειλικρίνεια μαζί τους.

Αυτό που με ενοχλεί, όμως, είναι να βλέπω γυναίκες να υιοθετούν προβληματικές πεποιθήσεις όσον αφορά τις σχέσεις: ότι οι γυναίκες πρέπει να παρακολουθούν συνεχώς τους συντρόφους τους, ότι η παράνοια είναι μέρος της σχέσης, ότι τους αξίζει να ζουν υπό ένα μόνιμο καθεστώς άγχους και τρόμου, ότι όλοι οι άντρες θα τους τη φέρουν, ότι όλες οι γυναίκες είναι ανταγωνισμός τους, ότι είναι φυσικό να συγκρίνουν τον εαυτό τους με  αυτές και να αισθάνονται ανεπαρκείς, ότι οι γυναίκες που δημοσιεύουν σέξι φωτογραφίες αποτελούν απειλή για την ασφάλεια της σχέσης τους. Κάτω από το φαινομενικά φεμινιστικό έμβλημα του «αξίζεις κάτι καλύτερο», οι γυναίκες επωμίζονται σιωπηρά το έργο της αστυνόμευσης των συντρόφων τους.

Πολλές από αυτές τις πεποιθήσεις επαναλαμβάνονται σε συζητήσεις σχετικά με την παρακολούθηση πορνογραφικού περιεχομένου. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο της Polly Barton «Porn: An Oral History», ο περιγραφικός όρος «πορνό» είναι ένα αδιανόητα περίπλοκο κόνσεπτ, που προσφέρεται για διάφορες συζητήσεις όπως η κοινωνική επισκόπηση της ερωτικής έλξης και τα desirability politics, τα πρότυπα ομορφιάς, η έμφυλη βία και ο σεξισμός. Από τη μία, το να απαιτείς να ελέγχεις όλο το φάσμα των ερωτικών φαντασιώσεων ενός ανθρώπου είναι παράλογο. Από την άλλη, πολλές γυναίκες που έψαξαν το ιστορικό παρακολούθησης των συντρόφων τους, ανακάλυψαν πράγματα ανησυχητικά στην καλύτερη και παράνομα στη χειρότερη.

Στο subreddit r/loveafterporn, που απευθύνεται σε συντρόφους «αντρών εξαρτημένων από πορνό και σεξ», σκιαγραφείται μια ζοφερή εικόνα της ζωής των γυναικών αυτών, γεμάτη ανασφάλεια, παράνοια κι εμμονές. Εκεί, η επιτήρηση δικαιολογείται ως αυτοπροστασία, συχνά στηριζόμενη σε ουσιοκρατικές αντιλήψεις περί φύλου κι ερωτικής επιθυμίας. «Τίποτα στο σώμα μου δεν είναι ιδιαίτερο» αναφέρει μια γυναίκα. «Έχει δει τόσα πολλά γυμνά σώματα. Τίποτα που θα του δείξω δεν θα είναι συναρπαστικό». Μια άλλη περιγράφει την 24ωρη παρακολούθηση του συντρόφου της: «Κοιτάω εμμονικά τη δραστηριότητά του στο Google […] Όταν είναι σπίτι αρνούμαι να φύγω ή αν το κάνω φεύγω νωρίς το πρωί. Ακόμα κι αν επισκέπτομαι τους γονείς μου, τους λέω ότι πρέπει να φύγω πριν τις 13:30 για να μπορέσω να πάω σπίτι πριν γυρίσει αυτός».

Ένα πράγμα είναι προφανές: οι γυναίκες αυτές έχουν αποδεχτεί ότι «έτσι» είναι οι σχέσεις, ότι είναι καλύτερο να ζουν έτσι από το να χωρίσουν. Έχουν συνυπολογίσει στην καθημερινότητά τους τα ψέματα και τον θυμό των συντρόφων τους, την άρνηση επικοινωνίας, την έλλειψη ερωτικής ικανοποίησης, τις δουλειές του σπιτιού, το μεγάλωμα των παιδιών, τις εξαντλητικές προσπάθειες να αισθάνονται επαρκείς ως σύντροφοι. Όλα αυτά σε έναν 24ωρο αγώνα να εξαφανίσουν κάθε φωτογραφία γυμνής γυναίκας από το οπτικό πεδίο των  συζύγων τους. Υπάρχει μια τάση αυτοκαταστροφής και αυτοτραυματισμού σε όλο αυτό, που ελπίζω να είναι διακριτή.

Το να διαβάζεις για το πώς αυτές οι γυναίκες ζουν παγιδευμένες σε φαύλους κύκλους άγχους, απογοήτευσης και δυστυχίας είναι στενάχωρο. Θα το ξαναπώ, το τι θεωρεί κανείς ασεβές σε μια σχέση είναι διαφορετικό κι ο καθένας μας έχει δικαίωμα να αναζητά και να διεκδικεί καταστάσεις που του γεννούν ασφάλεια. Το πρόβλημά μου είναι ότι μεγάλο μέρος των συμπεριφορών που αναφέραμε παραπάνω φαίνεται τελικά να δικαιολογεί τους άντρες: «οι άντρες είναι παιδάκια, δεν μπορούν να ελέγξουν τις ορμές τους». Υπό αυτό το σκεπτικό, οι γυναίκες «καλούνται» να ελέγξουν και να ρυθμίσουν αυτές τις ορμές, κρατώντας τους άντρες τους μακριά από τα DMs άλλων γυναικών. Μια full-time απασχόληση αλλά κάποιος πρέπει να το κάνει. Αυτός ο κλέφτης, εσύ ο αστυνόμος, αυτός το παιδί που δεν ελέγχει τις παρορμήσεις του, εσύ ο ενήλικας που τρέχεις να τον σώσεις. Και γύρω σου μια θάλασσα γυναικών που θέλουν να στον κλέψουν.

Κέφι, κέφι, κέφι!