Στο γραφείο υπάρχει ένα βλέμμα που όλοι ξέρουμε και όλοι αποφεύγουμε: αυτό του αφεντικού που μόλις γύρισε από meeting, έχει πέντε tabs ανοιχτά στον υπολογιστή του, το τηλέφωνο κολλημένο στο αυτί και όταν τον πλησιάζεις, σηκώνει το φρύδι πριν πει το παγωμένο «στείλε μου email». Όμως, έχεις προθεσμία και τον χρόνο τρέχει. Χρειάζεσαι κατεύθυνση και κυρίως, χρειάζεσαι τον άνθρωπο που – θεωρητικά – είναι εκεί για να σου τη δώσει.
Ο χρόνος των προϊσταμένων μοιάζει να έχει γίνει το πιο δυσεύρετο αγαθό στον σύγχρονο εργασιακό μικρόκοσμο. Σε έναν κόσμο όπου η multitasking κουλτούρα έχει ανακηρυχθεί νέα θρησκεία και η απόδοση μετριέται σε sprint, το «έλα λίγο να σου πω κάτι» μοιάζει πολυτέλεια. Όμως τι κάνεις όταν χρειάζεσαι στήριξη και βρίσκεις μπροστά σου έναν τοίχο από ανοιχτά tabs, ειδοποιήσεις και βιαστικές χειρονομίες;
Αυτό δεν είναι απλώς ένα εργασιακό αδιέξοδο. Είναι η συνταγή για επαγγελματική απομόνωση, burnout και σιωπηλό θυμό. Κι εκεί αρχίζει το πρόβλημα.
O manager που δεν προλαβαίνει
Δεν είναι πάντα θέμα αδιαφορίας. Πολλοί ανώτεροι υπάλληλοι δεν έχουν εκπαιδευτεί ποτέ να διοικούν ανθρώπους – απλώς ξεχώρισαν ως εξαιρετικοί στη δική τους ειδικότητα και αναβαθμίστηκαν. Έτσι, καταλήγουν να κάνουν ακόμα τη δουλειά που έκαναν παλιά, απλώς τώρα με τίτλο. Δεν αφήνουν χώρο στους συνεργάτες τους. Δεν αναθέτουν. Δεν εμπιστεύονται.
Φοβούνται, συχνά σιωπηλά, ότι αν δώσουν χώρο στους άλλους, θα χάσουν τη θέση τους. Κι έτσι γαντζώνονται πάνω στις αρμοδιότητες. Κρατούν τον έλεγχο με πείσμα, κλείνοντας τα αυτιά σε κάθε χτύπο πόρτας. Το αποτέλεσμα; Εσύ μένεις να πνίγεσαι στη σιωπή και την αβεβαιότητα.
Συστημικό κι όχι προσωπικό
Στα χρόνια των οργανωτικών «ευελιξιών» και της συνεχούς εξοικονόμησης προσωπικού, πολλοί μάνατζερ έχουν πάψει να είναι άνθρωποι. Είναι πια “κόμβοι επικοινωνίας”, “firefighters”, επαγγελματίες-πολυεργαλεία. Το βλέμμα τους δείχνει πάντα κάπου αλλού, και τα αυτιά τους είναι μονίμως στραμμένα στον επόμενο συναγερμό.
Αν περιμένεις λοιπόν ότι θα βρεις χρόνο να κάτσεις και να μιλήσετε «σαν άνθρωποι», μάλλον θα περιμένεις πολύ.
Άρα, τι κάνεις; Απαντάς με κατηγορίες; Όχι. Δεν θα βγει σε καλό. Αντιδράς με παραίτηση; Ούτε. Θα χαθείς στο βάθος. Αντίθετα, ενεργοποιείς τη μόνη στρατηγική που έχει αξία σήμερα: γίνεσαι ο διαχειριστής του δικού σου manager.
Διαχείριση προς τα πάνω – το πιο υποτιμημένο soft skill
Αν δεν έχεις το αφεντικό που θα ήθελες, φρόντισε να του δώσεις τον συνεργάτη που χρειάζεται. Και αυτό δεν είναι κολακεία – είναι επιβίωση. Ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε «το ταλέντο είναι να επιβάλλεις την παρουσία σου διακριτικά». Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνεις.
Όταν θες απαντήσεις, μην απαιτείς χρόνο. Δώσε του επιλογές: «Με βάση την καθυστέρηση, τι λέτε να τηλεφωνήσουμε ή να στείλουμε λίστα;» – δεν του φορτώνεις πρόβλημα, του προσφέρεις επιλογή.
Όταν χρειάζεται να τον πείσεις να αποδεσμευτεί από κάτι, “πούλα” του χρόνο:
«Έχω βρει ένα εργαλείο που ίσως σας απελευθερώσει για να ασχοληθείτε με το Χ. Να το κοιτάξουμε μαζί;»
Μην προσβάλλεις τον ρόλο του. Βοήθησέ τον να λάμψει – ακόμα κι αν χρειαστεί να μείνει το φως πάνω του λίγο περισσότερο από όσο του αναλογεί. Αν εκείνος φανεί καλός στους ανωτέρους, το πιο πιθανό είναι ότι κι εσύ θα γίνεις “ο άνθρωπος του”.
Δεν αρκεί η προσοχή, ζητούμενο είναι η εμπιστοσύνη
Η εμπιστοσύνη δεν κατακτιέται με διαμαρτυρίες. Κερδίζεται με πρωτοβουλίες. Κάνε το πρώτο βήμα, φέρσου σαν επαγγελματίας που μπορεί να σκέφτεται μόνος του και να προτείνει λύσεις. Κι όταν χρειαστείς κάτι, μην το ζητάς με γκρίνια. Παρουσίασέ το ως εργαλείο που θα ενισχύσει τη συνολική απόδοση.
Σε μια εποχή όπου τα αφεντικά έχουν ξεχάσει να ακούν, πρέπει να μάθεις να τους μιλάς στη γλώσσα τους. Όχι για να υποκύψεις – αλλά για να αναδειχθείς και κάπου στο βάθος, να γίνεις το αφεντικό που δεν είχες ποτέ.
Αυτός είναι ο καινούργιος επαγγελματισμός. Να φροντίζεις, χωρίς να εξαρτάσαι. Να επιμένεις, χωρίς να γκρινιάζεις. Να καταλαβαίνεις την πίεση του άλλου, αλλά να μη δέχεσαι να πνιγείς σε αυτήν. Γιατί τελικά, ακόμη και το πιο απασχολημένο αφεντικό, θα προσέξει εκείνον που τον βοηθά να φαίνεται ανίκητος — χωρίς να τον αναγκάσει να το ζητήσει.
*Με στοιχεία από το Psychology Today.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Στο γραφείο υπάρχει ένα βλέμμα που όλοι ξέρουμε και όλοι αποφεύγουμε: αυτό του αφεντικού που μόλις γύρισε από meeting, έχει πέντε tabs ανοιχτά στον υπολογιστή του, το τηλέφωνο κολλημένο στο αυτί και όταν τον πλησιάζεις, σηκώνει το φρύδι πριν πει το παγωμένο «στείλε μου email». Όμως, έχεις προθεσμία και τον χρόνο τρέχει. Χρειάζεσαι κατεύθυνση και κυρίως, χρειάζεσαι τον άνθρωπο που – θεωρητικά – είναι εκεί για να σου τη δώσει.
Ο χρόνος των προϊσταμένων μοιάζει να έχει γίνει το πιο δυσεύρετο αγαθό στον σύγχρονο εργασιακό μικρόκοσμο. Σε έναν κόσμο όπου η multitasking κουλτούρα έχει ανακηρυχθεί νέα θρησκεία και η απόδοση μετριέται σε sprint, το «έλα λίγο να σου πω κάτι» μοιάζει πολυτέλεια. Όμως τι κάνεις όταν χρειάζεσαι στήριξη και βρίσκεις μπροστά σου έναν τοίχο από ανοιχτά tabs, ειδοποιήσεις και βιαστικές χειρονομίες;
Αυτό δεν είναι απλώς ένα εργασιακό αδιέξοδο. Είναι η συνταγή για επαγγελματική απομόνωση, burnout και σιωπηλό θυμό. Κι εκεί αρχίζει το πρόβλημα.
O manager που δεν προλαβαίνει
Δεν είναι πάντα θέμα αδιαφορίας. Πολλοί ανώτεροι υπάλληλοι δεν έχουν εκπαιδευτεί ποτέ να διοικούν ανθρώπους – απλώς ξεχώρισαν ως εξαιρετικοί στη δική τους ειδικότητα και αναβαθμίστηκαν. Έτσι, καταλήγουν να κάνουν ακόμα τη δουλειά που έκαναν παλιά, απλώς τώρα με τίτλο. Δεν αφήνουν χώρο στους συνεργάτες τους. Δεν αναθέτουν. Δεν εμπιστεύονται.
Φοβούνται, συχνά σιωπηλά, ότι αν δώσουν χώρο στους άλλους, θα χάσουν τη θέση τους. Κι έτσι γαντζώνονται πάνω στις αρμοδιότητες. Κρατούν τον έλεγχο με πείσμα, κλείνοντας τα αυτιά σε κάθε χτύπο πόρτας. Το αποτέλεσμα; Εσύ μένεις να πνίγεσαι στη σιωπή και την αβεβαιότητα.
Συστημικό κι όχι προσωπικό
Στα χρόνια των οργανωτικών «ευελιξιών» και της συνεχούς εξοικονόμησης προσωπικού, πολλοί μάνατζερ έχουν πάψει να είναι άνθρωποι. Είναι πια “κόμβοι επικοινωνίας”, “firefighters”, επαγγελματίες-πολυεργαλεία. Το βλέμμα τους δείχνει πάντα κάπου αλλού, και τα αυτιά τους είναι μονίμως στραμμένα στον επόμενο συναγερμό.
Αν περιμένεις λοιπόν ότι θα βρεις χρόνο να κάτσεις και να μιλήσετε «σαν άνθρωποι», μάλλον θα περιμένεις πολύ.
Άρα, τι κάνεις; Απαντάς με κατηγορίες; Όχι. Δεν θα βγει σε καλό. Αντιδράς με παραίτηση; Ούτε. Θα χαθείς στο βάθος. Αντίθετα, ενεργοποιείς τη μόνη στρατηγική που έχει αξία σήμερα: γίνεσαι ο διαχειριστής του δικού σου manager.
Διαχείριση προς τα πάνω – το πιο υποτιμημένο soft skill
Αν δεν έχεις το αφεντικό που θα ήθελες, φρόντισε να του δώσεις τον συνεργάτη που χρειάζεται. Και αυτό δεν είναι κολακεία – είναι επιβίωση. Ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε «το ταλέντο είναι να επιβάλλεις την παρουσία σου διακριτικά». Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνεις.
Όταν θες απαντήσεις, μην απαιτείς χρόνο. Δώσε του επιλογές: «Με βάση την καθυστέρηση, τι λέτε να τηλεφωνήσουμε ή να στείλουμε λίστα;» – δεν του φορτώνεις πρόβλημα, του προσφέρεις επιλογή.
Όταν χρειάζεται να τον πείσεις να αποδεσμευτεί από κάτι, “πούλα” του χρόνο:
«Έχω βρει ένα εργαλείο που ίσως σας απελευθερώσει για να ασχοληθείτε με το Χ. Να το κοιτάξουμε μαζί;»
Μην προσβάλλεις τον ρόλο του. Βοήθησέ τον να λάμψει – ακόμα κι αν χρειαστεί να μείνει το φως πάνω του λίγο περισσότερο από όσο του αναλογεί. Αν εκείνος φανεί καλός στους ανωτέρους, το πιο πιθανό είναι ότι κι εσύ θα γίνεις “ο άνθρωπος του”.
Δεν αρκεί η προσοχή, ζητούμενο είναι η εμπιστοσύνη
Η εμπιστοσύνη δεν κατακτιέται με διαμαρτυρίες. Κερδίζεται με πρωτοβουλίες. Κάνε το πρώτο βήμα, φέρσου σαν επαγγελματίας που μπορεί να σκέφτεται μόνος του και να προτείνει λύσεις. Κι όταν χρειαστείς κάτι, μην το ζητάς με γκρίνια. Παρουσίασέ το ως εργαλείο που θα ενισχύσει τη συνολική απόδοση.
Σε μια εποχή όπου τα αφεντικά έχουν ξεχάσει να ακούν, πρέπει να μάθεις να τους μιλάς στη γλώσσα τους. Όχι για να υποκύψεις – αλλά για να αναδειχθείς και κάπου στο βάθος, να γίνεις το αφεντικό που δεν είχες ποτέ.
Αυτός είναι ο καινούργιος επαγγελματισμός. Να φροντίζεις, χωρίς να εξαρτάσαι. Να επιμένεις, χωρίς να γκρινιάζεις. Να καταλαβαίνεις την πίεση του άλλου, αλλά να μη δέχεσαι να πνιγείς σε αυτήν. Γιατί τελικά, ακόμη και το πιο απασχολημένο αφεντικό, θα προσέξει εκείνον που τον βοηθά να φαίνεται ανίκητος — χωρίς να τον αναγκάσει να το ζητήσει.
*Με στοιχεία από το Psychology Today.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
