Θεωρώ ότι είναι τρομακτικό, όταν βρίσκεσαι σε μία λούπα μίας κατάστασης στην οποία δεν μπαίνει ποτέ τελεία ή οριστικό τέλος. Ακόμα και όταν νομίζεις ότι έχει μπει, δεν είσαι 100% σίγουρος ότι είναι τελεία ή άνω τελεία. Σε μία τέτοια κατάσταση ήμουν κι εγώ για πολύ καιρό. Ναι, μιλάω για ερωτική σχέση στην οποία αποκολλήθηκε ένα κομμάτι του εαυτού μου και έμεινε εκεί για πάντα. Μέχρι και σήμερα είναι στη διαδικασία της ανάπλασης και μάλλον θα χρειαστεί ακόμα αρκετός χρόνος μέχρι να επιτευχθεί η ολοκλήρωση.

Όλοι μας κουβαλάμε τραύματα από σχέσεις, που αν δεν επουλωθούν προβάλλονται στις επόμενες, όπως είναι αναμενόμενο. Γιατί όμως γυρνάμε ξανά και ξανά στην ίδια κατάσταση; Ή μάλλον, διορθώνω, εγώ γιατί γυρνούσα ξανά και ξανά. Κάθε χωρισμός ήταν διαφορετικός, όμως ο πυρήνας του “πισωγυρίσματος” ήταν ένας: το συναίσθημα. Το συναίσθημα που σε λυγίζει, που νιώθεις ότι δεν μπορείς αναπνεύσεις, που νιώθεις ότι έχεις πεθάνει και εσύ μέσα από τον χωρισμό.

Ο μόνος τρόπος για να αναστηθείς είναι να γυρίσεις πίσω. Αυτό το “πίσω”, κάνει ΚΑΡΠΑ στην ψυχή σου και οι παλμοί επιστρέφουν σε κανονικά επίπεδα. Ξανασυναντιέσαι με το οικείο, το οποίο με μία ματιά σου πυροδοτεί δεκάδες αναμνήσεις και συναισθήματα. Ναι, το συναίσθημα από μόνο του είναι αρκετό για να με κάνει λυγίσω. Αυτό το κατάφερε αρκετές φορές. Όμως, δεν ήταν ο μοναδικός λόγος.

Η ζήλεια δεν δίνει το αλάτι σε μία σχέση, όπως πολλοί θέλουν να λένε για την ωραιοποιούν. Στη σχέση μου είχα βιώσει αρκετά περιστατικά ζήλειας με φανταστικούς γκόμενους που δεν υπήρχαν ή νόμιζε ότι γούσταρα. Δύο περιστατικά είχαν τάσεις ακραίας ζήλειας, το ένα εξ’ αυτών οδήγησε σε χωρισμό. Το πρώτο περιστατικό έλαβε χώρα σε εστιατόριο – μπαρ, που μαντέψτε, η μουσική “βάραγε” τόσο πολύ που δεν μπορούσες να ακούσεις τίποτα άλλο πέραν αυτής. Κατά τη διάρκεια του φαγητού δεν υπήρχε ιδιαίτερη επικοινωνία και παρατηρούσαμε το μαγαζί και τον κόσμο. Το δικό μου βλέμμα έπεσε για κάμποση ώρα σε έναν κύριο μεγάλης ηλικίας που προσπαθούσε να κάνει επίδειξη γόητρου με κάθε τρόπο σε νεαρές κοπέλες. Το χοντρό πούρο στο χέρι, συνοδευόμενο με την αντίστοιχη κινησιολογία εξουσίας, ήταν αυτά που κυριαρχούσαν.

Εντάξει, βαριόμουν και μπροστά μου εκτυλισσόταν σε πραγματικό χρόνο ένα κοινωνικό πείραμα. Έπρεπε να ταΐσω την περιέργειά μου με τις αντιδράσεις των γυναικών προς τον άντρα που δεν θα γυρνούσε καμία να κοιτάξει αν δεν είχε λεφτά. Τι να κάνω; Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω τους. Με είδε ο, ας τον πούμε, Θανάσης και με κατηγορούσε ότι τον γούσταρα και ήθελα να τον φλερτάρω. Όσες φορές και να του εξηγήσα την κατάσταση και τον λόγο που κοιτούσα, δεν με πίστευε. Ωστόσο, το περιστατικό στο οποίο ήρθε ο χωρισμός ήταν οι αβάσιμες σκέψεις του, για τον παιδικό μου φίλο.

Είναι ο φίλος που πάντα θα είναι εκει για εμένα και το αντίστροφο, ακόμα και αν περάσουν μήνες που δεν έχουμε μιλήσει. Μία σχέση που έχει περάσει από 40 κύματα και ουδέποτε υπήρξε κάποιο ερωτικό συναίσθημα και από τις δύο πλευρές. Μετά από σχεδόν 20 χρόνια φιλίας, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Μετά από έντονη ένταση για το συγκεκριμένο θέμα, βγήκαμε “εκτός λειτουργίας”.

Την πρίζα την έβαλα, εγώ, στο ρεύμα, όπως έγινε τις περισσότερες φορές. “Ουδείς δεν είναι τελείος”, είπα στον εαυτό μου και μία σειρά από δικαιολογίες για να γυρίσω πίσω, συνόδευαν τη συγκεκριμένη φράση. Πίστευα ότι θα καταφέρω να κατευνάσω τη ζήλεια και θα προσπαθήσω να του δείξω με καλύτερο τρόπο και περισσότερα επιχειρήματα, τη δική μου οπτική γωνία. Τώρα, που διάβασα τι έγραψα, έβαλα τα γέλια, γιατί δεν συνέβη ποτέ, ούτε ήταν δυνατό να συμβεί. Η πλασματική κατάσταση που είχε δημιουργήσει, είχε φέρει στην επιφάνεια τόσο δυνατά συναισθήματα, που νόμιζε ότι αυτά που πίστευε ήταν η πραγματική και μόνη αλήθεια.

Το περιστατικό στο εστιατόριο, επαναλήφθηκε και μετέπειτα άλλες 2-3 φορές. Σταμάτησε μόνο, όταν αποφάσισα να γυρνάω την πλάτη στον κόσμο ή αν αυτό δεν ήταν δυνατό, δεν έστρεφα το βλέμμα μου αλλού. Καταπιεστικό; Ναι! Ο έρωτας δεν με άφηνε να εγκαταλείψω και προσπαθούσα να αγκαλιάσω όλες του τις αδυναμίες, όπως τις είχα βαφτίσει, ενώ στην πραγματικότητα ήταν red flags.

Οι υπόλοιποι χωρισμοί πάτησαν σε αντίστοιχα μοτίβα, οπότε δεν χρειάζεται να σας κουράζω. Τα μοτίβα επαναλαμβάνονται, εκτός αν καταφέρουμε να φύγουμε από αυτά. Τα πισωγυρίσματα συνεχίστηκαν και ήταν μία από τα ίδια, για τους ίδιους λόγους. Όποιο μεγάλο πρόβλημα υπήρχε, το έκανα σμίκρυνση, σκαρφίζοντας στο μυαλό μου διάφορες δικαιολογίες που θα με βοηθούσαν να το διαχειριστώ.

Πάντα τοποθετούσα με προσοχή πάνω στο πρόβλημα, το κουκούλι του “δεν έχουμε τα ίδια βιώματα και μπορεί να έχει τραύματα”. Αυτή η σκέψη, με έκανε να νιώθω καλύτερα με τις λάθος αποφάσεις μου. Αυτό που δεν είχα καταλάβει, είναι ότι εγώ τραυματιζόμουν μέσα από αυτή τη διαδικασία.

Έκανα μόνη μου πατ πατ στην πλάτη, γιατί κανείς άλλος δεν μου έκανε. Ο περίγυρός μου απομυθοποιούσε τα γεγονότα ένα ένα, αλλά είχα εγκεφαλική τύφλωση. Ο μοναδικός χωρισμός που ήταν διαφορετικός, ήταν ο τελευταίος. Είχα κουραστεί να φοβάμαι τι θα πω, με ποιον θα βγω και που θα ήταν συνετό να πάω, χωρίς να δημιουργηθούν υποψίες. Η διαρκής άμυνα και η αιτιολόγηση του εαυτού μου με έκανε να γκώσω και αυτός που μου έδινε πνοή, μου την είχε πάρει εδώ και καιρό.

Μάσκα οξυγόνου δεν χρειάστηκα είναι η αλήθεια. Όμως εισέπνεα καθημερινά τον αέρα μίας αποπνυκτικής ατμόσφαιρας που είχε μολυνθεί. Πλέον, ο αέρας είναι καθαρός, αλλά για να καθαρίσουν τα πνευμόνια εντελώς θα περάσει κάμποσος καιρός ακόμα.