Το καλοκαίρι του 1978, ο Φρέντι Μέρκιουρι έκανε διακοπές στην Ελλάδα. Πριν πάει Μύκονο, έκανε μια στάση στην Αθήνα και γνώρισε τα γκέι μπαρ της πρωτεύουσας. Τα υπόλοιπα τα διηγείται πολύ ωραία ο Ρομπ Χάλφορντ των Judas Priest: “Freddie is my ultimate hero. The closest I ever got to Freddie was in a gay bar in Athens on the way to Mykonos. We kind of glared at each other across the bar, in a kind of smiling, winking way. When we got to Mykonos I was determined to track him down, but I couldn’t because he’d rented this huge yacht. It was festooned in pink balloons and it just kept sailing around the island. He’s someone I wish I’d really met.” Το 1978, η Μελίνα Μερκούρη φωτογραφιζόταν στις Κάννες με τον Ντέιβιντ Μπάουι. (Το άλμπουμ των Queen ”Hot Space” στις αρχές του 1980 δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία αν και υπήρχε ένα πολύ αξιόλογο κομμάτι ντουέτο με τον Μπάουι, το Under Pressure). Το 1975, η Μελίνα επιστρέφει στην Ελλάδα (από το Παρίσι) και ανεβάζει στο θέατρο Κάππα με τον Νίκο Κούρκουλο την «Όπερα της πεντάρας», το 1976 τη «Μήδεια» με το Κ.Θ.Β.Ε., ενώ το πίσω στο σωτήριο1978 το «Συντροφιά με το Μπρεχτ» από το Ελληνικό θέατρο του Μάνου Κατράκη, παράσταση για την οποία γράφτηκε από το Θάνο Μικρούτσικο το «Άννα μην κλαις», η Μελίνα Μερκούρη τραγουδά μαζί με τον Γιάννη Κούτρα.
Το 1978 η Μελίνα αστράφτει και βροντάει. Είναι 58 ετών, ίσως στην καλύτερη φάση της πολυτάραχης ζωής της, με τα λάθη, τα πάθη, το μέτρο, τις υπερβολές, την ηδονικότητα, την αγωνιστικότητα. Ο Mercury, πάλι, είναι μόλις 32 ετών-του έγραφε να πεθάνει τρία χρόνια νωρίτερα από την Μελίνα, έχοντας βέβαια πρώτα κατακτήσει όλον τον κόσμο. Σκέφτομαι τα δύο αυτά είδωλα (δικά μου και πολλών) να συναντιούνται. Ναι, στην Ελλάδα. Όσα δεν είπαν ποτέ, όσα δεν αντάλλαξαν, μπορούμε, δικαιούμαστε να τα φανταστούμε. Τους φαντασιωνόμαστε, επί παραδείγματι, σε ένα τραπέζι με τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο στην Πλάκα, την παλιά Πλάκα, όχι την τουριστική. Σε έναν διάλογο στα αγγλικά που θα αποδώσουμε στα ελληνικά. Ο υπερχειλίζων ερωτισμός τους. Η καλλιτεχνικότητά τους. Παρθένος ο Mercury, Ζυγός η Μερκούρη. Μην ξεχνάμε την αγάπη της για την ροκ μουσική και την ενεργό συμμετοχή της στην διοργάνωση του Rock in Athens. Τέλος πάντων. Η φαντασία μας δεν σηκώνει χαλινάρι. Είναι Μάης του 1978 και οι δυο τους ανταμώνουν.
Αυτό είθε να είναι το πρώτο από επικά δίδυμα ανθρώπων που θα θέλαμε ή θα έπρεπε να έχουν συναντηθεί στ’ αλήθεια στην ζωή αυτή. Ένα από τα επικά δίδυμα που, ίσως, κάπου σε Παράδεισο ή Κόλαση θα τα λένε ούτως ή άλλως, οι ψυχές τους θα έχουν συναντήσει επιτέλους η μία την άλλη, χωρίς σημαίες, χωρίς εμπόδια χρόνου, γλωσσικής επικοινωνίας, χωρίς τα εμπόδια της ζωής.
Φ: Τι ωραία που είναι εδώ, τι θαυμάσιος τόπος, μοσχοβολά.
Μ: Α, την αγαπώ τόσο την Αθήνα. Αλλά και το Λονδίνο μού αρέσει. Μόνο τα γλυπτά του Παρθενώνα δεν μ’ αρέσει που βρίσκονται στο Μουσείο σας.
Φ: Δεν έχω σχέση με αυτά τα πράγματα εγώ, Μελίνα. Θα ήθελα να είμαι πιο διαβασμένος.
Μ: Μωρό είσαι ακόμα, μπέμπης. Εσύ τώρα πρέπει να βουτάς μέσα στον έρωτα.
Φ: Δεν ξέρω αν έχω ερωτευτεί όπως το εννοεί η ψυχή μου. Μάλλον όχι ακόμα. Την Μαίρη την αγαπάω, αλλά, δεν ξέρω…
Μ: Είσαι τόσο ξεχωριστό αγόρι, είσαι πλάσμα σπάνιο.
Φ: Μου αρέσει η ομορφιά, η ζωή, μου αρέσουν τα κορίτσια και τα αγόρια. Μου αρέσει να πίνω αυτό το παράξενο ποτό που μου τσούζει τον λαιμό.
Μ: Τσίπουρο, καλέ μου. Ένα από τα ποτά των θεών. Μαζί με το κρασί, φυσικά. Και το ούζο.
Φ: Και το σάλιο ενός που θες πολύ, πάρα πολύ.
Μ: Σωστά! Ολόσωστα! Στην υγειά σου. Φρέντι, θα πας στην Μύκονο, ε;
Φ: Έχεις πάει εσύ;
Μ: Α, στα νιάτα μου. Ήμουν δεν ήμουν 20 χρονών. Με τον Ζάχο, την Ελάνη τη Βλάχου, την Λόλα…Αξέχαστα. Σε αυτό το νησί κάποτε θα γίνεται το αδιαχώρητο. Και θα βρεις πολλά από αυτά που ψάχνεις εκεί. Ο έρωτας κατάγεται από την Ελλάδα, Φρέντι.
Φ:Πώς να είναι να ερωτεύεσαι; Πες μου.
Μ: Τι να σου πω, αν μια φορά τώρα έχεις φωνάρα, μετά θα έχεις δυο φορές φωνάρα. Εκτός κι αν αφεθείς να σε διαλύσει ένας έρωτας. Κάνε το, κάνε το, άσε τον έρωτα να σε διαπεράσει, γι’ αυτό αξίζει να ζούμε.
Φ: Πότε ερωτεύτηκες πρώτη φορά εσύ;
Μ: Γύρω στα 14. Έναν μεγαλύτερό μου. Σκοτείνιασε ο κόσμος. Πήγα κι έπεσα μπροστά σ’ ένα αυτοκίνητο όταν το έμαθαν από το σπίτι μου.
Φ: Τι λες! Δεν το πιστεύω.
Μ: Μωρό μου, «ο Έρωτας κι ο Θάνατος ίδιο σπαθί βαστούνε». Να ακούσεις ελληνικά τραγούδια. Να ακούσεις ελληνική μουσική, παραδοσιακά, κλαρίνα, μπουζούκι. Α, το μπουζούκι θα σε εμπνεύσει.
Φ: Α, Ζόρμπα δε Γκρηκ! Τι ωραία ταινία, τι ωραίος χορός.
Μ: Ο αθάνατος Αλέξης Ζορμπάς. Ο απόλυτος ερωτικός Έλληνας.
Φ: Εγώ δε νιώθω Ινδός, δε νιώθω Άγγλος, δε νιώθω τίποτα. Δεν ξέρω τι είμαι.
Μ: Είσαι καλλιτέχνης. Είμαστε καλλιτέχνες.
Φ: Ναι, αλλά εσύ λες πως είσαι Ελληνίδα.
Μ: Συμβαίνει να αντιλαμβάνομαι αυτήν την χώρα ως συνώνυμη της τέχνης και του έρωτα. Γι’ αυτό. Δεν ξέρω. Κι αν ήμουν Αμερικανίδα μπορεί να ήμουν υπερήφανη. Για άλλους λόγους…
Φ: Όταν τραγουδάω μπροστά σε κοινό, εκεί νιώθω πατρίδα. Στα πρόσωπά τους. Κι οικογένειά μου; Οι συνεργάτες μου.
Μ: Αυτό είναι υπέροχο που λες.
Φ: Έτσι νιώθω και για τον έρωτα. Ότι ερωτεύομαι τον αέρα που αναπνέω, το μικρόφωνο που κρατάω.
Μ: Παραδέξου το, έτσι νιώθεις και γιθα το είδωλό σου. Έστω λίγο.
Φ: Δεν ξέρω. Έχω μεγάλο στόμα, μεγάλα δόντια…(γέλια)
Μ: (γέλια) Κι εγώ αγάπη μου, κι εγώ. Έχουμε μεγάλο στόμα για να δαγκώνουμε την ζωή, να την ξεσκίζουμε με τις δοντάρες μας και να τρέχουν τα ζουμιά. Γεια σου, ρε Φρέντυ! Είσαι ωραίος. Και σε περιμένουν πολλές ομορφιές.
Φ: Μελίνα, Μελίνα, τι ωραίο όνομα, α, να σου γράψω ένα τραγούδι, να λέει γι’ αυτό το φως που βρήκα εδώ στην Αθήνα.
Μ: Το φως, το φως, Φρέντυ. Το φως είναι μέσα σου. Το φως είναι παντού!
Το καλοκαίρι του 1978, ο Φρέντι Μέρκιουρι έκανε διακοπές στην Ελλάδα. Πριν πάει Μύκονο, έκανε μια στάση στην Αθήνα και γνώρισε τα γκέι μπαρ της πρωτεύουσας. Τα υπόλοιπα τα διηγείται πολύ ωραία ο Ρομπ Χάλφορντ των Judas Priest: “Freddie is my ultimate hero. The closest I ever got to Freddie was in a gay bar in Athens on the way to Mykonos. We kind of glared at each other across the bar, in a kind of smiling, winking way. When we got to Mykonos I was determined to track him down, but I couldn’t because he’d rented this huge yacht. It was festooned in pink balloons and it just kept sailing around the island. He’s someone I wish I’d really met.” Το 1978, η Μελίνα Μερκούρη φωτογραφιζόταν στις Κάννες με τον Ντέιβιντ Μπάουι. (Το άλμπουμ των Queen ”Hot Space” στις αρχές του 1980 δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία αν και υπήρχε ένα πολύ αξιόλογο κομμάτι ντουέτο με τον Μπάουι, το Under Pressure). Το 1975, η Μελίνα επιστρέφει στην Ελλάδα (από το Παρίσι) και ανεβάζει στο θέατρο Κάππα με τον Νίκο Κούρκουλο την «Όπερα της πεντάρας», το 1976 τη «Μήδεια» με το Κ.Θ.Β.Ε., ενώ το πίσω στο σωτήριο1978 το «Συντροφιά με το Μπρεχτ» από το Ελληνικό θέατρο του Μάνου Κατράκη, παράσταση για την οποία γράφτηκε από το Θάνο Μικρούτσικο το «Άννα μην κλαις», η Μελίνα Μερκούρη τραγουδά μαζί με τον Γιάννη Κούτρα.
Το 1978 η Μελίνα αστράφτει και βροντάει. Είναι 58 ετών, ίσως στην καλύτερη φάση της πολυτάραχης ζωής της, με τα λάθη, τα πάθη, το μέτρο, τις υπερβολές, την ηδονικότητα, την αγωνιστικότητα. Ο Mercury, πάλι, είναι μόλις 32 ετών-του έγραφε να πεθάνει τρία χρόνια νωρίτερα από την Μελίνα, έχοντας βέβαια πρώτα κατακτήσει όλον τον κόσμο. Σκέφτομαι τα δύο αυτά είδωλα (δικά μου και πολλών) να συναντιούνται. Ναι, στην Ελλάδα. Όσα δεν είπαν ποτέ, όσα δεν αντάλλαξαν, μπορούμε, δικαιούμαστε να τα φανταστούμε. Τους φαντασιωνόμαστε, επί παραδείγματι, σε ένα τραπέζι με τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο στην Πλάκα, την παλιά Πλάκα, όχι την τουριστική. Σε έναν διάλογο στα αγγλικά που θα αποδώσουμε στα ελληνικά. Ο υπερχειλίζων ερωτισμός τους. Η καλλιτεχνικότητά τους. Παρθένος ο Mercury, Ζυγός η Μερκούρη. Μην ξεχνάμε την αγάπη της για την ροκ μουσική και την ενεργό συμμετοχή της στην διοργάνωση του Rock in Athens. Τέλος πάντων. Η φαντασία μας δεν σηκώνει χαλινάρι. Είναι Μάης του 1978 και οι δυο τους ανταμώνουν.
Αυτό είθε να είναι το πρώτο από επικά δίδυμα ανθρώπων που θα θέλαμε ή θα έπρεπε να έχουν συναντηθεί στ’ αλήθεια στην ζωή αυτή. Ένα από τα επικά δίδυμα που, ίσως, κάπου σε Παράδεισο ή Κόλαση θα τα λένε ούτως ή άλλως, οι ψυχές τους θα έχουν συναντήσει επιτέλους η μία την άλλη, χωρίς σημαίες, χωρίς εμπόδια χρόνου, γλωσσικής επικοινωνίας, χωρίς τα εμπόδια της ζωής.
Φ: Τι ωραία που είναι εδώ, τι θαυμάσιος τόπος, μοσχοβολά.
Μ: Α, την αγαπώ τόσο την Αθήνα. Αλλά και το Λονδίνο μού αρέσει. Μόνο τα γλυπτά του Παρθενώνα δεν μ’ αρέσει που βρίσκονται στο Μουσείο σας.
Φ: Δεν έχω σχέση με αυτά τα πράγματα εγώ, Μελίνα. Θα ήθελα να είμαι πιο διαβασμένος.
Μ: Μωρό είσαι ακόμα, μπέμπης. Εσύ τώρα πρέπει να βουτάς μέσα στον έρωτα.
Φ: Δεν ξέρω αν έχω ερωτευτεί όπως το εννοεί η ψυχή μου. Μάλλον όχι ακόμα. Την Μαίρη την αγαπάω, αλλά, δεν ξέρω…
Μ: Είσαι τόσο ξεχωριστό αγόρι, είσαι πλάσμα σπάνιο.
Φ: Μου αρέσει η ομορφιά, η ζωή, μου αρέσουν τα κορίτσια και τα αγόρια. Μου αρέσει να πίνω αυτό το παράξενο ποτό που μου τσούζει τον λαιμό.
Μ: Τσίπουρο, καλέ μου. Ένα από τα ποτά των θεών. Μαζί με το κρασί, φυσικά. Και το ούζο.
Φ: Και το σάλιο ενός που θες πολύ, πάρα πολύ.
Μ: Σωστά! Ολόσωστα! Στην υγειά σου. Φρέντι, θα πας στην Μύκονο, ε;
Φ: Έχεις πάει εσύ;
Μ: Α, στα νιάτα μου. Ήμουν δεν ήμουν 20 χρονών. Με τον Ζάχο, την Ελάνη τη Βλάχου, την Λόλα…Αξέχαστα. Σε αυτό το νησί κάποτε θα γίνεται το αδιαχώρητο. Και θα βρεις πολλά από αυτά που ψάχνεις εκεί. Ο έρωτας κατάγεται από την Ελλάδα, Φρέντι.
Φ:Πώς να είναι να ερωτεύεσαι; Πες μου.
Μ: Τι να σου πω, αν μια φορά τώρα έχεις φωνάρα, μετά θα έχεις δυο φορές φωνάρα. Εκτός κι αν αφεθείς να σε διαλύσει ένας έρωτας. Κάνε το, κάνε το, άσε τον έρωτα να σε διαπεράσει, γι’ αυτό αξίζει να ζούμε.
Φ: Πότε ερωτεύτηκες πρώτη φορά εσύ;
Μ: Γύρω στα 14. Έναν μεγαλύτερό μου. Σκοτείνιασε ο κόσμος. Πήγα κι έπεσα μπροστά σ’ ένα αυτοκίνητο όταν το έμαθαν από το σπίτι μου.
Φ: Τι λες! Δεν το πιστεύω.
Μ: Μωρό μου, «ο Έρωτας κι ο Θάνατος ίδιο σπαθί βαστούνε». Να ακούσεις ελληνικά τραγούδια. Να ακούσεις ελληνική μουσική, παραδοσιακά, κλαρίνα, μπουζούκι. Α, το μπουζούκι θα σε εμπνεύσει.
Φ: Α, Ζόρμπα δε Γκρηκ! Τι ωραία ταινία, τι ωραίος χορός.
Μ: Ο αθάνατος Αλέξης Ζορμπάς. Ο απόλυτος ερωτικός Έλληνας.
Φ: Εγώ δε νιώθω Ινδός, δε νιώθω Άγγλος, δε νιώθω τίποτα. Δεν ξέρω τι είμαι.
Μ: Είσαι καλλιτέχνης. Είμαστε καλλιτέχνες.
Φ: Ναι, αλλά εσύ λες πως είσαι Ελληνίδα.
Μ: Συμβαίνει να αντιλαμβάνομαι αυτήν την χώρα ως συνώνυμη της τέχνης και του έρωτα. Γι’ αυτό. Δεν ξέρω. Κι αν ήμουν Αμερικανίδα μπορεί να ήμουν υπερήφανη. Για άλλους λόγους…
Φ: Όταν τραγουδάω μπροστά σε κοινό, εκεί νιώθω πατρίδα. Στα πρόσωπά τους. Κι οικογένειά μου; Οι συνεργάτες μου.
Μ: Αυτό είναι υπέροχο που λες.
Φ: Έτσι νιώθω και για τον έρωτα. Ότι ερωτεύομαι τον αέρα που αναπνέω, το μικρόφωνο που κρατάω.
Μ: Παραδέξου το, έτσι νιώθεις και γιθα το είδωλό σου. Έστω λίγο.
Φ: Δεν ξέρω. Έχω μεγάλο στόμα, μεγάλα δόντια…(γέλια)
Μ: (γέλια) Κι εγώ αγάπη μου, κι εγώ. Έχουμε μεγάλο στόμα για να δαγκώνουμε την ζωή, να την ξεσκίζουμε με τις δοντάρες μας και να τρέχουν τα ζουμιά. Γεια σου, ρε Φρέντυ! Είσαι ωραίος. Και σε περιμένουν πολλές ομορφιές.
Φ: Μελίνα, Μελίνα, τι ωραίο όνομα, α, να σου γράψω ένα τραγούδι, να λέει γι’ αυτό το φως που βρήκα εδώ στην Αθήνα.
Μ: Το φως, το φως, Φρέντυ. Το φως είναι μέσα σου. Το φως είναι παντού!
