Υπάρχει μια περιοχή στην έρημο Chihuahuan στο βόρειο Μεξικό όπου τα ραδιοσήματα δεν λειτουργούν και οι πυξίδες περιστρέφονται εκτός ελέγχου όταν τοποθετούνται κοντά σε πέτρες στο έδαφος.

Ονομάζεται Ζώνη της Σιωπής. Έχει διάμετρο μόλις 50 χιλιόμετρα και βρίσκεται στο Mapimí, μια τεράστια και ως επί το πλείστον ακατοίκητη έκταση σχεδόν 400.000 στρεμμάτων.

«Η Ζώνη είναι το πάθος μου», λέει ο 68χρονος Benjamin Palacios ο οποίος μεγάλωσε στο χωριό Escalón της Chihuahua, στην άκρη της Ζώνης, και τώρα έχει το δικό του ράντσο, από το οποίο ερευνά καθημερινά τα UFO στην περιοχή.

Καθώς κατευθύνεται με το αγροτικό ΙΧ του προς την καρδιά της Ζώνης, ο Palacios διαπιστώνει ότι, παρόλο που μιλάμε για μια ανοικτή κοιλάδα, δεν υπάρχει σήμα στο κινητό του. Οπου κι αν πάει, όπου κι αν μετακινηθεί.

Η διαταραχή αυτή πιστεύεται ότι προκαλείται από υπόγειες αποθέσεις μαγνητίτη, καθώς και από συντρίμμια μετεωριτών. Όπως υπερτονίζει και ο ίδιος, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η περιοχή, η οποία βρίσκεται στα σύνορα των μεξικανικών πολιτειών Τσιουάουα, Ντουράνγκο και Κοαχουίλα, έχει άφθονη ουράνια δραστηριότητα, συμπεριλαμβανομένων και επισκέψεων από UFO και εξωγήινους.

Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, κάποιοι μεγάλοι μετεωρίτες προσγειώθηκαν στη νότια Τσιουάουα κοντά στη Ζώνη, με δύο μάλιστα να πέφτουν στο ίδιο ακριβώς ράντσο – ένας το 1938 και ένας άλλος το 1954.

Ένας τρίτος έπεσε το 1969 στην κοιλάδα Allende, ακριβώς στα δυτικά. «Με ξύπνησε μέσα στη νύχτα και είδα τη γη να φλέγεται», λέει ο Palacios για εκείνον τον μετεωρίτη. «Οι άνθρωποι σε απόσταση χιλιομέτρων είδαν το φως και άκουσαν τον τρομερό θόρυβο, που έσπασε τα παράθυρα. Προσέλκυσε την προσοχή επιστημόνων από όλο τον κόσμο», λέει ο Παλάσιος που τότε ήταν μικρό παιδί, αλλά το θυμάται ακόμη.

Το όνομα Ζώνη της Σιωπής δόθηκε το 1966, όταν η Pemex, η εθνική εταιρεία πετρελαίου, έστειλε μια αποστολή για να εξερευνήσει την περιοχή.

Ο επικεφαλής, Augusto Harry de la Peña, ήταν απογοητευμένος από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε με τον ασύρματό του. Ο οποίος παρέμενε διαρκώς σιωπηλός, λόγω έλλειψης σήματος. Τη βάφτισε «Ζώνη της Σιωπής».

Στις 11 Ιουλίου του 1970, η Ζώνη έγινε πρωτοσέλιδο στα διεθνή ΜΜΕ.

Τότε ήταν που ένας πύραυλος Athena εκτοξεύτηκε από μια βάση της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας στο Green River της Γιούτα, στο πλαίσιο μιας επιστημονικής αποστολής για τη μελέτη της ανώτερης ατμόσφαιρας.

Ο πύραυλος επρόκειτο να πέσει κοντά στο White Sands του Νέου Μεξικού. Αντ’ αυτού, ξέφυγε από την αρχική του πορεία και, στις δύο τα ξημερώματα, συνετρίβη στην καρδιά της Ζώνης της Σιωπής.

Ο Βέρνερ φον Μπράουν στο Μεξικό για την «Ζώνη»

Η Ζώνη βρισκόταν πλέον -έστω και για λίγο- στο διεθνές προσκήνιο και ορισμένοι ντόπιοι είδαν μια τουριστική ευκαιρία. Ο Βέρνερ φον Μπράουν, ο διάσημος Ναζί επιστήμονας πυραύλων που βοήθησε τους Αμερικανούς να δημιουργήσουν το διαστημικό τους πρόγραμμα, ήρθε στην περιοχή για να ερευνήσει την Ζώνη εκ μέρους των ΗΠΑ.

Στο σιδηροδρομικό σταθμό τον υποδέχτηκε ο πατέρας του Palacios, ο οποίος ήταν τότε δήμαρχος του Escalón. Ο φον Μπράουν πραγματοποίησε αναγνωριστικές πτήσεις με ένα Cessna για να επιβεβαιώσει το σημείο της συντριβής.

Με τη βοήθεια 300 Μεξικανών εργατών, κατασκευάστηκε μια σιδηροδρομική γραμμή 16 χιλιομέτρων που διέσχιζε την έρημο μέχρι τον κρατήρα της πρόσκρουσης. Στη συνέχεια, μια ομάδα Αμερικανών ήρθε και έκανε ανασκαφές.

«Ο Von Braun ήταν εδώ μετά τη συντριβή και έκατσε για έναν ολόκληρο μήνα», λέει ο Palacios.

«Οι Αμερικανοί έφεραν προσωρινούς κοιτώνες, εργαστήρια, κουζίνες, ιατρικές εγκαταστάσεις και τα έστησαν εδώ στην έρημο. Έφτιαξαν ακόμη και διάδρομο για να μεταφέρουν φορτία απευθείας στο Χιούστον. Με τις σιδηροδρομικές γραμμές, μετέφεραν τόνους από συντρίμμια».

Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει πλέον σήμερα.

Δεν υπάρχουν στοιχεία για τον πενταώροφο πύραυλο των επτά τόνων, για τον κρατήρα της πρόσκρουσης, για τη σιδηροδρομική γραμμή ή για οποιαδήποτε από τις κατασκευές.

Ωστόσο, η συντριβή του πυραύλου προκάλεσε το ενδιαφέρον για την περιοχή και λίγα χρόνια αργότερα η μεξικανική κυβέρνηση δημιούργησε το καταφύγιο πανίδας και χλωρίδας Mapimí.

Το καταφύγιο διαθέτει έναν ερευνητικό σταθμό και φιλοξενεί επιστήμονες από όλο τον κόσμο, πολλοί από τους οποίους είναι βιολόγοι που προσελκύονται από την ασυνήθιστη χλωρίδα και πανίδα –συμπεριλαμβανομένου του μεγαλύτερου χερσαίου ερπετού της Βόρειας Αμερικής, της απειλούμενης χελώνας Gopherus.

Μια μεγαλύτερη περιοχή που εκτείνεται προς τα βορειοανατολικά αποτελεί μέρος ενός bolsón, μιας κοιλότητας στην έρημο που, λόγω του πάχους του εδάφους, διατηρεί την υγρασία.

Κάποτε, πριν από εκατομμύρια χρόνια, η Ζώνη βρισκόταν κάτω από τη Θάλασσα της Θέτιδος, τα απομεινάρια της οποίας φαίνονται σε απολιθωμένα θαλάσσια όστρακα και σε τεράστιες αποθέσεις αλατιού.

«Δεν μπορούμε καν να πάμε προς εκείνη την κατεύθυνση», λέει ο Palacios, δείχνοντας προς τις Tetas de Juana, τις δίδυμες κορυφές που υψώνονται από το έδαφος της ερήμου – και πίσω από τις οποίες έπεσαν οι δύο μεγάλοι μετεωρίτες.

Οι ιστορίες της Ζώνης

Εδώ και γενιές, οι ιστορίες από τη Ζώνη και γύρω από αυτήν είναι άφθονες για συναντήσεις με παράξενα όντα, ασυνήθιστα φώτα στον ουρανό και υπερβολική αφθονία βροχών μετεωριτών.

Αυτές προέρχονται συνήθως από ανθρώπους που ζουν σε απομακρυσμένα ράντζα ή από ξένους που έχουν χαθεί στην έρημο. Οι άνθρωποι αυτοί, οι αυτόπτες μάρτυρες, έχουν δει πύρινες σφαίρες στον ουρανό και, κατά καιρούς, φλόγες να κυλούν στις πλαγιές των βουνών σαν τεράστιες πυρακτωμένες καλαμιές.

«Υπάρχουν πολλές ιστορίες για εξωγήινους και αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα στη Ζώνη», λέει ο Geraldo Rivera, ένας δημόσιος υπάλληλος στην περιοχή, ο οποίος είναι επίσης ο πιο αφοσιωμένος ερευνητής UFO της Τσιουάουα.

«Οι άνθρωποι συχνά χάνονται μέσα στη Ζώνη. Όταν συμβαίνει αυτό, μερικές φορές εμφανίζονται από το πουθενά κάποια μυστηριώδη, ψηλά και ξανθά όντα», προσθέτει κρυπτικά.

Εκείνοι που ισχυρίζονται ότι έχουν συναντήσει τους ψηλούς, ξανθομάλληδες εξωγήινους, λένε ότι τα άτομα μιλούν τέλεια ισπανικά, ζητούν μόνο νερό και εξαφανίζονται χωρίς να αφήσουν ούτε ένα ίχνος από την πατημασιά τους στο έδαφος.

Όταν ερωτώνται από πού προέρχονται, τα όντα -γνωστά ως Βόρειοι- λένε μόνο: «Από πάνω, από ψηλά».

Ακόμα και ο ίδιος ο Palacios έχει μια ανάλογη ιστορία: «Ήμουν 12 ετών όταν ένα φως εμφανίστηκε από ψηλά και μας περικύκλωσε εντελώς. Ταξίδευα με τον αδελφό μου στη Ζώνη. Δεν ξέραμε τι συνέβαινε. Όταν επιστρέψαμε στο ράντσο, συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε χάσει δύο ώρες από την ζωή μας».

Το όνειρο του Palacios είναι να να μετατρέψει τη Ζώνη της Σιωπής σε «μια τουριστική Μέκκα, με ανθρώπους που θα μένουν στο ράντσο μου και θα κάνουν ξεναγήσεις».

«Θέλω να χτίσω οκτώ μικρές “καμπάνες” διαμονής ξένων, η καθεμία με το όνομα ενός πλανήτη του ηλιακού συστήματος», συνοψίζει ο Παλάσιος.

Το Escalón έχει λιγότερους από 1.000 κατοίκους και το Ceballos έχει λίγο περισσότερους από 3.000. Ο πληθυσμός τους μειώθηκε καθώς εγκαταλείφθηκε η επιβατική σιδηροδρομική υπηρεσία και οι νέοι μετακόμισαν στην πόλη ή στις ΗΠΑ.

Παρ’ όλα αυτά, άνθρωποι όπως ο Palacios συνεχίζουν να ζουν εδώ, πρόθυμοι να αφηγηθούν ιστορίες για τις ασυνήθιστες ιδιότητες και τα υπερφυσικά ή μη μυστήρια της Ζώνης.

Αυτές οι ιδιότητες είναι… άκρως θεραπευτικές με τον Παλάσιος να λέει ότι δεν έχει αρρωστήσει ποτέ και αυτό, όπως πιστεύει, οφείλεται στη Ζώνη.

«Η Ζώνη έχει κάνει καλό στην οικογένειά μας», λέει η σύζυγός του, η Cha Cha Palacios. «Η κόρη μας, η Alejandra και ο σύζυγός της δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά. Δοκίμασαν τα πάντα, πήγαν σε όλους τους γιατρούς. Τότε ήρθαν στη Ζώνη και συνέλαβαν. Δύο χρόνια αργότερα, επέστρεψαν και συνέλαβαν ξανά».

Αλήθεια ή ψέμα;

Έχει σημασία; Οι άνθρωποι πάντα θα πιστεύουν αυτό που οι ίδιοι θέλουν, βαθιά μέσα τους, να πιστέψουν…