Ποιος θα τάιζε τον σκύλο; Ποιος θα έκοβε το γρασίδι; Αν και είναι ένα κοινό θέμα σε ταινίες, τηλεοπτικές εκπομπές και βιβλία, το τέλος της ανθρωπότητας εξακολουθεί να παραμένει ένα ερώτημα που πάντα θα απασχολεί τη φαντασία μας και φυσικά θα μείνει αναπάντητο.
Απέραντη σιωπή
Αν οι άνθρωποι απλώς εξαφανίζονταν από τον κόσμο και μπορούσατε να επιστρέψετε στη Γη για να δείτε τι είχε συμβεί ένα χρόνο αργότερα, το πρώτο πράγμα που θα προσέχατε δεν θα ήταν με τα μάτια σας. Αλλά με τα αυτιά σας.
Ο κόσμος θα ήταν ήσυχος. Και τότε θα συνειδητοποιούσαμε πόσο πολύ θόρυβο κάνουν οι άνθρωποι. Τα κτίριά μας είναι θορυβώδη. Τα αυτοκίνητά μας το ίδιο. Ακόμα και ο ουρανός μας είναι θορυβώδης. Όλος αυτός ο θόρυβος θα σταματούσε.
Έπειτα, ο καιρός, η ατμόσφαιρα θα σας τραβούσε την προσοχή. Μετά από ένα χρόνο χωρίς ανθρώπους, ο ουρανός θα ήταν πιο γαλανός, ο αέρας πιο καθαρός. Ο άνεμος και η βροχή θα καθαρίσουν την επιφάνεια της Γης. ‘Ολη η αιθαλομίχλη και η σκόνη που κάνουν οι άνθρωποι θα εξαφανιζόταν.
Αν καταφέρνατε να πάτε σπίτι σας, σίγουρα, δε θα ήταν το ίδιο
Αρχικά ελπίζω να μην διψούσατε, ή θέλατε να κάνετε μπανιο, γιατί δεν θα υπήρχε νερό στις βρύσες. Τα συστήματα νερού απαιτούν συνεχή άντληση. Εάν δεν υπάρχει κανείς στη δημόσια παροχή νερού για να διαχειριστεί τα μηχανήματα που αντλούν νερό, τότε δεν υπάρχει νερό.
Αλλά το νερό που υπήρχε στους σωλήνες όταν όλοι εξαφανίστηκαν θα ήταν ακόμα εκεί όταν ερχόταν ο πρώτος χειμώνας – έτσι με το πρώτο κρύο, ο παγωμένος αέρας θα πάγωνε το νερό στους σωλήνες και το πιο πιθανό να τους έσκαγε.
Δεν θα υπήρχε ρεύμα. Τα εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής θα σταματούσαν να λειτουργούν επειδή κανείς δεν θα τα παρακολουθούσε και δεν θα διατηρούσε την προμήθεια καυσίμων. Έτσι το σπίτι σας θα ήταν σκοτεινό, χωρίς φώτα, τηλεόραση, τηλέφωνα ή υπολογιστές.
Θα ήταν σίγουρα σκονισμένο. Στην πραγματικότητα, υπάρχει σκόνη στον αέρα όλη την ώρα, αλλά δεν την παρατηρούμε επειδή τα συστήματα κλιματισμού και οι θερμάστρες μας φυσούν αέρα τριγύρω. Και καθώς κινείστε στα δωμάτια του σπιτιού σας, κρατάτε και τη σκόνη σε κίνηση. Αλλά μόλις σταματήσουν όλα αυτά, ο αέρας μέσα στο σπίτι σας θα ήταν ακίνητος και η σκόνη θα καθιζόταν παντού.
Το γρασίδι, τα άγρια χόρτα, στην αυλή ή το μπαλκόνι σας θα μεγάλωναν – και θα μεγάλωναν και θα μεγάλωναν μέχρι να μακρύνουν τόσο που πιθανότατα θα έκαναν το μέρος απροσπέλαστο. Θα εμφανίζονταν νέα ζιζάνια και θα ήταν παντού.
Πολλά φυτά που δεν έχετε ξαναδεί θα ριζώσουν στην αυλή σας. Κάθε φορά που ένα δέντρο ρίχνει έναν σπόρο, μπορεί να αναπτυχθεί ένα μικρό δενδρύλλιο. Κανείς δεν θα ήταν εκεί για να το βγάλει ή να το κόψει.
Θα παρατηρούσατε πολλά περισσότερα ζουζούνια να βουίζουν τριγύρω. Θυμηθείτε, οι άνθρωποι τείνουν να κάνουν ό,τι μπορούν για να απαλλαγούν από τα ζουζούνια. Ψεκάζουν τον αέρα και το έδαφος, καταστρέφοντας τον βιότοπο τους και βάζουν σίτες στα παράθυρα. Χωρίς τους ανθρώπους, τα ζωύφια θα είχαν ξανά τον κόσμο ελεύθερο.
Τα ζώα θα καταλάμβαναν τα πάντα
Χωρίς τους ανθρώπους, τη φασαρία τους και την απειλή που αποτελούν για την πανίδα, τα ζώα θα πλησίαζαν τις κατοικημένες περιοχές.
Ακόμα και σε πόλεις, ποντίκια, αλεπούδες, λαγοί θα άρχιζαν να κάνουν βόλτες στους δρόμους από τα κοντινά δάση και σταδιακά, ακόμα και μεγαλύτερα ζώα θα περνούσαν σταδιακά. Ελάφια, λύκοι, αρκούδες (αν υπάρχουν σε κοντινά δάση).
Χωρίς ηλεκτρικά φώτα, ο ρυθμός του φυσικού κόσμου θα επέστρεφε. Το μόνο φως θα ήταν από τον Ήλιο, τη Σελήνη και τα αστέρια. Τα νυχτερινά πλάσματα θα ένιωθαν καλά που πήραν πίσω τον σκοτεινό ουρανό τους.
Οι πυρκαγιές θα ήταν συχνές
Ο κεραυνός μπορεί να χτυπήσει ένα δέντρο ή ένα χωράφι και να κάψει τους θάμνους και τα γύρω δέντρα ή να χτυπήσει τα σπίτια και τα κτίρια. Χωρίς ανθρώπους να τις σβήσουν, αυτές οι φωτιές θα συνέχιζαν μέχρι να μην έχουν να κάψουν τίποτα.
Οι πόλεις θα κατέρρεαν σταδιακά
Μετά από μόλις ένα χρόνο, το τσιμέντο, οι δρόμοι, αυτοκινητόδρομοι, γέφυρες και κτίρια – θα ήταν τα ίδια.
Μια δεκαετία αργότερα, και θα είχαν εμφανιστεί ρωγμές σε αυτά, με μικρά φυτά να προσπαθούν να αναρριχηθούν από μέσα τους. Αυτό συμβαίνει επειδή η Γη κινείται συνεχώς. Με αυτή την κίνηση έρχεται η πίεση, και με αυτήν την πίεση έρχονται ρωγμές. Τελικά, οι δρόμοι θα ράγιζαν τόσο πολύ που ακόμη και δέντρα θα φύτρωναν μέσα τους.
Γέφυρες με μεταλλικά πόδια θα σκουριάζαν σιγά σιγά. Οι δοκοί και τα μπουλόνια που συγκρατούν τις γέφυρες θα διαυρώνονταν επίσης. Αλλά οι μεγάλες τσιμεντένιες γέφυρες και οι διακρατικοί αυτοκινητόδρομοι, επίσης τσιμεντένιοι, ίσως να καταφέρουν να διαρκέσουν για αιώνες.
Τα φράγματα και τα αναχώματα που έχουν χτίσει οι άνθρωποι στα ποτάμια και τα ρυάκια του κόσμου θα διαβρωθούν. Τα αγροκτήματα θα επέστρεφαν πίσω στη άγρια φύση. Τα φυτά που τρώμε θα άρχιζαν να εξαφανίζονται. Ίσως να μην υπήρχε πολύ καλαμπόκι ή πατάτες ή ντομάτες πια.
Τα ζώα φάρμας θα ήταν εύκολη λεία για αρκούδες, κογιότ, λύκους και πάνθηρες. Και τα κατοικίδια; Κάποιες γάτες ίσως γίνονταν άγριες – ενώ τα περισσότερα σκυλιά, καθώς εξαρτώνται απόλυτα από τον άνθρωπο δεν θα επιζούσαν.
Όπως η αρχαία Ρώμη
Σε χίλια χρόνια, ο κόσμος που ξέρετε δε θα ήταν αναγνωρίσιμος. Κάποια πράγματα θα έμεναν. Θα εξαρτιόταν από τα υλικά από τα οποία κατασκευάστηκαν, το κλίμα στο οποίο βρίσκονται και την απλή τύχη.
Μια πολυκατοικία εδώ, ένας κινηματογράφος εκεί ή ένα καταρρέον εμπορικό κέντρο θα στέκονταν ως μνημεία ενός χαμένου πολιτισμού. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατέρρευσε πριν από περισσότερα από 1.500 χρόνια, ωστόσο μπορείτε να δείτε μερικά απομεινάρια ακόμη και σήμερα.
Αν μη τι άλλο, η ξαφνική εξαφάνιση των ανθρώπων από τον κόσμο θα αποκάλυπτε κάτι για τον τρόπο που συμπεριφερόμασταν στη Γη. Θα μας έδειχνε επίσης ότι ο κόσμος που έχουμε σήμερα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς εμάς και ότι δεν μπορούμε να επιβιώσουμε αν δεν τον νοιαζόμαστε.
Για να συνεχίσει να λειτουργεί, ο πολιτισμός – όπως οτιδήποτε άλλο – απαιτεί συνεχή συντήρηση και η φύση σεβασμό.
Ποιος θα τάιζε τον σκύλο; Ποιος θα έκοβε το γρασίδι; Αν και είναι ένα κοινό θέμα σε ταινίες, τηλεοπτικές εκπομπές και βιβλία, το τέλος της ανθρωπότητας εξακολουθεί να παραμένει ένα ερώτημα που πάντα θα απασχολεί τη φαντασία μας και φυσικά θα μείνει αναπάντητο.
Απέραντη σιωπή
Αν οι άνθρωποι απλώς εξαφανίζονταν από τον κόσμο και μπορούσατε να επιστρέψετε στη Γη για να δείτε τι είχε συμβεί ένα χρόνο αργότερα, το πρώτο πράγμα που θα προσέχατε δεν θα ήταν με τα μάτια σας. Αλλά με τα αυτιά σας.
Ο κόσμος θα ήταν ήσυχος. Και τότε θα συνειδητοποιούσαμε πόσο πολύ θόρυβο κάνουν οι άνθρωποι. Τα κτίριά μας είναι θορυβώδη. Τα αυτοκίνητά μας το ίδιο. Ακόμα και ο ουρανός μας είναι θορυβώδης. Όλος αυτός ο θόρυβος θα σταματούσε.
Έπειτα, ο καιρός, η ατμόσφαιρα θα σας τραβούσε την προσοχή. Μετά από ένα χρόνο χωρίς ανθρώπους, ο ουρανός θα ήταν πιο γαλανός, ο αέρας πιο καθαρός. Ο άνεμος και η βροχή θα καθαρίσουν την επιφάνεια της Γης. ‘Ολη η αιθαλομίχλη και η σκόνη που κάνουν οι άνθρωποι θα εξαφανιζόταν.
Αν καταφέρνατε να πάτε σπίτι σας, σίγουρα, δε θα ήταν το ίδιο
Αρχικά ελπίζω να μην διψούσατε, ή θέλατε να κάνετε μπανιο, γιατί δεν θα υπήρχε νερό στις βρύσες. Τα συστήματα νερού απαιτούν συνεχή άντληση. Εάν δεν υπάρχει κανείς στη δημόσια παροχή νερού για να διαχειριστεί τα μηχανήματα που αντλούν νερό, τότε δεν υπάρχει νερό.
Αλλά το νερό που υπήρχε στους σωλήνες όταν όλοι εξαφανίστηκαν θα ήταν ακόμα εκεί όταν ερχόταν ο πρώτος χειμώνας – έτσι με το πρώτο κρύο, ο παγωμένος αέρας θα πάγωνε το νερό στους σωλήνες και το πιο πιθανό να τους έσκαγε.
Δεν θα υπήρχε ρεύμα. Τα εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής θα σταματούσαν να λειτουργούν επειδή κανείς δεν θα τα παρακολουθούσε και δεν θα διατηρούσε την προμήθεια καυσίμων. Έτσι το σπίτι σας θα ήταν σκοτεινό, χωρίς φώτα, τηλεόραση, τηλέφωνα ή υπολογιστές.
Θα ήταν σίγουρα σκονισμένο. Στην πραγματικότητα, υπάρχει σκόνη στον αέρα όλη την ώρα, αλλά δεν την παρατηρούμε επειδή τα συστήματα κλιματισμού και οι θερμάστρες μας φυσούν αέρα τριγύρω. Και καθώς κινείστε στα δωμάτια του σπιτιού σας, κρατάτε και τη σκόνη σε κίνηση. Αλλά μόλις σταματήσουν όλα αυτά, ο αέρας μέσα στο σπίτι σας θα ήταν ακίνητος και η σκόνη θα καθιζόταν παντού.
Το γρασίδι, τα άγρια χόρτα, στην αυλή ή το μπαλκόνι σας θα μεγάλωναν – και θα μεγάλωναν και θα μεγάλωναν μέχρι να μακρύνουν τόσο που πιθανότατα θα έκαναν το μέρος απροσπέλαστο. Θα εμφανίζονταν νέα ζιζάνια και θα ήταν παντού.
Πολλά φυτά που δεν έχετε ξαναδεί θα ριζώσουν στην αυλή σας. Κάθε φορά που ένα δέντρο ρίχνει έναν σπόρο, μπορεί να αναπτυχθεί ένα μικρό δενδρύλλιο. Κανείς δεν θα ήταν εκεί για να το βγάλει ή να το κόψει.
Θα παρατηρούσατε πολλά περισσότερα ζουζούνια να βουίζουν τριγύρω. Θυμηθείτε, οι άνθρωποι τείνουν να κάνουν ό,τι μπορούν για να απαλλαγούν από τα ζουζούνια. Ψεκάζουν τον αέρα και το έδαφος, καταστρέφοντας τον βιότοπο τους και βάζουν σίτες στα παράθυρα. Χωρίς τους ανθρώπους, τα ζωύφια θα είχαν ξανά τον κόσμο ελεύθερο.
Τα ζώα θα καταλάμβαναν τα πάντα
Χωρίς τους ανθρώπους, τη φασαρία τους και την απειλή που αποτελούν για την πανίδα, τα ζώα θα πλησίαζαν τις κατοικημένες περιοχές.
Ακόμα και σε πόλεις, ποντίκια, αλεπούδες, λαγοί θα άρχιζαν να κάνουν βόλτες στους δρόμους από τα κοντινά δάση και σταδιακά, ακόμα και μεγαλύτερα ζώα θα περνούσαν σταδιακά. Ελάφια, λύκοι, αρκούδες (αν υπάρχουν σε κοντινά δάση).
Χωρίς ηλεκτρικά φώτα, ο ρυθμός του φυσικού κόσμου θα επέστρεφε. Το μόνο φως θα ήταν από τον Ήλιο, τη Σελήνη και τα αστέρια. Τα νυχτερινά πλάσματα θα ένιωθαν καλά που πήραν πίσω τον σκοτεινό ουρανό τους.
Οι πυρκαγιές θα ήταν συχνές
Ο κεραυνός μπορεί να χτυπήσει ένα δέντρο ή ένα χωράφι και να κάψει τους θάμνους και τα γύρω δέντρα ή να χτυπήσει τα σπίτια και τα κτίρια. Χωρίς ανθρώπους να τις σβήσουν, αυτές οι φωτιές θα συνέχιζαν μέχρι να μην έχουν να κάψουν τίποτα.
Οι πόλεις θα κατέρρεαν σταδιακά
Μετά από μόλις ένα χρόνο, το τσιμέντο, οι δρόμοι, αυτοκινητόδρομοι, γέφυρες και κτίρια – θα ήταν τα ίδια.
Μια δεκαετία αργότερα, και θα είχαν εμφανιστεί ρωγμές σε αυτά, με μικρά φυτά να προσπαθούν να αναρριχηθούν από μέσα τους. Αυτό συμβαίνει επειδή η Γη κινείται συνεχώς. Με αυτή την κίνηση έρχεται η πίεση, και με αυτήν την πίεση έρχονται ρωγμές. Τελικά, οι δρόμοι θα ράγιζαν τόσο πολύ που ακόμη και δέντρα θα φύτρωναν μέσα τους.
Γέφυρες με μεταλλικά πόδια θα σκουριάζαν σιγά σιγά. Οι δοκοί και τα μπουλόνια που συγκρατούν τις γέφυρες θα διαυρώνονταν επίσης. Αλλά οι μεγάλες τσιμεντένιες γέφυρες και οι διακρατικοί αυτοκινητόδρομοι, επίσης τσιμεντένιοι, ίσως να καταφέρουν να διαρκέσουν για αιώνες.
Τα φράγματα και τα αναχώματα που έχουν χτίσει οι άνθρωποι στα ποτάμια και τα ρυάκια του κόσμου θα διαβρωθούν. Τα αγροκτήματα θα επέστρεφαν πίσω στη άγρια φύση. Τα φυτά που τρώμε θα άρχιζαν να εξαφανίζονται. Ίσως να μην υπήρχε πολύ καλαμπόκι ή πατάτες ή ντομάτες πια.
Τα ζώα φάρμας θα ήταν εύκολη λεία για αρκούδες, κογιότ, λύκους και πάνθηρες. Και τα κατοικίδια; Κάποιες γάτες ίσως γίνονταν άγριες – ενώ τα περισσότερα σκυλιά, καθώς εξαρτώνται απόλυτα από τον άνθρωπο δεν θα επιζούσαν.
Όπως η αρχαία Ρώμη
Σε χίλια χρόνια, ο κόσμος που ξέρετε δε θα ήταν αναγνωρίσιμος. Κάποια πράγματα θα έμεναν. Θα εξαρτιόταν από τα υλικά από τα οποία κατασκευάστηκαν, το κλίμα στο οποίο βρίσκονται και την απλή τύχη.
Μια πολυκατοικία εδώ, ένας κινηματογράφος εκεί ή ένα καταρρέον εμπορικό κέντρο θα στέκονταν ως μνημεία ενός χαμένου πολιτισμού. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατέρρευσε πριν από περισσότερα από 1.500 χρόνια, ωστόσο μπορείτε να δείτε μερικά απομεινάρια ακόμη και σήμερα.
Αν μη τι άλλο, η ξαφνική εξαφάνιση των ανθρώπων από τον κόσμο θα αποκάλυπτε κάτι για τον τρόπο που συμπεριφερόμασταν στη Γη. Θα μας έδειχνε επίσης ότι ο κόσμος που έχουμε σήμερα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς εμάς και ότι δεν μπορούμε να επιβιώσουμε αν δεν τον νοιαζόμαστε.
Για να συνεχίσει να λειτουργεί, ο πολιτισμός – όπως οτιδήποτε άλλο – απαιτεί συνεχή συντήρηση και η φύση σεβασμό.
