Μικρές στέπες και ζούγκλες από βιβλία και χαρτιά ορίζουν εδώ και δύο δεκαετίες, οπωσδήποτε, τις εκκρεμότητες της ζωής μου. Η ίδια η ζωή μου είναι οι εκκρεμότητες. Αύριο βράδυ να περάσω από εκεί, έπρεπε από χθες να παραδώσω το συγκεκριμένο κείμενο, να ψωνίσω καινούργια φυτά, να γραφτώ γυμναστήριο, να πληρώσω το κινητό πριν μου το κόψουν, να διαγράψω κάτι από την λίστα, να κάνω αυτό, εκείνο, το άλλο.

Λερναίες ύδρες οι εκκρεμότητες που φρουρούν μια πλήρη, υποτίθεται επιτυχημένη ζωή. Κι εγώ εθισμένη σε αυτές. Δεν ζω εύκολα με άδεια ατζέντα, θέλω ν έχω να γράφω, να κάνω. να ξεκάνω. Και τι γλυκό, φροντιστικό πέπλο ένα πρόγραμμα σπαρμένο υποχρεώσεις, συνδέσεις με την πραγματικότητα, ώστε η αποσύνδεση να φαντάζει λυτρωτική στο τέλος της. Ομολογώ ότι δεν μπορώ να φανταστώ εύκολα μια ζωή χωρίς εκκρεμότητες. Όμως, στο σημείο αυτό θα είχε νόημα να διαχωρίσουμε τις εκκρεμότητες σε δυο μεγάλες, διακριτές κατηγορίες: οι εκκρεμότητες που αφορούν τους εαυτούς μας και εκείνες που αφορούν τις σχέσεις μας με τους άλλους.

Η δεύτερη κατηγορία είναι αρκετά επικίνδυνη. Κι όλοι έχουμε από δαύτες. Εννοώ, μερικές εξηγήσεις που οφείλουμε, μερικές συγγνώμες, κάποια ξεκαθαρίσματα. Από αυτά που συνηθίζουμε να αφήνουμε «για αργότερα», «για κάποια άλλη στιγμή». Αυτές τις εκκρεμότητες δεν τις μπορώ. Γνωρίζω ότι υπάρχουν αυτήν τη στιγμή τουλάχιστον 5 άνθρωποι εκεί έξω που, κατά την άποψή μου, μου οφείλουν ένα καλό ξεκαθάρισμα, αλλά αυτό με ενοχλεί πολύ λιγότερο από την δική μου αίσθηση εκκρεμότητας απέναντι σε άλλους ανθρώπους. Περιμένουν ή δεν περιμένουν κάτι από μένα, περιμένω εγώ από εμένα να κάνω το βήμα, να ξενοιάσει το μέσα μου από το φορτίο που δημιουργεί αυτή η αίσθηση του «χρωστούμενου».

Από τις άλλες εκκρεμότητες, να φαν κι οι κότες. Κι όλο θέλω να έχω. Να έχω να πάω εκεί, να δω αυτό, να γράψω για εκείνο το θέμα, για το άλλο, να περάσω από εκείνον τον δρόμο που μου είπαν ότι έχει φοβερά γκραφίτι, να περιμένω στωικά να μπει ο μισθός για να εκπληρώσω υποχρεώσεις που αποτελούν βροντερά σημάδια ότι κάτι κάνω εδώ πέρα, σε αυτόν τον κόσμο που ξεβράστηκα, ότι είμαι χρήσιμη για κάποιους ανθρώπους, ακόμα και για τα κατοικίδιά μου. Η Δήμητρα Χατούπη είπε, στο πλαίσιο της συνέντευξης που έδωσε στο Olafaq, κι ας μην το γράψαμε το συγκεκριμένο, ότι ο τρόπος που οι άνθρωποι κάνουν διακοπές λέει πολλά γι’ αυτούς.

Στις διακοπές απολαμβάνω να γράφω σε χαρτιά, σε ατζέντες, σε σημειωματάρια όσα θέλω να κάνω μετά το τέλος των διακοπών. Τι έμαθα καινούργιο, τι παρατήρησα, τι σκέφτηκα, τι θέλω να σκεφτώ. Δεν υπάρχουν πολλές στιγμές πιο ευτυχισμένες από εκείνες της δημιουργίας της «εκκρεμότητας». Εκκρεμεί η εκκρεμότητα, νικά τον χρόνο και τον πατάει κάτω. Υπάρχει την στιγμή που γεννάται, υπάρχει επίσης, και ακόμα πιο πανηγυρικά μάλιστα, την στιγμή που καταγράφεται σε χαρτί ή σε μυαλό και γλυκά νικάται από την εκπλήρωσή της. Η ανακούφιση που αφήνει πίσω η πραγματοποίηση έχει ασύγκριτο άρωμα, σαν επίγευση καλού κρασιού που σε ακολουθεί ώρες μετά το δείπνο που συνόδευε. Κι είναι μια ντόπα οι εκκρεμότητες. Θες να δημιουργήσεις κι άλλες, είσαι έστω ανοιχτός στο να σου δημιουργηθούν.

Αυτή είναι μια οδός σκέψης που μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με την, δικαίως, δημοφιλέστερη της εποχής μας, ως προς τον αριθμό των όχι που πρέπει να αρχίσουμε να λέμε για να ξεπεράσουμε το στρες ή το breakdown. Από την άλλη, οι εκκρεμότητες είναι οι αστραφτερές πλατείες των αληθινών, ολόδικών μας «ναι» απέναντι στην ζωή, σε καταστάσεις, σε άτομα. Κι είναι ωραίες. Έχω την επιθυμία να πεθάνω με πολλές εκκρεμότητες, που θα σημαίνει ότι μέχρι τα τελευταία μου, θα με προσκαλούν σε πάρτυ, εκδηλώσεις, θα μου ζητούν κείμενα και γνώμες, θα χρωστάω καμιά συνδρομή ή θα έχω ξεχάσει το αγαπημένο μου πλατό στο καθαριστήριο έναν ολόκληρο χειμώνα, επειδή δεν θα το είχα, τελικά, και τόση ανάγκη για να ζεσταθώ.