Έπειτα από περισσότερο από έναν αιώνα έρευνας, μεγάλο μέρος της οποίας ήταν ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο, οι ψυχολόγοι εξακολουθούν να δυσκολεύονται να ορίσουν τη νοημοσύνη και πολλοί αμφισβητούν την εγκυρότητα των τεστ που έχουν σχεδιαστεί για τη μέτρησή της. Παρ’ όλα αυτά, μια ιδέα έχει προκύψει και παραμένει σταθερή: ότι τα υψηλότερα επίπεδα νοημοσύνης συνδέονται με ταχύτερη επεξεργασία πληροφοριών ή «βαθμολογίες ευφυϊας». Αλλά μια νέα έρευνα στη Γερμανία δείχνει τώρα ότι ακόμη και αυτό μπορεί να μην ισχύει.

Η μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature Communications, δείχνει ότι οι άνθρωποι με υψηλότερο επίπεδο νοημοσύνης χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να λύσουν πολύπλοκα προβλήματα, επειδή είναι λιγότερο πιθανό να βγάλουν βιαστικά συμπεράσματα. Η μελέτη συνδέει επίσης την ικανότητα επίλυσης προβλημάτων με διαφορές στη συνδεσιμότητα του εγκεφάλου και τον συγχρονισμό μεταξύ των εγκεφαλικών περιοχών.

Δημιουργώντας συνδέσεις

Ο Michael Schirner από το Charité-Universitätsmedizin του Βερολίνου και οι συνεργάτες του εξέτασαν δεδομένα από 1.176 συμμετέχοντες στο Human Connectome Project, αναλύοντας τη σχέση μεταξύ του δείκτη νοημοσύνης και του χρόνου αντίδρασης στο Penn Matrix Reasoning Test, το οποίο αποτελείται από ένα σύνολο ολοένα και πιο δύσκολων ασκήσεων αντιστοίχισης μοτίβων. Αυτό έδειξε ότι ενώ τα άτομα με υψηλότερα σκορ νοημοσύνης έλυναν τα εύκολα προβλήματα πιο γρήγορα, χρειάζονταν περισσότερο χρόνο για να λύσουν τα δύσκολα, προφανώς επειδή ξόδευαν περισσότερο χρόνο για να συμπεράνουν κρυμμένους κανόνες πριν φτάσουν στη σωστή λύση.

Στη συνέχεια, οι ερευνητές δημιούργησαν εξατομικευμένα μοντέλα εγκεφαλικών δικτύων για 650 από τους συμμετέχοντες, συνδυάζοντας δεδομένα εγκεφαλικής συνδεσιμότητας από τον καθένα με γενικά μοντέλα των νευρωνικών κυκλωμάτων για τη λήψη αποφάσεων και τη λειτουργική μνήμη. Αυτό αποκάλυψε ότι όσοι χρειάστηκαν περισσότερο χρόνο για να λύσουν τις δύσκολες εργασίες παρουσίαζαν υψηλότερη συνδεσιμότητα σε κατάσταση ηρεμίας μεταξύ του μετωπιαίου και του βρεγματικού λοβού, καθώς και μεγαλύτερο συγχρονισμό μεταξύ αυτών των εγκεφαλικών περιοχών.

Ο μετωπιαίος λοβός είναι γνωστό ότι διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην προσοχή και τη λήψη αποφάσεων, ενώ ο βρεγματικός λοβός θεωρείται ότι συλλέγει και ενσωματώνει τις αισθητηριακές πληροφορίες. Μελέτες σάρωσης του εγκεφάλου υποδηλώνουν ότι η νοημοσύνη περιλαμβάνει ένα μετωπιαίο-βρεγματικό δίκτυο, οπότε ο μεγαλύτερος συγχρονισμός μεταξύ αυτών των περιοχών μπορεί να αντανακλά έναν προμετωπιαίο μηχανισμό προσοχής που ρυθμίζει την επεξεργασία στον βρεγματικό λοβό.

Πιο έξυπνοι, πιο αργοί

Τα ευρήματα αμφισβητούν την υπόθεση ότι η υψηλότερη νοημοσύνη είναι το αποτέλεσμα ενός ταχύτερου εγκεφάλου. Προτείνουν ότι το ταχύτερο δεν είναι απαραίτητα καλύτερο και ότι υπό ορισμένες συνθήκες υπάρχει μια αντιστάθμιση μεταξύ ταχύτητας και ακρίβειας που οδηγεί σε καλύτερες αποφάσεις.

Έτσι, ενώ η γρήγορη, «αυτόματη» σκέψη είναι επαρκής για τη λήψη αποφάσεων σχετικά με εύκολες εργασίες, ένας πιο αργός και πιο επίπονος τρόπος γνώσης, που υποστηρίζει την παρατεταμένη ενσωμάτωση σχετικών πληροφοριών, μπορεί να είναι καλύτερος για την επίλυση πιο δύσκολων προβλημάτων.

Διαβάστε επίσης: Φοβάμαι τους βλάκες!