Η υπόθεση είναι «me, myself and Ι» και η αλήθεια είναι ότι υπάρχει κάτι σχεδόν επαναστατικό στο να κάθεσαι μόνος σε ένα εστιατόριο. Να κοιτάζεις το μενού, να επιλέγεις ένα κρασί, να παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου χωρίς να κρατάς το κινητό σαν ασπίδα. Το ίδιο και στο να πας σινεμά μόνος, έχει κάτι το ξεχωριστό το να βυθίζεσαι στην ιστορία, να γελάς ή να συγκινείσαι χωρίς να χρειάζεται να μοιραστείς εκείνη τη στιγμή με κανέναν. Για πολλούς βεβαία, αυτά τα απλά πράγματα μοιάζουν μικρά. Όμως στην πραγματικότητα, είναι πράξεις βαθιάς αυτοπεποίθησης.

Οι ψυχολόγοι το αποκαλούν αυτάρκεια – self-sufficiency. Πρόκειται για μια συναισθηματική κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος δε σατιρίζει την ευτυχία του από την επιβεβαίωση ή την παρουσία των άλλων. Είναι η ικανότητα του να είσαι καλά με τον εαυτό σου, να νιώθεις πληρότητα χωρίς να χρειάζεται κάποιος να τη «συμπληρώσει».

Η σιωπή που δε σε τρομάζει πια

Το να είσαι μόνος δε σημαίνει να είσαι ή ότι όντως είσαι μοναχικός. Αυτές οι δύο έννοιες συχνά συγχέονται, όμως η διαφορά τους είναι τεράστια. Η μοναχικότητα είναι επιλογή, αντίθετα η μοναξιά είναι έλλειψη. Όταν μπορείς να καθίσεις μόνος σου χωρίς άγχος, χωρίς να ψάχνεις απεγνωσμένα ένα μήνυμα, ένα story ή μια παρέα, αυτό δείχνει ότι έχεις κατακτήσει κάτι σπάνιο, τη σιωπή που δε σε τρομάζει.

Η εποχή μας είναι γεμάτη θόρυβο, κυριολεκτικά και ψηφιακά. Από τα social media μέχρι τις ατέρμονες ειδοποιήσεις, ο εσωτερικός μας κόσμος γεμίζει με πληροφορίες και «πρέπει». Γι’ αυτό και η ικανότητα να είσαι άνετος με τον εαυτό σου είναι μια πράξη σχεδόν ριζοσπαστική μέσα στο χάος που ζούμε. Δεν είναι αδιαφορία, είναι ένα συνειδητό διάλειμμα από την εξωτερική έγκριση.

Η αυτοπεποίθηση που δε χρειάζεται χειροκρότημα

Η πραγματική αυτοπεποίθηση δε φαίνεται πάντα δυναμικά. Δε χρειάζεται φωνές, φωτογραφίες ή επιδείξεις. Μερικές φορές, η πιο δυνατή μορφή αυτοπεποίθησης είναι η ηρεμία. Αυτή που σε κάνει να περπατάς μόνος σ’ ένα δρόμο χωρίς να νιώθεις ότι κάτι λείπει. Που σε κάνει να χαμογελάς χωρίς λόγο, όχι επειδή κάποιος σε κοιτάζει, αλλά επειδή σου αρέσει η στιγμή όπως είναι και τη χαίρεσαι.

Όταν αρχίζεις να απολαμβάνεις τη συντροφιά του εαυτού σου, κάτι αλλάζει μέσα σου. Δε χρειάζεται πλέον να γεμίζεις τα κενά με άλλους ανθρώπους, δραστηριότητες ή συνεχείς αποδείξεις ότι περνάς καλά, δεν έχεις πια να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν.
Η αξία σου δεν εξαρτάται από τα likes, τις προσκλήσεις ή την παρουσία κάποιου δίπλα σου και αυτό είναι απελευθερωτικό. Γιατί όταν σταματάς να ζητάς έγκριση, αρχίζεις να επιλέγεις πραγματικά και όχι περιττά πράγματα μόνο και μόνο για να υπάρχουν.

Το να είσαι μόνος είναι δύναμη

Η κοινωνία μας έχει μάθει να βλέπει τη μοναχικότητα με καχυποψία. Αν σε δουν να τρως μόνος, κάποιοι θα σκεφτούν «αχ, κρίμα… δεν έχει παρέα». Αν πας σινεμά μόνος, ίσως αναρωτηθούν «δε βρήκε κανέναν να πάει μαζί του;». Αυτό το βλέμμα οίκτου είναι προϊόν μιας κουλτούρας που έχει ταυτίσει την αξία με τη συνεχή κοινωνικότητα. Όμως, το να μπορείς να σταθείς μόνος σου, χωρίς να νιώθεις μειονεκτικά, είναι ένα από τα πιο δυνατά πράγματα που μπορείς να κάνεις. Είναι μία στάση ζωής που δείχνει ότι έχεις χτίσει μια σταθερή σχέση με τον εαυτό σου, μια σχέση που δε χρειάζεται επιβεβαίωση. Και η αλήθεια είναι πως, όταν μάθεις να είσαι καλά μόνος σου, δεν έχεις πια ανάγκη κανέναν, αλλά μπορείς να τους επιλέξεις όλους.

Η σιωπή ως καθρέφτης

Όταν κάθεσαι μόνος σε ένα τραπέζι, η σιωπή λειτουργεί σαν καθρέφτης. Αν δεν την αντέχεις, ίσως να μην έχεις μάθει ακόμα να ακούς πραγματικά τις σκέψεις σου. Αν τη βρίσκεις γαλήνια, τότε έχεις ήδη βρει κάτι που πολλοί αναζητούν, δηλαδή την οικειότητα με τον εαυτό σου. Αυτή η οικειότητα είναι που σε κάνει πιο αληθινό στις σχέσεις, στη δουλειά, στις επιλογές σου. Όσο πιο άνετα νιώθεις όταν είσαι μόνος, τόσο πιο υγιείς είναι οι σχέσεις που δημιουργείς, γιατί δε χρειάζεσαι τους άλλους για να νιώσεις πλήρης, αλλά τους επιλέγεις επειδή θες να μοιραστείς πράγματα και επειδή σου αρέσει η παρέα τους.

Από τη μοναξιά στην ελευθερία

Το να μπορείς να πας σινεμά μόνος ή να δειπνήσεις χωρίς συνοδεία δεν είναι απόδειξη απομόνωσης. Είναι η έμπρακτη αναγνώριση ότι δε χρειάζεσαι εξωτερικά «στηρίγματα» και ανθρώπινες «πατερίτσες» για να νιώσεις καλά και αυτό είναι η ουσία της ψυχικής ελευθερίας. Όταν σταματήσεις να φοβάσαι τη μοναξιά, σταματάς και να ζητάς έγκριση. Όταν πάψεις να ορίζεις την αξία σου από το ποιος κάθεται απέναντί σου, αρχίζεις να ζεις με αυθεντικότητα. Και τότε, ναι – μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μπορείς να ταξιδεύεις μόνος, να αλλάζεις δουλειά, να λες «όχι» χωρίς τύψεις, να επιλέγεις ανθρώπους που σε εμπνέουν, όχι που σε χρειάζονται. Γιατί δε φοβάσαι πια να μείνεις με τον μόνο άνθρωπο που δεν πρόκειται ποτέ να σε εγκαταλείψει, δηλαδή τον εαυτό σου.

Ίσως, λοιπόν την επόμενη φορά που θα σκεφτείς «μήπως είναι παράξενο να πάω μόνος;», θυμήσου το εξής: Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο, τίποτα πιο ήρεμο, τίποτα πιο γενναίο από το να είσαι άνετος με την ίδια σου την παρουσία. Γιατί εκεί ξεκινάει όλη η δύναμη, όχι στο πλήθος, αλλά στη σιωπή. Και αν μπορείς να τρως σε ένα εστιατόριο και να πηγαίνεις σινεμά μόνος, τότε μπορείς, πραγματικά, να κάνεις τα πάντα.

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.