Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν ήμουν μικρή να είναι κυριευμένος από το αίσθημα της περιέργειας. Δεν υπάρχει κάποια υπερβολή σε αυτό. Μέχρι και τις πρώτες τάξεις του δημοτικού η περιέργεια ήταν αυτή που οδηγούσε την ύπαρξη μου. Από το τι περιέχουν τα συρτάρια στο δωμάτιο της μητέρας μου μέχρι το τι λένε τα άλλα παιδιά γενικά αλλά και για εμένα στο σχολείο, ήθελα πάντα να τα ξέρω όλα. Αρκετά χρόνια αργότερα, όταν σταμάτησα το κυνήγι των απαντήσεων, αυτών που θα μπορούσαν να βλάψουν τη ψυχική μου υγεία, ένιωσα μία μικρή απελευθέρωση. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι η άγνοια ενέχει μεγάλη γαλήνη.

Μεγάλο μέρος της μέχρι τώρα ζωής μου έψαχνα απαντήσεις που θα μου φανέρωναν την αλήθεια σε σχέση με τους άλλους και με κάποιες καταστάσεις. Αφού ξόδεψα αρκετές ώρες από τη ζωή μου και πολλή μα πολλή ενέργεια, κατάλαβα ότι είναι μάταιο να προσπαθώ να έχω τον έλεγχο όλων των καταστάσεων. Για την ακρίβεια είναι πρακτικά αδύνατο. Η ζωή μου λοιπόν, απλουστεύθηκε όταν ξεκίνησα να εκπαιδεύω τον εαυτό μου να μη δίνει σημασία σε ό,τι με ενοχλεί ή έβλεπα ως red flag. Υπάρχει μία ιδιόμορφη γαλήνη στο να μην ξέρεις τα πάντα.

Αυτός είναι και ο τρόπος για να ανακτήσουμε τον έλεγχο της ζωής μας, γιατί εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε τον κόσμο λιγότερο χαοτικό και περίπλοκο.

Έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι η γνώση θα λειτουργήσει ως ασπίδα προστασίας και χάρη σε αυτή θα αποτρέψουμε όσα μπορεί να μας βλάψουν στο μέλλον και θα αποφύγουμε τον πόνο και την απογοήτευση. Η γνώση στην πραγματικότητα λειτουργεί ως ελπίδα, όμως η ελπίδα δεν μπορεί να ελέγξει τους άλλους ή τους αστάθμητους παράγοντες. Αυτή είναι μία παγίδα στην οποία πέφτουμε συχνά. Εγώ τουλάχιστον.

Προσπαθώντας να ελέγξουμε το μέλλον και να συλλάβουμε το ασύλληπτο, εξαντλούμε τους εαυτούς μας και χάνουμε την ομορφιά του εδώ και τώρα. Είμαστε νοητικά απόντες στις εμπειρίες που ζει το σώμα μας, ξοδεύοντας τον πολύτιμο χρόνο της ζωής μας. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να αναζητούμε απαντήσεις που δεν πρόκειται να βοηθήσουν στην προσωπική μας εξέλιξη. Επίσης η ζωή είναι πολύ μικρή για να προκαλούμε συνεχώς άγχος στον εαυτό μας ψάχνοντας απαντήσεις.

Η επιτηδευμένη άγνοια μπορεί να φέρει ευδαιμονία.

Όταν σταματάμε να αναζητούμε πράγματα που είναι πέρα ​​από τον έλεγχό μας, ελευθερώνουμε ψυχικό χώρο και ενέργεια για να επικεντρωθούμε σε αυτά που έχουν μεγαλύτερη σημασία όπως η προσωπική ανάπτυξη και η αυτοεκτίμηση.

Το να μην γνωρίζουμε τα πάντα δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε ενημερωμένοι ή ότι κλείνουμε τα μάτια και αυτιά μας αγνοώντας την πραγματικότητα. Οι κεραίες μας θα συνεχίσουν μένουν ανοιχτές και να είμαστε σε επαγρύπνηση. Ενεργοί.

“Ignorance Is Bliss”, Thomas Gray

H ιδέα ότι η «άγνοια είναι ευδαιμονία» δεν έχει καθολική εφαρμογή. Η χρήση της γίνεται προσεκτικά και κατά περιπτώσεις. Σκοπός δεν είναι να οδηγηθούμε σε μία γενική στασιμότητα, αλλά να απαλλαγούμε από την υπερανάλυση και την αναζήτηση των απαντήσεων που δεν πρόκειται να αποδώσουν καρπούς στη ζωή μας.

Η άγνοια είναι το προσωπικό μας όριο, το φίλτρο που τοποθετούμε στον εαυτό μας για να αξιολογούμε πότε χρειάζεται να ασχοληθούμε με κάτι. Έτσι θα μένουμε μακριά από τον θόρυβο και θα καταφέρνουμε να κρατάμε την ουσία.

Πλέον, όταν ξυπνάει η εσωτερική φωνή -αυτή που με προειδοποιεί για πιθανούς κινδύνους- και προσπαθεί να με ταρακουνήσει και να μου δημιουργήσει αμφιβολίες σε σχέση με έναν άνθρωπο ή ένα γεγονός, την αγνοώ. Ναι, την αγνοώ επιδεικτικά μάλιστα και περιμένω τα πράγματα να λειτουργήσουν από μόνα τους. Γιατί η ζωή έχει τον δικό της τρόπο να αποκαλύπτει την αλήθεια, αρκεί να είμαστε έτοιμοι να την ακούσουμε.

Αν εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να οικειοποιηθεί τη διαδικασία της άγνοιας, δεν θα έχουμε την ανάγκη να ψάχνουμε συνεχώς για απαντήσεις. Ήρθε η ώρα να αφεθούμε ελεύθεροι, να μπούμε μέσα στη ροή της ζωής και να την αφήσουμε να μας καθοδηγήσει όπως αυτή ξέρει. Αφήστε την άγνοια να γίνει μέρος της ζωής σας και οι αποκαλύψεις θα εμφανιστούν από μόνες τους, σαν από μηχανής θεός.

✥ Δείτε επίσης: Για πόσο θα κουβαλάμε το βάρος της «ατομικής ευθύνης» πάνω μας;