Μ ε τον ερχομό της άνοιξης, τα σουπερ μάρκετ και τα ανθοπωλεία στις πόλεις βγάζουν ολάνθιστα λουλούδια στα ράφια τους. Μια πόλη, ειδικά σαν την Αθήνα που έχει – κατά κοινή ομολογία – τεράστια έλλειψη σε πράσινους χώρους, υπεραναπληρώνει αυτό το κενό με τις πεισματικές προσπάθειες των κατοίκων της. Οι Αθηναίοι, ακόμα και αν δεν χρησιμοποιούν μοδάτους όρους, είναι ενστικτωδώς αυθεντίες στο «urban gardening». Αυτό που φαντάζονταν παλιοί αρχιτέκτονες της διεθνούς σκηνής, πως θα ανεβάσουν τους κήπους στις ταράτσες του αστικού τοπίου, οι Αθηναίοι το κατάφεραν από μόνοι τους. Μπαλκόνια, ταράτσες, ακόμα και μικρά περβάζια, έχουν πολλές φορές λουλούδια τόσο προσεγμένα που θα ζήλευε ένας επαρχιακός κήπος.

Και όμως, αυτό που παρουσιάζεται ως ubran gardening είχε πάντα μέσα του και την ιδέα πως σε αυτά τα παρτέρια θα καλλιεργείται και κάτι χρήσιμο, πέρα από το απλά όμορφο. Ενώ τα γεράνια και ορτανσίες υπάρχουνε σωρό, σχεδόν κανένας δεν έχει έστω μια γλάστρα που να του προσφέρει κάτι που θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να καταναλώσει,

Και όμως μέσα στην πόλη ευδοκιμούν από μόνα τους φυτά που μπορούν να μας φανούν χρήσιμα, και τα οποία ξεκινούν την ανάπτυξη τους αυτή την εποχή.

Ο Βασιλικός

Ο Βασιλικός, που κυκλοφορεί σε πάνω από 4-5 παραλλαγές, είναι ίσως το πιο κοινό αρωματικό και βρώσιμο φυτό που σε κάποιο βαθμό, καλλιεργείται εκτενώς μέσα στην πόλη. Τα φύλλα του μπορού να χρησιμοποιηθούν στο φαγητό, στον αρωματισμό χώρου, ενώ ο ίδιος αν του δοθεί το κατάλληλο νερό μπορεί να φτάσει να γίνει σχετικά μεγάλος θάμνος.

Η τσουκνίδα

Η τσουκνίδα, θεωρείται λανθασμένα παράσιτο, και από τις περισσότερες γλάστρες ξεριζώνενται. Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Καταρχάς είναι ένα φυτό που αποτελεί πολύ ωραία πρασινάδα, απαιτεί ελάχιστη φροντίδα και ο καρπός της φυτρώνει υπερβολικά εύκολα. Ο καρπός της, μικρός σαν το κεφάλι καρφίτσας, υπάρχει παντού στο κέντρο της Αθήνας, σε πάρκα, στο χώμα, στον αέρα, εν ολίγοις, δεν χρειάζεται να αγοράσει κάποιος τσουκνίδες. Το ίδιο το φυτό έχει τόσες χρήσεις, που είναι πραγματικά παράλογος ο πόλεμος που δέχεται μόνο και μόνο γιατί μας προκαλεί έναν μικρό ερεθισμό στο δέρμα. Τα φύλλα της, ειδικά τα πιο τρυφερά πάνω-πάνω, τρώγονται σε πίτες, ενώ άμα βράσουμε το φυτό και κρατήσουμε το νερό, γίνεται φυσικό εντομοαπωθητικό για τα υπόλοιπα φυτά μας.

Το αγριομάρουλο

Το αγριομάρουλο, που δεν ακούγεται και τόσο κολακευτικό στα ελληνικά, είναι το γνωστό φυτό που παράγει τα άσπρα χνούδια που πετούν παντού μέσα στην Αθήνα το καλοκαίρι. Αυτά είναι τα σπόρια του. Στα αγγλικά είναι γνωστό με το όνομα Dandelion. Φυτρώνει παντού, στις άκρες των δρόμων, στα πάρκα, ακόμα και σε γλάστρες. Όμως δεν είναι άχρηστο. Το όμορφο, κίτρινο ή μωβ λουλούδι του μπορεί να μετατραπεί σε σιρόπι ενώ τα φύλλα του τρώγονται και είναι πλούσια σε βιταμίνη C.

Η Αγριαψιθιά

Η Αγριαψιθιά είναι πανέμορφο, άγριο λουλούδι που επίσης φυτρώνει στις πόλεις, στα πάρκα αλλά και σε πιο αγροτικές περιοχές. Φτάνει περίπου τα 50 εκατοστά σε ύψος και σχηματίζει μεγάλα μπουμπούκια από μωβ ή άσπρα λουλουδάκια. Τα λουλούδια της, όταν βραστούν και γίνουν τσαι έχουν σημαντική επίδραση στην μείωση του πονοκέφαλου και της ημικρανίας.

Είναι φυσικά σημαντικό να ξέρουμε σε τι μας είναι χρήσιμο το περιβάλλον που ζούμε, ακόμα και αν πρόκειται για ένα τόσο ταλαιπωρημένο περιβάλλον σαν το αθηναϊκό. Στο καιρό όμως της οικολογικής συνείδησης, της επιφανειακής αποθέωσης του «green» που γίνεται μόδα και εμπόρευμα, είναι σημαντικό να δούμε και κάτι άλλο. Τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν παραπάνω, αποτελούν ενδημικά ήδη του μέρους που ζούμε. Είναι φυτά που εξελίχθηκαν μαζί μας προσαρμοσμένα στο μεσογειακό κλίμα. Θέλουν λίγη φροντίδα, μας είναι χρήσιμα, είναι παντού γύρω μας και δεν χρειάζονται αγορά, και ως ντόπια είδη δεν καταστρέφουν άλλα φυτά.