Τι σημαίνει να είσαι «καλός» στο κουτσομπολιό;
Ένας καλός κουτσομπόλης δεν σου λέει απλώς ότι η Σάλι χώρισε με τον Τζο, σου λέει ότι χώρισε μαζί του μόλις μία εβδομάδα μετά από μια σειρά (πλέον διαγραμμένων) ρομαντικών φωτογραφιών από διακοπές στο εξωτερικό που ανέβασε στο Instagram. Δεν λέει απλά «η Κατερίνα είναι κακή συνάδελφος», αλλά εξηγεί ότι κανείς στο γραφείο δεν τη συμπαθεί επειδή ζεσταίνει στο φούρνο μικροκυμάτων γεύματα γεμάτα σπαράγγια.
Σύμφωνα με τα στερεότυπα, αυτή είναι μια ικανότητα που οι άντρες (και ιδιαίτερα οι straight άντρες) απλώς δεν διαθέτουν.
Η υποτιθέμενη ανικανότητα των αντρών να πουν ένα καλό κουτσομπολιό έχει γίνει αντικείμενο κοροϊδίας στο διαδίκτυο, με memes και αστεία που προέρχονται συνήθως από τις γυναίκες της ζωής τους. Εκείνες που αναγκάζονται να ξεδιαλύνουν τις πιο στεγνές και μη ικανοποιητικές αφηγήσεις που έχουν ειπωθεί ποτέ.
Είναι δύσκολο να μη γελάσεις με την ένταση που προκύπτει στα σκίτσα και τα αστεία αυτά, ανάμεσα σε αυτόν που θέλει να μάθει όλη την ιστορία και σε εκείνον που δεν του λέει σχεδόν τίποτα. Όμως πίσω από το χιούμορ κρύβονται βαθύτερα ερωτήματα για την ηθική, το στίγμα και την ιστορία του κουτσομπολιού — και ειδικά ποιος έχει «δικαίωμα» να συμμετέχει σε αυτό. Ο τρόπος με τον οποίο οι γυναίκες που κοροϊδεύουν την απροθυμία των συντρόφων τους να μιλήσουν, εκφράζουν την ανάγκη για σύνδεση, δείχνει κάτι ευρύτερο. Τι σημαίνει άραγε η αδυναμία ενός άντρα να μοιραστεί μυστικά για την πολυσυζητημένη «κρίση μοναξιάς» στους άντρες;
Για να είμαστε ξεκάθαροι: Οι άντρες κουτσομπολεύουν! Όταν λέμε ότι οι άντρες είναι κακοί στο κουτσομπολιό, αυτό συνήθως εμπεριέχει την υπόθεση ότι δεν κουτσομπολεύουν καθόλου. Ότι δεν μπορούν να είναι καλοί σε κάτι που δεν κάνουν, ή κάνουν πολύ σπάνια. Αλλά αυτή η σκέψη βασίζεται σε ένα ψευδές αξίωμα.
Το λάθος ξεκινά από το πως ορίζουμε το κουτσομπολιό. Για πολύ καιρό είχε αρνητική χροιά, ως πράξη κακεντρέχειας πίσω από την πλάτη κάποιου. Όμως όλο και περισσότερο ερευνητές και κοινωνικοί επιστήμονες όπως η Megan Robbins επαναξιολογούν τον όρο, διευρύνοντάς τον ώστε να περιλαμβάνει όλες τις μορφές συζήτησης για τρίτα πρόσωπα, είτε θετικές, είτε αρνητικές, είτε ουδέτερες.
Η Robbins κι η ομάδα της καταρρίπτουν το στερεότυπο ότι οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς στο να κακολογούν και ταυτόχρονα βοηθά στο να κατανοήσουμε γιατί συχνά αντιλαμβανόμαστε ότι οι γυναίκες είναι «καλύτερες» στο κουτσομπολιό ή στο να μοιράζονται πληροφορίες — εφόσον κουτσομπολεύουν “ουδέτερα” πιο συχνά, έχουν και περισσότερη εξάσκηση. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι παρά τα στερεότυπα κι οι άντρες κουτσομπολεύουν — θετικά και αρνητικά, αλλά πολύ λιγότερο “ουδέτερα”.
Ο κωμικός και podcaster Jared Freid ενστερνίζεται πλήρως την οπτική της Robbins: ότι οι άντρες είναι «κακοί» στο κουτσομπολιό απλώς επειδή δεν έχουν… εξασκηθεί. «Είναι σαν να πηγαίνεις γυμναστήριο αλλά να αγνοείς εντελώς τις ασκήσεις για πόδια». «Δεν έχουμε αρκετές “επαφές” με το να ακούμε τρελές ιστορίες, ενώ οι γυναίκες έχουν πολύ περισσότερε. Απλώς δεν έχουμε εκπαιδευτεί».
Ο ίδιος αποδίδει την έλλειψη “κουτσομπολικής δεξιότητας” στους άντρες στην πολιτισμική απουσία χώρων και ευκαιριών για ανεπίσημο, “σκανδαλιάρικο” μπλα μπλα. Δείπνα με φίλες, chat groups, brunch και ριάλιτι τύπου Real Housewives προσφέρουν στις γυναίκες πρακτική, όχι μόνο στο να ακούν και να διηγούνται, αλλά και στο να αντιδρούν σωστά στο “δράμα”. Το κουτσομπολιό είναι διαδραστικό — μια ερώτηση ή ένα σχόλιο μπορεί να εμπλουτίσει όλη την ιστορία.
Παρόλο που και οι άντρες περνούν χρόνο μαζί, σπάνια μπαίνουν σε πιο προσωπικές συζητήσεις. Ο Freid εξηγεί ότι το κουτσομπολιό μοιάζει «μπερδεμένο» και ακόμα και η απλή περιέργεια για μια φήμη μπορεί να εκληφθεί ως προσπάθεια να «ανάψεις φωτιές» — κάτι που οι άντρες αποφεύγουν για να μη χαρακτηριστούν «μισογύνηδες», «σκανδαλολόγοι» ή απλώς… κουτσομπόληδες. Δεν είναι ότι οι άντρες δεν μπορούν να κουτσομπολέψουν — είναι ότι δεν τους επιτρέπεται κοινωνικά να το απολαύσουν ανοιχτά.
Η συγγραφέας και podcaster Kelsey McKinney (You Didn’t Hear This From Me) βλέπει κι εκείνη τον ίδιο φόβο στους άντρες. «Οι άντρες φαίνεται να νομίζουν ότι το κουτσομπολιό δεν είναι το να μιλάς για άλλους ανθρώπους. Για εκείνους, το κουτσομπολιό είναι ένας συγκεκριμένος τόνος φωνής — κι αυτόν τον αποφεύγουν πάση θυσία».
Αυτή η στάση προκύπτει από μια σεξιστική αντίληψη ότι το κουτσομπολιό είναι κάτι αρνητικό που κάνουν οι γυναίκες. «Υπάρχει ένα στερεότυπο ότι οι γυναίκες κουτσομπολεύουν περισσότερο [και πιο αρνητικά] από τους άντρες, αλλά δεν υπάρχουν και πολλά στοιχεία που να το υποστηρίζουν και νομίζω ότι το να υπάρχει αυτό το στερεότυπο εξυπηρετεί στο να “κρατά τις γυναίκες στη θέση τους”».
Για την Robbins, οι κοινωνικές δεξιότητες έχουν αξία και η ικανότητα να συζητά κανείς κοινωνικά θέματα είναι θεμελιώδες κομμάτι αυτού του παζλ. Σήμερα, πολλοί άντρες βλέπουν το κουτσομπολιό όχι μόνο ως ανάρμοστο, αλλά και ως αντι-ανδρικό. Δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να απολαύσει το ζουμερό περιεχόμενο, ούτε μπαίνουν στον κόπο να ξεδιπλώσουν τα ενδιαφέροντα κομμάτια μιας ιστορίας.
Η κατάρριψη του μύθου για το “ανδρικό κουτσομπολιό” δεν περνάει μόνο από τα επιστημονικά δεδομένα — αλλά κι από την αναγνώριση πως το να είσαι κοινωνικά οξυδερκής, περιγραφικός και πρόθυμος να μοιραστείς ιστορίες είναι κάτι βαθιά ανθρώπινο, όχι κάτι “θηλυκό”.
Μπορεί το κουτσομπολιό να γιατρέψει την επιδημία μοναξιάς των ανδρών;
Ίσως οι άντρες να μην είναι τόσο επιδέξιοι στο κουτσομπολιό. Αλλά το ερώτημα είναι: πρέπει όντως να γίνουν;
Όπως υποδεικνύει η Robbins, η έρευνα συνεχίζει να δείχνει πως το κουτσομπολιό μπορεί να λειτουργήσει ως χρήσιμο κοινωνικό εργαλείο. Το να μιλάμε για άλλους ανθρώπους δεν είναι απλώς «όχι πάντα κακό» — μπορεί να είναι ενεργά ωφέλιμο. Η συγγραφέας Kelsey McKinney αναφέρει ότι κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι επαναξιολογούν τα στερεότυπα και το στίγμα γύρω από το κουτσομπολιό και όσους κουτσομπολεύουν, και έχουν διαπιστώσει πως το κουτσομπολιό φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά.
Η ουσία δεν είναι τόσο το ίδιο το περιεχόμενο μιας κουβέντας, όσο ο δεσμός που δημιουργείται όταν κάποιος επιλέγει να μοιραστεί πληροφορίες μαζί σου. Αυτό το μοίρασμα χτίζει εμπιστοσύνη, οικειότητα και τελικά σχέσεις.
Για τους άνδρες που βιώνουν σε αυξανόμενο βαθμό μοναξιά και κοινωνική αποσύνδεση, το να μάθουν να αφηγούνται, να ακούνε και να μοιράζονται ιστορίες μπορεί να είναι ένα μικρό αλλά καθοριστικό βήμα προς τη σύνδεση. Το κουτσομπολιό, λοιπόν, δεν είναι απλώς φλυαρία — είναι μια μορφή φροντίδας.
Μοιραζόμαστε ιστορίες με ανθρώπους που νιώθουμε κοντά μας — και αυτή η ανταλλαγή δημιουργεί οικειότητα. Το κουτσομπολιό που μοιραζόμαστε λέει εξίσου πολλά για τις αξίες, τις πεποιθήσεις και τις αντιπάθειές μας, όσο και για το πρόσωπο που αφορά.
Η ψυχολόγος Αλεξάντρα Σόλομον το συνοψίζει με ειλικρίνεια: «Αν οι άντρες μπορούσαν να μοιραστούν πραγματικά, εγώ δεν θα είχα δουλειά. Και θα το δεχόμουν με χαρά». Το γεγονός ότι η δουλειά της παραμένει απαραίτητη, είναι μάλλον η πιο εύγλωττη ένδειξη πως έχουμε ακόμα δρόμο.
*Με στοιχεία από το Vox.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Τι σημαίνει να είσαι «καλός» στο κουτσομπολιό;
Ένας καλός κουτσομπόλης δεν σου λέει απλώς ότι η Σάλι χώρισε με τον Τζο, σου λέει ότι χώρισε μαζί του μόλις μία εβδομάδα μετά από μια σειρά (πλέον διαγραμμένων) ρομαντικών φωτογραφιών από διακοπές στο εξωτερικό που ανέβασε στο Instagram. Δεν λέει απλά «η Κατερίνα είναι κακή συνάδελφος», αλλά εξηγεί ότι κανείς στο γραφείο δεν τη συμπαθεί επειδή ζεσταίνει στο φούρνο μικροκυμάτων γεύματα γεμάτα σπαράγγια.
Σύμφωνα με τα στερεότυπα, αυτή είναι μια ικανότητα που οι άντρες (και ιδιαίτερα οι straight άντρες) απλώς δεν διαθέτουν.
Η υποτιθέμενη ανικανότητα των αντρών να πουν ένα καλό κουτσομπολιό έχει γίνει αντικείμενο κοροϊδίας στο διαδίκτυο, με memes και αστεία που προέρχονται συνήθως από τις γυναίκες της ζωής τους. Εκείνες που αναγκάζονται να ξεδιαλύνουν τις πιο στεγνές και μη ικανοποιητικές αφηγήσεις που έχουν ειπωθεί ποτέ.
Είναι δύσκολο να μη γελάσεις με την ένταση που προκύπτει στα σκίτσα και τα αστεία αυτά, ανάμεσα σε αυτόν που θέλει να μάθει όλη την ιστορία και σε εκείνον που δεν του λέει σχεδόν τίποτα. Όμως πίσω από το χιούμορ κρύβονται βαθύτερα ερωτήματα για την ηθική, το στίγμα και την ιστορία του κουτσομπολιού — και ειδικά ποιος έχει «δικαίωμα» να συμμετέχει σε αυτό. Ο τρόπος με τον οποίο οι γυναίκες που κοροϊδεύουν την απροθυμία των συντρόφων τους να μιλήσουν, εκφράζουν την ανάγκη για σύνδεση, δείχνει κάτι ευρύτερο. Τι σημαίνει άραγε η αδυναμία ενός άντρα να μοιραστεί μυστικά για την πολυσυζητημένη «κρίση μοναξιάς» στους άντρες;
Για να είμαστε ξεκάθαροι: Οι άντρες κουτσομπολεύουν! Όταν λέμε ότι οι άντρες είναι κακοί στο κουτσομπολιό, αυτό συνήθως εμπεριέχει την υπόθεση ότι δεν κουτσομπολεύουν καθόλου. Ότι δεν μπορούν να είναι καλοί σε κάτι που δεν κάνουν, ή κάνουν πολύ σπάνια. Αλλά αυτή η σκέψη βασίζεται σε ένα ψευδές αξίωμα.
Το λάθος ξεκινά από το πως ορίζουμε το κουτσομπολιό. Για πολύ καιρό είχε αρνητική χροιά, ως πράξη κακεντρέχειας πίσω από την πλάτη κάποιου. Όμως όλο και περισσότερο ερευνητές και κοινωνικοί επιστήμονες όπως η Megan Robbins επαναξιολογούν τον όρο, διευρύνοντάς τον ώστε να περιλαμβάνει όλες τις μορφές συζήτησης για τρίτα πρόσωπα, είτε θετικές, είτε αρνητικές, είτε ουδέτερες.
Η Robbins κι η ομάδα της καταρρίπτουν το στερεότυπο ότι οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς στο να κακολογούν και ταυτόχρονα βοηθά στο να κατανοήσουμε γιατί συχνά αντιλαμβανόμαστε ότι οι γυναίκες είναι «καλύτερες» στο κουτσομπολιό ή στο να μοιράζονται πληροφορίες — εφόσον κουτσομπολεύουν “ουδέτερα” πιο συχνά, έχουν και περισσότερη εξάσκηση. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι παρά τα στερεότυπα κι οι άντρες κουτσομπολεύουν — θετικά και αρνητικά, αλλά πολύ λιγότερο “ουδέτερα”.
Ο κωμικός και podcaster Jared Freid ενστερνίζεται πλήρως την οπτική της Robbins: ότι οι άντρες είναι «κακοί» στο κουτσομπολιό απλώς επειδή δεν έχουν… εξασκηθεί. «Είναι σαν να πηγαίνεις γυμναστήριο αλλά να αγνοείς εντελώς τις ασκήσεις για πόδια». «Δεν έχουμε αρκετές “επαφές” με το να ακούμε τρελές ιστορίες, ενώ οι γυναίκες έχουν πολύ περισσότερε. Απλώς δεν έχουμε εκπαιδευτεί».
Ο ίδιος αποδίδει την έλλειψη “κουτσομπολικής δεξιότητας” στους άντρες στην πολιτισμική απουσία χώρων και ευκαιριών για ανεπίσημο, “σκανδαλιάρικο” μπλα μπλα. Δείπνα με φίλες, chat groups, brunch και ριάλιτι τύπου Real Housewives προσφέρουν στις γυναίκες πρακτική, όχι μόνο στο να ακούν και να διηγούνται, αλλά και στο να αντιδρούν σωστά στο “δράμα”. Το κουτσομπολιό είναι διαδραστικό — μια ερώτηση ή ένα σχόλιο μπορεί να εμπλουτίσει όλη την ιστορία.
Παρόλο που και οι άντρες περνούν χρόνο μαζί, σπάνια μπαίνουν σε πιο προσωπικές συζητήσεις. Ο Freid εξηγεί ότι το κουτσομπολιό μοιάζει «μπερδεμένο» και ακόμα και η απλή περιέργεια για μια φήμη μπορεί να εκληφθεί ως προσπάθεια να «ανάψεις φωτιές» — κάτι που οι άντρες αποφεύγουν για να μη χαρακτηριστούν «μισογύνηδες», «σκανδαλολόγοι» ή απλώς… κουτσομπόληδες. Δεν είναι ότι οι άντρες δεν μπορούν να κουτσομπολέψουν — είναι ότι δεν τους επιτρέπεται κοινωνικά να το απολαύσουν ανοιχτά.
Η συγγραφέας και podcaster Kelsey McKinney (You Didn’t Hear This From Me) βλέπει κι εκείνη τον ίδιο φόβο στους άντρες. «Οι άντρες φαίνεται να νομίζουν ότι το κουτσομπολιό δεν είναι το να μιλάς για άλλους ανθρώπους. Για εκείνους, το κουτσομπολιό είναι ένας συγκεκριμένος τόνος φωνής — κι αυτόν τον αποφεύγουν πάση θυσία».
Αυτή η στάση προκύπτει από μια σεξιστική αντίληψη ότι το κουτσομπολιό είναι κάτι αρνητικό που κάνουν οι γυναίκες. «Υπάρχει ένα στερεότυπο ότι οι γυναίκες κουτσομπολεύουν περισσότερο [και πιο αρνητικά] από τους άντρες, αλλά δεν υπάρχουν και πολλά στοιχεία που να το υποστηρίζουν και νομίζω ότι το να υπάρχει αυτό το στερεότυπο εξυπηρετεί στο να “κρατά τις γυναίκες στη θέση τους”».
Για την Robbins, οι κοινωνικές δεξιότητες έχουν αξία και η ικανότητα να συζητά κανείς κοινωνικά θέματα είναι θεμελιώδες κομμάτι αυτού του παζλ. Σήμερα, πολλοί άντρες βλέπουν το κουτσομπολιό όχι μόνο ως ανάρμοστο, αλλά και ως αντι-ανδρικό. Δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να απολαύσει το ζουμερό περιεχόμενο, ούτε μπαίνουν στον κόπο να ξεδιπλώσουν τα ενδιαφέροντα κομμάτια μιας ιστορίας.
Η κατάρριψη του μύθου για το “ανδρικό κουτσομπολιό” δεν περνάει μόνο από τα επιστημονικά δεδομένα — αλλά κι από την αναγνώριση πως το να είσαι κοινωνικά οξυδερκής, περιγραφικός και πρόθυμος να μοιραστείς ιστορίες είναι κάτι βαθιά ανθρώπινο, όχι κάτι “θηλυκό”.
Μπορεί το κουτσομπολιό να γιατρέψει την επιδημία μοναξιάς των ανδρών;
Ίσως οι άντρες να μην είναι τόσο επιδέξιοι στο κουτσομπολιό. Αλλά το ερώτημα είναι: πρέπει όντως να γίνουν;
Όπως υποδεικνύει η Robbins, η έρευνα συνεχίζει να δείχνει πως το κουτσομπολιό μπορεί να λειτουργήσει ως χρήσιμο κοινωνικό εργαλείο. Το να μιλάμε για άλλους ανθρώπους δεν είναι απλώς «όχι πάντα κακό» — μπορεί να είναι ενεργά ωφέλιμο. Η συγγραφέας Kelsey McKinney αναφέρει ότι κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι επαναξιολογούν τα στερεότυπα και το στίγμα γύρω από το κουτσομπολιό και όσους κουτσομπολεύουν, και έχουν διαπιστώσει πως το κουτσομπολιό φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά.
Η ουσία δεν είναι τόσο το ίδιο το περιεχόμενο μιας κουβέντας, όσο ο δεσμός που δημιουργείται όταν κάποιος επιλέγει να μοιραστεί πληροφορίες μαζί σου. Αυτό το μοίρασμα χτίζει εμπιστοσύνη, οικειότητα και τελικά σχέσεις.
Για τους άνδρες που βιώνουν σε αυξανόμενο βαθμό μοναξιά και κοινωνική αποσύνδεση, το να μάθουν να αφηγούνται, να ακούνε και να μοιράζονται ιστορίες μπορεί να είναι ένα μικρό αλλά καθοριστικό βήμα προς τη σύνδεση. Το κουτσομπολιό, λοιπόν, δεν είναι απλώς φλυαρία — είναι μια μορφή φροντίδας.
Μοιραζόμαστε ιστορίες με ανθρώπους που νιώθουμε κοντά μας — και αυτή η ανταλλαγή δημιουργεί οικειότητα. Το κουτσομπολιό που μοιραζόμαστε λέει εξίσου πολλά για τις αξίες, τις πεποιθήσεις και τις αντιπάθειές μας, όσο και για το πρόσωπο που αφορά.
Η ψυχολόγος Αλεξάντρα Σόλομον το συνοψίζει με ειλικρίνεια: «Αν οι άντρες μπορούσαν να μοιραστούν πραγματικά, εγώ δεν θα είχα δουλειά. Και θα το δεχόμουν με χαρά». Το γεγονός ότι η δουλειά της παραμένει απαραίτητη, είναι μάλλον η πιο εύγλωττη ένδειξη πως έχουμε ακόμα δρόμο.
*Με στοιχεία από το Vox.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
