Κάνοντας scroll down χθες στο Facebook σταμάτησα σε μία δημοσίευση ενός διαδικτυακού μου φίλου που ανέφερε ότι δε θα προλάβει να τσεκάρει ούτε τα μισά κουτάκια της bucket list του μέχρι να πεθάνει. Όλοι μας θεωρώ ότι έχουμε τη προσωπική μας λίστα με όλα τα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε, να έχουμε ή να πετύχουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, δηλαδή τη προαναφερθείσα bucket list. Προσπαθώντας να ανακαλέσω όλα όσα έχω πει ανά διαστήματα ότι θέλω να κάνω, αντιλαμβάνομαι ότι πράγματι ο χρόνος και οι διαθέσιμοι πόροι μου δε φτάνουν για να εκπληρωθούν.
Σίγουρα είναι υγιές να έχουμε μία bucket list με όλους τους στόχους, αφού μπορεί να αποτελέσει ισχυρό κίνητρο και πηγή έμπνευσης. Είναι το καμπανάκι που πρέπει να ηχεί στον καθένα από εμάς και μας τραβάει από το βούρκο της στασιμότητας. Ωστόσο, δε λειτουργεί η λίστα πάντα με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να μας φέρει δυστυχία, μιζέρια, και το πιο πιθανό απ’ όλα: το άγχος. Το άγχος μας προέρχεται από το νόημα, την αξία που αποδίδουμε στα αντικείμενα και αρκετές φορές τείνουν να έχουν υπεραξία, επειδή εμείς το έχουμε επιτρέψει. Ένας σίγουρος τρόπος για να ηρεμήσουμε είναι να μετράμε την αξία με βάση το πού βρισκόμαστε σε σχέση με πού ήμασταν. Κάποια πράγματα χάνουν την αξία τους με το πέρασμα του χρόνου, απλά δεν τα επανεξετάζουμε για να το αντιληφθούμε. Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να υιοθετηθεί η ιδεά μίας “fuck it list”, και γιατί όχι, να ξεπεράσει σε δυναμική την άλλη.
Αυτή η λίστα είναι αναγκαία προκειμένου να καταρριφθεί η προηγούμενη και πρέπει να συμβεί. Τείνουμε να πιστεύουμε ότι όλα όσα έχουμε καταγράψει στη bucket list είναι αναγκαία και απαραίτητα, αλλά δε νομίζω ότι έχετε τις ίδιες ακριβώς επιθυμίες που είχατε πριν 10 χρόνια. Κάπως έτσι μπορεί μειωθεί το μέγεθός της. Όμως, το πιο σημαντικό είναι ότι αυτή η καινούργια θα σας βάλει στη διαδικασία της αξιολόγησης. Δεν έχουν όλα την ίδια σημασία και βαρύτητα. Με την ίδια ευκολία που τοποθετήσατε κάτι στη bucket list, με την ίδια ευκολία μπορεί να περάσει στην αντίπερα όχθη.
Αυτή η λίστα θα μπορούσε να ονομαστεί, επίσης, η “λίστα της απελευθέρωσης” ή της “συνειδητοποίησης”. Αν μπείτε στη διαδικασία της επανεξέτασής, καλό θα ήταν να περάσει κι ο εαυτός σας από αυτή. Μετά από μία ηλικία που θα έχουμε προσπαθήσει αρκετά για να πραγμαποιήσουμε κάποια πράγματα από τη bucket list, αλλά τελικά δεν το καταφέρνουμε, πρέπει να αποδεχθούμε ότι απλά μπορεί και να μη συμβούν ποτέ. Πρέπει, επίσης, να είμαστε πρόθυμοι και ικανοί να αφήσουμε οτιδήποτε μας κρατάει πίσω και να προχωρήσουμε στη προσπάθεια της επίτευξης άλλων στόχων. Τα κουτάκια της bucket list μπορεί να είναι βαρίδια, απλά το μυαλό μας να συνεχίζει να θεωρεί ότι είναι υλοποιήσιμοι στόχοι.
Ίσως μπορεί απλά να χρειάζεται να κάνετε μόνο μία ερώτηση στον εαυτό σας: Τι έχει πραγματική σημασία για εσάς; Αν αρχίσετε να γράφετε μία λίστα απαντώντας σε αυτό το ερώτημα, πιθανολογώ ότι θα είναι πολύ μικρότερη από την αρχική σας bucket list. Καλό θα ήταν να πείτε δυνατά «fuck it» σε ό,τι σας δημιουργεί μεγάλο άγχος ή σας δυσκολεύει για ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Με το “fuck it”, εννοώ ότι ήρθε η ώρα να πείτε «αρκετά, φτάνει πια!». Με λίγα λόγια, θα σταματήσετε να πιέζετε τον εαυτό σας να ανέχετε ή να προσπαθεί για καταστάσεις ή ανθρώπους που δε μπορεί να δεν έχει την ικανότητα να διαχειριστεί. Αυτό λέμε αυθόρμητα στις αγχωτικές καταστάσεις, στις ανησυχίες και τους φόβους μας, και καταφέρνει να διαλύει αμέσως μεγάλο μέρος της έντασης και να μας δίνει δύναμη. Μας βοηθά επίσης να δούμε τα πράγματα πιο αντικειμενικά, επειδή αρχίζει να μας επηρεάζει λιγότερο. Κάπως έτσι, έρχεται και η απελευθέρωση.
Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να φτιάξετε μία “fuck it list” και να καταγράψετε, όλα όσα πρέπει να αποχαιρετήσετε για να νιώσετε απελευθερωμένοι. Σκεφτείτε ότι έχετε τη δυνατότητα να τα πετάξετε, αλλά αυτά σας κρατάνε κάτω, στο έδαφος. Δράση δεν είναι μόνο η προσπάθεια μας να πετύχουμε κάτι, δράση είναι, επίσης, να απομακρυνόμαστε από αυτό, όταν βλέπουμε τον εαυτό μας να μένει στάσιμο. Η απομάκρυνσή μας δε σηματοδοτεί την έλλειψη ενδιαφέροντος ή προσπάθειας ή πόσο μάλλον απάθειας. Σημαίνει απλώς ότι καταλαβάμε ποια είναι τα όριά μας και δε μπορούμε πια να τα ξεπερνάμε. Δεν είμαστε καλοί σε όλα, δεν έχουμε χρόνο για όλα και μέχρι να αλλάξει αυτό πρέπει απλά να πούμε «fuck it», αφήνοντας στη bucket list, τους ρεαλιστικούς στόχους, αυτούς που θέλουμε περισσότερο να χρησιμοποιήσουμε. Οι υπόλοιποι δεν έχουν θέση εκεί, κι όσο μας κάνει να νιώσουμε δυσάρεστα, πρέπει να τους θυσιάσουμε, για να σταματήσουμε να θυσιάζουμε την ενέργειά μας.
❈Δείτε επίσης: Ίσως και να μη χρειαζόμαστε πάντα το νόημα στη ζωή μας
Κάνοντας scroll down χθες στο Facebook σταμάτησα σε μία δημοσίευση ενός διαδικτυακού μου φίλου που ανέφερε ότι δε θα προλάβει να τσεκάρει ούτε τα μισά κουτάκια της bucket list του μέχρι να πεθάνει. Όλοι μας θεωρώ ότι έχουμε τη προσωπική μας λίστα με όλα τα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε, να έχουμε ή να πετύχουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, δηλαδή τη προαναφερθείσα bucket list. Προσπαθώντας να ανακαλέσω όλα όσα έχω πει ανά διαστήματα ότι θέλω να κάνω, αντιλαμβάνομαι ότι πράγματι ο χρόνος και οι διαθέσιμοι πόροι μου δε φτάνουν για να εκπληρωθούν.
Σίγουρα είναι υγιές να έχουμε μία bucket list με όλους τους στόχους, αφού μπορεί να αποτελέσει ισχυρό κίνητρο και πηγή έμπνευσης. Είναι το καμπανάκι που πρέπει να ηχεί στον καθένα από εμάς και μας τραβάει από το βούρκο της στασιμότητας. Ωστόσο, δε λειτουργεί η λίστα πάντα με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να μας φέρει δυστυχία, μιζέρια, και το πιο πιθανό απ’ όλα: το άγχος. Το άγχος μας προέρχεται από το νόημα, την αξία που αποδίδουμε στα αντικείμενα και αρκετές φορές τείνουν να έχουν υπεραξία, επειδή εμείς το έχουμε επιτρέψει. Ένας σίγουρος τρόπος για να ηρεμήσουμε είναι να μετράμε την αξία με βάση το πού βρισκόμαστε σε σχέση με πού ήμασταν. Κάποια πράγματα χάνουν την αξία τους με το πέρασμα του χρόνου, απλά δεν τα επανεξετάζουμε για να το αντιληφθούμε. Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να υιοθετηθεί η ιδεά μίας “fuck it list”, και γιατί όχι, να ξεπεράσει σε δυναμική την άλλη.
Αυτή η λίστα είναι αναγκαία προκειμένου να καταρριφθεί η προηγούμενη και πρέπει να συμβεί. Τείνουμε να πιστεύουμε ότι όλα όσα έχουμε καταγράψει στη bucket list είναι αναγκαία και απαραίτητα, αλλά δε νομίζω ότι έχετε τις ίδιες ακριβώς επιθυμίες που είχατε πριν 10 χρόνια. Κάπως έτσι μπορεί μειωθεί το μέγεθός της. Όμως, το πιο σημαντικό είναι ότι αυτή η καινούργια θα σας βάλει στη διαδικασία της αξιολόγησης. Δεν έχουν όλα την ίδια σημασία και βαρύτητα. Με την ίδια ευκολία που τοποθετήσατε κάτι στη bucket list, με την ίδια ευκολία μπορεί να περάσει στην αντίπερα όχθη.
Αυτή η λίστα θα μπορούσε να ονομαστεί, επίσης, η “λίστα της απελευθέρωσης” ή της “συνειδητοποίησης”. Αν μπείτε στη διαδικασία της επανεξέτασής, καλό θα ήταν να περάσει κι ο εαυτός σας από αυτή. Μετά από μία ηλικία που θα έχουμε προσπαθήσει αρκετά για να πραγμαποιήσουμε κάποια πράγματα από τη bucket list, αλλά τελικά δεν το καταφέρνουμε, πρέπει να αποδεχθούμε ότι απλά μπορεί και να μη συμβούν ποτέ. Πρέπει, επίσης, να είμαστε πρόθυμοι και ικανοί να αφήσουμε οτιδήποτε μας κρατάει πίσω και να προχωρήσουμε στη προσπάθεια της επίτευξης άλλων στόχων. Τα κουτάκια της bucket list μπορεί να είναι βαρίδια, απλά το μυαλό μας να συνεχίζει να θεωρεί ότι είναι υλοποιήσιμοι στόχοι.
Ίσως μπορεί απλά να χρειάζεται να κάνετε μόνο μία ερώτηση στον εαυτό σας: Τι έχει πραγματική σημασία για εσάς; Αν αρχίσετε να γράφετε μία λίστα απαντώντας σε αυτό το ερώτημα, πιθανολογώ ότι θα είναι πολύ μικρότερη από την αρχική σας bucket list. Καλό θα ήταν να πείτε δυνατά «fuck it» σε ό,τι σας δημιουργεί μεγάλο άγχος ή σας δυσκολεύει για ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Με το “fuck it”, εννοώ ότι ήρθε η ώρα να πείτε «αρκετά, φτάνει πια!». Με λίγα λόγια, θα σταματήσετε να πιέζετε τον εαυτό σας να ανέχετε ή να προσπαθεί για καταστάσεις ή ανθρώπους που δε μπορεί να δεν έχει την ικανότητα να διαχειριστεί. Αυτό λέμε αυθόρμητα στις αγχωτικές καταστάσεις, στις ανησυχίες και τους φόβους μας, και καταφέρνει να διαλύει αμέσως μεγάλο μέρος της έντασης και να μας δίνει δύναμη. Μας βοηθά επίσης να δούμε τα πράγματα πιο αντικειμενικά, επειδή αρχίζει να μας επηρεάζει λιγότερο. Κάπως έτσι, έρχεται και η απελευθέρωση.
Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να φτιάξετε μία “fuck it list” και να καταγράψετε, όλα όσα πρέπει να αποχαιρετήσετε για να νιώσετε απελευθερωμένοι. Σκεφτείτε ότι έχετε τη δυνατότητα να τα πετάξετε, αλλά αυτά σας κρατάνε κάτω, στο έδαφος. Δράση δεν είναι μόνο η προσπάθεια μας να πετύχουμε κάτι, δράση είναι, επίσης, να απομακρυνόμαστε από αυτό, όταν βλέπουμε τον εαυτό μας να μένει στάσιμο. Η απομάκρυνσή μας δε σηματοδοτεί την έλλειψη ενδιαφέροντος ή προσπάθειας ή πόσο μάλλον απάθειας. Σημαίνει απλώς ότι καταλαβάμε ποια είναι τα όριά μας και δε μπορούμε πια να τα ξεπερνάμε. Δεν είμαστε καλοί σε όλα, δεν έχουμε χρόνο για όλα και μέχρι να αλλάξει αυτό πρέπει απλά να πούμε «fuck it», αφήνοντας στη bucket list, τους ρεαλιστικούς στόχους, αυτούς που θέλουμε περισσότερο να χρησιμοποιήσουμε. Οι υπόλοιποι δεν έχουν θέση εκεί, κι όσο μας κάνει να νιώσουμε δυσάρεστα, πρέπει να τους θυσιάσουμε, για να σταματήσουμε να θυσιάζουμε την ενέργειά μας.
