Είναι κοινό μυστικό. Η πραγματική χαρά των γιορτών είναι το άνοιγμα δώρων – αυτή η αγωνία να σκίσουμε με μανία το περιτύλιγμα των κουτιών που μας έχουν προσφέρει οι αγαπημένοι μας φίλοι, εραστές και συγγενείς, που μας μεταμορφώνει σε ανυπόμονα παιδιά! Για τους πιστούς ανάμεσά μας, τα Χριστούγεννα είναι μια περίοδος ιερής γιορτής, ένας χαρμόσυνος εορτασμός της γέννησης του Ιησού Χριστού που προμηνύει τον ερχομό του νέου έτους. Τα δώρα που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας είναι μικροί τρόποι για να μοιραστούμε την αγάπη μας ο ένας για τον άλλον. Όπως ακριβώς ο Θεός έδωσε το χάρισε στην ανθρωπότητα το υπέρτατο δώρο στέλνοντας τον Υιό του για να μας ελευθερώσει από τις αμαρτίες μας, έτσι και εμείς δίνουμε δώρα για να δείξουμε την αγάπη μας ο ένας για τον άλλον.

Για τους άθεους και αγνωστικιστές -που συνεχίζουμε να ζούμε με το βάρος των αμαρτιών μας- αυτή η εποχή του χρόνου θεωρείται απλώς μια καλή αφορμή για ξεσάλωμα. Είναι επίσης η περίοδος που έχουμε το ελεύθερο να φάμε μέχρι σκασμού -για την ακρίβεια, μέχρι να μισήσουμε τον εαυτό μας, και παράλληλα να υποκύψουμε στις πιο δόλιες παρορμήσεις της αδηφαγίας και της φιλαργυρίας μας. Αφού περιβάλλουμε τους εαυτούς μας με στολίδια και αγαπημένα πρόσωπα, δεν μένει τίποτα άλλο να κάνουμε από το να γεμίσουμε το στόμα μας με τόνους μελομακάρονα, γαλοπούλες, κρασιά και να πούμε κακόγουστα αστεία γύρω από το οικογενειακό τραπέζι.

Εκεί κάπου στην αμήχανη χαρά αυτού το οικογενειακού πανηγυριού, έρχεται η ώρα που όλα τα παιδιά (και η πλειοψηφία των ενηλίκων) στέκονται γύρω από το δέντρο κι αρχίζουν να ανοίγουν τα δώρα ένα-ένα, ενώ ακολουθεί ένα τσαπατσούλικο φιλί στο μάγουλο από τη γιαγιά ή στο αυτί που σου τρυπάει το τύμπανο, ή από μια θεία που έχει ως πανοπλία εκείνη την γνώριμη τριχωτή κρεατοελιά στο άνω χείλος που σου τσιμπά το μάγουλο. Κλασικά, ακολουθεί μια χειρονομία από τον παππού που σου σφίγγει τα μάγουλα, με αποτέλεσμα να παραλύει το μισό σου κρανίο, ενώ ακολουθεί ένα φιλί από τον θείο της μάνας σου του οποίου έχουν ποτίσει τσίπουρο μέχρι και τα μουστάκια του και μεθάς μόνο και μόνο από τις αναθυμιάσεις. Αυτές είναι σίγουρα ιδιαίτερα τρυφερές και ανεκτίμητες χειρονομίες. Είναι λογικό να θεωρούμε τα δώρα ως το νόημα της χριστουγεννιάτικης περιόδου, και δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε τον ενθουσιασμό του να δίνεις και να παίρνεις δώρα που θα φέρουν απανωτά σοκ, γέλια ή ακόμα και ενοχικά ερωτικά βλέμματα.

Δώρα που μπορεί να φέρουν από ευγνωμοσύνη και γέλια μέχρι σκασμού, μέχρι απογοήτευση ή ένα ταπεινό κριντζάρισμα, και μπορεί να περιλαμβάνουν από δαντελωτά εσώρουχα, παπαγαλάκια, κιτ για πλέξιμο, μέχρι καθίσματα τουαλέτας. Παρακάτω, οι συντάκτες του Olafaq μοιράζονται σύντομες ιστορίες για τα πιο αξέχαστα δώρα που έχουν λάβει ever!

Γεωργία Δρακάκη

Τα Χριστούγεννα των 5 μου χρόνων, η μαμά μου μου έδειξε την ελαφρώς πρησμένη κοιλιά της και μου είπε ότι μέσα της κολυμπάει και κοιμάται ο αδερφός μου, που θα βρισκόταν κοντά μας σε λίγους μήνες, πριν το επερχόμενο καλοκαίρι. Τον αδερφό μου τον είχα ζητήσει ως δώρο (ναι, ως δώρο!) από όταν άρχισα να πηγαίνω παιδικό σταθμό και να εμπεδώνω την χαρά του μοιρασμένου παιχνιδιού με τα άλλα παιδάκια εκεί. Σκέφτηκα τι ωραία που θα ήταν να είχα ένα τέτοιο παιδάκι στο σπίτι μου, στο παιδικό μου δωμάτιο, εύκαιρο για ζωγραφική, παιχνίδι και κυνηγητό ανά πάσα ώρα. Εκείνα τα Χριστούγεννα ήταν τα τελευταία που θα περνούσα ως μοναχοπαίδι και δεν έχω άλλη μνήμη. Αντιθέτως, κάθε επόμενο Χριστούγεννο και Πρωτοχρονιά μέχρι τουλάχιστον τα 16 μου χρόνια, ο αδερφός μου έδινε τον τόνο των γιορτών με τις αταξίες του, τις κοινές μας ώρες στο χαλί του σαλονιού, με τα παζλ και τα μικρά θεατρικά μας σκετς. Μετά το ανθρώπινο αυτό δώρο, αυτό το θαύμα στην κοιλιά της μαμάς μου, το καλύτερο δώρο το πήρα φέτος, πριν από λίγες μέρες. Μια φωτογραφική μηχανή από τον άνθρωπο που έστειλε για μένα ο Άη Βασίλης, να μου γλυκάνει όλες τις πίκρες της φετινής χρονιάς. Βασικά, πάλι ο άνθρωπος είνα το δώρο. Ναι, οι άνθρωποί μας είναι τα δώρα μας. Ναι.

Κωνσταντίνος Τσάβαλος

Το δικό μου δώρο δεν μου το έδωσε ο Αη Βασίλης, αλλά ο άνθρωπος, ο άνδρας, ο σύζυγος, ο πατέρας, ο δημοσιογράφος, ο επιχειρηματίας, ο Θεσσαλός, ο Βολιώτης που ξεβλάχεψε έναν, τότε, νεαρό δημοσιογράφο με καταγωγή από τα Γιάννενα και την Πόλη: τα Χριστούγεννα του 2008 εργαζόμουν στην ΙΜΑΚΟ και ο Πέτρος ο Κωστόπουλος μού (κατ)έβαλε το δώρο χριστουγέννων μου, το οποίο τότε (σε εποχές παχιών δημοσιογραφικών αγελάδων) ήταν περί τα 2.000 ευρώ. Όσο και ο μηνιαίος μισθός μου. Τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής μου (not – γιατί τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχ… χαχαχα, δεν κατάφερα καν να τελειώσω την πρόταση και έβαλα τα γέλια μόνος μου).

Χριστιάνα Στυλιανού

Μιας και με τα Χριστούγεννα συμπίπτει και η ονομαστική μου εορτή (άθεοι – άθεοι αλλά τα δώρα – δώρα), το καλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει ποτέ, είναι o 45ντάρης δίσκος των Διάφανων Κρίνων, “Καινούργιος Τόπος / Κάτω απ’ το Ηφαίστειο”, που κυκλοφόρησε το 2001 ως ένθετο στο περιοδικό Fractal Press. Αυτό που το κάνει το καλύτερο δώρο δεν είναι μόνο η συναισθηματική αξία που έχει για μένα ο εν λόγω δίσκος, ούτε η μεγάλη αγάπη που έχω τόσο για τα Κρίνα, όσο και για το βιβλίο Μάλκομ Λόουρι “Κάτω από το Ηφαίστειο”, αλλά η φροντιστικότητα και ο χρόνος που αφιέρωσε ο άνθρωπος που μου το πρόσφερε. Οι ατελείωτες ώρες digging στα δισκοπωλεία του κέντρου, αλλά και το ενδιαφέρον του να κατανοήσει και να αγαπήσει τα σκοτάδια μου. Αυτό ίσως να είναι το μεγαλύτερο δώρο από όλα!

Νίκος Παγουλάτος

Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να ταξινομήσω δώρα που μου έχει ο Άη Βασίλης και να επιλέξω ένα, αλλά, εδώ που τα λέμε, ποιος είναι ο Άη Βασίλης; Θέλω να πω, για τον καθέναν μας αυτός ο ρόλος ενσαρκώνεται σε διάφορα πρόσωπα, που άλλοτε αποτελούν μια κάποια “σταθερά” και ενιότε αλλάζουν. Αν πρέπει να θυμηθώ ένα δώρο που μου έφερε ο “παραδοσιακός” αγαπητός Άγιος, και με ενθούσιασε τόσο που ακόμη το θυμάμαι, είναι το πρώτο συμβολαίο για PSTN σύνδεση ίντερνετ στο σπίτι! Μπορεί να μην είχε fancy χριστουγεννιάτικο περιτύλιγμα, καθότι φάκελος, αλλά πραγματικά για λίγο έχασα το μυαλό μου -και έκτοτε δεν το βρήκα ξανά, κάπου το έχω παρατήσει σε κάτι bookmarks. Το επόμενο δώρο που θυμάμαι και μου φέρνει μια γλυκιά επίγευση, ήρθε αργότερα, όταν κάποια στιγμή έβαλα τη “φορεσιά” του για πάρτη μου, και πήγα για κάλαντα τελευταία φορά στη ζωή μου. Με όσα χρήματα μάζεψα πήγα στο δισκάδικο Babylon στο Μαρούσι και αγόρασα το CD της Sadahzinia “Ασημένια Άκρη”. Στην πορεία της ενήλικης μεταβαλλόμενης ζωής μου ήρθαν διάφορα δώρα από “Άη Βασίληδες” τα οποία με έκαναν χαρούμενο και μου έφεραν συγκίνηση, αλλά αφού πρέπει να επιλέξω ένα από το τότε στο σήμερα, θα κρατήσω το πρώτο δώρο που έφερε ο Άη Βασίλης στην Α., την κόρη μου, στα πρώτα της Χριστούγεννα. Νομίζω πως, πλέον, τα Χριστούγεννα αφορούν μόνο αυτήν -και δικαίως.

Εύα Αναστασιάδου

Τα Χριστούγεννα είναι πιο μαγικά όταν είσαι παιδί. Όλα είναι πιο φωτεινά, πιο όμορφα, πιο χαρούμενα. Μόλις συζητήσαμε για δώρα μου ήρθαν δύο αναμνήσεις στο μυαλό, από την περίοδο που ήμουν πιτσιρίκι. Όταν ήμουν περίπου 7 χρονών, μαζί με τον αδελφό μου (το δώρο ήταν κοινό) ανοίξαμε ένα κουτί με ένα τρενάκι μοντελισμού. Ήταν ένα κίτρινο φορτηγό βαγόνι, ενώ εμπεριείχε πολλά στοιχεία για να στήσεις τη μακέτα όπως ράγες, και δέντρα και σύραγγες. Ήταν η αρχή μιας παράδοσης που κράτησε χρόνια, και κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα περιμέναμε με τον αδελφό μου τη συνέχεια, το επόμενο βαγόνι, την επόμενη γέφυρα, διακλάδωση που θα ολοκλήρωνε έναν μοναδικό για μας κόσμο. Η άλλη ανάμνηση ήταν όταν ο μπαμπάς μου είχε αγοράσει μία κούτα (ναι, κούτα) από τις αγαπημένες μας σοκολάτες, (αυτές με τους ήρωες της Disney που είχαν με λευκή σοκολάτη τη φιγούρα του Μίκυ και άλλων ηρώων)και μας έκανε βραδινή “επίθεση” στο δωμάτιό μας, πετάγοντας κατά ριπάς τις σοκολάτες πάνω μας, στα κρεβάτια μας, στο χαλί. Βροχή από σοκολάτες, γέλια και ατελείωτος ενθουσιασμός.