Η γειτονιά της Παλλάδος στου Ψυρρή είναι γεμάτο με διάσπαρτα πολύχρωμα, μεγάλα και μικρά κομμάτια από διαφορετικούς κόσμους και κουλτούρες, τα οποία ενώνονται μεταξύ τους με ένα Koumpaki και φτιάχνουν ένα από τα μωσαϊκά του αθηναϊκού κέντρου.
Πρόκειται για το μαγαζί της Ειρήνης Βιτώρου, που είναι γεμάτο ρούχα, αντικείμενα, κονκάρδες, γέλια, μεγάλες δόσεις αγάπης και αξεσουάρ με σλόγκαν βγαλμένα από τη slang γλώσσα μας και στίχους τραγουδιών. Φτιάχνει επίσης custom πράγματα για να τα έχεις μόνο εσύ και κανείς άλλος. Δεν μένει όμως μόνο σ’ αυτά τα προφανή που βλέπει κάποιος στη βιτρίνα του. Είναι ένα σημείο συνάντησης, ένα κοινό μυστικό και ένα μέρος που έχει ακούσει πολλές ιστορίες κι έχει να διηγηθεί ακόμα περισσότερες δικές του. Το φαντάζεσαι σαν να ανοιγοκλείνει τους τοίχους του, όπως στο κινηματογραφικό σύμπαν του Spike Jonze.
Όμως, αυτό που αγαπάω περισσότερο απ’ όλα σ’ αυτό, είναι το προφίλ του στο Instagram (https://www.instagram.com/koumpaki.shop.official), απ’ όπου το έμαθα και το ακολούθησα κατευθείαν. Εκεί, η ιδιοκτήτρια του,ποστάρει κάθε μέρα σημειώματα με τη χαρακτηριστική της γραμματοσειρά, το ωραίο χιούμορ, τη vintage ευαισθησία και το προσωπικό ύφος της παίρνοντας θέση για όσα μας απασχολούν λέγοντας πολλές φορές αυτά που σκεφτόμαστε. Ή θα θέλαμε να σκεφτόμαστε. Από σοβαρά θέματα της επικαιρότητας μέχρι προβληματισμούς για πονεμένους αισθηματίες, η ταύτιση και οι κόκκινες καρδιές πάνω τους, είναι μονόδρομος.
Μετά από αρκετά shares και stories με τις ατάκες της, ζήτησα από την υπέροχη Ειρήνη, η οποία έχει το χάρισμα να τη νιώθεις δικό σου άνθρωπο από το πρώτο «χάρηκα», να θυμηθεί διάφορα που έχουν συμβεί από τότε που είδε τον χώρο για πρώτη φορά έως τώρα, που φοράει τη φανέλα με τα 9 χρόνια ζωής. Γιατί όπως λέει κι η ίδια, το Koumpaki έχει χτιστεί από ιστορίες. Και το αγαπάς ακόμα περισσότερο όταν μαθαίνεις πόσο σημαντική είναι εδώ η συλλογική δουλειά που εξαφανίζει τα εγώ.
Θυμάται όταν το έφτιαχναν και έβαφαν με φίλους και γνωστούς και την ημέρα που έκαναν πρόβες για χορευτικά νούμερα στο δρόμο και γελούσε η γειτονιά. Δεν θα ξεχάσει το σχόλιο της γιαγιάς της, «Καλέ μικρό είναι!», μόλις το είδε για πρώτη φορά και το χαμό που επικρατούσε σε εγκαίνια και ετήσια πάρτυ με πάρα πολύ κόσμο, μουσικές, σπιτικά γλυκά και γκλίτερ σ’ όλο το δρόμο. Κατά καιρούς το έχουν περάσει για μαγαζί με ραπτικά, μαγαζί για εκτυπώσεις, τατουατζίδικο, ραφείο και ταξιδιωτικό γραφείο ενώ παράλληλα, της έχουν ζητήσει τα πιο κουλά πράγματα, όπως νεκροκεφαλές ζώων.
Από την ημέρα που κρέμασε τη ταμπέλα «ανοιχτό» στην πόρτα και οι δικοί της άνθρωποι που έμεναν μακριά, συγκινήθηκαν, απέκτησε ακόμα περισσότερους δημιουργικούς γείτονες και με κάποιους πελάτες είναι πλέον φίλοι. Μοιράζονται, όπως λέει, μαζί της πολύ προσωπικές εμπειρίες σα να γνωρίζονται από παλιά δίνοντας της παλιά κουμπιά, υφάσματα, ραβασάκια, δώρα και μαρμελάδες.
Θυμάται να ερωτεύεται και να πληγώνεται συνάμα. Είναι όμως και πράγματα που δε θέλει να θυμάται αλλά, όπως λέει, δεν έχουν σημασία- σημασία έχει τι επιλέγεις εσύ να θυμάσαι.
Κι αυτό, είναι το σημείο που την αφήνω να πει λεπτομέρειες για την αγαπημένη της ιστορία.
«Αυτή που θέλω να διηγηθώ, έχει να κάνει με το πώς χτίστηκε. Στην κυριολεξία.
Ήμουν σε μία φάση της ζωής μου που σκεφτόμουν αν θα ασχοληθώ με το Koumpaki επαγγελματικά ή θα βρω μια οποιαδήποτε δουλειά και θα το κάνω παράλληλα. Τότε, ο μπαμπάς μου, μου είπε πως υπάρχει ένας χώρος στο Ψυρρή που θα μπορούσε να μ’ ενδιαφέρει.
Πήγαμε ένα βράδυ και είδαμε τη στοά της Παλλάδος. Δεν ήξερα καν ότι ο χώρος που θα γινόταν το σπίτι μου είναι προς ενοικίαση. Το πρώτο βράδυ δεν τον είδαμε καν. Άρχισα να σκέφτομαι πώς θα ήταν το μαγαζί, τι χρώματα θα είχε, πόσες φορές έχω περάσει από αυτό το στενό τυχαία, τα νιάτα μου που τα έφαγα στο ρακομελάδικο που ήταν στη γωνία, τη Ρεβέκκα. Πού να το ήξερα πως μετά από χρόνια, εδώ θα ξεκινούσαν όλα.
Την επόμενη μέρα, ήρθε ένας υπεύθυνος του χώρου και μας έδειξε και το μικρό μαγαζάκι επί της Παλλάδος. Είχε μέσα κάτι παλιά διακοσμητικά από φελιζόλ, ένα σπασμένο τζάμι και έναν καθρέπτη. Αυτά. Το κοίταξα από πάνω μέχρι κάτω, ρωτήσαμε τι ενοίκιο έχει, ήταν μέσα στο budget και ο μπαμπάς μου γύρισε και μου είπε τότε “Καλορίζικο”. Και ξεκινήσαμε.
Αν έχετε μπει στη διαδικασία ν ‘ανοίξετε τη δική σας επιχείρηση, όποια κ αν είναι αυτή, θα ξέρετε πως στην αρχή πάνε όλα στραβά. Όλα. Χωρίς υπερβολή. Όντας άνθρωπος που πνίγεται σε μια κουταλιά νερό, μου φαίνονταν όλα βουνό, σκέφτηκα πολλές φορές “πού πάω να μπλέξω;”. Ευτυχώς, μην έχοντας και πολλά λεφτά στην άκρη, ό,τι κάναμε το κάναμε μόνα μας. Και λέω ευτυχώς, γιατί αυτό σήμαινε πως έρχονταν όλοι οι φίλοι και γνωστοί και έβαζαν το λιθαράκι τους. Βάφαμε, βάζαμε ταπετσαρία, κολλούσαμε κουμπάκια πάνω σε δαντέλες, καθαρίζαμε. Όλα μαζί. Και αυτό άρχισε να δημιουργεί μια αίσθηση ενότητας.
Το Koumpaki δεν ήταν μόνο δικό μου, είχε ένα κομμάτι απ’ όλους τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Τη μέρα που βρήκαμε το πρώτο έπιπλο που μπήκε στο μαγαζί, ήμουν με κάτι φίλες και πηγαίναμε βόλτα και ξαφνικά είδαμε μια παλιά βιτρίνα στο δρόμο παρατημένη. Κάτσαμε γύρω της προστατευτικά μέχρι να έρθουν οι γονείς μου με το αμάξι να την μεταφέρουμε στο μαγαζί! Κάθε τι που έμπαινε στο μαγαζί, είχε τη δική του ιστορία, τίποτα δεν ήταν τυχαίο.
Την ημέρα που βάλαμε τα γράμματα στη επιγραφή και κάθισα απέναντι να το δω, έβαλα τα κλάματα. Ήταν η πρώτη φορά που άφηνα τον εαυτό μου να βγει από το κομμάτι του άγχους και να νιώσει όλο αυτό που συμβαίνει.
Κάθε φίλος που ερχόταν και το έβλεπε για πρώτη φορά, συγκινούνταν. Γιατί αν έχει καταφέρει κάτι αυτό το μαγαζί είναι να είναι σημείο συνάντησης, μιας συνάντησης χωρίς ραντεβού, μιας ένωσης. Αυτό δεν κάνουν άλλωστε τα κουμπιά;»
Φωτογραφία Εξωφύλλου: Άρης Έρωτας
Info για το σκονάκι σου
- Instagram προφίλ https://www.instagram.com/koumpaki.shop.officia
- Site και e-shop https://koumpaki.com/
- Παλλάδος 24
Η γειτονιά της Παλλάδος στου Ψυρρή είναι γεμάτο με διάσπαρτα πολύχρωμα, μεγάλα και μικρά κομμάτια από διαφορετικούς κόσμους και κουλτούρες, τα οποία ενώνονται μεταξύ τους με ένα Koumpaki και φτιάχνουν ένα από τα μωσαϊκά του αθηναϊκού κέντρου.
Πρόκειται για το μαγαζί της Ειρήνης Βιτώρου, που είναι γεμάτο ρούχα, αντικείμενα, κονκάρδες, γέλια, μεγάλες δόσεις αγάπης και αξεσουάρ με σλόγκαν βγαλμένα από τη slang γλώσσα μας και στίχους τραγουδιών. Φτιάχνει επίσης custom πράγματα για να τα έχεις μόνο εσύ και κανείς άλλος. Δεν μένει όμως μόνο σ’ αυτά τα προφανή που βλέπει κάποιος στη βιτρίνα του. Είναι ένα σημείο συνάντησης, ένα κοινό μυστικό και ένα μέρος που έχει ακούσει πολλές ιστορίες κι έχει να διηγηθεί ακόμα περισσότερες δικές του. Το φαντάζεσαι σαν να ανοιγοκλείνει τους τοίχους του, όπως στο κινηματογραφικό σύμπαν του Spike Jonze.
Όμως, αυτό που αγαπάω περισσότερο απ’ όλα σ’ αυτό, είναι το προφίλ του στο Instagram (https://www.instagram.com/koumpaki.shop.official), απ’ όπου το έμαθα και το ακολούθησα κατευθείαν. Εκεί, η ιδιοκτήτρια του,ποστάρει κάθε μέρα σημειώματα με τη χαρακτηριστική της γραμματοσειρά, το ωραίο χιούμορ, τη vintage ευαισθησία και το προσωπικό ύφος της παίρνοντας θέση για όσα μας απασχολούν λέγοντας πολλές φορές αυτά που σκεφτόμαστε. Ή θα θέλαμε να σκεφτόμαστε. Από σοβαρά θέματα της επικαιρότητας μέχρι προβληματισμούς για πονεμένους αισθηματίες, η ταύτιση και οι κόκκινες καρδιές πάνω τους, είναι μονόδρομος.
Μετά από αρκετά shares και stories με τις ατάκες της, ζήτησα από την υπέροχη Ειρήνη, η οποία έχει το χάρισμα να τη νιώθεις δικό σου άνθρωπο από το πρώτο «χάρηκα», να θυμηθεί διάφορα που έχουν συμβεί από τότε που είδε τον χώρο για πρώτη φορά έως τώρα, που φοράει τη φανέλα με τα 9 χρόνια ζωής. Γιατί όπως λέει κι η ίδια, το Koumpaki έχει χτιστεί από ιστορίες. Και το αγαπάς ακόμα περισσότερο όταν μαθαίνεις πόσο σημαντική είναι εδώ η συλλογική δουλειά που εξαφανίζει τα εγώ.
Θυμάται όταν το έφτιαχναν και έβαφαν με φίλους και γνωστούς και την ημέρα που έκαναν πρόβες για χορευτικά νούμερα στο δρόμο και γελούσε η γειτονιά. Δεν θα ξεχάσει το σχόλιο της γιαγιάς της, «Καλέ μικρό είναι!», μόλις το είδε για πρώτη φορά και το χαμό που επικρατούσε σε εγκαίνια και ετήσια πάρτυ με πάρα πολύ κόσμο, μουσικές, σπιτικά γλυκά και γκλίτερ σ’ όλο το δρόμο. Κατά καιρούς το έχουν περάσει για μαγαζί με ραπτικά, μαγαζί για εκτυπώσεις, τατουατζίδικο, ραφείο και ταξιδιωτικό γραφείο ενώ παράλληλα, της έχουν ζητήσει τα πιο κουλά πράγματα, όπως νεκροκεφαλές ζώων.
Από την ημέρα που κρέμασε τη ταμπέλα «ανοιχτό» στην πόρτα και οι δικοί της άνθρωποι που έμεναν μακριά, συγκινήθηκαν, απέκτησε ακόμα περισσότερους δημιουργικούς γείτονες και με κάποιους πελάτες είναι πλέον φίλοι. Μοιράζονται, όπως λέει, μαζί της πολύ προσωπικές εμπειρίες σα να γνωρίζονται από παλιά δίνοντας της παλιά κουμπιά, υφάσματα, ραβασάκια, δώρα και μαρμελάδες.
Θυμάται να ερωτεύεται και να πληγώνεται συνάμα. Είναι όμως και πράγματα που δε θέλει να θυμάται αλλά, όπως λέει, δεν έχουν σημασία- σημασία έχει τι επιλέγεις εσύ να θυμάσαι.
Κι αυτό, είναι το σημείο που την αφήνω να πει λεπτομέρειες για την αγαπημένη της ιστορία.
«Αυτή που θέλω να διηγηθώ, έχει να κάνει με το πώς χτίστηκε. Στην κυριολεξία.
Ήμουν σε μία φάση της ζωής μου που σκεφτόμουν αν θα ασχοληθώ με το Koumpaki επαγγελματικά ή θα βρω μια οποιαδήποτε δουλειά και θα το κάνω παράλληλα. Τότε, ο μπαμπάς μου, μου είπε πως υπάρχει ένας χώρος στο Ψυρρή που θα μπορούσε να μ’ ενδιαφέρει.
Πήγαμε ένα βράδυ και είδαμε τη στοά της Παλλάδος. Δεν ήξερα καν ότι ο χώρος που θα γινόταν το σπίτι μου είναι προς ενοικίαση. Το πρώτο βράδυ δεν τον είδαμε καν. Άρχισα να σκέφτομαι πώς θα ήταν το μαγαζί, τι χρώματα θα είχε, πόσες φορές έχω περάσει από αυτό το στενό τυχαία, τα νιάτα μου που τα έφαγα στο ρακομελάδικο που ήταν στη γωνία, τη Ρεβέκκα. Πού να το ήξερα πως μετά από χρόνια, εδώ θα ξεκινούσαν όλα.
Την επόμενη μέρα, ήρθε ένας υπεύθυνος του χώρου και μας έδειξε και το μικρό μαγαζάκι επί της Παλλάδος. Είχε μέσα κάτι παλιά διακοσμητικά από φελιζόλ, ένα σπασμένο τζάμι και έναν καθρέπτη. Αυτά. Το κοίταξα από πάνω μέχρι κάτω, ρωτήσαμε τι ενοίκιο έχει, ήταν μέσα στο budget και ο μπαμπάς μου γύρισε και μου είπε τότε “Καλορίζικο”. Και ξεκινήσαμε.
Αν έχετε μπει στη διαδικασία ν ‘ανοίξετε τη δική σας επιχείρηση, όποια κ αν είναι αυτή, θα ξέρετε πως στην αρχή πάνε όλα στραβά. Όλα. Χωρίς υπερβολή. Όντας άνθρωπος που πνίγεται σε μια κουταλιά νερό, μου φαίνονταν όλα βουνό, σκέφτηκα πολλές φορές “πού πάω να μπλέξω;”. Ευτυχώς, μην έχοντας και πολλά λεφτά στην άκρη, ό,τι κάναμε το κάναμε μόνα μας. Και λέω ευτυχώς, γιατί αυτό σήμαινε πως έρχονταν όλοι οι φίλοι και γνωστοί και έβαζαν το λιθαράκι τους. Βάφαμε, βάζαμε ταπετσαρία, κολλούσαμε κουμπάκια πάνω σε δαντέλες, καθαρίζαμε. Όλα μαζί. Και αυτό άρχισε να δημιουργεί μια αίσθηση ενότητας.
Το Koumpaki δεν ήταν μόνο δικό μου, είχε ένα κομμάτι απ’ όλους τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Τη μέρα που βρήκαμε το πρώτο έπιπλο που μπήκε στο μαγαζί, ήμουν με κάτι φίλες και πηγαίναμε βόλτα και ξαφνικά είδαμε μια παλιά βιτρίνα στο δρόμο παρατημένη. Κάτσαμε γύρω της προστατευτικά μέχρι να έρθουν οι γονείς μου με το αμάξι να την μεταφέρουμε στο μαγαζί! Κάθε τι που έμπαινε στο μαγαζί, είχε τη δική του ιστορία, τίποτα δεν ήταν τυχαίο.
Την ημέρα που βάλαμε τα γράμματα στη επιγραφή και κάθισα απέναντι να το δω, έβαλα τα κλάματα. Ήταν η πρώτη φορά που άφηνα τον εαυτό μου να βγει από το κομμάτι του άγχους και να νιώσει όλο αυτό που συμβαίνει.
Κάθε φίλος που ερχόταν και το έβλεπε για πρώτη φορά, συγκινούνταν. Γιατί αν έχει καταφέρει κάτι αυτό το μαγαζί είναι να είναι σημείο συνάντησης, μιας συνάντησης χωρίς ραντεβού, μιας ένωσης. Αυτό δεν κάνουν άλλωστε τα κουμπιά;»
Φωτογραφία Εξωφύλλου: Άρης Έρωτας
Info για το σκονάκι σου
- Instagram προφίλ https://www.instagram.com/koumpaki.shop.officia
- Site και e-shop https://koumpaki.com/
- Παλλάδος 24
