Βρέθηκα στο Studio 54 (M54) στην Ομόνοια μια Κυριακή –που με ρούφηξε σαν μαύρη τρύπα. Είχα τόσα ωραία πράγματα να κάνω μες στη μέρα αλλά την πέρασα σκρολάροντας στο κινητό μου ατελείωτα ΤikΤok βιντεάκια με stand-up comedy. Στην αρχή σε κάνουν και γελάς –αλλά καθώς οι ώρες περνούν, το γέλιο του κοινού σε καταβροχθίζει και τα παλαμάκια δίνουν χαστούκια στο μυαλό σου. Γιατί ανέβαλα τη ζωή μου πάλι;

Η βραδινή απόδραση στην Ομόνοια δεν ήταν για να χορέψω τσιφτετέλι πάνω σε τραπέζια (όπως το προηγούμενο βράδυ στο Τραπ –το μπαρ “παγίδα” του Βοτανικού). Το  Στούντιο που επισκέφτηκα δεν είναι σαν τα στούντιο του Γκαζιού. Δεν είχε σεξεργάτες. Είχε όμως εργάτες του σώματος –μαστόρους της κίνησης– χορευτές που κάνουν μασάζ στο πολτοποιημένο μυαλό σου –αλλάζοντας το σχήμα και το περιεχόμενο του– του ξανά και ξανά –σαν αγγειοπλάστες (του Σατανά).

Τρία χειμμαρώδη παιδιά on stage, ο Άρης Παπαδόπουλος, η Μάρθα Πασακοπούλου και η Χριστίνα Καραγιάννη –μαζί με τον Τάσο Κουκουτά από τα παρασκήνια– έφτιαξαν ένα live “πορνό”  (Skinflick) που εστιάζει όχι μόνο στο σεξ –αλλά πάνω σε αυτό που συμβαίνει στο σώμα όταν καταναλώνεις απολαύσεις με τα μάτια.  Δείξε μου πως αγαπιούνται τα γουρούνια, δείξε μου πως τρώει χάμπουργκερ ο Άντι Γουόρχολ –πώς αναπνέουν τα αγάλματα; Πως ευτυχούν οι μοιραίοι; Πως θριαμβεύουν οι αιθέριοι;

Ό,τι βλέπω μεταφράζεται από το σώμα μου σε ποπ παγανισμό  –αν οι Ινδιάνοι χορεύαν για να βρέξει– εγώ χορεύω για να πέσει πάνω μου ένας πορνοστάρ, να λάμψω σαν νύμφη σε ένα ζωγραφικό πίνακα, να φτάσω σε οργασμό, να θριαμβεύσω στην πίστα, να κάνω θρύψαλα την κατάθλιψη, να ανυψωθώ στο πιο φωταγωγημένο dancefloor της κοινωνικής ιεραρχίας… Αλλά επίσης (πολύ σημαντικό!): για να μάθω να πιπιλάω το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού μου.

Χωρίς να αφήσω το σαλόνι μου.

Ναι αν γίνεται –δείξε μου τα όλα εδώ– στο σπίτι.

Το στούντιο –γεμάτο μαξιλάρες– σου θυμίζει τη μεγάλη φιλοδοξία. Να το αίτημα και την αναγκαιότητα πολλών χρεωκοπημένων Κυριακών. Δεν βγήκες απ΄ το σπίτι, γιατί ήξερες ότι μια οθόνη κι ένα σώμα (ή πολλά άλλα σώματα που βρήκες στο Grindr) είναι ό,τι χρειάζεσαι για να απογειωθείς από τον πάτο. Κοιτάζοντας ξανά και ξανά το κινητό σου… ή πορνό στην οθόνη.

Για μπεις στο στούντιο της Μενάνδρου, έκλεινες το κινητό –όπως όταν μπαίνεις στα αποδυτήρια ενός ερωτικού club– αλλά σε λίγα λεπτά είχες μπροστά σου ένα καθρέφτη –από κινούμενα σώματα–  που σαν στοιχειωμένη κάμερα Big Brother κατέγραφε όλα τις σωματικές νευρώσεις της ημέρας. Οι χορευτές έδειχναν αυτό που δείχνεις όταν έχεις μια οθόνη στο χέρι σου –στο κρεβάτι, απ΄το κρεβάτι στην κουζίνα –  κι από ‘κει στην ταράτσα –για να πηδήξεις πάνω στα σύννεφα (ή στο απέραντο κενό).

Τα σώματα στη σκηνή έκαναν εσένα, όταν κοιτάς αλλού και το κέντρο βάρους περιστρέφεται γύρω από το focus του μυαλού σου. Ο λαιμός μπορεί να μένει κάθετος αλλά το γύρω γύρω τραντάζεται κι αλλάζει. Τα μάτια του Άρη άλλαζαν σαν ψυχεδελικοί φακοί επαφής. Η Μάρθα μεταμορφωνόταν από εύθραστη κούκλα σε μαινάδα. Η Χριστίνα συγχώνευε την αγωνιώδη απορία με τον ηλεκτρισμό. Το κάθε σώμα ακολουθεί τη δική του διαδρομή –αλλά κάθε τόσο όλα μαζί– συναρμονίζονταν –με ένα τέμπο που πρόδιδε σκληρή, τρυφερή αλλά και καλοδουλεμένη μαθητεία στη συγχρονισμένη χορογραφία (του βλεφάρου).

Μαγειρεύεις κοιτάζοντας, κάνεις κωλοτούμπες κοιτάζοντας, αιτείσαι νέα δουλειά κοιτάζοντας, μαθαίνεις να ζεις. Κυρίως μαθαίνεις να ελπίζεις ότι θα ζήσεις –κοιτάζοντας.

Κι ο θεατής μαθαίνει να κοιτά τους χορευτές που κοιτάζουν τον τοίχο πίσω τους και παράλληλα στρίβει προς τις προβολές που ενεργοποιούν την κίνηση. Όποια και όποιος είναι στην αίθουσα – αναγκάζεται τελικά να συμμετάσχει στην ψύχωση.

Τι ωραία που θα ήταν να συνεχιζόταν η παράσταση σε χορευτικό πάρτι. Η χορευτική μουσική του Jeph Vanger που έφτιαξε ειδικά για την παράσταση τα έσπαγε!

Δεν είχε πάρτι μετά –αλλά περπάτημα.

Συνέχισα το δρόμο μου  –περπατώντας από την Ομόνοια στο Σταθμό Λαρίσης για να πάρω το λεωφορείο, το Α10 για Μενίδι.

Στην πλατεία Αττικής το όχημα γέμισε από ανθρώπους –ατελείωτος συνωστισμός– και μετά στους Αγίους Αναργύρους τα φώτα έκλεισαν. Σαν σε κινούμενο κλουβί. Περίμενα μια ντίσκο μπάλα να μας πει ότι όλα αυτά είναι φάρσα και ένα πάρτι έκπληξη να μας περιμένει. Φυσικά πήρα το κινητό μου και άρχισα να βγάζω φωτογραφίες και βίντεο –ιδού η έξοδος.