Γκρινιάζουμε γι’ αυτήν την πόλη. Γουστάρουμε να κράζουμε αυτήν την πόλη. Τι έχει, επιτέλους, η Αθήνα και μάς κάνει να ασχολούμαστε τόσο πολύ μαζί της; Μήπως δεν είναι κι αυτή μία σαν όλες τις μεγάλες, δύσκολες, παράξενες, φαντασμαγορικές πόλεις του κόσμου;

O Μενέλαος Καραμαγγιώλης έχει πει κάτι πολύ ωραίο για την Αθήνα:

«Δεν εξαντλείται αυτή η πόλη και αυτό μ’ αρέσει. Όταν μου ζητάνε να περιγράψω την Αθήνα λέω συχνά ότι είναι μια πόλη που μπορεί να μοιάζει με εφιάλτη ή τέρας, αλλά τελικά γίνεται συναρπαστική και ιδιαίτερα καυλωτική. Αυτός ο συνδυασμός δημιουργεί μια ερωτική σχέση από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις. Εκεί που λες «θα την χωρίσω» σε τουμπάρει, εκεί που λες ”μου τελείωσε” σε ξανακαυλώνει, εκεί που πας να την αγαπήσεις με διάρκεια κάτι κάνει, σε αγανακτεί και την βρίζεις. Όταν πρωτοήρθα, θυμάμαι ότι επέστρεφα σπίτι στις 2:30 την νύχτα και έξω είχε κόσμο, στους δρόμους επικρατούσε φασαρία. Διέφερε από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή πόλη· όλες οι άλλες μου φαίνονταν γηροκομεία. Η Αθήνα δημιουργεί καθημερινά έναν νέο προορισμό τον οποίο καψουρεύεσαι και όταν κουραστείς, σου βγάζει στη φόρα έναν άλλο. Τώρα τελευταία, δυστυχώς, ”νεκρώνει” πάρα πολύ νωρίς. Ευτυχώς, όμως, ανακαλύπτω συνεχώς μικρά ”παραπετάσματα”. Αν τα τραβήξεις θα βρεις από πίσω ανθρώπους που σκαρφίζονται τρόπους ώστε αυτή η πόλη να ξαναγίνει ζωντανή».

Μετά την επέλαση των σεξουαλικών 90s, την αποκάλυψη των ψεμάτων την πρώτη δεκαετία του 2000, το βίωμα της καραντίνας, την βάρβαρη αύξηση του τουρισμού και την περιρρέουσα βία που αποκαλύπτεται συντομότερα και ωμότερα από ποτέ, πού βρίσκονται αυτά τα ηδονικά παραπετάσματα και πώς μπορούν να αξιώνουν από εμάς την οποιαδήποτε έκπληξη και στοργή;

Είναι εύκολο να σκεφτούμε και να αναλογιστούμε όσα μας πληγώνουν σε αυτήν την πόλη, αλλά ίσως είναι εξίσου χρήσιμο να θυμηθούμε όλα αυτά που μας κρατάνε κοντά της, μέσα της ακόμα.

1. Ο καλός καφές

Ας το ομολογήσουμε. Σχεδόν πουθενά πια δεν παίζει καμένο καπουτσίνο και στυφός καφές. Αν η πόλη είχε μυρωδιά, θα ήταν αυτή φρεσκοκαβουρδισμένων κόκκων. Το νέο κύμα μπαρίστι και καφεκοπτείων μάς φτιάχνουν τα πρωινά μας, ναι, οι τιμές έχουν αυξηθεί κι εκεί όσο να πεις, αλλά μαζί ανεβαίνει, σε πολλές περιπτώσεις, η ποιότητα. Το «πάμε για καφέ» καλά κρατεί, οι κολλητοί αλληλοκερνιούνται και η κουλτούρα του παγωμένου καφέ κάνει τα ραντεβού μας να διαρκούν για ώρες. Ένα από τα αγαπημένα μας καφέ στην Αθήνα βρίσκεται στο Παγκράτι και λέγεται Βενιαμίν.

2. Τα γκράφιτι

Μας ξέρουν διεθνώς για την γκράφιτι κουλτούρα μας, έχουμε μπει και σε άρθρα του διεθνή τύπου που μας συγκρίνουν με το multi culti, βαθιά καλλιτεχνικό Βερολίνο. Σύμφωνοι, κάποιοι τοίχοι είναι λερωμένοι και μουντζουρωμένοι, προσφέροντάς μας ικανούς λόγους για έξτρα γκρίνια και δημιουργώντας ενδεχομένως έναν ξεπεσμό και μια οπτική μιζέρια, αλλά στους τοίχους της Αθήνας έχουν αποτυπωθεί αριστουργήματα και, δη, από καλλιτεχνάρες εικαστικούς και γκραφιτάδες. Διαβάστε εδώ το θέμα στο Olafaq.gr για τα γκράφιτι.

3. Άφθονη τέχνη: μουσική και θέατρο παντού

Πολυφωνία, επιλογές για όλα τα γούστα και, ας το παραδεχτούμε, όχι με πολύ υψηλό αντίτμο σε σχέση με τις τιμές που παίζουν σε Ευρώπη και Αμερική. Κάποια δρώμενα έχουν ελεύθερη είσοδο, γιατί οι δήμοι επενδύουν σε συναυλίες και διάφορες, μικρότερες ή μεγαλύτερες, καλλιτεχνικές παραγωγές, οι περισσότερες με πραγματικό ενδιαφέρον. Ένα έξοχο φεστιβάλ, μερικοί σπουδαίοι χώροι που φιλοξενούν νέα και πιο παλιά ονόματα από τον χώρο της μουσικής, δραστήριες θεατρικές ομάδες που αλλάζουν το τοπίο του ελληνικού θεάτρου, αλλά και δοκιμασμένα θέατρα στα οποία ανυπομονούμε να επιστρέψουμε όσο χειμωνιάζει. Δείτε εδώ, για παράδειγμα, το φετινό, πλούσιο πρόγραμμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.

4. Γειτονιές ακόμα

Μπορεί ο βαθύς πυρήνας της αθηναϊκής γειτονιάς να έχει διαρραγεί, μιας που ο κόσμος αλλάζει, και όχι πάντοτε για κακό, αλλά στην Αθήνα μπορείς ακόμα να καλημερίσεις τον φούρναρη και την μοδίστρα σου, τουλάχιστον σε ορισμένες γειτονιές της. Το κέντρο κρατά έναν χαρακτήρα αναλλοίωτο ως προς αυτό το θέμα: τα μαγαζιά είναι στέκια, οι μπάρμαν κερνάνε κανα σφηνάκι, ο ψιλικατζής σε καληνυχτίζει, στο σουβλατζίδικο δεν χρειάζεται πια να διευκρινίσεις πώς τις θες τις πατάτες και ούτω καθεξής. Όχι κι άσχημα! Χάρη στη γειτονιά μας μπορούμε να έχουμε μια πιο ομαλή και ευχάριστη (καλά, όχι πάντα, αλλά σε αυτό το κείμενο δεν γκρινιάζουμε) κοινωνική καθημερινότητα.

5. Παίζουν ακόμα πάρτυ και ξενύχτια, κόντρα στους μίζερους καιρούς

Οι νέοι δεν περνούν χρόνο μόνο πίσω από οθόνες, συνεχίζουν να βρίσκουν τρόπους να συναντιούνται, να γνωρίζονται, να εκφράζονται, να κάνουν έρωτα. Όταν η νεολαία των 90s εφεύρισκε τον εαυτό της, οι παλιότεροι κουνούσαν το κεφάλι ειρωνικά. Έτσι συμβαίνει πάντα. Πλέον, υπόγεια στην πόλη, secret bars, ημι-δημόσιες ταράτσες και πίσω αυλές αξιοποιούνται για πάρτυ ηλεκτρονικής μουσικής, απλές μαζώξεις για μια μπίρα και λίγο φάσωμα, αυτοσχέδια γλέντια, ακόμα και βραδιές slam poetry. Όχι, αυτή η πόλη δεν λέει να πέσει για ύπνο ακόμα και πολύ καλά κάνει.