Ξημέρωσε Σάββατο Νοεμβρίου που μοιάζει με Σάββατο Μαΐου. Λιακάδα, ζέστη για την εποχή, πώς να μη νιώσεις την άνοιξη μια ανάσα πριν τον χειμώνα;
Ντύνομαι, βάζω άνετα παπούτσια και κινώ προς το Χαλάνδρι. Στις 10 ξεκινά ένας δίωρος περίπατος στη Ρεματιά Χαλανδρίου. Στη διαδρομή θα γνωρίσουμε τον Δημήτρη Θεοδοσόπουλο, μέλος της ομάδας «Γεωμυθική» και κύριο χαρακτήρα-αφηγητή του ντοκιμαντέρ “Daylighting” σε σκηνοθεσία Ιωάννη Κουτουζή. Η πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ έγινε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης πέρσι. Το ντοκιμαντέρ διερευνά την υποβάθμιση του αστικού περιβάλλοντος με παράδειγμα τα ποτάμια της Πικροδάφνης και του Ιλισσού. Η υπενθύμιση ότι η πιο βιώσιμη πρακτική είναι ο συγχρονισμός του ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον αποτελεί τη βασική συνισταμένη και την κύρια πηγή έμπνευσης αυτής της ταινίας. Στις 12:30 θα ακολουθήσει η προβολή του φιλμ στον συνεργατικό πολυχώρο CoLab House (Πέλλης 1, Χαλάνδρι).
Το βράδυ μαζί με άλλους ζυθολάγνους θα κατηφορίσω στην Μιλτιάδου 19 δηλαδή στην Tales of Ales, μια διαδραστική κάβα μπύρας ή αλλιώς ένα bottle shop – beer bar με καλή μουσική, ωραία ατμόσφαιρα και πραγματικά διαφορετικές, από το συνηθισμένο, προτάσεις σε μπύρες.
Αύριο Κυριακίλα αλλά λέω να μη με πάρει από κάτω. Το μεσημεράκι φαγητό στον Μαύρο Γάτο (Πολέμωνος 4), ταβέρνα με εξαιρετικό κρέας –οπωσδήποτε δοκιμάστε συκωτάκι με μπόλια- και ενδιαφέρουσα ποικιλία σε ετικέτες κρασιού.
Το βράδυ, στις 20:00, θα δω την περφόρμανς του Πάνου Σκλαβενίτη «Το κομμένο κεφάλι του Δημήτρη Αμελαδιώτη» στο ΟΧΤΩ (Πολυτεχνείου 8). Διαβάζω σχετικά με την περφόρμανς: «Σε μια από τις φωτογραφίες του Δημήτρη Αμελαδιώτη που έχει τραβήξει ο Πάνος Σκλαβενίτης, αυτή που έχει χρησιμοποιηθεί για την αφίσα της performance, ο Αμελαδιώτης φορά τη μάσκα μιας κάπως στενής, σαν να είναι μικρότερου μεγέθους, νεκροκεφαλής, η οποία καλύπτει μόνον εκείνο το τμήμα του κεφαλιού που είναι γνωστό ως πρόσωπο. Μολονότι η μάσκα φέρνει στο μυαλό τα σμικρυσμένα κεφάλια του βουντού, δεν παραπέμπει, όπως εκείνα, σε τρόπαιο εχθρού και σε κρανίο προγόνου ούτε σε κάποια Γιορτή των Νεκρών, σε ένα memento mori που θα υπενθύμιζε την θνητότητα. Περισσότερο θα έλεγε κανείς πως είναι ένα προσωπείο ζωής.
Το κληρονομικό σύνδρομο Stickler το οποίο εμφανίστηκε στον Αμελαδιώτη από την νηπιακή του ηλικία έχει διαπλάσει την όρασή του, την ακοή του, την άρθρωσή του, έχει συγκροτήσει την ταυτότητά του. Προκειμένου να απαλλαγεί από τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, προκειμένου να πάρει σύνταξη αναπηρίας, προκειμένου να οργανώσει ως προς την γραφειοκρατία τη ζωή του έχει χρειαστεί πολλές φορές να εξηγήσει καταλεπτώς σε επιτροπές γιατρών πώς είναι να ζει με την ιδιομορφία του συνδρόμου, έχει απαντήσει στις ερωτήσεις τους, έχει ξεγυμνωθεί μπροστά τους ως απόκλιση. Κι αν η πολιτειότητά του, δηλαδή η ένταξή του στην οργανωμένη πολιτεία των θεσμών, στον στρατό ή στο ασφαλιστικό σύστημα, έχει αρθρωθεί γύρω από το σύνδρομο Stickler, τώρα, καθώς ζωόμορφος και γυμνός, αναπλάθει εκείνες τις ιατρικονομικές συνεντεύξεις μπροστά στο κοινό ως καλλιτεχνική πλέον χειρονομία, υπαινίσσεται πως και η πρακτική του, η ζωώδης, χειρωνακτική τέχνη του που τον έχει συγκροτήσει ως ρευστό υποκείμενο, είναι και αυτή καθορισμένη ριζικά από το σύνδρομο. Η μικρή μάσκα που τοποθετεί μπροστά στο πρόσωπό του μοιάζει έτσι να είναι τα οστά ενός παιδιού, ενός νηπιακού Αμελαδιώτη που κρυβόταν ανάκαθεν σαν χρονικό παράσιτο μέσα στον ενήλικα, ένα παράσιτο που διέφευγε από τους θεσμούς και την κοινωνική ορατότητα, και τώρα με αφορμή την τέχνη βγαίνει στην επιφάνεια. Η μάσκα του είναι μια κατάφαση ζωής, σαν το κρανίο που φορά πάνω από το δέρμα του να αναδιπλασιάζει και να αποκαλύπτει το κρανίο που βρίσκεται κάτω από το δέρμα του».
Ξημέρωσε Σάββατο Νοεμβρίου που μοιάζει με Σάββατο Μαΐου. Λιακάδα, ζέστη για την εποχή, πώς να μη νιώσεις την άνοιξη μια ανάσα πριν τον χειμώνα;
Ντύνομαι, βάζω άνετα παπούτσια και κινώ προς το Χαλάνδρι. Στις 10 ξεκινά ένας δίωρος περίπατος στη Ρεματιά Χαλανδρίου. Στη διαδρομή θα γνωρίσουμε τον Δημήτρη Θεοδοσόπουλο, μέλος της ομάδας «Γεωμυθική» και κύριο χαρακτήρα-αφηγητή του ντοκιμαντέρ “Daylighting” σε σκηνοθεσία Ιωάννη Κουτουζή. Η πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ έγινε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης πέρσι. Το ντοκιμαντέρ διερευνά την υποβάθμιση του αστικού περιβάλλοντος με παράδειγμα τα ποτάμια της Πικροδάφνης και του Ιλισσού. Η υπενθύμιση ότι η πιο βιώσιμη πρακτική είναι ο συγχρονισμός του ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον αποτελεί τη βασική συνισταμένη και την κύρια πηγή έμπνευσης αυτής της ταινίας. Στις 12:30 θα ακολουθήσει η προβολή του φιλμ στον συνεργατικό πολυχώρο CoLab House (Πέλλης 1, Χαλάνδρι).
Το βράδυ μαζί με άλλους ζυθολάγνους θα κατηφορίσω στην Μιλτιάδου 19 δηλαδή στην Tales of Ales, μια διαδραστική κάβα μπύρας ή αλλιώς ένα bottle shop – beer bar με καλή μουσική, ωραία ατμόσφαιρα και πραγματικά διαφορετικές, από το συνηθισμένο, προτάσεις σε μπύρες.
Αύριο Κυριακίλα αλλά λέω να μη με πάρει από κάτω. Το μεσημεράκι φαγητό στον Μαύρο Γάτο (Πολέμωνος 4), ταβέρνα με εξαιρετικό κρέας –οπωσδήποτε δοκιμάστε συκωτάκι με μπόλια- και ενδιαφέρουσα ποικιλία σε ετικέτες κρασιού.
Το βράδυ, στις 20:00, θα δω την περφόρμανς του Πάνου Σκλαβενίτη «Το κομμένο κεφάλι του Δημήτρη Αμελαδιώτη» στο ΟΧΤΩ (Πολυτεχνείου 8). Διαβάζω σχετικά με την περφόρμανς: «Σε μια από τις φωτογραφίες του Δημήτρη Αμελαδιώτη που έχει τραβήξει ο Πάνος Σκλαβενίτης, αυτή που έχει χρησιμοποιηθεί για την αφίσα της performance, ο Αμελαδιώτης φορά τη μάσκα μιας κάπως στενής, σαν να είναι μικρότερου μεγέθους, νεκροκεφαλής, η οποία καλύπτει μόνον εκείνο το τμήμα του κεφαλιού που είναι γνωστό ως πρόσωπο. Μολονότι η μάσκα φέρνει στο μυαλό τα σμικρυσμένα κεφάλια του βουντού, δεν παραπέμπει, όπως εκείνα, σε τρόπαιο εχθρού και σε κρανίο προγόνου ούτε σε κάποια Γιορτή των Νεκρών, σε ένα memento mori που θα υπενθύμιζε την θνητότητα. Περισσότερο θα έλεγε κανείς πως είναι ένα προσωπείο ζωής.
Το κληρονομικό σύνδρομο Stickler το οποίο εμφανίστηκε στον Αμελαδιώτη από την νηπιακή του ηλικία έχει διαπλάσει την όρασή του, την ακοή του, την άρθρωσή του, έχει συγκροτήσει την ταυτότητά του. Προκειμένου να απαλλαγεί από τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, προκειμένου να πάρει σύνταξη αναπηρίας, προκειμένου να οργανώσει ως προς την γραφειοκρατία τη ζωή του έχει χρειαστεί πολλές φορές να εξηγήσει καταλεπτώς σε επιτροπές γιατρών πώς είναι να ζει με την ιδιομορφία του συνδρόμου, έχει απαντήσει στις ερωτήσεις τους, έχει ξεγυμνωθεί μπροστά τους ως απόκλιση. Κι αν η πολιτειότητά του, δηλαδή η ένταξή του στην οργανωμένη πολιτεία των θεσμών, στον στρατό ή στο ασφαλιστικό σύστημα, έχει αρθρωθεί γύρω από το σύνδρομο Stickler, τώρα, καθώς ζωόμορφος και γυμνός, αναπλάθει εκείνες τις ιατρικονομικές συνεντεύξεις μπροστά στο κοινό ως καλλιτεχνική πλέον χειρονομία, υπαινίσσεται πως και η πρακτική του, η ζωώδης, χειρωνακτική τέχνη του που τον έχει συγκροτήσει ως ρευστό υποκείμενο, είναι και αυτή καθορισμένη ριζικά από το σύνδρομο. Η μικρή μάσκα που τοποθετεί μπροστά στο πρόσωπό του μοιάζει έτσι να είναι τα οστά ενός παιδιού, ενός νηπιακού Αμελαδιώτη που κρυβόταν ανάκαθεν σαν χρονικό παράσιτο μέσα στον ενήλικα, ένα παράσιτο που διέφευγε από τους θεσμούς και την κοινωνική ορατότητα, και τώρα με αφορμή την τέχνη βγαίνει στην επιφάνεια. Η μάσκα του είναι μια κατάφαση ζωής, σαν το κρανίο που φορά πάνω από το δέρμα του να αναδιπλασιάζει και να αποκαλύπτει το κρανίο που βρίσκεται κάτω από το δέρμα του».
