Δεύτερο Σάββατο του Δεκεμβρίου, δεύτερο Σάββατο που όσοι μελαγχολούμε τις γιορτές αντιστεκόμαστε σθεναρά στον χριστουγεννιάτικο αέρα που πνέει σε όλη την πόλη. Εντάξει, πρέπει να παραδεχτούμε ότι τελικά θα υποκύψουμε στο εορταστικό κλίμα αλλά υπόσχομαι αυτό να γίνει τελευταία στιγμή˙ εξαιρούνται τα μελομακάρονα που τα έχω ήδη τιμήσει δεόντως και αναρωτιέμαι γιατί δεν τρώμε όλο τον χρόνο. Για την ώρα εξακολουθώ να τριγυρνάω στην πόλη και να αγνοώ τον φωτεινό διάκοσμο της Αθήνας που έχει μετατρέψει τη νύχτα σε μέρα. Λέτε αυτό να με αποσυντονίζει;
Σάββατο μεσημέρι θα επισκεφτώ την γκαλερί contemporary athens (Λεβέντη 1) για να δω την έκθεση του Θανάση Λάλα με τίτλο «ART REALM – Ανεβαίνοντας την ανεµόσκαλα της φαντασίας», στην οποία ο πολυµεσικός καλλιτέχνης εκθέτει για πρώτη φορά έργα που περιγράφουν μια βαθύτερη ανθρώπινη εμπειρία τόσο πέρα όσο και μέσα στην καθημερινότητα. Τα έργα, που απαρτίζουν αυτό το «εικαστικό βασίλειο αντικειμένων», είναι φτιαγµένα από πολλά υλικά και συχνά διαλογίζονται πάνω σε στιγμές αναστάτωσης σε απλά, οικιακά, καθημερινά περιβάλλοντα. Μερικά απ’ αυτά είναι η πορσελάνη, τα σερβίτσια και τα πλακάκια, τα υποδήµατα, η µικρογλυπτική, οι καρέκλες, η ερωτική αλληλογραφία µεγάλων ανδρών, που υπερβαίνει το χρόνο, αλλά και τα έργα άλλων καλλιτεχνών που τον έχουν καθορίσει.
Το σαββατόβραδο θα δω μια από τις παραστάσεις της χρονιάς που έχουν συζητηθεί περισσότερο και έχουν διαφημιστεί από στόμα σε στόμα. Μιλάω για την περφόρμανς «Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων» για τη βασίλισσα Αμαλία, τη γυναίκα που στιγματίστηκε για την ατεκνία της αλλά χάρισε στην Αθήνα τον Εθνικό Κήπο. Η Ζωή Χατζηαντωνίου, σκηνοθέτιδα της παράστασης, που ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32) σημειώνει «Η Amalia melancholia είναι μια γυναίκα μεταξύ μυθοπλασίας και ιστορίας, μεταξύ νεότητας και γήρατος, μεταξύ στειρότητας και γονιμότητας. Ένα πλάσμα μεταξύ ζωντανού μουσειακού εκθέματος και ζώου υπό παρακολούθηση με σκοπό την αναπαραγωγή. Ένα γυναικείο σώμα σε μια κατάσταση δημιουργικής μελαγχολίας που βρίσκει τη δική του γραμμή φυγής προς μια άλλη διάσταση, πέραν των οικείων κοινωνικών συνόρων κι επιταγών. Στην παράσταση, η Αμαλία εκπληρώνει την αποστολή της και διαιωνίζει το είδος της, γίνεται Κήπος. Μπορεί η βασιλεία να μην ταίριαζε ποτέ με τις καταβολές αυτού του τόπου και των ανθρώπων του, ας αναγνωρίσουμε όμως στην Αμαλία το αληθινό της βασίλειο και ας της δώσουμε, αυτό που η ίδια ευχήθηκε, τον τίτλο της Βασίλισσας των φοινίκων. Γιατί, βιογραφία δεν είναι μόνο τα πραγματικά γεγονότα μιας ζωής. Δεν μπορεί να είναι μόνο αυτά. Βιογραφία είναι επίσης όσα φαντάστηκε κανείς, όσα άφησε ανεκπλήρωτα, όσα έχασε, όσα θυσίασε, όσα επιθύμησε με πάθος αλλά δεν τα απέκτησε ποτέ. Είναι τα σχέδια ζωής που εκπληρώθηκαν, τα σχέδια ζωής που απέτυχαν και αυτά που βγήκαν όλα πλάνες».
Όπως πάντα μετά το θέατρο θα διαλέξουμε μια φιλόξενη μπάρα για να συζητήσουμε για την παράσταση που είδαμε. Αυτή τη φορά είναι η μπάρα του Rockfellas Excelsior (Mαρίνα Ζέας) που διαθέτει ροκ διάθεση, από τη μουσική μέχρι τη διακόσμηση, και fine drinking προτάσεις για ιδιαίτερα και φινετσάτα κοκτέιλ αλλά και straight ποτά.
Η Κυριακή θα ξημερώσει με καταιγίδα, τουλάχιστον με την ως τώρα πρόβλεψη του Εθνικού Αστεροσκοπείου, οπότε ευκαιρία για χουχούλιασμα και διάβασμα. Διαβάζω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου «Τραγουδώ εγώ και το βουνό χορεύει» της Irene Solà, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος: «Σε ένα χωριό στα Πυρηναία, η μνήμη των διωγμών και των εκτελέσεων του εμφυλίου πολέμου είναι ακόμη νωπή. Ωστόσο η μαγευτική ομορφιά του τόπου, μιας γης που ευνοεί το φαντασιοκόπημα και την αφηγηματική υπερβολή, έχει μείνει απαράλλαχτη. Μέσα σ’ αυτήν την οργιώδη φύση, κεραυνός χτυπά έναν αγρότη –στον οποίο αρέσει να περιπλανιέται στις βουνοπλαγιές σκαρώνοντας ποιήματα που απαγγέλλει φωναχτά– ενώ προσπαθεί να ελευθερώσει από το σύρμα του φράχτη το πόδι ενός από τα μοσχαράκια του. Οι κυράδες των βουνών και ολόκληρης της πλάσης μαζεύονται γύρω του κι αρχίζει να ξετυλίγεται η κόκκινη κλωστή της ανέμης ενός σαγηνευτικού παραμυθιού. Η Irene Solà αφηγείται με πηγαία χαρά και μοναδική ευαισθησία τις σκληρές ιστορίες ανθρώπων ζωντανών, νεκρών και νεκροζώντανων, στοιχειών και ζώων, κρίκων μιας βιοαλυσίδας που θα κουμπώσει ένα ζεστό βράδυ με φεγγάρι στα ξύλινα σκαλάκια ενός σπιτιού, με τη συνάντηση μιας γυναίκας κι ενός άντρα που αγαπιούνται από παιδιά».
Σε βιβλίο θα είναι αφιερωμένο και το βράδυ της Κυριακής μου. Στην πρώτη έκδοση του βιβλιοπωλείου Zatopek (Παναγή Τσαλδάρη 209, Καλλιθέα) παρουσιάζονται οι εικόνες του διακεκριμένου φωτογράφου Νίκου Πηλού, από κατοίκους του Κιέβου υπό πολιορκία, εν μέσω βομβαρδισμών, εικόνες που εστιάζουν στον άνθρωπο και τη θλίψη, την απόγνωση, το φόβο τους, ίδια σε όλους τους πολέμους. Στην παρουσίαση του βιβλίου “Kiev – Life under siege”, με ώρα έναρξης 20:30, με τον φωτογράφο θα συνομιλήσουν με τον φωτογράφο οι δημοσιογράφοι Daniel Howden και Πάνος Χαρίτος.
Δεύτερο Σάββατο του Δεκεμβρίου, δεύτερο Σάββατο που όσοι μελαγχολούμε τις γιορτές αντιστεκόμαστε σθεναρά στον χριστουγεννιάτικο αέρα που πνέει σε όλη την πόλη. Εντάξει, πρέπει να παραδεχτούμε ότι τελικά θα υποκύψουμε στο εορταστικό κλίμα αλλά υπόσχομαι αυτό να γίνει τελευταία στιγμή˙ εξαιρούνται τα μελομακάρονα που τα έχω ήδη τιμήσει δεόντως και αναρωτιέμαι γιατί δεν τρώμε όλο τον χρόνο. Για την ώρα εξακολουθώ να τριγυρνάω στην πόλη και να αγνοώ τον φωτεινό διάκοσμο της Αθήνας που έχει μετατρέψει τη νύχτα σε μέρα. Λέτε αυτό να με αποσυντονίζει;
Σάββατο μεσημέρι θα επισκεφτώ την γκαλερί contemporary athens (Λεβέντη 1) για να δω την έκθεση του Θανάση Λάλα με τίτλο «ART REALM – Ανεβαίνοντας την ανεµόσκαλα της φαντασίας», στην οποία ο πολυµεσικός καλλιτέχνης εκθέτει για πρώτη φορά έργα που περιγράφουν μια βαθύτερη ανθρώπινη εμπειρία τόσο πέρα όσο και μέσα στην καθημερινότητα. Τα έργα, που απαρτίζουν αυτό το «εικαστικό βασίλειο αντικειμένων», είναι φτιαγµένα από πολλά υλικά και συχνά διαλογίζονται πάνω σε στιγμές αναστάτωσης σε απλά, οικιακά, καθημερινά περιβάλλοντα. Μερικά απ’ αυτά είναι η πορσελάνη, τα σερβίτσια και τα πλακάκια, τα υποδήµατα, η µικρογλυπτική, οι καρέκλες, η ερωτική αλληλογραφία µεγάλων ανδρών, που υπερβαίνει το χρόνο, αλλά και τα έργα άλλων καλλιτεχνών που τον έχουν καθορίσει.
Το σαββατόβραδο θα δω μια από τις παραστάσεις της χρονιάς που έχουν συζητηθεί περισσότερο και έχουν διαφημιστεί από στόμα σε στόμα. Μιλάω για την περφόρμανς «Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων» για τη βασίλισσα Αμαλία, τη γυναίκα που στιγματίστηκε για την ατεκνία της αλλά χάρισε στην Αθήνα τον Εθνικό Κήπο. Η Ζωή Χατζηαντωνίου, σκηνοθέτιδα της παράστασης, που ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32) σημειώνει «Η Amalia melancholia είναι μια γυναίκα μεταξύ μυθοπλασίας και ιστορίας, μεταξύ νεότητας και γήρατος, μεταξύ στειρότητας και γονιμότητας. Ένα πλάσμα μεταξύ ζωντανού μουσειακού εκθέματος και ζώου υπό παρακολούθηση με σκοπό την αναπαραγωγή. Ένα γυναικείο σώμα σε μια κατάσταση δημιουργικής μελαγχολίας που βρίσκει τη δική του γραμμή φυγής προς μια άλλη διάσταση, πέραν των οικείων κοινωνικών συνόρων κι επιταγών. Στην παράσταση, η Αμαλία εκπληρώνει την αποστολή της και διαιωνίζει το είδος της, γίνεται Κήπος. Μπορεί η βασιλεία να μην ταίριαζε ποτέ με τις καταβολές αυτού του τόπου και των ανθρώπων του, ας αναγνωρίσουμε όμως στην Αμαλία το αληθινό της βασίλειο και ας της δώσουμε, αυτό που η ίδια ευχήθηκε, τον τίτλο της Βασίλισσας των φοινίκων. Γιατί, βιογραφία δεν είναι μόνο τα πραγματικά γεγονότα μιας ζωής. Δεν μπορεί να είναι μόνο αυτά. Βιογραφία είναι επίσης όσα φαντάστηκε κανείς, όσα άφησε ανεκπλήρωτα, όσα έχασε, όσα θυσίασε, όσα επιθύμησε με πάθος αλλά δεν τα απέκτησε ποτέ. Είναι τα σχέδια ζωής που εκπληρώθηκαν, τα σχέδια ζωής που απέτυχαν και αυτά που βγήκαν όλα πλάνες».
Όπως πάντα μετά το θέατρο θα διαλέξουμε μια φιλόξενη μπάρα για να συζητήσουμε για την παράσταση που είδαμε. Αυτή τη φορά είναι η μπάρα του Rockfellas Excelsior (Mαρίνα Ζέας) που διαθέτει ροκ διάθεση, από τη μουσική μέχρι τη διακόσμηση, και fine drinking προτάσεις για ιδιαίτερα και φινετσάτα κοκτέιλ αλλά και straight ποτά.
Η Κυριακή θα ξημερώσει με καταιγίδα, τουλάχιστον με την ως τώρα πρόβλεψη του Εθνικού Αστεροσκοπείου, οπότε ευκαιρία για χουχούλιασμα και διάβασμα. Διαβάζω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου «Τραγουδώ εγώ και το βουνό χορεύει» της Irene Solà, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος: «Σε ένα χωριό στα Πυρηναία, η μνήμη των διωγμών και των εκτελέσεων του εμφυλίου πολέμου είναι ακόμη νωπή. Ωστόσο η μαγευτική ομορφιά του τόπου, μιας γης που ευνοεί το φαντασιοκόπημα και την αφηγηματική υπερβολή, έχει μείνει απαράλλαχτη. Μέσα σ’ αυτήν την οργιώδη φύση, κεραυνός χτυπά έναν αγρότη –στον οποίο αρέσει να περιπλανιέται στις βουνοπλαγιές σκαρώνοντας ποιήματα που απαγγέλλει φωναχτά– ενώ προσπαθεί να ελευθερώσει από το σύρμα του φράχτη το πόδι ενός από τα μοσχαράκια του. Οι κυράδες των βουνών και ολόκληρης της πλάσης μαζεύονται γύρω του κι αρχίζει να ξετυλίγεται η κόκκινη κλωστή της ανέμης ενός σαγηνευτικού παραμυθιού. Η Irene Solà αφηγείται με πηγαία χαρά και μοναδική ευαισθησία τις σκληρές ιστορίες ανθρώπων ζωντανών, νεκρών και νεκροζώντανων, στοιχειών και ζώων, κρίκων μιας βιοαλυσίδας που θα κουμπώσει ένα ζεστό βράδυ με φεγγάρι στα ξύλινα σκαλάκια ενός σπιτιού, με τη συνάντηση μιας γυναίκας κι ενός άντρα που αγαπιούνται από παιδιά».
Σε βιβλίο θα είναι αφιερωμένο και το βράδυ της Κυριακής μου. Στην πρώτη έκδοση του βιβλιοπωλείου Zatopek (Παναγή Τσαλδάρη 209, Καλλιθέα) παρουσιάζονται οι εικόνες του διακεκριμένου φωτογράφου Νίκου Πηλού, από κατοίκους του Κιέβου υπό πολιορκία, εν μέσω βομβαρδισμών, εικόνες που εστιάζουν στον άνθρωπο και τη θλίψη, την απόγνωση, το φόβο τους, ίδια σε όλους τους πολέμους. Στην παρουσίαση του βιβλίου “Kiev – Life under siege”, με ώρα έναρξης 20:30, με τον φωτογράφο θα συνομιλήσουν με τον φωτογράφο οι δημοσιογράφοι Daniel Howden και Πάνος Χαρίτος.
