Κοιτάω την πρόγνωση για τον καιρό του Σαββατοκύριακου και βλέπω ότι οι ζέστες επανέρχονται δυναμικά και ότι θα σημειωθεί μικρή πτώση της θερμοκρασίας απ’ τη Δευτέρα. Άρα ένα πράγμα μου μένει να κάνω όσο τριγυρίζω στην πόλη, να αναζητήσω εστίες δροσιάς. Η εναλλακτική να μείνω μέσα αγκαλιά με το αιρ κοντίσιον απορρίπτεται πιο γρήγορα κι απ’ το να πεις «λογαριασμός ρεύματος». Προτιμώ τα χρήματα μου να τα ξοδέψω αλλάζοντας παραστάσεις και συναντώντας φίλους.
Επειδή έχω ανάγκη να πάω κάπου για περπάτημα αλλά δεν θέλω η βόλτα μου να γίνει μέσα στο μπετόν και το καυσαέριο των μεγάλων δρόμων παίρνω την απόφαση να ανηφορίσω προς το Κτήμα ή αλλιώς Δάσος Συγγρού. Το Δάσος Συγγρού βρίσκεται επί της Λεωφόρου Κηφισίας – στα σύνορα των δήμων Κηφισιάς, Αμαρουσίου και Μελισσίων. Έχει έκταση 950 περίπου στρέμματα, είναι φυσικό δάσος και έχει χαρακτηριστεί με ΦΕΚ ως τοπίο ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους και ανευρέσεως αρχαιολογικών ευρημάτων. Μέσα στο Κτήμα μπορείτε να δείτε τον Πύργο Ανδρέα Συγγρού, ένα αρχιτεκτόνημα του Ερνέστου Τσίλλερ, το παρεκκλήσιο του Αγίου Ανδρέα, έργο κι αυτό του Τσίλλερ που αποτελεί μοναδική ορθόδοξη εκκλησία της Ελλάδας που έχει γοτθικό ρυθμό, τη Βοτανική Συλλογή Κάκτων και Παχυφύτων, το θεατράκι και τις λίμνες του Δάσους.
Πολύ περπάτημα, πολλές νέες εικόνες, η ώρα θα περάσει γρήγορα κι εγώ θα επιστρέψω σπίτι για να ξεκουραστώ γιατί το απόγευμα θα κατέβω στον Πειραιά. Τι συμβαίνει εκεί; Η εικαστική έκθεση “Love Is The Message, The Message Is Death” του Arthur Jafa στην Πέτρινη Αποθήκη ΟΛΠ. Ο Jafa είναι ένας από́ τους πλέον επιφανείς Αμερικανούς καλλιτέχνες, με παγκόσμια φήμη για τα έργα του και βραβευμένος με το Χρυσό Λιοντάρι στη Μπιενάλε της Βενετίας το 2019. Πλαισιωμένο από το «Ultralight Beam», το χιπ-χοπ τραγούδι του Kanye West, το οποίο είναι εμπνευσμένο από το ευαγγέλιο, το «Love Is The Message» είναι μια αριστοτεχνική σύγκλιση φωτογραφιών που βρέθηκαν που ανιχνεύουν την αφροαμερικανική ταυτότητα μέσα από ένα ευρύ φάσμα εικονογραφίας. Σε αυτήν την αιχμηρή συμπερίληψη, ο Αφροαμερικανός Jafa αποκαλύπτει τόσο την ευπάθεια όσο και την εξουσία του ως καλλιτέχνη – τι σημαίνει να συνεισφέρεις στο απέραντο και πολύπλοκο έδαφος της αναπαράστασης των Αφροαμερικανών. Ενώ το Love Is The Message ενσαρκώνει με θλίψη την επιθυμία του καλλιτέχνη να δημιουργήσει έναν κινηματογράφο που «αναπαράγει τη δύναμη, την ομορφιά και την αλλοτρίωση της Μαύρης Μουσικής», είναι επίσης μια υπενθύμιση ότι το συλλογικό πλήθος που ορίζει το «Blackness» αποτελείται από μοναδικά άτομα, πολλαπλές ταυτότητες και άπειρες διαφορές. «Πώς θα ήταν η Αμερική αν αγαπούσαμε τους μαύρους όσο και την κουλτούρα των Μαύρων;» αναρωτιέται μια νεαρή γυναίκα που αντικρίζει την κάμερα, ένας άλλος δηλώνει: «Εμείς [οι Μαύροι] δεν είμαστε εξωγήινοι». Καθώς παρακολουθούμε το βίντεο, παρατηρούμε τον αγώνα για τα πολιτικά δικαιώματα των Αμερικανών Μαύρων από την πρώιμη εποχή του M. L. King μέχρι σήμερα. Ενδιάμεσα διεισδύουν κολλάζ βίντεο με ισχυρές προσωπικότητες που εκπροσωπούν την αμερικανική μαύρη κουλτούρα – όπως οι Hortense Spillers, Louis Farrakhan Sr., Miles Davis και Notorious B.I.G.- μέχρι καθημερινούς Αμερικανούς που αγωνίζονται για τα πολιτικά δικαιώματα. Ενδιαφέρον; Πολύ!
Μετά λοιπόν την έκθεση και αφού θα βρίσκομαι στον Πειραιά είναι κρίμα να αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη και να μην πάω για φαγητό στο αγαπημένο Υπερωκεάνειον. Όχι δεν έχω σκοπό να σαλπάρω, θα αρκεστώ να τσιμπήσω εξαιρετικούς θαλασσομεζέδες και να πιω ουζάκι για να κρατήσω λίγο ακόμη καλοκαίρι μέσα μου κι ας έχει μπει ο Σεπτέμβριος.
Η Κυριακή φέρνει τη γνωστή μελαγχολία, κατάλοιπο ίσως των σχολικών χρόνων. Θα κάνω μια σύντομη βόλτα στο κέντρο με τα πόδια κι ας κάνει ζέστη. Το περπάτημα με βοηθάει να εκτονώνω την ενέργεια και μου ανεβάζει τη διάθεση. Ένα παγωτό λευκής σοκολάτας με κομματάκια φράουλας στο χέρι απ’ το Κόκκιον στην Πρωτογένους θα είναι άλλωστε μια δροσερή ανακούφιση. Επιστρέφοντας στο σπίτι θα περάσω μέσα απ΄ τον Εθνικό Κήπο, η σκιά των δέντρων είναι προστασία και θαλπωρή ταυτοχρόνως.
Το βραδάκι της Κυριακής έχω ραντεβού με την οικογένεια του «Σπιρτόκουτου». Έχουν περάσει 20 χρόνια απ’ την πρώτη μας γνωριμία αλλά δεν έφυγαν ποτέ απ΄το πλάι μας. Έχουμε επετειακή επανέκδοση λοιπόν όπου όλες οι προβολές θα πραγματοποιηθούν από την κλασσική μηχανή προβολής του ΤΡΙΑΝΟΝ και την αυθεντική κόπια της ταινίας σε φιλμ 35mm. Σύνθημα και παρασύνθημα μαζί: «Τι θα κάνεις με τη Λίντα, Βαγγέλη;».
Κοιτάω την πρόγνωση για τον καιρό του Σαββατοκύριακου και βλέπω ότι οι ζέστες επανέρχονται δυναμικά και ότι θα σημειωθεί μικρή πτώση της θερμοκρασίας απ’ τη Δευτέρα. Άρα ένα πράγμα μου μένει να κάνω όσο τριγυρίζω στην πόλη, να αναζητήσω εστίες δροσιάς. Η εναλλακτική να μείνω μέσα αγκαλιά με το αιρ κοντίσιον απορρίπτεται πιο γρήγορα κι απ’ το να πεις «λογαριασμός ρεύματος». Προτιμώ τα χρήματα μου να τα ξοδέψω αλλάζοντας παραστάσεις και συναντώντας φίλους.
Επειδή έχω ανάγκη να πάω κάπου για περπάτημα αλλά δεν θέλω η βόλτα μου να γίνει μέσα στο μπετόν και το καυσαέριο των μεγάλων δρόμων παίρνω την απόφαση να ανηφορίσω προς το Κτήμα ή αλλιώς Δάσος Συγγρού. Το Δάσος Συγγρού βρίσκεται επί της Λεωφόρου Κηφισίας – στα σύνορα των δήμων Κηφισιάς, Αμαρουσίου και Μελισσίων. Έχει έκταση 950 περίπου στρέμματα, είναι φυσικό δάσος και έχει χαρακτηριστεί με ΦΕΚ ως τοπίο ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους και ανευρέσεως αρχαιολογικών ευρημάτων. Μέσα στο Κτήμα μπορείτε να δείτε τον Πύργο Ανδρέα Συγγρού, ένα αρχιτεκτόνημα του Ερνέστου Τσίλλερ, το παρεκκλήσιο του Αγίου Ανδρέα, έργο κι αυτό του Τσίλλερ που αποτελεί μοναδική ορθόδοξη εκκλησία της Ελλάδας που έχει γοτθικό ρυθμό, τη Βοτανική Συλλογή Κάκτων και Παχυφύτων, το θεατράκι και τις λίμνες του Δάσους.
Πολύ περπάτημα, πολλές νέες εικόνες, η ώρα θα περάσει γρήγορα κι εγώ θα επιστρέψω σπίτι για να ξεκουραστώ γιατί το απόγευμα θα κατέβω στον Πειραιά. Τι συμβαίνει εκεί; Η εικαστική έκθεση “Love Is The Message, The Message Is Death” του Arthur Jafa στην Πέτρινη Αποθήκη ΟΛΠ. Ο Jafa είναι ένας από́ τους πλέον επιφανείς Αμερικανούς καλλιτέχνες, με παγκόσμια φήμη για τα έργα του και βραβευμένος με το Χρυσό Λιοντάρι στη Μπιενάλε της Βενετίας το 2019. Πλαισιωμένο από το «Ultralight Beam», το χιπ-χοπ τραγούδι του Kanye West, το οποίο είναι εμπνευσμένο από το ευαγγέλιο, το «Love Is The Message» είναι μια αριστοτεχνική σύγκλιση φωτογραφιών που βρέθηκαν που ανιχνεύουν την αφροαμερικανική ταυτότητα μέσα από ένα ευρύ φάσμα εικονογραφίας. Σε αυτήν την αιχμηρή συμπερίληψη, ο Αφροαμερικανός Jafa αποκαλύπτει τόσο την ευπάθεια όσο και την εξουσία του ως καλλιτέχνη – τι σημαίνει να συνεισφέρεις στο απέραντο και πολύπλοκο έδαφος της αναπαράστασης των Αφροαμερικανών. Ενώ το Love Is The Message ενσαρκώνει με θλίψη την επιθυμία του καλλιτέχνη να δημιουργήσει έναν κινηματογράφο που «αναπαράγει τη δύναμη, την ομορφιά και την αλλοτρίωση της Μαύρης Μουσικής», είναι επίσης μια υπενθύμιση ότι το συλλογικό πλήθος που ορίζει το «Blackness» αποτελείται από μοναδικά άτομα, πολλαπλές ταυτότητες και άπειρες διαφορές. «Πώς θα ήταν η Αμερική αν αγαπούσαμε τους μαύρους όσο και την κουλτούρα των Μαύρων;» αναρωτιέται μια νεαρή γυναίκα που αντικρίζει την κάμερα, ένας άλλος δηλώνει: «Εμείς [οι Μαύροι] δεν είμαστε εξωγήινοι». Καθώς παρακολουθούμε το βίντεο, παρατηρούμε τον αγώνα για τα πολιτικά δικαιώματα των Αμερικανών Μαύρων από την πρώιμη εποχή του M. L. King μέχρι σήμερα. Ενδιάμεσα διεισδύουν κολλάζ βίντεο με ισχυρές προσωπικότητες που εκπροσωπούν την αμερικανική μαύρη κουλτούρα – όπως οι Hortense Spillers, Louis Farrakhan Sr., Miles Davis και Notorious B.I.G.- μέχρι καθημερινούς Αμερικανούς που αγωνίζονται για τα πολιτικά δικαιώματα. Ενδιαφέρον; Πολύ!
Μετά λοιπόν την έκθεση και αφού θα βρίσκομαι στον Πειραιά είναι κρίμα να αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη και να μην πάω για φαγητό στο αγαπημένο Υπερωκεάνειον. Όχι δεν έχω σκοπό να σαλπάρω, θα αρκεστώ να τσιμπήσω εξαιρετικούς θαλασσομεζέδες και να πιω ουζάκι για να κρατήσω λίγο ακόμη καλοκαίρι μέσα μου κι ας έχει μπει ο Σεπτέμβριος.
Η Κυριακή φέρνει τη γνωστή μελαγχολία, κατάλοιπο ίσως των σχολικών χρόνων. Θα κάνω μια σύντομη βόλτα στο κέντρο με τα πόδια κι ας κάνει ζέστη. Το περπάτημα με βοηθάει να εκτονώνω την ενέργεια και μου ανεβάζει τη διάθεση. Ένα παγωτό λευκής σοκολάτας με κομματάκια φράουλας στο χέρι απ’ το Κόκκιον στην Πρωτογένους θα είναι άλλωστε μια δροσερή ανακούφιση. Επιστρέφοντας στο σπίτι θα περάσω μέσα απ΄ τον Εθνικό Κήπο, η σκιά των δέντρων είναι προστασία και θαλπωρή ταυτοχρόνως.
Το βραδάκι της Κυριακής έχω ραντεβού με την οικογένεια του «Σπιρτόκουτου». Έχουν περάσει 20 χρόνια απ’ την πρώτη μας γνωριμία αλλά δεν έφυγαν ποτέ απ΄το πλάι μας. Έχουμε επετειακή επανέκδοση λοιπόν όπου όλες οι προβολές θα πραγματοποιηθούν από την κλασσική μηχανή προβολής του ΤΡΙΑΝΟΝ και την αυθεντική κόπια της ταινίας σε φιλμ 35mm. Σύνθημα και παρασύνθημα μαζί: «Τι θα κάνεις με τη Λίντα, Βαγγέλη;».
