H μεγαλύτερη τεχνική αλλαγη κανονισμών που έχει γίνει ποτέ στην ιστορία της F1 προϊδεάζει ότι πιθανόν να παρακολουθήσουμε ένα συναρπαστικό πρωτάθλημα. Με αφορμή τις αλλαγές αυτές κάνουμε ένα flashback στην F1 της δεκαετίας του ‘60. Τότε που όταν ένα αγωνιστικό έφευγε από την πίστα δεν υπήρχαν ούτε αμμοπαγίδες, ούτε ειδικά προστατευτικά για να απορροφούν την σύγκρουση, ούτε καν ζώνες ασφαλείας στους οδηγούς. Στην καλύτερη περίπτωση υπήρχαν αχυρόμπαλες στα curves και από κει και πέρα το αυτοκίνητο σταμάταγε σε ότι έβρισκε μπροστά του. Ακόμα και οι σχέσεις μεταξύ των οδηγών ήταν διαφορετικές μιας και περνούσαν όλοι μαζί τον ελεύθερο χρόνο που είχαν μεταξύ των δοκιμών και των αγώνων αναπτύσσοντας ιερούς δεσμούς φιλίας.
Άλλωστε τότε δεν υπήρχαν τόσα πολλά θέματα να συζητηθούν στις συναντήσεις των ομάδων όσα σήμερα, δεδομένης της τεχνολογίας και των ρυθμίσεων που πρέπει να γίνουν σε ένα αγωνιστικό της F1. Για pole position; Ούτε λόγος. Δεν υπήρχαν. Υπήρχαν όμως, όπως υπάρχουν και σήμερα οι θεατές που παρακολουθούσαν από κοντά τους θρύλους επί το έργο.
Με τη μόνη διαφορά ότι τότε, τα κράνη με την μισή ζελατίνα και τα χαμηλά κόκπιτ, επέτρεπαν στους θεατές να δουν τις εκφράσεις του προσώπου. Από την αυτοσυγκέντρωσή τους μέχρι την τελική τους προσπάθεια. Το πάθος, η αφοσίωση στο άθλημα, η ασυγκράτητη θέληση να κατακτηθεί αυτό που δύσκολα κάποιος άλλος έχει κατακτήσει. Αυτό ακριβώς αποτυπώνει ο Γερμανός φωτογράφος Rainer W. Schlegelmilch. Το κάνει τόσο καλά που γίνεται και αυτός είδωλο, όχι ως οδηγός της Formula 1 αλλά ως ένας από τους σπουδαιότερους φωτογράφους της F1.