Eκείνη η σύντομη παύση, συνήθως αργά το βράδυ μιας Πέμπτης ή Παρασκευής, όπου ο νους επιστρέφει στα όσα προηγήθηκαν μοιάζει με πολυτέλεια στην εποχή μας. Στις ατελείωτες συναντήσεις, στα μηνύματα, στις αποφάσεις της στιγμής, στις φωτιές που έπρεπε να σβηστούν επιστρέφει ο νους ξανά και ξανά χωρίς περιθώρια απόδρασης. Εκείνο το βράδυ σιωπηλά, έρχεται η ερώτηση: Πώς γίνεται να εργάζομαι τόσο σκληρά, και όμως να νιώθω ότι δεν προχώρησα στα πιο ουσιαστικά; 

Αυτή η φράση συμπυκνώνει το παράδοξο της σύγχρονης ηγεσίας. Οι μέρες είναι γεμάτες δραστηριότητες, αλλά όχι πάντα νόημα. Ο κόπος είναι εμφανής, αλλά ο αντίκτυπος ασαφής κι αν η ηγεσία κάποτε σήμαινε την ικανότητα να εμπνέεις, να σχεδιάζεις, να βλέπεις μπροστά, σήμερα κινδυνεύει να χαθεί μέσα στην ομίχλη της καθημερινής ρουτίνας, μιας ρουτίνας που επιβραβεύει την κίνηση, αλλά σπάνια τη σκέψη. 

Η τεχνητή νοημοσύνη μπαίνει σε αυτό το σκηνικό ως μηχανισμός αντικατοπτρισμού. Μας επιτρέπει να δούμε, ίσως για πρώτη φορά με ακρίβεια που ξοδεύουμε πραγματικά τον χρόνο μας. Ποια από τα έργα μας προάγουν το όραμα και ποια απλώς αναπαράγουν τη φθορά. 

Ο επαναπροσδιορισμός της ηγεσίας ξεκινά με ένα απλό ερώτημα: Τι είναι πραγματικά σημαντικό; Η απάντηση δεν είναι πάντα εύκολη. Μπορεί να χρειαστεί να παραδεχθούμε ότι έχουμε επενδύσει ενέργεια σε καθήκοντα που μας προσφέρουν μια ψευδαίσθηση ελέγχου αλλά όχι ουσιαστικό αποτέλεσμα. 

Το πρώτο βήμα είναι να ορίσουμε τρεις βασικούς στόχους για τις επόμενες εβδομάδες. Να είναι σαφείς, μετρήσιμοι και κυρίως συνδεδεμένοι με την αποστολή μας. Αν δεν υπάρχει αυτή η “άγκυρα”, όλα δείχνουν επείγοντα. Κάθε email μοιάζει κρίσιμο, κάθε συνάντηση αναπόφευκτη. Το ημερολόγιο γεμίζει, αλλά η ψυχή αδειάζει. 

Η ουσία δεν είναι η διαχείριση του χρόνου, είναι η διαχείριση της προσοχής και εκεί η ηγεσία μετατρέπεται από πράξη διοίκησης σε πράξη αυτογνωσίας. 

Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να γίνει ο πιο ειλικρινής συνεργάτης του ηγέτη, γιατί στερείται συναισθηματικής μεροληψίας. Μπορεί να αναλύσει τα δεδομένα της εβδομάδας, να ταξινομήσει τις δραστηριότητες και να μας δείξει αυτό που συχνά αρνούμαστε να δούμε: πόσο από τον χρόνο μας καταναλώνεται σε “λειτουργική εργασία” και πόσο σε “ευθυγραμμισμένη δράση”. 

Τα εργαλεία της ΑΙ μπορούν να χωρίσουν τον φόρτο εργασίας σε τρεις κατηγορίες: 

• Ευθυγραμμισμένη Εργασία: όσα συμβάλλουν άμεσα στους στρατηγικούς στόχους. 
• Λειτουργική Εργασία: καθήκοντα που κρατούν το σύστημα ζωντανό αλλά όχι απαραίτητα δημιουργικό. 
• Εκτός Αποστολής: περισπασμοί, συνήθειες και δραστηριότητες που αναπαράγουν θόρυβο. 

Το σοκ της πρώτης φοράς είναι αναπόφευκτο. Πολλοί ανακαλύπτουν ότι το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους αφιερώνεται σε πράγματα που δεν συνδέονται με τον πραγματικό τους σκοπό. Όμως ακριβώς εκεί αρχίζει η αλλαγή. 

Η ηγεσία του μέλλοντος δε θα μετριέται σε ώρες, αλλά σε επίδραση. Όχι στο πόσα καθήκοντα ολοκληρώθηκαν, αλλά στο πόσο προχώρησε ο σκοπός. Για να συμβεί αυτό ο ηγέτης χρειάζεται να καλλιεργήσει τη διάκριση, τη σπάνια εκείνη ικανότητα να ξεχωρίζει το ουσιώδες από το επουσιώδες. 

Η ΑΙ δεν αντικαθιστά την κρίση, την ενισχύει. Λειτουργεί σαν εκείνο το ήρεμο βλέμμα που μας επιτρέπει να δούμε καθαρά τον εαυτό μας, απαλλαγμένο από τις ενοχές ή την αυταπάτη της παραγωγικότητας. Είναι ο συνεργάτης που δεν κουράζεται ποτέ να ρωτά: Αυτό που κάνεις τώρα, σε φέρνει πιο κοντά στον σκοπό σου; 

Ίσως το πιο ριζοσπαστικό βήμα στον επαναπροσδιορισμό της ηγεσίας να είναι η συνειδητή παύση πριν από τη δράση. Η στιγμή της αναπνοής ανάμεσα στις αποφάσεις.
Σε έναν κόσμο που εξυμνεί την ταχύτητα, ο ηγέτης που επιβραδύνει αποκτά προβάδισμα, γιατί μόνο στην ηρεμία μπορεί να διακρίνει το μονοπάτι από το λαβύρινθο. 

Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να βοηθήσει ως εργαλείο αυτοπαρατήρησης. Μπορεί να δείξει τις τάσεις, τις σπατάλες, τα μοτίβα. Αλλά η επιλογή της δράσης ανήκει στον άνθρωπο. Η ηγεσία δεν είναι αλγόριθμος, αποτελεί τέχνη με επίγνωση. 

Το στοίχημα της εποχής δεν είναι να κάνουμε περισσότερα, αλλά να κάνουμε λιγότερα και καλύτερα. Να επιστρέψουμε στην ουσία της ηγεσίας: τη σύνδεση ανθρώπων, την έμπνευση, την κατεύθυνση.
Η ΑΙ μπορεί να απελευθερώσει τον χρόνο. Το ζήτημα είναι πώς θα τον χρησιμοποιήσουμε. 

Ο πραγματικός επαναπροσδιορισμός δεν θα έρθει από την τεχνολογία, αλλά από την πρόθεση. Από εκείνον τον μικρό, ανθρώπινο χώρο ανάμεσα στην απόφαση και στην πράξη όπου ο ηγέτης ξαναβρίσκει τον εαυτό του κι αυτό πρέπει να είναι το νέο πρόσωπο της ηγεσίας: λιγότερη βιασύνη, περισσότερη συνείδηση, λιγότερος έλεγχος, περισσότερη σοφία, λιγότερη ρουτίνα, περισσότερος σκοπός. 

Η ηγεσία του αύριο δεν θα ανήκει σε εκείνους που έτρεξαν πιο γρήγορα, αλλά σε εκείνους που στάθηκαν για λίγο ακίνητοι και είδαν καθαρά. 

*Με πληροφορίες από το Psychology Today 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.