Η φωνή ενός διανοούμενου για τη ζωή, για τη λαϊκή καταγωγή και τη φθορά του χρόνου.
Η φωνή ενός διανοούμενου για τη ζωή, για τη λαϊκή καταγωγή και τη φθορά του χρόνου.
Η φωνή ενός διανοούμενου για τη ζωή, για τη λαϊκή καταγωγή και τη φθορά του χρόνου.
Ο Μιχάλης Αλμπάτης επιστρέφει περίπου έναν χρόνο μετά τους “Νεκρούς” του και μας εκπλήσσει και πάλι ευχάριστα – «Μία αναρχική ουτοπία που πάντα το όνειρο είναι το ζητούμενο».
Ένα βιβλίο πολύπλοκο, απαιτητικό που ο συγγραφέας επιλέγει να κινηθεί στην εξιστόρηση και το ξετύλιγμα της πλοκής σε τέσσερα παράλληλα αλλά διαπλεκόμενα επίπεδα.
Aπό τα μέσα της δεκαετίας του ’70 στο παρόν, ένα ταξίδι με την πένα του Σέρκο Φατάχ.
Για το βιβλίο «Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους» διαβάσαμε πολλά πριν καν το ξεφυλλίσουμε. Ο συγγραφέας του μάς λύνει κάποιες απορίες.