Φωτ.: Guillaume Périgois / Unsplash+
800 δισεκατομμύρια για «ευρωπαϊκή ασφάλεια», αλλά πόσα για κοινωνική συνοχή; Οι ηγέτες σπεύδουν να υπογράψουν διακηρύξεις επείγουσας άμυνας, ενώ η πραγματική έκτακτη ανάγκη είναι η ίδια η Ευρώπη τους.
«Η ΕΕ δημιουργήθηκε για να πλήξει τις ΗΠΑ»—ναι, γιατί το 1957, όταν έβαζαν τα θεμέλια της Ένωσης, το πρώτο τους μέλημα ήταν πώς να καταστρέψουν τα αμερικανικά SUV του 2024.
Φωτ.: Alexandre Lallemand / Unsplash+
Η Ευρώπη ξυπνάει σε έναν κόσμο όπου οι σταθερές της καταρρέουν – οι εκλογές στη Γερμανία έρχονται, αλλά η αληθινή κρίση βρίσκεται αλλού: στην Ουάσιγκτον, στη Μόσχα, και στην αμήχανη σιωπή των Βρυξελλών.
Εικονογράφηση: © Artificial Vandalism / OLAFAQ
Η Ευρώπη μόλις συνειδητοποίησε ότι δεν είναι πια το αγαπημένο παιδί της Ουάσιγκτον – κι έτσι, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει τα προσχήματα, οι ηγέτες της συγκεντρώνονται εσπευσμένα στο Παρίσι για μια «σύνοδο παρηγοριάς».
Εικονογράφηση: © Artificial Vandalism / OLAFAQ
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνειδητοποίησαν, μετά την καταιγιστική επίσκεψη των αξιωματούχων του Τραμπ, ότι περνούν σε μια νέα, αβέβαιη εποχή—μια δυστοπική πραγματικότητα όπου η άλλοτε δεδομένη αμερικανική στήριξη γίνεται σκιά του παρελθόντος
Εικονογράφηση: @artificial_vandalism / Olafaq
Μακρόν, ο μεγάλος στρατηγός της διπλωματίας: Δίνει μαθήματα οικονομικών στον Τραμπ, εξηγεί στους Αμερικανούς τι είναι προτεραιότητα και υπόσχεται επικές συγκρούσεις. Αναμένουμε το επόμενο επεισόδιο στη γεωπολιτική σαπουνόπερα.
Πηγή: AP
Η ΕΕ, όπως πάντα, έτοιμη για «εποικοδομητικό διάλογο»—δηλαδή να παρακολουθεί αμήχανα καθώς οι ΗΠΑ χαράζουν πολιτικές, ενώ υπόσχεται «αποφασιστική απάντηση»… που πιθανότατα θα έρθει με τη μορφή μιας έντονης επιστολής.
Εικονογράφηση: @onyxthecat
Κακό «προμήνυμα» από τις ασιατικές αγορές, ενώ ανεβαίνει η τιμή του αργού πετρελαίου.
Ο οικονομικός Μεσσίας του πλανήτη, εξαγγέλλει δασμούς παντού, χωρίς πλάνο, χωρίς χρονοδιάγραμμα, αλλά με απόλυτη αυτοπεποίθηση – γιατί τι είναι η λογική μπροστά στην απόλυτη αυθαιρεσία;
Φωτ.: Envato
Η ΕΕ τελικά ξέρει πώς να παίξει το παιχνίδι της χρηματοδότησης: λίγο καρότο, πολύ μαστίγιο και μια γερή δόση υποκριτικής αγανάκτησης για το κράτος δικαίου.
