Η αλήθεια είναι ότι αν ζούσε ο Samuel Ryder, ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε το Ryder Cup και που φέρει το όνομά του, θα δυσκολευόταν να βρει ομοιότητες με το τουρνουά που γίνεται τώρα μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης και του αγώνα που διοργάνωσε πριν από 100 χρόνια περίπου. Αμφιβάλλω, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι αυτός ο Άγγλος έμπορος σπόρων είχε το όραμα, σκέφτηκε ότι ο αγώνας μεταξύ επαγγελματιών γκολφέρ και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού θα εξελισσόταν σε ένα θέαμα πολλών εκατομμυρίων δολαρίων με εκατομμύρια θεατές σε όλο το κόσμο. Λιγάκι απίθανο. Ο Ryder άλλωστε ενδιαφερόταν για το αγωνιστικό μέρος του τουρνουά. Το ότι εξελίχθηκε σ ένα σκληρό ανταγωνιστικό αγώνα, με τις δύο πλευρές να χρειάζονται δύο ολόκληρα χρόνια μεταξύ των αγώνων για να προετοιμαστούν για τον επόμενο, δεν ήταν κάτι που προέβλεψε, αλλά θα ήταν αναμφίβολα κάτι που θα απολάμβανε.

Τι είναι όμως το Ryder Cup και πως φθάσαμε στο 44^ο τουρνουά; Ταξιδέψαμε πίσω στο χρόνο, ψάχνοντας την ιστορία του αγώνα για να βρούμε εκείνες τις στιγμές  που έκαναν το Ryder Cup μια αναμέτρηση των καλύτερων γκολφέρ, που αγωνίζονται όχι για τον εαυτό τους αλλά  για τις χώρες τους. Αυτές δεν είναι σίγουρα οι μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία του Ryder Cup, ούτε καν οι πιο αξιομνημόνευτες. Είναι όμως οι στιγμές που το έκαναν το τρίτο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός στον κόσμο από άποψη παγκόσμιας τηλεθέασης, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου.

Η Αρχή (1927)

Ο πρώτος αγώνας έγινε στο Worcester (Mass.) Country Club το 1927 και ήταν το αποτέλεσμα συζητήσεων που κράτησαν έξι χρόνια σχετικά με τη βιωσιμότητα ενός τουρνουά γκολφ που θα έφερνε αντιμέτωπους επαγγελματίες από τις Ηνωμένες Πολιτείες και από τη Μεγάλη Βρετανία. Δύο φορές στο παρελθόν είχε πραγματοποιηθεί μια ανεπίσημη εκδοχή του αγώνα. Πρώτα το 1921 στο Gleneagles της Σκωτίας και στη συνέχεια το 1926 στο Wentworth Golf Club της Αγγλίας. Και τις δύο φορές οι Βρετανοί νίκησαν τους Αμερικανούς. Στο Wentworth, ο Άγγλος Samuel Ryder και ο Αμερικανός Walter Hagen έθεσαν τα σχέδια για ένα κανονικό τουρνουά, με τον αγώνα να να γίνεται κάθε δύο χρόνια εναλλάξ στη Μεγάλη Βρετανία και στην Αμερική. Ο Ράιντερ μάλιστα παρήγγειλε και το τρόπαιο έναντι 250 λιρών και έτσι γεννήθηκε μια παράδοση.

Αρχίζει η κυριαρχία των ΗΠΑ (1935)

Τα πρώτα χρόνια του Ryder Cup ήταν ιδιαίτερα ανταγωνιστικά, καθώς οι δύο ομάδες μοιράστηκαν τους πρώτους τέσσερις αγώνες, κερδίζοντας η καθεμία στην έδρα της. Αυτό όμως θα άλλαζε ξεκινώντας το 1935 στο Ridgewood Country Club του Νιου Τζέρσεϊ. Οι Βρετανοί δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν την εκπληκτική ομάδα των Αμερικανών που αποτελούνταν από αστέρες όπως: Walter Hagen, Gene Sarazen, Horton Smith και Craig Wood, μεταξύ άλλων. Οι Αμερικανοί κέρδισαν με 9-3 και θα ξεκινούσαν ένα σερί επτά συνεχόμενων νικών.

Αισιοδοξία μετά τον πόλεμο (1947)

Καθώς οι αγώνες αναβλήθηκαν τέσσερις φορές κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (1939, 1941, 1943 και 1945), δεν ήταν δεδομένο ότι το Ryder Cup θα συνεχίσει να υπάρχει. Ο Robert Hudson, ένας καλλιεργητή φρούτων από το  Όρεγκον και μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής της PGA, είναι ο άνθρωπος που έσωσε κυριολεκτικά το Ryder Cup. Ο Hudson όχι μόνο βοήθησε στην εξασφάλιση του Portland Golf Club ως τόπου διεξαγωγής του τουρνουά αλλά στη συνέχεια πλήρωσε όλα τα έξοδα της βρετανικής ομάδας για να ταξιδέψει με το Queen Mary στις ΗΠΑ, και στη συνέχεια με τρένο στο Όρεγκον. Η φιλοξενία τελείωσε εκεί, καθώς οι Αμερικανοί κατέκτησαν τη νίκη με 11-1.

Η πρώτη νίκη για τους Βρετανούς (1957)

Ο Dai Rees ήταν μόλις 44 ετών όταν επιλέχθηκε να είναι ο αρχηγός της βρετανικής ομάδας του Ryder Cup. Η δεύτερη από τις πέντε φορές. Ο Rees έδωσε το παράδειγμα, κερδίζοντας και τους δύο αγώνες του και εμπνέοντας τους συμπαίκτες του στο Lindrick Golf Club να κάνουν το φαινομενικά αδύνατο, νικώντας τους Αμερικανούς με 7½-4½, τη μοναδική νίκη της Μεγάλης Βρετανίας στο Ryder Cup μεταξύ 1933 και 1985.

Όταν το μάρκετινγκ τα άλλαξε όλα (1965)

Η εμπορική επιτυχία και το μάρκετινγκ του σύγχρονου Ryder Cup δεν χωρά αμφισβήτηση. Όλα αυτά όμως έχουν τις ρίζες τους στον αγώνα του 1965 στο Royal Birkdale. Εκεί ο Brian Park, μέλος του Birkdale, δώρισε 11.000 λίρες για να βοηθήσει στην προώθηση του αγώνα. Τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για την επέκταση των υπηρεσιών για τους θεατές, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας ενός περιπτέρου φιλοξενίας και πωλήθηκαν αναμνηστικά προγράμματα. Για πρώτη φορά η βαθμολογία ακολουθούσε τους παίκτες σε ειδικά σχεδιασμένα ταμπλό που τα κρατούσαν εθελοντές. Οι αλλαγές πάντως δεν άλλαξαν το αποτέλεσμα της διοργάνωσης -οι ΗΠΑ κέρδισαν 19½-12½- αλλά άλλαξαν τις σκέψεις των διοργανωτών για το τι θα μπορούσε να γίνει η διοργάνωση εκτός των σχοινιών.

Η περίφημη παραχώρηση (1969)

Η πρώτη ισοπαλία στην ιστορία του Ryder Cup έγινε όταν ο Jack Nicklaus, τότε πρωτάρης στο Ryder Cup, παραχώρησε στον Tony Jacklin ένα par putt μισού μέτρου στη 18η τρύπα στην μεταξύ τους αναμέτρηση, μειώνοντας στο μισό τον μεταξύ τους αγώνα τους και το τελικό σκορ να διαμορφώνεται 15½ – 15½. “Δεν πίστευα ότι μπορούσε να χάσει ένα putt μισού μέτρου και κάτω υπό αυτές τις συνθήκες δεν θα τον άφηνα να χάσει τον αγώνα μπροστά στους οπαδούς του”, δήλωσε ο Nicklaus για τη χειρονομία του. “Η παραχώρηση”  έμεινε στην ιστορία ως μια από τις καλύτερες εκδηλώσεις αθλητικού πνεύματος στο γκολφ. Αλλά δεν αντιμετωπίσθηκε από όλους το ίδιο, αποδεικνύοντας την ανταγωνιστικότητα που είχε αρχίσει να ζυμώνεται στον αγώνα. “Όταν συνέβη, όλα τα αγόρια θεώρησαν γελοίο να του δώσουν αυτό το putt. Πήγαμε εκεί για να κερδίσουμε, όχι για να είμαστε καλά παιδιά”, δήλωσε ο αρχηγός των Αμερικανών Sam Snead.

Η Ευρώπη συμμετέχει στο Ryder Cup (1979)

Στην προσπάθεια η ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας να γίνει ανταγωνιστηκότερη, επετράπη στην Ιρλανδία να ενταχθεί στην ομάδα της το 1973. Αλλά ούτε αυτό έκανε το τουρνουά ανταγωνιστικότερο. Έτσι, πριν από τον αγώνα του 1979 στο The Greenbrier, συμφωνήθηκε ότι η ομάδα της Μ. Βρετανίας θα επεκτεινόταν ώστε να περιλαμβάνει όλη την Ευρώπη. Βραχυπρόθεσμα, αυτό δεν έκανε και πολλά καθώς οι Αμερικανοί κέρδισαν και πάλι εύκολα, 17-11. Αλλά με τον Ισπανό Seve Ballesteros να κάνει το ντεμπούτο του στα 22 του χρόνια, είχε αλλάξει η μοίρα των επόμενων Ryder Cups. Μια άλλη καινοτομία στο τουρνουά του 1979 ήταν ότι για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε ο “Φάκελος”. Οι αρχηγοί κάθε ομάδας έβαζαν το όνομα ενός παίκτη σε έναν σφραγισμένο φάκελο σε περίπτωση που κάποια ομάδα είχε έναν τραυματία και που την ανάγκαζε να μείνει με 11 παίκτες για τα ατομικά της Κυριακής.

Η πρώτη από τις πολλές (1985)

Με ένα birdie putt 18 μέτρων, στην τελευταία τρύπα στο The Belfry, ο Σκωτσέζος Sam Torrance νίκησε τον Αμερκάνό  Andy North, με 1 up, και σημείωσε την πρώτη νίκη της Ευρώπης στο Ryder Cup και την πρώτη ήττα των Αμερικανών μετά από 28 χρόνια. Πολύς λόγος γίνεται για τη νίκη των Ευρωπαίων δύο χρόνια αργότερα στο Muirfield Village, την πρώτη φορά που θα κέρδιζαν σε ξένο έδαφος. Η απόφαση να ανοίξει η ομάδα σε όλη την Ευρώπη είχε αποδώσει τα πρώτα της αποτελέσματα, όπως θα συνέβαινε πολλές φορές στο μέλλον.

Ο πόλεμος στην ακτή (1991)

Η ιστορία αρέσκεται να λέει ότι το Ryder Cup ήταν η ευγενική υπόθεση της “Παραχώρησης” μέχρι τη δεκαετία του 1980, παρά τις πολυάριθμες περιπτώσεις έριδας που διανθίζουν τον αγώνα καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας του. Όμως η διοργάνωση του 1991 στο Kiawah Island είχε όντως μια διαφορετική αίσθηση, η οποία υποκινήθηκε από το γεγονός ότι οι Αμερικανοί είχαν να κερδίσουν το Κύπελλο πολλά χρόνια. Το θορυβώδες πλήθος ήταν πολύ κοντά στα greens του Ocean Course και δημιούργησε την πιο φορτισμένη ατμόσφαιρα από ποτέ. Ως γνωστόν, όλα κατέληξαν στον τελικό αγώνα μεταξύ του Hale Irwin και του Bernhard Langer, και στο ιστορικής σημασίας πλέον putt του Langer στη 18η τρύπα. Αν το έβαζε οι Ευρωπαίοι θα κέρδιζαν πάλι. Αν όχι οι Αμερικανοί θα ήταν οι νικητές. Οι κραυγές που ακούστηκαν στο Ocean Course μαρτυρούσε το αποτέλεσμα.

Η επιστροφή (1999)

Το Country Club προσέφερε άλλο ένα ιδιαίτερα κοινό που υποστήριζε την αμερικανική ομάδα, αν και φάνηκε ότι η Κυριακή θα ήταν για τους Ευρωπαίους, καθώς πήραν ένα φαινομενικά ανυπέρβλητο προβάδισμα 10-6 στο μονό παιχνίδι. Όμως ένα ράλι που δεν είχε ξαναγίνει μέχρι τότε στην ιστορία του Ryder Cup, το οποίο είχε προβλέψει από το προηγούμενο βράδυ ο αρχηγός Ben Crenshaw, άλλαξε τα πάντα. Οι ΗΠΑ θα κέρδιζαν τους 8½ από τους 12 διαθέσιμους πόντους στο ατομικό, με το birdie putt του Justin Leonard στο 17ο να κερδίζει τον μισό πόντο που χρειάζονταν οι ΗΠΑ για να πετύχουν το απίθανο. Εκεί που το Ryder Cup φαινόταν ότι δεν θα μπορούσε να γίνει πιο συναρπαστικό, οι ίδιοι οι παίκτες έθεσαν νέα πρότυπα.

Η μεγαλύτερη ανατροπή (2012)

Οι Αμερικανοί στο τουρνουά της Medinah είχαν ξεφύγει με 10-6 στο μονό της Κυριακής και οι Ευρωπαίοι μόνο με ένα θαύμα θα έκλεβαν τη νίκη. Η εντυπωσιακή αντεπίθεση του Ian Poulter με τον Rory McIlroy το απόγευμα του Σαββάτου βοήθησε να μειωθεί η διαφορά  στους τέσσερις πόντους και έδωσαν δύναμη στους συμπαίκτες τους για την αναμφισβήτητα πιο εντυπωσιακή ανατροπή στην ιστορία του Ryder Cup. Οι Ευρωπαίοι κέρδισαν τους 8½ από τους 12 διαθέσιμους πόντους στο μονό. Πιο αξιομνημόνευτο από το Brookline; Ίσως. Είναι δύσκολο να μην σκεφτεί κανείς, όμως, δεδομένου ότι οι Ευρωπαίοι το κατάφεραν εκτός έδρας. Για άλλη μια φορά, το Ryder Cup πρόσφερε μεγαλύτερο θέαμα από ό,τι φανταζόταν κανείς προηγουμένως.

Η συνέντευξη Τύπου (2014)

Ήταν μια άσχημη εβδομάδα για την αμερικανική ομάδα του Ryder Cup, η οποία ηττήθηκε στο Gleneagles με 16½-11½, και έχασε πάλι το τρόπαιο. H κατάσταση έγινε ακόμα πιο άσχημη στη συνέντευξη Τύπου το βράδυ της Κυριακής. Με όλη την αμερικανική ομάδα παρούσα, ο Phil Mickelson αμφισβήτησε ανοιχτά την ηγεσία του αρχηγού των ΗΠΑ Tom Watson που καθόταν δίπλα του, αλλά και την αφοσίωση των παικτών στην ομάδα. Υπήρχε μια σουρεαλιστική αίσθηση σε αυτή την πράξη ειλικρίνειας και πρόκλησης. Αυτό όμως δημιούργησε τις περιβόητες Task Force για να βοηθήσουν στον σχεδιασμό των τρόπων με τους οποίους οι Αμερικανοί θα προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ένα σχέδιο για μακροπρόθεσμη επιτυχία στο Ryder Cup.

Η αρχή μιας νέας αμερικανικής πορείας; (2016)

Αν η νίκη των Αμερικανών με 17-11 στο Hazeltine National ήταν το αποτέλεσμα όλης της τρέλας που ακολούθησε το Gleneagles, τότε ίσως ο πόνος άξιζε τον κόπο. Η αμερικανική ομάδα έδειχνε πιο οργανωμένη και αφοσιωμένη. Και το timing δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο, καθώς η άνοδος της επόμενης γενιάς κορυφαίων Αμερικανών παικτών (Jordan Spieth, Brooks Koepka, Rickie Fowler, Patrick Reed κ.λπ.) σήμαινε για μια συλλογική ομάδα αποφασισμένη να αλλάξει την παρουσία της στο τουρνουά.

Ξανά στα ίδια (2018)

Η μεγαλύτερη δοκιμασία για τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του νέου σχεδίου των Αμερικανών  έγινε στο Le Golf National έξω από το Παρίσι. Οι ΗΠΑ προσπαθούσαν να κερδίσουν εκτός έδρας για πρώτη φορά από το 1993. Αλλά για άλλη μια φορά οι ΗΠΑ έδειχναν τόσο μπερδεμένες και αμήχανες όσο ποτέ. Από την αρχή οι Αμερικανοί βρέθηκαν σε μειονεκτική θέση.  Ο Tiger Woods παρά τον αέρα της νίκης στο Tour Championship, βρέθηκε πίσω στο σκορ με 0-4. Ο Reed έμεινε στο 1-2 και οι Αμερικανοί ξεκίνησαν τα ατομικά της Κυριακής πίσω στο σκορ με 10-6. Τελικά έχασαν με 17½-10½.

Οι Αμερικανοί παραμένουν ερωτηματικό (2021)

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ξέσπασμα των Αμερικανών με 19-9 στο Whistling Straits άφηνε να εννοηθεί ότι η επόμενη γενιά παικτών της όπως οι: Justin Thomas, Jordan Spieth, Collin Morikawa, Patrick Cantlay, Xander Schuaffele και Scottie Scheffler, ήταν έτοιμη να θέσει νέα πρότυπα στη διοργάνωση.

Το ερώτημα όμως είναι, αν οι Αμερικανοί μπορούν να βάλουν τέλος σε μια ανομβρία 30 ετών σε εκτός έδρας νίκες ή θα υποκλιθούν για μία ακόμη φορά στην ανωτερότητα των Ευρωπαίων από αύριο στη Ρώμη.

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News