Seve. Μόνο το όνομα είναι αρκετό. Πέντε Majors, συμπεριλαμβανομένων δύο πράσινων σακακιών. Πέντε νίκες στο Ryder Cup (τόσο ως παίκτης όσο και ως αρχηγός). Συνολικά 89 νίκες σε τουρνουά σε όλο τον κόσμο. Και ένα παιχνίδι σφυρηλατημένο με ένστικτο και δημιουργικότητα που άλλαξε για πάντα τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε και παίζουμε γκολφ. Ο Seve Ballesteros είναι ένα σύμβολο του Ryder Cup και ιδιαίτερα για την ομάδα της Ευρώπης. Η φετινή ευρωπαϊκή ομάδα συνεχίζει να τιμά τον θρυλικό παίκτη, καθώς στα αποδυτήρια της ομάδας στο Marco Simone Golf & Country Club σε μπλε και χρυσό χρώμα, υπάρχουν παντού φωτογραφίες του τρομερού Ισπανού.
Σε κάθε πάγκο υπάρχει γραμμένη η πρόταση «Τώρα είναι η στιγμή σου», στη μητρική γλώσσα του κάθε παίκτη. Υπάρχουν 13 lockers. Δώδεκα για τους παίκτες και ένα για τον Ballesteros. “Ο Seve είναι το απόλυτο σύμβολό μας για το τι κάνει έναν Ευρωπαίο παίκτη σπουδαίο”, δήλωσε ο αρχηγός της Ευρώπης Luke Donald. «Το πνεύμα του, ο ενθουσιασμός του και η ψυχή του θα είναι μαζί μας σε όλο το τουρνουά. Αυτό που σήμαινε το Ryder Cup γι’ αυτόν, θα το νιώσουν καθώς θα βγαίνουν έξω». Κάθε φορά που η ομάδα της Ευρώπης βγαίνει στο πανέμορφο γήπεδο της Ρώμης, υπάρχει στον τοίχο μια από τις πιο εμβληματικές φράσεις του Ballesteros: «Αν λυπάσαι κάποιους σε ένα γήπεδο γκολφ καλύτερα να πας σπίτι σου. Αν δεν τους σκοτώσεις, θα σε σκοτώσουν».
Προφανώς, η ομάδα της Ευρώπης ταυτίστηκε από τις λέξεις του Ισπανού και έπαιξε εκπληκτικό γκολφ και τις δύο μέρες, κυρίως τη πρώτη, απέναντι στους αμήχανους Αμερικανούς. Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και τις δύο ημέρες, το ακατόρθωτο φαινόταν παράξενα προσιτό, σαν τα χτυπήματα των Ευρωπαίων να ελέγχονταν από δυνάμεις πέρα από το λογικό. Δώδεκα χρόνια από τον θάνατό του ο Seve είναι εκεί. Στις εξέδρες, όταν οι φίλαθλοι ξεδίπλωσαν ένα τεράστιο πανό με την μορφή του, και στους μύθους και τις ιστορίες που μεταφέρονται από στόμα σε στόμα στο γήπεδο της Ρώμης για τον El Matador.
Τα χρόνια στη Pedreña
Ο νεότερος από πέντε αδέρφια, μεγάλωσε στο μικρό ψαροχώρι Pedreña στη βόρεια ακτή της Ισπανίας, όπου η οικονομική του κατάσταση, του επέτρεπε μόνο να περπατάει στους διαδρόμους της τοπικής του λέσχης ως caddie. Δεν είχε άλλη επιλογή από το να μάθει το παιχνίδι με άλλα μέσα. «Έμαθα στον εαυτό μου ένα διαφορετικό παιχνίδι», εξήγησε κάποτε. «Επειδή γεννήθηκα δίπλα σε ένα γήπεδο γκολφ, υπήρχαν φορές που πήγαινα σε αυτό τη νύχτα και έπαιζα στο σκοτάδι. Έμαθα την αίσθηση του παιχνιδιού και πώς να παίζω ασυνήθιστα χτυπήματα». Όταν δεν έμπαινε κρυφά στο γήπεδο έπαιζε στις παραλίες κοντά στο σπίτι του, κάνοντας κοπάνα συχνά από το σχολείο. Χρησιμοποιώντας κυρίως ένα 3-σίδερο που του είχε δώσει ο μεγαλύτερος αδελφός του Manuel, ανέπτυξε το ταλέντο που είχε για τα χτυπήματα που τον έκαναν αργότερα γνωστό σε όλο τον κόσμο.
Το πρώτο British Open – 1976
Μέχρι την ηλικία των 16 ετών, είχε αρχίσει να εξελίσσεται σε έναν από τους πιο υποσχόμενους νέους παίκτες της Ισπανίας. Μήνες αργότερα έγινε επαγγελματίας και τρία χρόνια αργότερα, στο Open του 1976, όταν τερμάτισε δεύτερος, ο μεγάλος Lee Trevino μπήκε ουρλιάζοντας στη σκηνή των δημοσιογράφων εκθειάζοντας τον τρομερό αλλά άγνωστο μέχρι τότε Ισπανό γκολφέρ. Κανείς στο γκολφ δεν θα αναρωτιόταν ποιος ήταν πάλι εκείνος ο Ισπανός πιτσιρικάς. Το αμερικανικό alter ego του, ο Jack Nicklaus, είπε κάποτε γι’ αυτόν: «Ήταν ένας μεγάλος παίκτης. Ανεξάρτητα από το γκολφ της συγκεκριμένης ημέρας, ήξερες πάντα ότι θα διασκεδάσεις. Ο ενθουσιασμός του Seve ήταν απαράμιλλος από οποιονδήποτε νομίζω ότι έπαιξε ποτέ το παιχνίδι. Ο Seve ήταν, χωρίς αμφιβολία, ένας καταπληκτικός παίκτης – το ρεκόρ του μιλάει από μόνο του – αλλά πιο σημαντική ήταν η επιρροή του στο παιχνίδι, ειδικά σε όλη την Ευρώπη. Με την πάροδο των ετών, η συμμετοχή του στο Ryder Cup, τόσο ως παίκτης όσο και ως αρχηγός, συνέβαλε στην περαιτέρω αναβάθμιση του κύρους των αγώνων. Ήταν ίσως ο πιο παθιασμένος παίκτης του Ryder Cup που είχαμε ποτέ.»
Η ανάπτυξη του γκολφ στην Ισπανία
Η εκλαΐκευση του αθλήματος στην Ισπανία ήταν το πιο περήφανο επίτευγμά του. Δημιούργησε ένα ετήσιο τουρνουά για νέα παιδιά στην Pedreña για να αναζητήσει και να υποστηρίξει ταλαντούχους νέους παίκτες του γκολφ, βοηθώντας τους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που ο ίδιος είχε βιώσει. Η εποχή του Ballesteros δημιούργησε μερικούς από τους καλύτερους γκολφέρ της Ιβηρικής Χερσονήσου. Ο José María Olazabal ήταν ο πρώτος, ο επόμενος ήταν το φαινόμενο Miguel Ángel Jiménez, ο οποίος κάπνιζε τα πούρα στο fairway, και ακολούθησε το ταλέντο του Sergio Garcia – ίσως ο πιο κοντινός στο πνεύμα του αυθεντικού. Πιο πρόσφατα, υπάρχει ο Jon Rahm, ο ατίθασος νεαρός που έχει τον κόσμο του γκολφ στα πόδια του. Ο Rahm μπορεί να είναι το σημερινό είδωλο. Αλλά και αυτός ξέρει από πού ξεκινάει. «Ο Seve σημαίνει τα πάντα για μένα. Ήταν ο ήρωάς μου και αποτελεί ένα πραγματικά αδιαμφισβήτητο σημείο αναφοράς στο ισπανικό γκολφ. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το γκολφ χάρη στον Seve. Με ενέπνευσε για να είμαι εκεί που είμαι σήμερα. »
Μπορεί ο Severiano Ballesteros να έχει κερδίσει 88 φορές ως επαγγελματίας (στην πραγματικότητα, τεχνικά, δεν υπήρξε ποτέ ερασιτέχνης), κατακτώντας πέντε μεγάλα πρωταθλήματα στην πορεία, αλλά αν αναλογιστεί κανείς την καριέρα του και την επίδρασή του στο παιχνίδι μέσω των επιτευγμάτων του στο γήπεδο, θα ήταν σαν να χάνει το μεγαλύτερο σημείο.
Στα γήπεδα και στη ζωή
Ο θάνατός του στο σπίτι του στις 7 Μαΐου 2011 σε ηλικία 54 ετών δεν μας στέρησε απλώς έναν παίκτη του γκολφ που ήταν ένας από τους πιο συναρπαστικούς παίκτες του, αλλά, το σημαντικότερο, μας στέρησε πολύ νωρίς έναν πολύ αγαπητό και πολύτιμο άνθρωπο. Ήταν η εμφάνισή του ως 19χρονος, όταν ισοβάθμησε στη δεύτερη θέση στο British Open του 1976 στο Royal Birkdale, που σηματοδότησε την παρουσία του στην παγκόσμια αθλητική σκηνή και δρομολόγησε την ανάπτυξη που απολαμβάνει έκτοτε το European Tour.
Με ένα χαμόγελο που φώτιζε κάθε δωμάτιο, δυναμικός και επιθετικός στον τρόπο που έπαιζε, η ενστικτώδης σχέση του με τις κερκίδες, στην πραγματικότητα με όλους όσοι περνούσαν μπροστά από τα παντοδύναμα μάτια του – αυτές οι έμφυτες ιδιότητες σφυρηλάτησαν τη φήμη του και βοήθησαν να εδραιωθεί μια μοναδική σχέση με το αθλητικό κοινό σε όλο τον κόσμο. Άγγιξε τους ανθρώπους με έναν ιδιαίτερο τρόπο, ακόμη και εκείνους που ενστικτωδώς θεωρούσαν το γκολφ ως το πιο βαρετό άθλημα στο κόσμο.
Το πρόβλξμα με την σπονδυλική στήλη
Με απλά λόγια… Για να εκτιμήσεις τον Seve, έπρεπε να είσαι εκεί. Αν ήσουν, τότε δεν θα ξεχνούσες ποτέ την εμπειρία. Οι άντρες ήθελαν να είναι αυτός, οι γυναίκες ήθελαν να είναι μαζί του. Ξαφνικά ο μονότονος κόσμος του ευρωπαϊκού γκολφ είχε έναν πραγματικό ήρωα. Ό,τι είχε κάνει ο Arnold Palmer για το γκολφ στην Αμερική, το έκανε ο Seve για την Ευρώπη. Πριν από το Masters του 1980, καθώς τελείωνε έναν γύρο προπόνησης, με αρκετές χιλιάδες οπαδούς να τον ακολουθούν, ξαφνικά άρχισαν να πέφτουν γύρω του διάφορα χαρτάκια. Κάθε χαρτάκι περιείχε το όνομα μιας κοπέλας και ένα τηλέφωνο. «Αυτοί οι άνθρωποι είναι τρελοί, ε;» είπε και γέλασε. Όταν κέρδισε το πρώτο του Green Jacket λίγες μέρες αργότερα, κάλεσε μερικούς δημοσιογράφους στο σπίτι που είχε νοικιάσει για ένα εορταστικό πάρτι. Όταν ο δημοσιογράφος Bill Elliot και επιστήθιος φίλος του αργότερα του είπε ότι στα 23 του ήταν ο βασιλιάς του γκολφ, το πρόσωπό του σκοτείνιασε και τότε του ζήτησε να τον ακολουθήσει. Πήγαν στην κουζίνα όπου στη πόρτα είχε τοποθετηθεί ένα μονόζυγο.
«Δες αυτό», είπε. “Πρέπει να κρέμομαι ανάποδα από αυτό για 20 λεπτά κάθε πρωί για να προσπαθώ να τεντώσω την πλάτη μου. Κάθε μέρα πονάω. Υγιής; Όχι, όχι υγιής”. Τον ανάγκασε να το δοκιμάσει για λίγα λεπτά. Λίγα λεπτά ήταν το μόνο που μπορούσε να αντέξει. Ακόμα και στις πρώτες μέρες της επιτυχίας του, ο Seve ήξερε ότι, γι’ αυτόν, μια μακροχρόνια καριέρα ήταν σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα γινόταν. Ποτέ δεν έπαιξε γκολφ χωρίς πόνους. Οι αντίπαλοι του βέβαια ποτέ δεν το συνειδητοποίησαν. Ποτέ πριν από τη νίκη του στο British Open στο St Andrews το κατακαλόκαιρο του 1984. Αυτή ήταν η δεύτερη από τις τρεις νίκες του στο Open, αλλά από πολλές απόψεις η πιο ένδοξη. Όταν ξεκίνησε το παιχνίδι της Κυριακής ήταν δύο χτυπήματα πίσω από τον Tom Watson και τον Bernhard Langer. Εκείνη την ημέρα, ο Αμερικανός και ο Γερμανός έπαιξαν τελευταίοι με τον Seve ακριβώς μπροστά τους να αγωνίζεται με ένα ακαταμάχητο κύμα φιλοδοξίας, πάθους και πίστης.
Ο Θρύλος
Αναπόφευκτα, όπως γίνεται πάντα σε αυτό το ιδιαίτερο μέρος, όλα κατέληξαν στις δύο τελευταίες τρύπες. Ο Seve έκανε par στην 17η και στη συνέχεια έκανε birdie στην τελευταία, με το putt του από τα πέντε μέτρα να φτάνει στην τρύπα από την έντονη θέλησή του νια νίκη εκείνη τη μέρα. Ντυμένος με το αγαπημένο του μπλε πουλόβερ και παντελόνι, το λευκό πουκάμισο και το βαθύ μαύρισμα, μεταμορφώθηκε σε έναν άνθρωπο που ήταν κυριολεκτικά εκτός εαυτού από τη χαρά του, χτυπώντας με τις γροθιές του τον αέρα καθώς χοροπηδούσε 360 μοίρες πάνω στο 18ο green του St Andrews. Παρά τη νίκη του όμως παροιμιώδης ήταν και η γκρίνια του για τη ζέστη που επικρατούσε κατά τη διάρκεια του αγώνα. Άλλωστε ο Seve ήταν ένας από τους μεγαλύτερους παγκόσμιας κλάσης γκρινιάρηδες της ζωής. Πάντα είχε ένα λόγο για να γκρινιάξει. Αν δεν είχε, το επινοούσε.
Όπως ο John McEnroe στο τένις, όταν αντιδρούσε σε οτιδήποτε κι αν ακουγόταν από την κερκίδα. Ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν στη λίστα με τις γκρίνιες του. Από τον τρόπο που τον ανακοίνωναν στα tees ως “Steve” Ballesteros μέχρι τον τρόπο με τον οποίο τα μέσα ενημέρωσης τον παρουσίαζαν ως έναν τυχερό, χωριάτη Ισπανό που είχε κερδίσει τον πρώτο του τίτλο στο British Open στο Royal Lytham & St. Annes το 1979, παρόλο που έριξε το drive του σε ένα πάρκινγκ αυτοκινήτων. Ο Seve όμως είχε δίκιο, γιατί στη συνέχεια το δεύτερο χτύπημά του από το πάρκινγκ ήταν απίστευτο με το μπαλάκι να προσγειώνεται στο green της 16ης τρύπας του Royal, πετυχαίνοντας ένα εύκολο birdie putt, που όπως φαίνεται διέφυγε της προσοχής των μέσων ενημέρωσης.
Παρά το έντονο πάθος για την ευρωπαϊκή ομάδα του Ryder Cup, πολλοί από τους στενότερους φίλους και τους πιο ένθερμους θαυμαστές του ήταν Αμερικανοί. Ο Arnold Palmer, με τον οποίο ο Seve είχε τόσο συχνά συγκριθεί, είχε ιδιαίτερα καλές αναμνήσεις από τον Ισπανό. «Γνώριζα καλά τον Seve και απολάμβανα την παρέα του. Ήταν αρκετά εκδηλωτικός και αθυρόστομος. Ήταν πολύ μεγάλη η προσφορά του στο γκολφ και συγκεκριμένα στο Ryder Cup. Έβαλε πραγματικά μια σπίθα στην ευρωπαϊκή κοινότητα του γκολφ και το ρεκόρ εκεί αποδεικνύει πόσο σπουδαίος ήταν.»
Οι δύο τους στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Match Play του 1983 στο Wentworth, έκαναν έναν εκπληκτικό αγώνα, όταν ο Seve έφερε τον αγώνα “all square” στη 18η τρύπα. «Είχα πραγματικά σχεδόν τελειώσει την καριέρα μου, αλλά όταν μου ζήτησαν να παίξω σκέφτηκα, γιατί όχι», θυμάται ο Palmer. «Είχα κερδίσει εκεί μερικές φορές και αποφάσισα ότι θα είχε πλάκα. Στην 18η τρύπα ήμουν 1-up και ήμουν short green ενώ ο Seve στο δάσος. Υπό άλλες συνθήκες θα ήμουν σίγουρος για τη νίκη. Ποτέ όμως με τον Seve. Έκανε ένα εκπληκτικό χτύπημα μέσα από το δάσος πολύ κοντά στη σημαία. Εκείνος έκανε birdie εγώ par και με κέρδισε στο πλέι-οφ στην πρώτη έξτρα τρύπα. Έχω δει περίεργα πράγματα να συμβαίνουν στο γήπεδο του γκολφ και αυτό ήταν ένα από αυτά.»
Το τέλος
Όταν λιποθύμησε στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης από αυτό που αποδείχθηκε αργότερα όγκος στον εγκέφαλο το φθινόπωρο του 2008, άλλαξαν τα πάντα γι’ αυτόν αλλά και για τους λάτρεις του γκολφ σε όλο το κόσμο. Η αποφασιστικότητά του να επιβιώσει από τις συνεχόμενες εγχειρήσεις ήταν τόσο χαρακτηριστική όσο και οι αγώνες που έδινε στα γήπεδα γκολφ. Ακόμη και στη σκληρή πραγματικότητα της ίδιας της ζωής, δεν ήθελε να παραδεχτεί την ήττα.
Η βράβευσή του κατά τη διάρκεια της εκπομπής του BBC ως αθλητική προσωπικότητα του 2009 ήταν συγκινητική. Ο συμπαίκτης του στο Ryder Cup και φίλος ζωής Jose-Maria Olazabal έκανε την απονομή στο σπίτι του Ballesteros στην Pedrena. Ο Olazabal πάλεψε για να τα καταφέρει, με τα μάτια του να τρέχουν από δάκρυα. Αυτό που δεν είδε το τηλεοπτικό κοινό ήταν ότι όταν τελείωσε η σύντομη τελετή ο Olazabal κατέρρευσε στο πάτωμα και ο Seve κρατούσε τον φίλο του για να τον παρηγορήσει. Από τότε, όμως, ο Seve πάλευε, συχνά μόνος και λυπημένος, στο σπίτι του με θέα τη θάλασσα στην αγαπημένη του Pedrena.
Ο Ballasteros ήταν αποφασισμένος να παλέψει σκληρά με τον καρκίνο με την ίδια αποφασιστικότητα που αγωνιζόταν στα γήπεδα γκολφ και που με τον δικό του μαγικό τρόπο κατάφερνε να κερδίζει τον αγώνα όταν οι αντίπαλοί του τον είχαν ξεγραμμένο. Ο καρκίνος όμως αποδείχθηκε πιο δυνατός τελικά ακόμη και για το πνεύμα του, όπως ακριβώς η εύθραυστη σπονδυλική του στήλη έβαλε πρόωρο τέλος στην καριέρα του στο γκολφ.
Ο Seve έφυγε δυστυχώς από τη ζωή από όγκο στον εγκέφαλο το 2011, αλλά άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στο γκολφ. Aποτελεί έμπνευση για τον Jon Rahm και για πολλούς από τους Ευρωπαίους που παίζουν στο Ryder Cup αλλά και σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του. Η κληρονομιά όμως του Seve Ballesteros βρίσκεται βαθιά στην ψυχή κάθε γκόλφερ. Είναι εκεί, για πάντα ζωντανή, σε κάθε παίκτη του γκολφ που βρέθηκε με το μπαλάκι του βαθιά μέσα στο δάσος ή στην άκρη ενός πάρκινγκ και σκεφθηκε: Τώρα λοιπόν, τι θα έκανε ο Seve;
Seve. Μόνο το όνομα είναι αρκετό. Πέντε Majors, συμπεριλαμβανομένων δύο πράσινων σακακιών. Πέντε νίκες στο Ryder Cup (τόσο ως παίκτης όσο και ως αρχηγός). Συνολικά 89 νίκες σε τουρνουά σε όλο τον κόσμο. Και ένα παιχνίδι σφυρηλατημένο με ένστικτο και δημιουργικότητα που άλλαξε για πάντα τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε και παίζουμε γκολφ. Ο Seve Ballesteros είναι ένα σύμβολο του Ryder Cup και ιδιαίτερα για την ομάδα της Ευρώπης. Η φετινή ευρωπαϊκή ομάδα συνεχίζει να τιμά τον θρυλικό παίκτη, καθώς στα αποδυτήρια της ομάδας στο Marco Simone Golf & Country Club σε μπλε και χρυσό χρώμα, υπάρχουν παντού φωτογραφίες του τρομερού Ισπανού.
Σε κάθε πάγκο υπάρχει γραμμένη η πρόταση «Τώρα είναι η στιγμή σου», στη μητρική γλώσσα του κάθε παίκτη. Υπάρχουν 13 lockers. Δώδεκα για τους παίκτες και ένα για τον Ballesteros. “Ο Seve είναι το απόλυτο σύμβολό μας για το τι κάνει έναν Ευρωπαίο παίκτη σπουδαίο”, δήλωσε ο αρχηγός της Ευρώπης Luke Donald. «Το πνεύμα του, ο ενθουσιασμός του και η ψυχή του θα είναι μαζί μας σε όλο το τουρνουά. Αυτό που σήμαινε το Ryder Cup γι’ αυτόν, θα το νιώσουν καθώς θα βγαίνουν έξω». Κάθε φορά που η ομάδα της Ευρώπης βγαίνει στο πανέμορφο γήπεδο της Ρώμης, υπάρχει στον τοίχο μια από τις πιο εμβληματικές φράσεις του Ballesteros: «Αν λυπάσαι κάποιους σε ένα γήπεδο γκολφ καλύτερα να πας σπίτι σου. Αν δεν τους σκοτώσεις, θα σε σκοτώσουν».
Προφανώς, η ομάδα της Ευρώπης ταυτίστηκε από τις λέξεις του Ισπανού και έπαιξε εκπληκτικό γκολφ και τις δύο μέρες, κυρίως τη πρώτη, απέναντι στους αμήχανους Αμερικανούς. Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και τις δύο ημέρες, το ακατόρθωτο φαινόταν παράξενα προσιτό, σαν τα χτυπήματα των Ευρωπαίων να ελέγχονταν από δυνάμεις πέρα από το λογικό. Δώδεκα χρόνια από τον θάνατό του ο Seve είναι εκεί. Στις εξέδρες, όταν οι φίλαθλοι ξεδίπλωσαν ένα τεράστιο πανό με την μορφή του, και στους μύθους και τις ιστορίες που μεταφέρονται από στόμα σε στόμα στο γήπεδο της Ρώμης για τον El Matador.
Τα χρόνια στη Pedreña
Ο νεότερος από πέντε αδέρφια, μεγάλωσε στο μικρό ψαροχώρι Pedreña στη βόρεια ακτή της Ισπανίας, όπου η οικονομική του κατάσταση, του επέτρεπε μόνο να περπατάει στους διαδρόμους της τοπικής του λέσχης ως caddie. Δεν είχε άλλη επιλογή από το να μάθει το παιχνίδι με άλλα μέσα. «Έμαθα στον εαυτό μου ένα διαφορετικό παιχνίδι», εξήγησε κάποτε. «Επειδή γεννήθηκα δίπλα σε ένα γήπεδο γκολφ, υπήρχαν φορές που πήγαινα σε αυτό τη νύχτα και έπαιζα στο σκοτάδι. Έμαθα την αίσθηση του παιχνιδιού και πώς να παίζω ασυνήθιστα χτυπήματα». Όταν δεν έμπαινε κρυφά στο γήπεδο έπαιζε στις παραλίες κοντά στο σπίτι του, κάνοντας κοπάνα συχνά από το σχολείο. Χρησιμοποιώντας κυρίως ένα 3-σίδερο που του είχε δώσει ο μεγαλύτερος αδελφός του Manuel, ανέπτυξε το ταλέντο που είχε για τα χτυπήματα που τον έκαναν αργότερα γνωστό σε όλο τον κόσμο.
Το πρώτο British Open – 1976
Μέχρι την ηλικία των 16 ετών, είχε αρχίσει να εξελίσσεται σε έναν από τους πιο υποσχόμενους νέους παίκτες της Ισπανίας. Μήνες αργότερα έγινε επαγγελματίας και τρία χρόνια αργότερα, στο Open του 1976, όταν τερμάτισε δεύτερος, ο μεγάλος Lee Trevino μπήκε ουρλιάζοντας στη σκηνή των δημοσιογράφων εκθειάζοντας τον τρομερό αλλά άγνωστο μέχρι τότε Ισπανό γκολφέρ. Κανείς στο γκολφ δεν θα αναρωτιόταν ποιος ήταν πάλι εκείνος ο Ισπανός πιτσιρικάς. Το αμερικανικό alter ego του, ο Jack Nicklaus, είπε κάποτε γι’ αυτόν: «Ήταν ένας μεγάλος παίκτης. Ανεξάρτητα από το γκολφ της συγκεκριμένης ημέρας, ήξερες πάντα ότι θα διασκεδάσεις. Ο ενθουσιασμός του Seve ήταν απαράμιλλος από οποιονδήποτε νομίζω ότι έπαιξε ποτέ το παιχνίδι. Ο Seve ήταν, χωρίς αμφιβολία, ένας καταπληκτικός παίκτης – το ρεκόρ του μιλάει από μόνο του – αλλά πιο σημαντική ήταν η επιρροή του στο παιχνίδι, ειδικά σε όλη την Ευρώπη. Με την πάροδο των ετών, η συμμετοχή του στο Ryder Cup, τόσο ως παίκτης όσο και ως αρχηγός, συνέβαλε στην περαιτέρω αναβάθμιση του κύρους των αγώνων. Ήταν ίσως ο πιο παθιασμένος παίκτης του Ryder Cup που είχαμε ποτέ.»
Η ανάπτυξη του γκολφ στην Ισπανία
Η εκλαΐκευση του αθλήματος στην Ισπανία ήταν το πιο περήφανο επίτευγμά του. Δημιούργησε ένα ετήσιο τουρνουά για νέα παιδιά στην Pedreña για να αναζητήσει και να υποστηρίξει ταλαντούχους νέους παίκτες του γκολφ, βοηθώντας τους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που ο ίδιος είχε βιώσει. Η εποχή του Ballesteros δημιούργησε μερικούς από τους καλύτερους γκολφέρ της Ιβηρικής Χερσονήσου. Ο José María Olazabal ήταν ο πρώτος, ο επόμενος ήταν το φαινόμενο Miguel Ángel Jiménez, ο οποίος κάπνιζε τα πούρα στο fairway, και ακολούθησε το ταλέντο του Sergio Garcia – ίσως ο πιο κοντινός στο πνεύμα του αυθεντικού. Πιο πρόσφατα, υπάρχει ο Jon Rahm, ο ατίθασος νεαρός που έχει τον κόσμο του γκολφ στα πόδια του. Ο Rahm μπορεί να είναι το σημερινό είδωλο. Αλλά και αυτός ξέρει από πού ξεκινάει. «Ο Seve σημαίνει τα πάντα για μένα. Ήταν ο ήρωάς μου και αποτελεί ένα πραγματικά αδιαμφισβήτητο σημείο αναφοράς στο ισπανικό γκολφ. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το γκολφ χάρη στον Seve. Με ενέπνευσε για να είμαι εκεί που είμαι σήμερα. »
Μπορεί ο Severiano Ballesteros να έχει κερδίσει 88 φορές ως επαγγελματίας (στην πραγματικότητα, τεχνικά, δεν υπήρξε ποτέ ερασιτέχνης), κατακτώντας πέντε μεγάλα πρωταθλήματα στην πορεία, αλλά αν αναλογιστεί κανείς την καριέρα του και την επίδρασή του στο παιχνίδι μέσω των επιτευγμάτων του στο γήπεδο, θα ήταν σαν να χάνει το μεγαλύτερο σημείο.
Στα γήπεδα και στη ζωή
Ο θάνατός του στο σπίτι του στις 7 Μαΐου 2011 σε ηλικία 54 ετών δεν μας στέρησε απλώς έναν παίκτη του γκολφ που ήταν ένας από τους πιο συναρπαστικούς παίκτες του, αλλά, το σημαντικότερο, μας στέρησε πολύ νωρίς έναν πολύ αγαπητό και πολύτιμο άνθρωπο. Ήταν η εμφάνισή του ως 19χρονος, όταν ισοβάθμησε στη δεύτερη θέση στο British Open του 1976 στο Royal Birkdale, που σηματοδότησε την παρουσία του στην παγκόσμια αθλητική σκηνή και δρομολόγησε την ανάπτυξη που απολαμβάνει έκτοτε το European Tour.
Με ένα χαμόγελο που φώτιζε κάθε δωμάτιο, δυναμικός και επιθετικός στον τρόπο που έπαιζε, η ενστικτώδης σχέση του με τις κερκίδες, στην πραγματικότητα με όλους όσοι περνούσαν μπροστά από τα παντοδύναμα μάτια του – αυτές οι έμφυτες ιδιότητες σφυρηλάτησαν τη φήμη του και βοήθησαν να εδραιωθεί μια μοναδική σχέση με το αθλητικό κοινό σε όλο τον κόσμο. Άγγιξε τους ανθρώπους με έναν ιδιαίτερο τρόπο, ακόμη και εκείνους που ενστικτωδώς θεωρούσαν το γκολφ ως το πιο βαρετό άθλημα στο κόσμο.
Το πρόβλξμα με την σπονδυλική στήλη
Με απλά λόγια… Για να εκτιμήσεις τον Seve, έπρεπε να είσαι εκεί. Αν ήσουν, τότε δεν θα ξεχνούσες ποτέ την εμπειρία. Οι άντρες ήθελαν να είναι αυτός, οι γυναίκες ήθελαν να είναι μαζί του. Ξαφνικά ο μονότονος κόσμος του ευρωπαϊκού γκολφ είχε έναν πραγματικό ήρωα. Ό,τι είχε κάνει ο Arnold Palmer για το γκολφ στην Αμερική, το έκανε ο Seve για την Ευρώπη. Πριν από το Masters του 1980, καθώς τελείωνε έναν γύρο προπόνησης, με αρκετές χιλιάδες οπαδούς να τον ακολουθούν, ξαφνικά άρχισαν να πέφτουν γύρω του διάφορα χαρτάκια. Κάθε χαρτάκι περιείχε το όνομα μιας κοπέλας και ένα τηλέφωνο. «Αυτοί οι άνθρωποι είναι τρελοί, ε;» είπε και γέλασε. Όταν κέρδισε το πρώτο του Green Jacket λίγες μέρες αργότερα, κάλεσε μερικούς δημοσιογράφους στο σπίτι που είχε νοικιάσει για ένα εορταστικό πάρτι. Όταν ο δημοσιογράφος Bill Elliot και επιστήθιος φίλος του αργότερα του είπε ότι στα 23 του ήταν ο βασιλιάς του γκολφ, το πρόσωπό του σκοτείνιασε και τότε του ζήτησε να τον ακολουθήσει. Πήγαν στην κουζίνα όπου στη πόρτα είχε τοποθετηθεί ένα μονόζυγο.
«Δες αυτό», είπε. “Πρέπει να κρέμομαι ανάποδα από αυτό για 20 λεπτά κάθε πρωί για να προσπαθώ να τεντώσω την πλάτη μου. Κάθε μέρα πονάω. Υγιής; Όχι, όχι υγιής”. Τον ανάγκασε να το δοκιμάσει για λίγα λεπτά. Λίγα λεπτά ήταν το μόνο που μπορούσε να αντέξει. Ακόμα και στις πρώτες μέρες της επιτυχίας του, ο Seve ήξερε ότι, γι’ αυτόν, μια μακροχρόνια καριέρα ήταν σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα γινόταν. Ποτέ δεν έπαιξε γκολφ χωρίς πόνους. Οι αντίπαλοι του βέβαια ποτέ δεν το συνειδητοποίησαν. Ποτέ πριν από τη νίκη του στο British Open στο St Andrews το κατακαλόκαιρο του 1984. Αυτή ήταν η δεύτερη από τις τρεις νίκες του στο Open, αλλά από πολλές απόψεις η πιο ένδοξη. Όταν ξεκίνησε το παιχνίδι της Κυριακής ήταν δύο χτυπήματα πίσω από τον Tom Watson και τον Bernhard Langer. Εκείνη την ημέρα, ο Αμερικανός και ο Γερμανός έπαιξαν τελευταίοι με τον Seve ακριβώς μπροστά τους να αγωνίζεται με ένα ακαταμάχητο κύμα φιλοδοξίας, πάθους και πίστης.
Ο Θρύλος
Αναπόφευκτα, όπως γίνεται πάντα σε αυτό το ιδιαίτερο μέρος, όλα κατέληξαν στις δύο τελευταίες τρύπες. Ο Seve έκανε par στην 17η και στη συνέχεια έκανε birdie στην τελευταία, με το putt του από τα πέντε μέτρα να φτάνει στην τρύπα από την έντονη θέλησή του νια νίκη εκείνη τη μέρα. Ντυμένος με το αγαπημένο του μπλε πουλόβερ και παντελόνι, το λευκό πουκάμισο και το βαθύ μαύρισμα, μεταμορφώθηκε σε έναν άνθρωπο που ήταν κυριολεκτικά εκτός εαυτού από τη χαρά του, χτυπώντας με τις γροθιές του τον αέρα καθώς χοροπηδούσε 360 μοίρες πάνω στο 18ο green του St Andrews. Παρά τη νίκη του όμως παροιμιώδης ήταν και η γκρίνια του για τη ζέστη που επικρατούσε κατά τη διάρκεια του αγώνα. Άλλωστε ο Seve ήταν ένας από τους μεγαλύτερους παγκόσμιας κλάσης γκρινιάρηδες της ζωής. Πάντα είχε ένα λόγο για να γκρινιάξει. Αν δεν είχε, το επινοούσε.
Όπως ο John McEnroe στο τένις, όταν αντιδρούσε σε οτιδήποτε κι αν ακουγόταν από την κερκίδα. Ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν στη λίστα με τις γκρίνιες του. Από τον τρόπο που τον ανακοίνωναν στα tees ως “Steve” Ballesteros μέχρι τον τρόπο με τον οποίο τα μέσα ενημέρωσης τον παρουσίαζαν ως έναν τυχερό, χωριάτη Ισπανό που είχε κερδίσει τον πρώτο του τίτλο στο British Open στο Royal Lytham & St. Annes το 1979, παρόλο που έριξε το drive του σε ένα πάρκινγκ αυτοκινήτων. Ο Seve όμως είχε δίκιο, γιατί στη συνέχεια το δεύτερο χτύπημά του από το πάρκινγκ ήταν απίστευτο με το μπαλάκι να προσγειώνεται στο green της 16ης τρύπας του Royal, πετυχαίνοντας ένα εύκολο birdie putt, που όπως φαίνεται διέφυγε της προσοχής των μέσων ενημέρωσης.
Παρά το έντονο πάθος για την ευρωπαϊκή ομάδα του Ryder Cup, πολλοί από τους στενότερους φίλους και τους πιο ένθερμους θαυμαστές του ήταν Αμερικανοί. Ο Arnold Palmer, με τον οποίο ο Seve είχε τόσο συχνά συγκριθεί, είχε ιδιαίτερα καλές αναμνήσεις από τον Ισπανό. «Γνώριζα καλά τον Seve και απολάμβανα την παρέα του. Ήταν αρκετά εκδηλωτικός και αθυρόστομος. Ήταν πολύ μεγάλη η προσφορά του στο γκολφ και συγκεκριμένα στο Ryder Cup. Έβαλε πραγματικά μια σπίθα στην ευρωπαϊκή κοινότητα του γκολφ και το ρεκόρ εκεί αποδεικνύει πόσο σπουδαίος ήταν.»
Οι δύο τους στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Match Play του 1983 στο Wentworth, έκαναν έναν εκπληκτικό αγώνα, όταν ο Seve έφερε τον αγώνα “all square” στη 18η τρύπα. «Είχα πραγματικά σχεδόν τελειώσει την καριέρα μου, αλλά όταν μου ζήτησαν να παίξω σκέφτηκα, γιατί όχι», θυμάται ο Palmer. «Είχα κερδίσει εκεί μερικές φορές και αποφάσισα ότι θα είχε πλάκα. Στην 18η τρύπα ήμουν 1-up και ήμουν short green ενώ ο Seve στο δάσος. Υπό άλλες συνθήκες θα ήμουν σίγουρος για τη νίκη. Ποτέ όμως με τον Seve. Έκανε ένα εκπληκτικό χτύπημα μέσα από το δάσος πολύ κοντά στη σημαία. Εκείνος έκανε birdie εγώ par και με κέρδισε στο πλέι-οφ στην πρώτη έξτρα τρύπα. Έχω δει περίεργα πράγματα να συμβαίνουν στο γήπεδο του γκολφ και αυτό ήταν ένα από αυτά.»
Το τέλος
Όταν λιποθύμησε στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης από αυτό που αποδείχθηκε αργότερα όγκος στον εγκέφαλο το φθινόπωρο του 2008, άλλαξαν τα πάντα γι’ αυτόν αλλά και για τους λάτρεις του γκολφ σε όλο το κόσμο. Η αποφασιστικότητά του να επιβιώσει από τις συνεχόμενες εγχειρήσεις ήταν τόσο χαρακτηριστική όσο και οι αγώνες που έδινε στα γήπεδα γκολφ. Ακόμη και στη σκληρή πραγματικότητα της ίδιας της ζωής, δεν ήθελε να παραδεχτεί την ήττα.
Η βράβευσή του κατά τη διάρκεια της εκπομπής του BBC ως αθλητική προσωπικότητα του 2009 ήταν συγκινητική. Ο συμπαίκτης του στο Ryder Cup και φίλος ζωής Jose-Maria Olazabal έκανε την απονομή στο σπίτι του Ballesteros στην Pedrena. Ο Olazabal πάλεψε για να τα καταφέρει, με τα μάτια του να τρέχουν από δάκρυα. Αυτό που δεν είδε το τηλεοπτικό κοινό ήταν ότι όταν τελείωσε η σύντομη τελετή ο Olazabal κατέρρευσε στο πάτωμα και ο Seve κρατούσε τον φίλο του για να τον παρηγορήσει. Από τότε, όμως, ο Seve πάλευε, συχνά μόνος και λυπημένος, στο σπίτι του με θέα τη θάλασσα στην αγαπημένη του Pedrena.
Ο Ballasteros ήταν αποφασισμένος να παλέψει σκληρά με τον καρκίνο με την ίδια αποφασιστικότητα που αγωνιζόταν στα γήπεδα γκολφ και που με τον δικό του μαγικό τρόπο κατάφερνε να κερδίζει τον αγώνα όταν οι αντίπαλοί του τον είχαν ξεγραμμένο. Ο καρκίνος όμως αποδείχθηκε πιο δυνατός τελικά ακόμη και για το πνεύμα του, όπως ακριβώς η εύθραυστη σπονδυλική του στήλη έβαλε πρόωρο τέλος στην καριέρα του στο γκολφ.
Ο Seve έφυγε δυστυχώς από τη ζωή από όγκο στον εγκέφαλο το 2011, αλλά άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στο γκολφ. Aποτελεί έμπνευση για τον Jon Rahm και για πολλούς από τους Ευρωπαίους που παίζουν στο Ryder Cup αλλά και σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του. Η κληρονομιά όμως του Seve Ballesteros βρίσκεται βαθιά στην ψυχή κάθε γκόλφερ. Είναι εκεί, για πάντα ζωντανή, σε κάθε παίκτη του γκολφ που βρέθηκε με το μπαλάκι του βαθιά μέσα στο δάσος ή στην άκρη ενός πάρκινγκ και σκεφθηκε: Τώρα λοιπόν, τι θα έκανε ο Seve;
