Tο αργεντίνικο μπάσκετ έχει αποκτήσει διεθνή ακτινοβολία κυρίως χάρη στα κατορθώματα του παίκτη των San Antonio Spurs Manu Ginóbili από την Bahía Blanca, του μοναδικού μπασκετμπολίστα που έχει κατακτήσει τίτλο στην Ευρωλίγκα, πρωτάθλημα στο NBA και χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Ωστόσο, και άλλοι παίκτες, όπως ο Rubén Wolkowyski των Boston Celtics, έχουν επίσης συμβάλει στην άνοδο του αργεντίνικου μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Πριν από πενήντα και παραπάνω χρόνια ένας άλλος Αργεντινός είχε θρυλική θέση στο άθλημα: Ο Oscar Alberto Furlong.  Το αθλητικό περιοδικό El Gráfico στην τεσσαρακοστή επετειακή έκδοσή του που εκδόθηκε το 1959 είπε για τον Furlong: “Είναι το σύμβολο του αργεντίνικου μπάσκετ. Θα μπορούσαν να είναι πολλοί άλλοι παίκτες, αλλά αν ρωτήσετε κάποιον να σας πει το  όνομα ενός Αργεντινού μπασκετμπολίστα, η απάντηση θα είναι σίγουρα ο Furlong και όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στο εξωτερικό. Το αργεντίνικο μπάσκετ είναι ο Furlong και ο Furlong είναι ο πιο ικανός εκπρόσωπος και ο καλύτερος στην κατηγορία αυτής της χρυσής εποχής”. Ο Ricardo González, αρχηγός της ομάδας του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος του 1950, δήλωσε για τον Furlong: “Ήταν ο Μαραντόνα της εποχής, ο καλύτερος […], καταλάβαινε το παιχνίδι όσο κανείς άλλος” .

Ο σύλλογος των πρωταθλητών

 Οι πρώτοι αθλητικοί σύλλογοι στην Αργεντινή ιδρύθηκαν από τους Βρετανούς, συνδέθηκαν στενά με τους σιδηροδρόμους και τις βρετανικές εμπορικές επιχειρήσεις και γενικά απευθύνονταν σε Άγγλους. Σχεδόν παράλληλα, εμφανίστηκαν νέοι σύλλογοι, που ιδρύθηκαν από criollos και τον γενικότερο μεταναστευτικό πληθυσμό. Μία από τις πρώτες ήταν η Club Gimnasia y Esgrima (Λέσχη Γυμναστικής και Ξιφασκίας), η οποία ιδρύθηκε σε μια συνάντηση σε ένα καφενείο στην οδό Florida στο κέντρο του Μπουένος Άιρες το 1880 από τον Don Léon Marchand. Η πρόθεση ήταν να δημιουργηθεί ένας σύλλογος αποκλειστικά για την εξάσκηση της γυμναστικής και της ξιφασκίας. Και τα δύο αθλήματα αντανακλούσαν περισσότερο ηπειρωτικές καταβολές – η σύγχρονη γυμναστική αναπτύχθηκε στη Γερμανία στα τέλη του δέκατου όγδοου και στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα και η ξιφασκία αναπτύχθηκε από ιταλικές, ουγγρικές και γαλλικές επιρροές. Η ξιφασκία προωθήθηκε ενεργά στην Αργεντινή στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα από Γάλλους και Ιταλούς δασκάλους Με την πάροδο του χρόνου ιδρύθηκαν και άλλοι παρόμοιοι σύλλογοι, οι οποίοι εξελίχθηκαν, με ευρύτερη αθλητική προσφορά. Αυτό αντανακλούσε τον αντίκτυπο της διάδοσης των οργανωμένων ομαδικών αθλημάτων βρετανικής και βορειοαμερικανικής προέλευσης, ενώ οι σύλλογοι λειτουργούσαν επίσης ως κοινωνικό κέντρο για την κοινότητα. Μια τέτοια λέσχη ήταν το Club Gimnasia y Esgrima Villa Devoto, που ιδρύθηκε το 1912. Καθώς η γειτονιά της Villa del Parque μεγάλωνε και ωρίμαζε, οι κάτοικοι αποφάσισαν ότι ήταν καιρός να ιδρύσουν μια δική τους αθλητική λέσχη, η οποία θα λειτουργούσε ως επίκεντρο της κοινότητας. Το Club Gimnasia y Esgrima de Villa del Parque (GEVP) ιδρύθηκε επίσημα από μια ομάδα κατοίκων στην αίθουσα αναμονής του σιδηροδρομικού σταθμού Villa Parque Pacific τον Ιούνιο του 1922. Μεταξύ της ιδρυτικής ομάδας ήταν ο Carlos και ο Luis Furlong, ο πατέρας και ο θείος του Oscar Furlong αντίστοιχα. Ο Carlos θα γινόταν αργότερα πρόεδρος της λέσχης. Η  GEV Parque εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο φημισμένους αθλητικούς συλλόγους της πρωτεύουσας και κυριάρχησε στο αργεντίνικο μπάσκετ για μεγάλο μέρος της δεκαετίας του 1940 και του 1950.

Τένις ή Μπάσκετ

Ακολουθώντας τα βήματα των γονιών του Carlos και Elena, ο Furlong αφιέρωσε αρχικά τις δυνάμεις του στο τένις. Λόγω της δημοτικότητας του τένις στο GEVP τα γήπεδα μπορούσαν να κλείνονται μόνο για μισή ώρα κάθε φορά. Εκείνη την εποχή, ο σύλλογος διέθετε μια περίφημη ομάδα μπάσκετ, στην οποία συμμετείχε ο Jorge Canavesi, ο οποίος αργότερα θα γινόταν μια κομβική και μάλιστα πρωτοποριακή φυσιογνωμία στο αργεντίνικο μπάσκετ. Ο Furlong ασχολήθηκε με το μπάσκετ και άρχισε να παίζει στα τμήματα υποδομής, αν και δεν εγκατέλειψε εντελώς το τένις. Μετά τη μισάωρη προπόνησή του στο γήπεδο του τένις, ο Furlong περνούσε τη δεύτερη μισή ώρα προπόνησης στο γήπεδο του μπάσκετ και στη συνέχεια συνέχιζε την εναλλαγή επιστρέφοντας στο γήπεδο του τένις. Η διάθεση του για αστεία,  οδήγησε τους συμπαίκτες του στην ομάδα να τον βαφτίσουν “Pillín”, ένα παρατσούκλι με το οποίο έγινε παγκοσμίως γνωστός. Το 1944, σε ηλικία δεκαεπτά ετών, παίζει στη πρώτη ομάδα της  GEVP και την επόμενη χρονιά κατακτούν το πρωτάθλημα. Την επόμενη δεκαετία η ομάδα της GEVP κυριάρχησε στο αργεντίνικο μπάσκετ  χάρη στη λάμψη του Furlong, κατακτώντας συνολικά έξι πρωταθλήματα του Μπουένος Άιρες: 1945, 1946, 1947, 1948, 1951 και 1954.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1948 διεξήχθησαν στο Λονδίνο με φόντο μια πόλη που ακόμη ανέκαμπτε από τις καταστροφές του πολέμου. Η Αργεντινή ήταν μία από τις πενήντα εννέα χώρες που συμμετείχαν και μία  από τις είκοσι τρεις που έστειλαν ομάδα μπάσκετ. Ο Furlong ήταν ένας από του δεκατέσσερις παίκτες της εθνικής ομάδας μπάσκετ της Αργεντινής που βρέθηκε αντιμέτωπη με τις ΗΠΑ και την Τσεχοσλοβακία, μεταξύ άλλων στον όμιλο Γ. Η ομάδα κατέλαβε τη δέκατη πέμπτη θέση μεταξύ είκοσι τριών ομάδων. Ωστόσο, έδειξε κάποια από τα αναδυόμενα ταλέντα της στον αγώνα της ομάδας τους εναντίον των ΗΠΑ, χάνοντας με το αξιοσέβαστο 57-59. Κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα ένας Αργεντινός παίκτης ξεχώρισε και έκανε  εντύπωση στους προπονητές και τους σκάουτερ που ήταν παρόντες. Αυτός ήταν ο Furlong, ο οποίος σημείωσε δεκαοκτώ πόντους στο παιχνίδι. Σε μια συνέντευξή του, ο Jorge Canavesi θυμήθηκε ότι ο Omar Browning, ο Αμερικανός προπονητής είχε πει ότι “εκτός από εμάς, ο Furlong της Αργεντινής είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο”.  Έκανε επίσης μεγάλη εντύπωση στον Adolph Rupp, τον θρυλικό προπονητή του Πανεπιστημίου του Kentucky. Τα τηλεγραφήματα άρχισαν να κατακλύζουν με προσφορές από το NBA και ο Furlong θα μπορούσε να είναι ο πρώτος Αργεντινός παίκτης που θα έπαιζε σε αυτό το πρωτάθλημα. Οι Μινεάπολις Λέικερς, οι σημερινοί  Λος Άντζελες Λέικερς, έστειλαν ακόμη και ένα συμβόλαιο έτοιμο για την υπογραφή του.

Το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μπάσκετ

Παρατηρώντας τον μεγάλο αριθμό χωρών που είχαν αποφασίσει να συμμετάσχουν στο ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ στους Αγώνες του 1948, ο William Jones, Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (FIBA) αποφάσισε να πιέσει για τη διοργάνωση ενός Παγκόσμιου Πρωταθλήματος σε ένα συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο περιθώριο των ίδιων των Ολυμπιακών Αγώνων.Στο συνέδριο εγκρίθηκε πρόταση για τη διοργάνωση ενός παγκόσμιου πρωταθλήματος κάθε τέσσερα χρόνια. Το πρώτο πρωτάθλημα, που θα διεξαγόταν το 1950, ανατέθηκε στην Αργεντινή. Για τη διοργάνωση του πρώτου πρωταθλήματος στην Αργεντινή συνέβαλαν διάφοροι παράγοντες. Δεδομένου ότι η Ευρώπη ήταν κατεστραμμένη από τον πόλεμο, δεν υπήρχε καμία χώρα που να είχε την επιθυμία να το διοργανώσει. Η Αργεντινή είχε θετική διεθνή εικόνα και ήταν ιδρυτικό μέλος της FIBA το 1932. Τέλος, ο Περόν, ο οποίος ήταν φανατικός μπασκετμπολίστας στα νιάτα του, υποσχέθηκε την υποστήριξή του. Ο χώρος διεξαγωγής του τουρνουά ήταν το εμβληματικό κλειστό γήπεδο  Luna Park στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, ένας χώρος άρρηκτα συνδεδεμένος με τη σύγχρονη ιστορία της Αργεντινής. Στον εναρκτήριο αγώνα της η ομάδα της Αργεντινής κέρδισε με 56-40 τη Γαλλία,  κάτοχο του αργυρού Ολυμπιακού μεταλλίου, γεγονός που αποτέλεσε ένα πολύ ελπιδοφόρο ξεκίνημα και έδειχνε ότι θα ακολουθούσαν ακόμη μεγαλύτερα πράγματα. Ο Furlong πέτυχε δώδεκα από αυτούς τους πόντους, ο Pichón δεκατέσσερις πόντους και ο αρχηγός González δεκατρείς πόντους. Παρόλο που το παιχνίδι με τη συμπολίτισσα Βραζιλία στη Νότια Αμερική ήταν πιο δύσκολο, η Αργεντινή κέρδισε επίσης με 40-35.

Ο πρώτος τελικός του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος το 1950

Το καθοριστικό παιχνίδι του τουρνουά πραγματοποιήθηκε στις 3 Νοεμβρίου, καθώς η Αργεντινή αντιμετώπισε τις ΗΠΑ για τη θέση του χρυσού μεταλλίου. Η αρένα Luna Park ήταν ασφυκτικά γεμάτη, με περισσότερους από 20.000 θεατές να στριμώχνονται στον χώρο. Στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου η Αργεντινή κέρδιζε με 34-24. Αν και οι ΗΠΑ κατάφεραν να μειώσουν σε 40-37 στο δεύτερο ημίχρονο, η Αργεντινή επέστρεψε και κυριάρχησε, κερδίζοντας με 64-50. Ήρωας της βραδιάς ήταν ο Furlong, ο οποίος πέτυχε είκοσι πόντους και αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης (MVP) και πρώτος σκόρερ του πρώτου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 1950. Ο Furlong θυμήθηκε αργότερα: “Ήμασταν μια πολύ συμπαγής ομάδα και είχαμε πολλή δύναμη. Παίξαμε καλά με την μπάλα- είχαμε καλή άμυνα και καλή αντεπίθεση. Επιτεθήκαμε σε μπλοκ – το είχαμε δει αυτό να γίνεται από τους All Stars από την Καλιφόρνια, ένα βορειοαμερικανικό πανεπιστήμιο που ήρθε στην Αργεντινή και που έπαιξε πολύ καλά εκείνη την περίοδο. Τους αντιγράψαμε”. Το βασικό πλεονέκτημα που είχαν οι Αργεντινοί ήταν η ταχύτητα, καθώς δεν είχαν το ύψος των Αμερικανών, και η σκληρή σωματική προπόνηση που είχαν κάνει με τον Canavesi είχε αποδώσει καρπούς.   Ο Περόν αύξησε περαιτέρω τα όρια χρηματοδοτώντας τα ταξίδια και την προπόνηση των αθλητών, δίνοντας επιχορηγήσεις σε αθλητικούς συλλόγους και οργανώνοντας πρωταθλήματα.

Αναμφίβολα γνωρίζοντας το πολιτικό όφελος από τη σύνδεσή του με την αθλητική επιτυχία, μετά τη νίκη στο Λούνα Παρκ, ο Περόν τηλεφώνησε στην ομάδα για να τη συγχαρεί. Σύμφωνα με τον Ricardo Gonzaléz, αρχηγό της ομάδας, ο Περόν είπε: “Δεν με απασχολούν τα πολιτικά ιδεώδη που έχετε. Αυτό που κάνατε για την Αργεντινή είναι καλύτερο από το έργο εκατό πρεσβευτών”. Οι προθέσεις του Περόν μπορεί να ήταν απολύτως ευγενείς, καθώς ο ίδιος ήταν ενθουσιώδης αθλητής στα νιάτα του και έπαιζε μπάσκετ. Το 1951, το  Ίδρυμα Helms του Λος Άντζελες απένειμε στον Furlong το βραβείο του καλύτερου αθλητή της Νότιας Αμερικής. Την ίδια χρονιά ο Furlong ήταν μέλος της ομάδας που κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στους Παναμερικανικούς Αγώνες του 1951 στο Μπουένος Άιρες. Την επόμενη χρονιά ο Furlong και τα άλλα μέλη της ομάδας κατέλαβαν την τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1952 στο Ελσίνκι, χάνοντας οριακά το χάλκινο μετάλλιο από την Ουρουγουάη. Ο Furlong έπαιξε και στους οκτώ αγώνες σε εκείνους τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στους Παγκόσμιους Πανεπιστημιακούς Αγώνες του 1953 στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας, ο Furlong ήταν μέλος της ομάδας της Αργεντινής που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο.

Το σοκ του ισόβιου αποκλεισμού

Αν και ο Furlong απέρριψε το ενδεχόμενο να παίξει στο ΝΒΑ μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948, τελικά έκανε καριέρα παίκτη στις ΗΠΑ, αν και ήταν αυστηρά ερασιτεχνική. Το 1953 κέρδισε μια υποτροφία για να πάει να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο Southern Methodist στο Ντάλας (SMU). Σπούδασε για να πάρει πτυχίο στη Διοίκηση Επιχειρήσεων και από το 1953 έως το 1956 έπαιξε στην ομάδα του Πανεπιστημίου, η οποία ανήκε στην πρώτη κατηγορία της Εθνικής Κολεγιακής Αθλητικής Ένωσης (NCAA). Εκτός από εξαιρετικός παίκτης, ο Furlong ήταν επίσης πρωτοπόρος στο παιχνίδι της Αργεντινής καθώς εισήγαγε το jump-shot στην Αργεντινή αφού το έμαθε κατά τη διάρκεια των τριών σεζόν του στο SMU. Αν και σήμερα είναι το πιο συνηθισμένο σουτ, ήταν μια καινοτομία τη δεκαετία του 1950. Τον Σεπτέμβριο του 1955 ο Περόν καθαιρέθηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα, γνωστό ως Revolución Libertadora, και την προεδρία ανέλαβε ο στρατηγός Lonardi . Ο Lonardi υιοθέτησε μια συμφιλιωτική πολιτική απέναντι στον Περονισμό, λέγοντας ότι “δεν θα υπάρξουν ούτε νικητές ούτε ηττημένοι”.

Η πολιτική αυτή είχε ως αποτέλεσμα την αντίθεση των σκληροπυρηνικών, και τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, απογοητευμένος και θανάσιμα άρρωστος, ο Lonardi αντικαταστάθηκε από τον σκληροπυρηνικό στρατηγό Aramburu. Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, ο ναύαρχος Isaac Rojas διόρισε τον στρατηγό Fernando Huergo στην προεδρία της Ολυμπιακής Επιτροπής της Αργεντινής και της Αθλητικής Συνομοσπονδίας της Αργεντινής.  Δημιουργήθηκε μια επιτροπή για τη διερεύνηση παρατυπιών στον τομέα του αθλητισμού, η “Επιτροπή Διερεύνησης Παρατυπιών στον Αθλητισμό Nº 49”. Ο Amador Barros Hurtado, πρόεδρος της CABB, κατέθεσε ότι όλοι οι παγκόσμιοι πρωταθλητές έπρεπε να θεωρηθούν επαγγελματίες, καθώς είχαν παραβιάσει τον “Κώδικα Ερασιτεχνισμού” της Ολυμπιακής Επιτροπής της Αργεντινής, ο οποίος απαγόρευε στους αθλητές να λαμβάνουν δώρα. Στις 8 Ιανουαρίου 1957, σε όλους τους παγκόσμιους πρωταθλητές απαγορεύτηκε ισόβια η συμμετοχή στο μπάσκετ. Αυτό έχει χαρακτηριστεί ως “αθλητική γενοκτονία” από τον ιστορικό Víctor Lupo. Παρόλο που κανένα από τα μέλη της ομάδας δεν παρείχε υποστήριξη στον Περόν, το γεγονός και μόνο ότι είχαν κατακτήσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κατά τη διάρκεια της περιόδου της εξουσίας του ήταν αρκετό για να δικαιολογήσει κυρώσεις από το νέο καθεστώς. Ο Furlong έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι στις 6 Ιανουαρίου 1957, όταν η Villa del Parque κέρδισε με 71-52 την Welcome of Montevideo, σημειώνοντας είκοσι πόντους. Η ισόβια απαγόρευση της χρυσής γενιάς παικτών στο απόγειο της καριέρας τους είχε σημαντικές επιπτώσεις στο αργεντίνικο μπάσκετ. Θα χρειαζόταν να περιμένουν τη δεκαετία του 1990 για να ξαναγίνει η χώρα δύναμη διεθνώς.

Η αναγνώριση και το Hall of Fame

Για τον Furlong, η απαγόρευση έριξε την αυλαία μιας περίφημης καριέρας γεμάτη διακρίσεις, στερώντας από το αργεντίνικο μπάσκετ ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του. Οι επιτυχίες του περιελάμβαναν πενήντα συμμετοχές με την ομάδα της Αργεντινής, ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, δύο Ολυμπιακούς Αγώνες, δύο αργυρά μετάλλια στους Παναμερικανικούς Αγώνες (Μπουένος Άιρες 1951 και Πόλη του Μεξικού 1955), το χρυσό μετάλλιο στους Παγκόσμιους Πανεπιστημιακούς Αγώνες του 1953 στο Ντόρτμουντ και έξι φορές πρωταθλητής του Μπουένος Άιρες. Ο Furlong δεν θεωρείται μόνο ένας από τους σπουδαιότερους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών, αλλά διέπρεψε και στο τένις τόσο ως παίκτης του διπλού όσο και ως προπονητής. Μετά την αποβολή του από το μπάσκετ, επικεντρώθηκε στο τένις και έφτασε στην έβδομη θέση της εθνικής κατάταξης.

Το 1966 κλήθηκε να ενταχθεί στην επιτροπή της Asociación Argentina de Tenis (AAT), αναλαμβάνοντας αντιπρόεδρος. Την ίδια χρονιά διορίστηκε προπονητής της ομάδας Davis Cup της Αργεντινής, θέση την οποία κατείχε μέχρι το 1977. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του ήταν ότι έφερε την ομάδα στα ημιτελικά του Davis Cup την τελευταία χρονιά που ήταν προπονητής. Στους παίκτες υπό την καθοδήγησή του περιλαμβάνονταν ο θρυλικός Guillermo Villas, ο πρώτος Νοτιοαμερικανός που κέρδισε grand slam, ο οποίος αγωνίστηκε για πρώτη φορά το 1970, και ο José-Luis Clerc το 1976. Παρά το γεγονός ότι αφιέρωσε αρκετό χρόνο στον αθλητισμό, δημιούργησε επίσης μια πολύ επιτυχημένη επιχείρηση μετά την αναγκαστική αποχώρησή του από το παιχνίδι. Το 1958 έληξε το δεκαετές μορατόριουμ για την οικογένεια Furlong να δραστηριοποιηθεί στον τομέα των μεταφορών. Ο Oscar, μαζί με τους αδελφούς του Eduardo και Carlos, ίδρυσε την Transportes Furlong, στη Santa Isabel, Cordoba, εστιάζοντας στη μεταφορά αυτοκινήτων από το νέο εργοστάσιο Kaiser Car. Η Transportes Furlong εξελίχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους μεταφορείς στην Αργεντινή.

Χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια για να αναγνωριστεί τελικά η τεράστια προσφορά του Furlong στο μπάσκετ, αρχής γενομένης το 1980, όταν έλαβε μία από τις πιο σημαντικές διακρίσεις στην Αργεντινή, το βραβείο Konex Platinum για τη συμβολή του στον αργεντίνικο αθλητισμό. Ακολούθησαν και άλλες τιμητικές διακρίσεις – έλαβε το βραβείο Delfo Cabrera από τη Γερουσία της Αργεντινής το 2005 και την ίδια χρονιά ανακηρύχθηκε “διακεκριμένο πρόσωπο” από το νομοθετικό σώμα του Μπουένος Άιρες, μαζί με τους άλλους παγκόσμιους πρωταθλητές του 1950. Την 1η Μαρτίου 2007, η FIBA εγκαινίασε επίσημα το Hall of Fame της στο Alcobendas της Μαδρίτης, και ανακοίνωσε τους πρώτους εκλεκτούς, οι οποίοι επιλέχθηκαν με βάση την εξαιρετική προσφορά τους στο άθλημα σε διεθνές επίπεδο και την εξαιρετική συμβολή τους στην ανάπτυξη και το κύρος του αθλήματος. Μεταξύ των πρώτων που μπήκαν ήταν και ο Oscar Furlong. Ως μέτρο της προσφοράς και της θέσης του στο άθλημα, δεν συμπεριλήφθηκαν μόνο αστέρες όπως ο Bill Russell, ο διάσημος πρώην παίκτης των Boston Celtics και σύγχρονος του Furlong στο NCAA, αλλά και, μετά θάνατον, ο James Naismith, ο ιδρυτής του παιχνιδιού.  Ο Oscar Furlong πέθανε στις 11 Ιουνίου του 2018. Ήταν 90 ετών.