Το Σεπτέμβρη του 1972 οι καλύτεροι αθλητές της υφηλίου πήγαν στο Μόναχο, συνολικά 7.170 αθλητές (6.075 άνδρες και 1.095 γυναίκες) από 121 χώρες.
Ωστόσο, πλην του κατορθώματος του αμερικανού κολυμβητή Μαρκ Σπίτς, ο οποίος κέρδισε επτά ολυμπιακά μετάλλια, κανείς άλλος δεν θυμάται τι συνέβη κατά την διάρκια των αγώνων και γι’ αυτό ευθύνεται η παλαιστινιακή οργάνωση «Μαύρος Σεπτέμβρης» [παρακλάδι της Φατάχ], η οποία οργάνωσε και έφερε εις πέρας μια τρομοκρατική επίθεση που σόκαρε όλη την ανθρωπότητα με αποτέλεσμα σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, να θυμόμαστε την 5η Σεπτέμβρη του 1972 ως την χειρότερη ημέρα στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Το αποτέλεσμα της όλης επίθεσης ήταν συνολικά 17 νεκροί, αθλητές, αστυνομικοί και τρομοκράτες, σε μια ημέρα που έχει έκτοτε μείνει στην ιστορία ως «Η σφαγή του Μονάχου».
Όλα ξεκίνησαν στις 4:10 το πρωί της 5ης Σεπτεμβρίου, όταν οκτώ Παλαιστίνιοι κουκουλοφόροι μπήκαν οπλισμένοι στο Ολυμπιακό Χωριό, το οποίο φυλούνταν ελάχιστα και αποσπασματικά από την γερμανική αστυνομία. Αμέσως εισέβαλλαν στο κτίριο 31, όπου βρισκόταν η αποστολή του Ισραήλ. Δύο από τα μέλη της ιρσραηλινής αποστολής προσπάθησαν να αντιδράσουν και να τους κλέψουν τα όπλα, αλλά σκοτώθηκαν επί τόπου, άλλοι δύο πρ’όλαβαν να διαφύγουν από το μπαλκόνι (και γλύτωσαν τα χειρότερα), αλλά συνολικά εννέα άτομα πιάστηκαν όμηροι.
Μία ώρα μετά, η γερμανική αστυνομία ειδοποιήθηκε για την ομηρία των Ισραηλινών και ενημερώθηκε για τα αιτήματα των τρομοκρατών, με ένα χαρτί που πετάχτηκε από το μπαλκόνι ενός εκ των δωματίων της ισραηλινής αποστολής: την άμεση απελευθέρωση συνολικά 234 Παλαιστινίων μαχητών από τις ισραηλινές φυλακές, με διορία έως τις εννέα το πρωί.
Οι διαπραγματεύσεις της γερμανικής κυβέρνησης με τους τρομοκράτες το μόνο που κατάφεραν είναι να μετακινήσουν την διορία αρχικά έως τη 1 το μεσημέρι και στη συνέχεια έως τις 5 το απόγευμα. Η πρόταση για ανταλλαγή των ομήρων με αντάλλαγμα ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό απορρίπτεται από τους τρομοκράτες και η ισραηλινή με την γερμανική κυβέρνηση, εκνευρισμένες, αποφασίζουν να μην υποκύψουν στους εκβιασμούς των τρομοκρατών και να κάνουν ό,τι μπορούν για να επιλύσουν τον γρίφο αυτό με άλλα μέσα. Φευ.
Στις πέντε το απόγευμα, όταν οι τρομοκράτες συνειδητοποίησαν πως τα αιτήματά τους δεν θα γίνουν αποδεκτά, απαίτησαν ένα αεροπλάνο για να τους μεταφέρει τους ίδιους και τους ομήρους στο Κάιρο. Εντωμεταξύ, η γερμανική αστυνομία έστησε μια εντελώς ανοργάνωτη επιχείρηση ανάκτησης των ομήρων: αρχικά σχεδιάστηκε μια ξαφνική έφοδος των αστυνομικών δυνάμεων στο κτίριο, όμως οι ιθύνοντες της επιχείρησης παράβλεψαν έναν σημαντικό παράγοντα: τις κάμερες των τηλεοπτικών συνεργείων που κάλυπταν τα γεγονότα σε ζωντανή μετάδοση και έτσι οι τρομοκράτες είδαν από την τηλεόραση τις κινήσεις των γερμανών κομάντο έξω από το κτίριο και στα γύρω μπαλκόνια. Κάπως έτσι, το σχέδιο πήγε άπατο και τώρα έπρεπε να εκπονηθεί ένα εναλλακτικό πλάνο.
Τελικά, στις 10:30 το βράδυ, οι τρομοκράτες μαζί με τους ομήρους τους μπήκαν σε δύο ελικόπτερα και έφτασαν στο αεροδρόμιο, όπου τους περίμενε το αεροπλάνο. Όμως κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά. Και πράγματι, μέσα στο αεροσκάφος βρίσκονταν κρυμμένοι κομάντο και αστυνομικοί. Οι τρομοκράτες το πήραν χαμπάρι και εκεί άρχισε η ασύλληπτη σφαγή.
Αρχικά, σκοτώθηκαν δύο τρομοκράτες και ένας αστυνομικός και όταν είδαν ότι φτάνουν τα θωρακισμένα οχήματα της Αστυνομίας και ότι είναι πλέον περικυκλωμένοι, ο ένας από τους τρομοκράτες σκοτώνει αμέσως τέσσερις ομήρους και αμέσως μετά πετά μια χειροβομβίδα στο εσωτερικό του ενός ελικοπτέρου, ενώ ένας άλλος μπαίνει στο δεύτερο ελικόπτερο και εκτελεί τους υπόλοιπους πέντε Ισραηλινούς. Η σφαγή ολοκληρώθηκε με την δολοφονία τριών τρομοκρατών και την σύλληψη άλλων τριών.
Όλως παραδόξως, οι αγώνες… συνεχίστηκαν με τον πρόεδρο της ΔΟΕ να λέει τη περίφημη φράση: «The Games must go on». Αργότερα έγινε γνωστό ότι πριν την έναρξη της διοργάνωσης είχε παραδοθεί στις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες μια έκθεση με 26 πιθανά σενάρια τρομοκρατίας, εκ των οποίων το ένα προέβλεπε όντως την εισβολή ενόπλων στο Ολυμπιακό Χωριό, με στόχο τα μέλη της αποστολής του Ισραήλ. Η γερμανική κυβέρνηση όμως επέλεξε σκοπίμως να τα αγνοήσει και να μην μετατρέπει το Ολυμπαικό Χωριό σε μια αστυνομοκρατούμενη ζώνη.
Τελικά, και όταν το κουβάρι της υπόθεσης ξετυλίχθηκε πλήρως, αποκαλύφθηκε ότι ο άνθρωπος που οργάνωσε την επιχείρηση ήταν ο παλαιστίνιος Μοχάµαντ Ντάουντ Οντέχ. Η ιστορία της «Σφαγής του Μονάχου» υπόθεση καταγράφηκε από τον Τζορτζ Τζόνας στο βιβλίο του «Vengeance: The True Story of an Israeli Counter-Terrorist Team», το οποίο γύρισε σε κινηματογραφική ταινία ο Στίβεν Σπίλμπεργκ το 2005 με τον τίτλο «Μόναχο».
Το Σεπτέμβρη του 1972 οι καλύτεροι αθλητές της υφηλίου πήγαν στο Μόναχο, συνολικά 7.170 αθλητές (6.075 άνδρες και 1.095 γυναίκες) από 121 χώρες.
Ωστόσο, πλην του κατορθώματος του αμερικανού κολυμβητή Μαρκ Σπίτς, ο οποίος κέρδισε επτά ολυμπιακά μετάλλια, κανείς άλλος δεν θυμάται τι συνέβη κατά την διάρκια των αγώνων και γι’ αυτό ευθύνεται η παλαιστινιακή οργάνωση «Μαύρος Σεπτέμβρης» [παρακλάδι της Φατάχ], η οποία οργάνωσε και έφερε εις πέρας μια τρομοκρατική επίθεση που σόκαρε όλη την ανθρωπότητα με αποτέλεσμα σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, να θυμόμαστε την 5η Σεπτέμβρη του 1972 ως την χειρότερη ημέρα στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Το αποτέλεσμα της όλης επίθεσης ήταν συνολικά 17 νεκροί, αθλητές, αστυνομικοί και τρομοκράτες, σε μια ημέρα που έχει έκτοτε μείνει στην ιστορία ως «Η σφαγή του Μονάχου».
Όλα ξεκίνησαν στις 4:10 το πρωί της 5ης Σεπτεμβρίου, όταν οκτώ Παλαιστίνιοι κουκουλοφόροι μπήκαν οπλισμένοι στο Ολυμπιακό Χωριό, το οποίο φυλούνταν ελάχιστα και αποσπασματικά από την γερμανική αστυνομία. Αμέσως εισέβαλλαν στο κτίριο 31, όπου βρισκόταν η αποστολή του Ισραήλ. Δύο από τα μέλη της ιρσραηλινής αποστολής προσπάθησαν να αντιδράσουν και να τους κλέψουν τα όπλα, αλλά σκοτώθηκαν επί τόπου, άλλοι δύο πρ’όλαβαν να διαφύγουν από το μπαλκόνι (και γλύτωσαν τα χειρότερα), αλλά συνολικά εννέα άτομα πιάστηκαν όμηροι.
Μία ώρα μετά, η γερμανική αστυνομία ειδοποιήθηκε για την ομηρία των Ισραηλινών και ενημερώθηκε για τα αιτήματα των τρομοκρατών, με ένα χαρτί που πετάχτηκε από το μπαλκόνι ενός εκ των δωματίων της ισραηλινής αποστολής: την άμεση απελευθέρωση συνολικά 234 Παλαιστινίων μαχητών από τις ισραηλινές φυλακές, με διορία έως τις εννέα το πρωί.
Οι διαπραγματεύσεις της γερμανικής κυβέρνησης με τους τρομοκράτες το μόνο που κατάφεραν είναι να μετακινήσουν την διορία αρχικά έως τη 1 το μεσημέρι και στη συνέχεια έως τις 5 το απόγευμα. Η πρόταση για ανταλλαγή των ομήρων με αντάλλαγμα ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό απορρίπτεται από τους τρομοκράτες και η ισραηλινή με την γερμανική κυβέρνηση, εκνευρισμένες, αποφασίζουν να μην υποκύψουν στους εκβιασμούς των τρομοκρατών και να κάνουν ό,τι μπορούν για να επιλύσουν τον γρίφο αυτό με άλλα μέσα. Φευ.
Στις πέντε το απόγευμα, όταν οι τρομοκράτες συνειδητοποίησαν πως τα αιτήματά τους δεν θα γίνουν αποδεκτά, απαίτησαν ένα αεροπλάνο για να τους μεταφέρει τους ίδιους και τους ομήρους στο Κάιρο. Εντωμεταξύ, η γερμανική αστυνομία έστησε μια εντελώς ανοργάνωτη επιχείρηση ανάκτησης των ομήρων: αρχικά σχεδιάστηκε μια ξαφνική έφοδος των αστυνομικών δυνάμεων στο κτίριο, όμως οι ιθύνοντες της επιχείρησης παράβλεψαν έναν σημαντικό παράγοντα: τις κάμερες των τηλεοπτικών συνεργείων που κάλυπταν τα γεγονότα σε ζωντανή μετάδοση και έτσι οι τρομοκράτες είδαν από την τηλεόραση τις κινήσεις των γερμανών κομάντο έξω από το κτίριο και στα γύρω μπαλκόνια. Κάπως έτσι, το σχέδιο πήγε άπατο και τώρα έπρεπε να εκπονηθεί ένα εναλλακτικό πλάνο.
Τελικά, στις 10:30 το βράδυ, οι τρομοκράτες μαζί με τους ομήρους τους μπήκαν σε δύο ελικόπτερα και έφτασαν στο αεροδρόμιο, όπου τους περίμενε το αεροπλάνο. Όμως κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά. Και πράγματι, μέσα στο αεροσκάφος βρίσκονταν κρυμμένοι κομάντο και αστυνομικοί. Οι τρομοκράτες το πήραν χαμπάρι και εκεί άρχισε η ασύλληπτη σφαγή.
Αρχικά, σκοτώθηκαν δύο τρομοκράτες και ένας αστυνομικός και όταν είδαν ότι φτάνουν τα θωρακισμένα οχήματα της Αστυνομίας και ότι είναι πλέον περικυκλωμένοι, ο ένας από τους τρομοκράτες σκοτώνει αμέσως τέσσερις ομήρους και αμέσως μετά πετά μια χειροβομβίδα στο εσωτερικό του ενός ελικοπτέρου, ενώ ένας άλλος μπαίνει στο δεύτερο ελικόπτερο και εκτελεί τους υπόλοιπους πέντε Ισραηλινούς. Η σφαγή ολοκληρώθηκε με την δολοφονία τριών τρομοκρατών και την σύλληψη άλλων τριών.
Όλως παραδόξως, οι αγώνες… συνεχίστηκαν με τον πρόεδρο της ΔΟΕ να λέει τη περίφημη φράση: «The Games must go on». Αργότερα έγινε γνωστό ότι πριν την έναρξη της διοργάνωσης είχε παραδοθεί στις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες μια έκθεση με 26 πιθανά σενάρια τρομοκρατίας, εκ των οποίων το ένα προέβλεπε όντως την εισβολή ενόπλων στο Ολυμπιακό Χωριό, με στόχο τα μέλη της αποστολής του Ισραήλ. Η γερμανική κυβέρνηση όμως επέλεξε σκοπίμως να τα αγνοήσει και να μην μετατρέπει το Ολυμπαικό Χωριό σε μια αστυνομοκρατούμενη ζώνη.
Τελικά, και όταν το κουβάρι της υπόθεσης ξετυλίχθηκε πλήρως, αποκαλύφθηκε ότι ο άνθρωπος που οργάνωσε την επιχείρηση ήταν ο παλαιστίνιος Μοχάµαντ Ντάουντ Οντέχ. Η ιστορία της «Σφαγής του Μονάχου» υπόθεση καταγράφηκε από τον Τζορτζ Τζόνας στο βιβλίο του «Vengeance: The True Story of an Israeli Counter-Terrorist Team», το οποίο γύρισε σε κινηματογραφική ταινία ο Στίβεν Σπίλμπεργκ το 2005 με τον τίτλο «Μόναχο».
