Οριακά προφητικός συγγραφέας και συχνά παρεξηγημένος ακτιβιστής, ο Mike Davis πέθανε στις 25 Οκτωβρίου στο  σπίτι του στο San Diego σε ηλικία 76 ετών. Ο σπουδαίος διανοητής διαμόρφωσε τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι έβλεπαν την πόλη του Los Angeles και η ιστορία δεν τον αποζημίωσε απλά, αλλά επιβεβαίωσε την διορατικότητά του.

Ο Mike Davis γεννήθηκε το 1946. Ο πατέρας του είχε καταγωγή από τις ουαλόφωνες φάρμες του Οχάιο. Η μητέρα του ήταν μια σκληρή Ιρλανδή επίσης από το Οχάιο, η οποία προίκισε τον γιο της με πολύ αγωνιστικό πνεύμα. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στα ανατολικά του San Diego. Καθολικοί και μέλη της εργατικής τάξης, οι γονείς του Davis ήταν αρκετά συντηρητικοί και, κάπως έτσι, ο προεφηβικής ηλικίας Mike έγινε για λίγο φανατικός του Ψυχρού Πολέμου και εντάχθηκε στους Devil Pups.

Όταν στα 16 του ένα σφοδρό έμφραγμα έθεσε τον πατέρα του εκτός δουλειάς, ο Davis αναγκάστηκε να αφήσει το σχολείο και να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του ως κρεοπώλης. Παθιασμένος με τον Kerouac, ο έφηβος Davis θα μπορούσε να έχει γίνει ένας διανοούμενος χασάπης μεγαλώνοντας, αν δεν είχε βρεθεί το 1962 μαζί με την ξαδέρφη του και τον σύζυγό της σε μια διαμαρτυρία ενάντια στο υποκατάστημα της Τράπεζας της Αμερικής στο San Diego, το οποίο ήταν στελεχωμένο αμιγώς με λευκούς εργαζόμενους. Τα όσα είδε από πρώτο χέρι εκεί ο Davis τον ταρακούνησαν τόσο που αποφάσισε να επιστρέψει στο σχολείο και τελικά να αποφοιτήσει αριστούχος. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του άρχισε να εργάζεται στο γραφείο φυλετικής ισότητας του Κογκρέσου στο San Diego.

Έλαβε πλήρη υποτροφία για το Reed College, όμως ο Davis σύντομα αποβλήθηκε γιατί έμενε παράνομα στον ίδιο κοιτώνα με την φίλη του. Προτού όμως αποβληθεί, είχε προλάβει να διαβάσει το Port Huron Statement, ένα πολιτικό μανιφέστο του 1962 του αμερικανικού φοιτητικού ακτιβιστικού κινήματος Students for a Democratic Society. Και πριν το καταλάβει βρέθηκε στην Νέα Υόρκη, όπου ξεκίνησε να δουλεύει μαζί με τους ίδιους τους συντάκτες του εν λόγω μανιφέστου. Το υπόλοιπο της δεκαετίας του ’60 το πέρασε στην πρώτη γραμμή του αντιπολεμικού κινήματος και του κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων, αποφεύγοντας δολοφονικές επιθέσεις εις βάρος του και οργανώνοντας διαδηλώσεις. Ο πρόεδρος του ακτιβιστικού κινήματος Students for a Democratic Society φαίνεται να είχε πει κάποτε πως ήταν «ο πιο σκληρός τύπος του κινήματος».

Ο Davis αργότερα εγκαταστάθηκε ξανά στο Los Angeles, αναλαμβάνοντας την διεύθυνση του βιβλιοπωλείου του Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο βρισκόταν πολύ κοντά στα γραφεία του FBI. Όμως, ο  Davis απολύθηκε λίγο αργότερα γιατί έδιωξε από το βιβλιοπωλείο έναν αδιάκριτο σοβιετικό ακόλουθο – αυτή η κίνηση στην πραγματικότητα ήταν ό,τι κοντινότερο είχε εκείνη τη στιγμή ο Davis σε απόπειρα εκδίκησης για τον θάνατο του Τρότσκι από τον Στάλιν. Σταθερό μέλος σε κάθε μεγάλη διαδήλωση, συνελήφθη πέντε φορές στα χρόνια που ακολούθησαν, οι κατηγορίες για τις συλλήψεις όμως στην πορεία πάντα αποσύρονταν.

Προκειμένου να κερδίσει τα προς το ζην, ο Davis μετέφερε κούκλες Barbie σε όλη τη Νότια Καλιφόρνια με ένα 18τροχο φορτηγό νταλίκα και εργάστηκε ως ξεναγός σε τουριστικά λεωφορεία της Gray Line. Οι εκδρομές περιλάμβαναν επισκέψεις στην Disneyland και το Farmer’s Market, όμως ο Davis άρχισε να διεξάγει κρυφά ιστορικές ξεναγήσεις στις οποίες αφηγούνταν ιστορίες όπως εκείνη για την βομβιστική επίθεση στο κτίριο των L.A. Times και την ελάχιστα γνωστή σφαγή των Κινέζων στο Los Angeles το 1871.

Υπάρχουν δύο ιστορίες που κυκλοφορούν σχετικά με το πώς ο Davis επέστρεψε στο πανεπιστήμιο. Και οι δύο έχουν ως σημείο εκκίνησης την απεργία των οδηγών τουριστικών λεωφορείων το 1973. Σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή, ο Davis συνελήφθη και αργότερα απολύθηκε επειδή χτύπησε έναν απεργοσπάστη που οδήγησε ένα λεωφορείο μέσα από μια απεργιακή γραμμή. Κατά την άλλη εκδοχή, συνέβη ακριβώς το ίδιο περιστατικό με το λεωφορείο, αλλά με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά, ο Davis κατέληξε σε ένα δωμάτιο με άλλα 40 άτομα να ψηφίζουν για αν θα έπρεπε να προσλάβουν έναν εκτελεστή για να σκοτώσει τον επικεφαλής των απεργοσπαστών. Ο Davis εκφώνησε την ομιλία της ζωής του αντιδρώντας στο σχέδιο, αλλά καταψηφίστηκε με ψήφους 39 προς 1. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Davis μετά από αυτό το περιστατικό εγγράφηκε στο UCLA ως 28χρονος πρωτοετής φοιτητής, σπουδάζοντας οικονομικά και ιστορία.

Μετά από τρία χρόνια, ο Davis πήγε στη Σκωτία με υποτροφία, η οποία τον οδήγησε στο Λονδίνο και το Μπέλφαστ. Συνέχισε την ακτιβιστική του δράση και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όμως εξαντλημένος επέστρεψε στο Los Angeles όπου προσπάθησε να ολοκληρώσει το διδακτορικό του. Το UCLA αρνήθηκε να δεχτεί μια πρώιμη έκδοση του «City of Quartz» – το βιβλίο που του χάρισε το παρατσούκλι «σκοτεινός προφήτης της καταστροφής» – ως τη διδακτορική του διατριβή, με αποτέλεσμα να επιστρέψει στην οδήγηση φορτηγών. Για ακόμα μια φορά η καριέρα του νταλικέρη δεν διήρκησε και πολύ. Ο Davis ακολούθησε μια περιπλανώμενη ακαδημαϊκή καριέρα, περιφερόμενος από πανεπιστήμιο σε πανεπιστήμιο. Τότε κυκλοφόρησε το «City of Quartz». Η λογοτεχνική φήμη ήρθε κάπως τυχαία, όταν οι ταραχές του 1992 διέλυσαν το Los Angeles και το βιβλίο του Davis έγινε το κατεξοχήν εγχειρίδιο ανάλυσης των όσων συνέβησαν.

Ο Mike Davis έζησε όλη του ζωή με τη φιλοδοξία να βάλει ένα λιθαράκι στη δημιουργία ενός πιο δίκαιου και πιο ανθρώπινου κόσμου. Ήλπιζε το έργο του, το οποίο αντλούσε βαθιά από την δική του βιωμένη ιστορία ως ακτιβιστή για την εργασία, το περιβάλλον και την κοινωνική δικαιοσύνη, να εμπνεύσει μια νέα γενιά ακτιβιστών, διατηρώντας τους κρίκους στην αλυσίδα της ιστορίας αδιάσπαστους. Υπήρξε ατρόμητος, ακέραιος, διορατικός, παίρνοντας συχνά ριζοσπαστικές και όχι ιδιαίτερα δημοφιλείς θέσεις. Προειδοποίησε για παγκόσμιες πανδημίες και περιβαλλοντικές καταστροφές πολύ πριν αυτές έρθουν. Ο Davis έζησε ρισκάροντας τη ζωή του αδιάκοπα για τα πιστεύω του, όμως τελικά δεν πέθανε σε κάποιο οδόφραγμα. Η μόνη μάχη που έχασε ήταν εκείνη με τον καρκίνο.