Βλέποντας κάποιος την Κατερίνα Γώγου σε ταινίες του κινηματογράφου, να παίζει δεύτερους ρόλους, ελάχιστα μπορεί να φανταστεί πως πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που το 1986 έκανε μήνυση στον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, Νίκωνα Αρκουδέα, καταγγέλλοντας τον κρατικό μηχανισμό και τη βία της αστυνομίας.
Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 83 ετών και θα κατέβαινε σε πορείες φωνάζοντας συνθήματα για όλα όσα μας πνίγουν. Μπορεί πάλι να κορόιδευε τους επαγγελματίες επαναστάτες και να περιφρονούσε τους κομματικούς εθνοσωτήρες. Δεν στάθηκε, όμως, βιάστηκε να φύγει.
Γεννημένη την 1η Ιουνίου 1940, θεωρείται από μικρή παιδί θαύμα παίζοντας από τα πέντε τις σε παιδικές παραστάσεις. Θέατρο, μικροί ρόλοι και ένα Βραβείο ερμηνείας για το “Το βαρύ πεπόνι”, σε σκηνοθεσία του Π. Τάσσιου. Ακολουθεί η “Παραγγελιά” (1980).
Το 1984, μαζί με τον Α. Θωμόπουλο, συνεργάζονται στο σενάριο της ταινίας “Όστρια”. Η Κατερίνα Γώγου κερδίζει το Κρατικό Βραβείο Ερμηνείας και μοιράζεται το Βραβείο Σεναρίου, με τον Α. Θωμόπουλο.
Κινείται στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Χούντα, πορείες, ξύλο, κυνηγητό. Την συλλαμβάνουν πολλές φορές. Η δράση της τραβάει την προσοχή του υπουργού Τηλέμαχου Χυτήρη. Την αποκαλεί “Μαγιακόφσκι των Εξαρχείων”.
Μαζί με τον Καίν υπογράφουν την αφίσα “Οι Μπάτσοι Πουλάνε Την Ηρωίνη”.
Το 1986 κάνει μήνυση, στον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, Νίκωνα Αρκουδέα, καταγγέλλοντας τον κρατικό μηχανισμό και την βία της αστυνομίας. Μηνύει την ίδια την αστυνομία και το παρακράτος για διακίνηση ναρκωτικών.
Στις 18 Μαρτίου 1991, γράφει ένα γράμμα στην Ελευθεροτυπία, με τίτλο “Ξεχάσατε τον Πετρόπουλο”, στο οποίο, εκφράζει την αλληλεγγύη της προς τον αναρχικό Κυριάκο Μαζοκόπο και τον ποιητή, Γιάννη Πετρόπουλο, που βρίσκεται στη φυλακή. Την συλλαμβάνουν ξανά.
Ένα βράδυ του Οκτωβρίου του 1993, διακομίζεται σε κωματώδη κατάσταση στα εφημερεύοντα του Ευαγγελισμού. Εκεί αφήνει την τελευταία της πνοή. Κανείς δεν ήξερε πως πρόκειται για την Κατερίνα Γώγου. Την μεγαλύτερη, ίσως, ποιήτρια της μεταπολίτευσης.
Οι ποιητικές συλλογές της συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα δείγματα ποίησης της μεταπολίτευσης. Το “Τρία κλικ αριστερά”, δημοσιεύονται στο Σαν Φρανσίσκο, με την βοήθεια, του Νάνου Βαλαωρίτη. Ακολουθούν οι συλλογές “Ιδιώνυμο” (1980), “Ξύλινο παλτό” (1983), από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Σειρά έχουν οι “Απόντες” (1986), “Το πέρας των παγωμένων σταφυλιών”, “Νόστος” (1990) και το μετά θάνατον τυπωμένο, “με λένε Οδυσσέα” (2002).
Το 2012, κυκλοφόρησε ένα cd-βιβλίο, με τίτλο, “Κατερίνα Γώγου: Πάνω- Κάτω η Πατησίων”. Οι όψεις της μοναξιάς στην Κατερίνα και 20 μελοποιημένα ποιήματα. Στο δίσκο, συμμετείχαν, Πάνος Κατσιμίχας, Μάρθα Φριντζήλα, Αντώνης Καφετζόπουλος, Λόλεκ και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες.
Βλέποντας κάποιος την Κατερίνα Γώγου σε ταινίες του κινηματογράφου, να παίζει δεύτερους ρόλους, ελάχιστα μπορεί να φανταστεί πως πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που το 1986 έκανε μήνυση στον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, Νίκωνα Αρκουδέα, καταγγέλλοντας τον κρατικό μηχανισμό και τη βία της αστυνομίας.
Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 83 ετών και θα κατέβαινε σε πορείες φωνάζοντας συνθήματα για όλα όσα μας πνίγουν. Μπορεί πάλι να κορόιδευε τους επαγγελματίες επαναστάτες και να περιφρονούσε τους κομματικούς εθνοσωτήρες. Δεν στάθηκε, όμως, βιάστηκε να φύγει.
Γεννημένη την 1η Ιουνίου 1940, θεωρείται από μικρή παιδί θαύμα παίζοντας από τα πέντε τις σε παιδικές παραστάσεις. Θέατρο, μικροί ρόλοι και ένα Βραβείο ερμηνείας για το “Το βαρύ πεπόνι”, σε σκηνοθεσία του Π. Τάσσιου. Ακολουθεί η “Παραγγελιά” (1980).
Το 1984, μαζί με τον Α. Θωμόπουλο, συνεργάζονται στο σενάριο της ταινίας “Όστρια”. Η Κατερίνα Γώγου κερδίζει το Κρατικό Βραβείο Ερμηνείας και μοιράζεται το Βραβείο Σεναρίου, με τον Α. Θωμόπουλο.
Κινείται στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Χούντα, πορείες, ξύλο, κυνηγητό. Την συλλαμβάνουν πολλές φορές. Η δράση της τραβάει την προσοχή του υπουργού Τηλέμαχου Χυτήρη. Την αποκαλεί “Μαγιακόφσκι των Εξαρχείων”.
Μαζί με τον Καίν υπογράφουν την αφίσα “Οι Μπάτσοι Πουλάνε Την Ηρωίνη”.
Το 1986 κάνει μήνυση, στον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, Νίκωνα Αρκουδέα, καταγγέλλοντας τον κρατικό μηχανισμό και την βία της αστυνομίας. Μηνύει την ίδια την αστυνομία και το παρακράτος για διακίνηση ναρκωτικών.
Στις 18 Μαρτίου 1991, γράφει ένα γράμμα στην Ελευθεροτυπία, με τίτλο “Ξεχάσατε τον Πετρόπουλο”, στο οποίο, εκφράζει την αλληλεγγύη της προς τον αναρχικό Κυριάκο Μαζοκόπο και τον ποιητή, Γιάννη Πετρόπουλο, που βρίσκεται στη φυλακή. Την συλλαμβάνουν ξανά.
Ένα βράδυ του Οκτωβρίου του 1993, διακομίζεται σε κωματώδη κατάσταση στα εφημερεύοντα του Ευαγγελισμού. Εκεί αφήνει την τελευταία της πνοή. Κανείς δεν ήξερε πως πρόκειται για την Κατερίνα Γώγου. Την μεγαλύτερη, ίσως, ποιήτρια της μεταπολίτευσης.
Οι ποιητικές συλλογές της συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα δείγματα ποίησης της μεταπολίτευσης. Το “Τρία κλικ αριστερά”, δημοσιεύονται στο Σαν Φρανσίσκο, με την βοήθεια, του Νάνου Βαλαωρίτη. Ακολουθούν οι συλλογές “Ιδιώνυμο” (1980), “Ξύλινο παλτό” (1983), από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Σειρά έχουν οι “Απόντες” (1986), “Το πέρας των παγωμένων σταφυλιών”, “Νόστος” (1990) και το μετά θάνατον τυπωμένο, “με λένε Οδυσσέα” (2002).
Το 2012, κυκλοφόρησε ένα cd-βιβλίο, με τίτλο, “Κατερίνα Γώγου: Πάνω- Κάτω η Πατησίων”. Οι όψεις της μοναξιάς στην Κατερίνα και 20 μελοποιημένα ποιήματα. Στο δίσκο, συμμετείχαν, Πάνος Κατσιμίχας, Μάρθα Φριντζήλα, Αντώνης Καφετζόπουλος, Λόλεκ και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες.
