Ο Jeff Ragsdale, ο «μοναχικός Νεοϋορκέζος» δεν μένει πια εδώ.
Πριν μερικές εβδομάδες, ο γνωστός στις ΗΠΑ stand up κωμικός πέθανε πρόωρα από καρκίνο, λίγα 24ωρα προτού προλάβει να κλείσει τα 52 του χρόνια.
Το νέο του θανάτου του το έμαθα ετεροχρονισμένα, όχι από τις ειδήσεις ή τα αμερικανικά ΜΜΕ, αλλά από την ίδια του την οικογένεια.
Με τον Ragsdale διατηρούσα μια, τρόπον τινά, αλληλογραφία με αφορμή δυο συνεντεύξεις που του είχα κάνει στο παρελθόν, με αφορμή όχι μόνο τις stand up comedy παραστάσεις του, αλλά κυρίως το… απονενοημένο του διάβημα, όταν χώρισε από την κοπέλα του και τα είδε όλα κωλυόμενα και «μαύρα».
Τι έκανε λοιπόν ο Jeff μέσα στην απογοήτευση και την μοναξιά του; Τοιχοκόλλησε αφίσες με τον αριθμό του κινητού του τηλεφώνου σε διάφορες γειτονιές της Νέας Υόρκης ενθαρρύνοντας τους συμπολίτες του να βοηθήσουν, καλώντας τον όποια ωρα της ημέρας το επιθυμούσαν.
Και εκείνοι όχι μόνο ανταποκρίθηκαν στο ανθρώπινο κάλεσμά του, αλλά τον προμήθευσαν με υλικό άφθονο, ώστε έκανε τα τηλεφωνήματά τους… βιβλίο.
Κάπου εκεί, τον είχα βρει διαμέσου του προσωπικού του ιστότοπου, μιλήσαμε στο τηλέφωνο, μετά κάναμε βιντεοκλήση και μετά μιλάγαμε αραιά και που με e-mails.
Μέχρι που τα e-mails αυτά αραίωσαν και είχαμε να ανταλλάξουμε τα νέα μας για πάνω από δυο χρόνια.
Όταν τελικά, το καλοκαίρι που μας πέρασε, τού έστειλα ένα e-mail, δεν πήρα ποτέ απάντηση πίσω.
Πήρα απάντηση προ μερικών ημερών, από την οικογένειά του, η οποία με πληροφόρησε ότι ο Ragsdale πέθανε μετά από μια σύντομη και πολύ άνιση μάχη με μια επιθετική μορφή καρκίνου.
Ο Ragsdale βίωσε την δική του «μοναξιά του σχοινοβάτη» προ αρκετών ετών όταν τον παράτησε η επί ετών κοπέλα του. Μην έχοντας τι άλλο να κάνει και φτάνοντας, όπως τονίζει, στα πρόθυρα του να γίνει αυτόχειρας, αποφάσισε να μεταφέρει το «κέντρο βάρους» του ενδιαφέροντος του από τους φίλους και γνωστούς του στον ανώνυμο κόσμο εκεί έξω.
«Αν κάποιος θέλει να μιλήσει για οτιδήποτε, καλέστε με στο νούμερο (347) 469-3173. Τζεφ, ένας μοναχικός τύπος», έγραφαν τα αφισάκια που κόλλησε το 2010-2011 σε πολλές γειτονιές του «Μεγάλου Μήλου», σε μια απόπειρα «κοινωνιολογικού χαρακτήρα» του να δει πόσοι θα ανταποκριθούν.
«Στην αρχή είπα από μέσα μου «αν με πάρουν 10 άτομα συνολικά, καλά θα’ ναι». Αλλά μετά άρχισαν να πέφτουν τα τηλεφωνά «βροχή». Τον πρώτο μήνα δεν κράτησα σημειώσεις από κανένα τηλέφωνο: από το δεύτερο μήνα και μετά άρχισα να πιστεύω πως αυτές οι προσωπικές κουβέντες θα μπορούσαν να εχουν και κάποια άλλη χρήση, πλην της αμοιβαίας «ψυχοθεραπείας», λέει ο ίδιος ο νεοϋορκέζος ηθοποιός, ο οποίος την πρώτη μέρα δέχτηκε 100 κλήσεις και μηνύματα.
Η συνέχεια αποδείχτηκε αρκούντως απρόβλεπτη και συναρπαστική: μια βδομάδα μετά, το αφισάκι του κυκλοφόρησε και στο διαδίκτυο και άρχισε να δέχεται χιλιάδες e-mail, μηνύματα και κλήσεις την ημέρα.
«Η συντριπτική πλειοψηφία των συζητήσεων μου ήταν έντονες: άλλος με έπαιρνε κι έβριζε, άλλος μου έλεγε τι ναρκωτικά ειχε κάνει, από τι δυσλειτουργική οικογένεια προερχόταν και αν τον έδερνε ο πατέρας του. Μου έλεγαν τα πιο μύχια μυστικά τους κι εγώ τους απαντούσα λες κι ήμουν ο μεγαλύτερος ψυχίατρος του κόσμου. Κι εκεί παρατήρησα πως όταν είσαι υπό ένα καθεστώς ανωνυμίας, όταν ο άλλος δεν είναι φίλος σου, κι ειδικά αν του μιλάς στο τηλέφωνο, μπορείς να πεις στον άλλον το πιο προσωπικό πράγμα του κόσμου», έλεγε τότε ο Ράγκσντεϊλ, προσθέτοντας πως «μια μέρα πέρασα 16 ώρες στο κινητό μου. Με πήραν τηλέφωνο άνθρωποι κάθε ηλικίας κι εθνικότητας, από την Ιαπωνία έως τη Σαουδική Αραβία!»
Υπήρξαν και οι ευτράπελες στιγμές, όταν τον πήρε τηλέφωνο ένας προαγωγός γυναικών (νταβατζής δηλαδή), κάνοντας του… παρατηρήσεις για την ηλικία του και προσφέροντάς του συμβουλές προσέγγισης απεναντι στο ασθενές φύλο!
«Φίλε μου το ξέρεις πως είσαι πολύ μεγάλος για να κολλάς το τηλέφωνό σου στους δρόμους;» τον ρώτησε, συνεχίζοντας «ξέρεις πολλές εκεί έξω που θα ήθελαν να γνωρίσουν έναν άγνωστο τύπο από ένα απλό αφισάκι του δρόμου;» και καταλήγοντας τη κλήση του, προσφέροντάς του «υπέροχες γυναίκες, οι οποίες σε χρεώνουν με την ώρα».
Η κριτική υποδοχή του βιβλίου του ήταν πολύ θετική: Ο σπουδαίος αμερικανός συγγραφέας Μπρετ Ιστον Έλις έγραψε στο Twitter «Η πιο δυνατή αναγνωστική εμπειρία που είχα τον τελευταίο χρόνο είναι το Jeff, One Lonely Guy του Jeff Ragsdale».
Τα μηνύματα που συγκέντρωσε στο βιβλίο ο Jeff Ragsdale
«Η Νέα Υόρκη πέθανε πολύ πριν την 11η Σεπτεμβρίου. Πλέον, όλοι ενδιαφέρονται για το πόσα χρήματα θα βγάλουν. Όλοι εδώ κατάντησαν ένα μάτσο αλαζονικά καθίκια. Η μια μου κόρη είναι 29 και εργάζεται σαν νταντά κι η άλλη είναι άνεργη και μένει με το αγόρι της».
Ανώνυμη χήρα, 60 ετών
«Είδα τον [κωμικό ηθοποιό] Ανταμ Σάντλερ σε ένα σουπερμάρκετ. Μέχρι κι αυτός μου φάνηκε θλιμμένος».
Ζερμέν
«Δεν είμαι καλά. Και πώς να ειμαι, όταν παίρνω τηλέφωνο αγνώστους, το νούμερο των οποίων είδα σε μια αφίσα στο δρόμο; Η οικονομία μας έχει πάρει την κάτω βόλτα και το κίνημα «Καταλάβετε την Γουόλ Στριτ» μας κρατάει εδώ μέσα φυλακισμένους. Είμαστε υπό καθεστώς πολιορκίας».
Ανώνυμος χρηματιστής της Goldman Sachs
«Ήμουν στη φυλακή για επτά χρόνια. Με καταδίκασαν για κλοπή αυτοκινήτου και διακίνηση ναρκωτικών. Έχω καταδικαστεί για παραπτώματα άλλες τέσσερις φορές. Άρχισα να κλέβω στα 10 μου χρόνια για να επιβιώσω».
Αρνολντ, 42 ετών
«Ειμαι ερημίτης, μου αρέσει να απομονώνομαι. Δεν αντέχω την ανθρώπινη επικοινωνία. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν κάτι πάει στραβά με μένα».
Τζον
«Ειμαι χορογράφος κι όλοι στο χώρο μου είναι άνεργοι. Έχω πάθει κατάθλιψη επειδή δεν έχω χρήματα να πληρώσω τους λογαριασμούς μου».
Μαρκ, 28 ετών
«Το Μέμφις, όπου μένω, είναι μια πόλη επικίνδυνη, άναρχη, όπου κυριαρχεί η δράση από τις αντίπαλες συμμορίες. Η γυναίκα μου θέλει να φύγουμε απ’ εδώ. Εγώ δεν έχω πρόβλημα να παραμείνουμε εδώ».
Άαρον
«Περπατούσα στην 5η Λεωφόρο, όταν είδα το αφισάκι σου. Είμαι κι εγώ, όπως κι εσύ, εξαιρετικά μοναχική. Είμαι η «μοναχική γυναίκα». Δεν έχω οικογένεια, ούτε φίλους. Θέλεις να πάμε μια βόλτα την επόμενη εβδομάδα;»
Μάρτα, 50 ετών
H θανάσιμη μοναξιά του Jeff Ragsdale
Ανέσυρα από το αρχείο μου μια συνομιλία μου με τον νεοϋορκέζο κωμικό και ηθοποιό και επαναδημοσιεύω ένα μέρος της, στη μνήμη του Jeff:
Πως παίρνει κάποιος την απόφαση «θα γεμίσω όλη τη Νέα Υόρκη με αφίσες με το τηλέφωνο μου»;
Ήμουνα στη χειρότερη κατάσταση της ζωής μου, ένα πραγματικό ράκος. Είχα μόλις χωρίσει από την κοπέλα μου, μετά από πολλά χρόνια δεσμού, κι ήμουν ικανός να κάνω την χειρότερη τρέλα. Το σκέφτηκα λίγο πιο ψύχραιμα κι απλώς κάθισα κι έφτιαξα ένα αφισάκι με το τηλέφωνο μου, «επικοινωνώντας» την επιθυμία μου να μιλήσω με κόσμο που ήταν σε ανάλογη ή χειρότερη κατάσταση από εμένα.
Δεν φοβήθηκες ότι θα μπορούσε να σε πάρει τηλέφωνο ο κάθε τρελαμένος τύπος και να σου λέει τα δικά του;
Φυσικά. Κι είναι και κάτι που συνέβη, ούτως ή άλλως, αλλά δεν με αποθάρρυνε αυτό. Ήμουν προετοιμασμένος να ακούσω οτιδήποτε από οποιονδήποτε. Ένα βράδυ με πήρε τηλέφωνο μια γυναίκα που μου ειπε πως ήταν έτοιμη να αυτοκτονήσει παίρνοντας χάπια –την συμβούλεψα να μην το κάνει, αλλά δεν γνωρίζω αν τελικά έκανε πράξη την απειλή της. Ένας άλλος με έπαιρνε στη μέση της νύκτας και μου έλεγε ασυναρτησίες –αναρωτιόμουν αν ειχε πάρει καμία ναρκωτική ουσία πριν μου τηλεφωνήσει.
Εντέλει, ποιο είναι το σημαντικότερο μάθημα που πήρες με την εμπειρία σου αυτή;
Πως ο κόσμος σήμερα αυτό που θέλει είναι να μιλήσει με τον άλλον και να του πει τις πλέον ενδόμυχες σκέψεις του. Πριν ένα χρόνο ήμουν ένας κυνικός μισάνθρωπος, αλλά στην πορεία κατάλαβα πως οι άνθρωποι στην πραγματικότητα δεν είμαστε όσο εγωκεντρικοί και ατομιστές νομίζουμε, αλλά νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον.
