Σαν σήμερα, σε ηλικία 86 ετών, πεθαίνει το 2011 ο Frank Kameny, γνωστός και ως «πατέρας των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων». Μεγαλώνοντας στο Queens της Νέας Υόρκης κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης,ο Frank ήξερε ήδη από την ηλικία των έξι ετών ότι ήθελε να γίνει αστρονόμος. Κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και στα τριάντα του πήρε το διδακτορικό του από το Harvard.

Ένα χρόνο αργότερα, το 1957, άρχισε να εργάζεται ως αστρονόμος στη Γεωγραφική Υπηρεσία του Στρατού, όπου ασχολήθηκε με τη βελτίωση της ακρίβειας των χαρτών για την καθοδήγηση των πυραύλων, συγκρίνοντας τις σεληνιακές επισκιάσεις των άστρων από διαφορετικά σημεία της γης. Όταν, μάλιστα, οι Σοβιετικοί εκτόξευσαν τον Σπούτνικ, τον Οκτώβριο του 1957, προτρέποντας την Αμερική να ξεκινήσει ένα δικό της διαστημικό πρόγραμμα, ο Kameny σκέφτηκε ακόμα και να γίνει εθελοντής αστροναύτης.

Αργότερα τον ίδιο μήνα, ωστόσο, το γραφείο προσωπικού της Υπηρεσίας του έστειλε γραπτή επιστολή στη Χαβάη, όπου βρισκόταν πραγματοποιώντας μετρήσεις, και τον κάλεσε πίσω στα κεντρικά γραφεία. Εκεί ήρθε αντιμέτωπος με δύο κυβερνητικούς εκπροσώπους, οι οποίοι τον ενημέρωσαν πως είχαν περιέλθει στα χέρια της Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης των ΗΠΑ πληροφορίες ότι ο Kameny ήταν ομοφυλόφιλος. Όχι μόνο έχασε τη δουλειά του, αλλά και το πιστοποιητικό ασφαλείας του, το οποίο απαιτούσαν τότε σχεδόν όλες οι θέσεις εργασίας στον τομέα της αστρονομίας – κάτι που ουσιαστικά τον έθεσε εκτός του κλάδου και όχι μόνο.

Την άνοιξη του 1958, επεδίωξε να βρει δουλειά τόσο στον ακαδημαϊκό χώρο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, αλλά βρισκόταν, όπως έγραψε ο ίδιος λίγα χρόνια αργότερα, στην ιδιαίτερα ειρωνική θέση να έχει υπερβολικά μεγάλη ζήτηση ως αστρονόμος, αλλά να μην μπορεί να βρει καθόλου δουλειά λόγω του πιστοποιητικού ασφαλείας, το οποίο είχε χάσει νωρίτερα μαζί με τη θέση του στη Γεωγραφική Υπηρεσία.

To 1959, με τη βοήθεια ενός δικηγόρου, ο Kameny μήνυσε τον Γενικό Γραμματέα του Στρατού. Φοβόταν πως αυτή η υπόθεση, στην οποία επέτρεψε να συνδεθεί ανοιχτά το όνομά του, θα του κόστιζε την εργασιακή του αποκατάσταση. Τελικά, όμως,προσλήφθηκε λίγο καιρό αργότερα από μια κατασκευάστρια εταιρεία συσκευών. Η αγωγή του απορρίφθηκε, αλλά ο Kameny δεν το έβαλε κάτω και, καθώς προετοίμαζε την έφεσή του, προσέγγισε το παράρτημα της Mattachine Society της Νέας Υόρκης, μιας οργάνωσης που ασχολούνταν με τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.

Η Mattachine Society είχε ιδρυθεί στην Καλιφόρνια, γύρω στο 1950, και ήταν αρχικά αρκετά ριζοσπαστική. Οι ιδρυτές της θεωρούσαν ότι οι ομοφυλόφιλοι αποτελούσαν μια ξεχωριστή κοινωνική μειονότητα, η οποία έπρεπε να αγκαλιάσει την κοινή της ταυτότητα. Ο Kameny είχε αρχίσει πια να καταλαβαίνει ότι ένας ανοιχτά ομοφυλόφιλος δεν ήταν τόσο εύκολο να δεχθεί εκβιασμούς. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, αυτός ο πρώην αστρονόμος που διατηρούσε την σεξουαλική του ταυτότητα ως τότε επτασφράγιστο μυστικό, έφτασε σε ένα νέο επίπεδο συναισθηματικής και σεξουαλικής ειλικρίνειας μέσα από νομικούς ελιγμούς.

Πέρασε τον υπόλοιπο εργασιακό του βίο πιέζοντας την κυβέρνηση να μεταχειρίζεται δίκαια τους ομοφυλόφιλους υπαλλήλους. Yποστήριζε σθεναρά, με κάθε ευκαιρία και όποιο τρόπο μπορούσε πως οι διακρίσεις εις βάρος των ομοφυλοφίλων ήταν εξίσου παράλογες με τις διακρίσεις βάση φυλετικής καταγωγής ή θρησκείας. Μέχρι να αλλάξει η ομοσπονδιακή πολιτική, το 1975, είχε γίνει πρωτοστάτης του κινήματος για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, κάτι που φαίνεται ότι απολάμβανε. Κατάφερε με κάποιο τρόπο να δει, πέρα από τις εσωτερικές διαφωνίες του κινήματος, τις δυνατότητές του.

Συμμετείχε σε συζητήσεις για να ανοίξει ένα παρακλάδι της  Mattachine Society στην Ουάσινγκτον. Παρά την αδιάκοπη παρακολούθηση του από την αστυνομία, η Mattachine Society of Washington ιδρύθηκε στα τέλη του 1961 και ο Kameny έγινε ο πρώτος της πρόεδρος. Είχε μια πιο τολμηρή αποστολή από τα παραρτήματα της Νέας Υόρκης και της Καλιφόρνιας, την επιδίωξη δηλαδή ίσων δικαιωμάτων για τους ομοφυλόφιλους, η οποία ήταν γραμμένη και στο καταστατικό της.

Η αλληλεγγύη μεταξύ των ομοφυλόφιλων ήταν τότε ένα αρκετά νέο φαινόμενο, όμως, ακόμη και όταν η δική του νομική υπόθεση είχε φτάσει σε αδιέξοδο, ο Kameny συνέχισε να πιστεύει ότι οι δικαστικές διαδικασίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη λεωφόρο της μεταρρύθμισης. Έγινε ιδρυτικό μέλος της Αμερικανικής Ένωσης Πολιτικών Ελευθεριών στην περιοχή της Ουάσινγκτον και διοχέτευε συνεχώς στο αρχείο της οργάνωσης υποθέσεις ομοφυλόφιλων που είχαν απολυθεί από ομοσπονδιακές θέσεις εργασίας. Η διαχείριση των υποθέσεων μπορεί να έδωσε στον Kameny μια αίσθηση καθήκοντος που δυσκολευόταν να βρει αλλού. Ποτέ δεν κράτησε μια εργασιακή θέση για πολύ καιρό και μετά από λίγα χρόνια έχασε την προεδρία των Washington Mattachines. Ακόμα και τότε, όμως, ο Kameny δεν υποχώρησε στον ακτιβισμό του.

Βγαίνοντας στο προσκήνιο και διεκδικόντας τα δικαιώματά τους όταν η ομοφυλοφιλία ήταν ακόμη τεράστιο ταμπού και οι περισσότεροι άνθρωποι γνώριζαν ελάχιστα γι’ αυτήν, ο Kameny και πολλοί άλλοι ομοφυλόφιλοι κατάφεραν να αλλάξουν συνειδήσεις. Τα πράγματα φάνηκαν να αλλάζουν μετά το 1968. Μετά και τις ταραχές του Stonewall στα τέλη Ιουνίου του 1969, ο Kameny ηγήθηκε της επιτυχημένης προσπάθειας να αφαιρεθεί η ομοφυλοφιλία από τον κατάλογο των ψυχικών διαταραχών της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας,  το οποίο και επετεύχθη το 1973.

Το ένστικτο του Kameny προείδε πολιτικές νίκες που σήμερα θεωρούνται δεδομένες. Το 2009 έλαβε επίσημη συγγνώμη από την αμερικανική κυβέρνηση για την αρχική απόλυση από την εργασία του, η οποία αποτέλεσε καταλύτη για την απόφασή του να μεταμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο οι ομοφυλόφιλοι αντιμετωπίζονταν από την κοινωνία. Τα πολυάριθμα επιτεύγματά του τον έχουν καταστήσει έναν από τους πιο επιδραστικούς ακτιβιστές της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στην ιστορία.