Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η εταιρεία Coca-Cola αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την επιτυχία των ποτών με γεύση φρούτων, όπως το Snapple, κυκλοφορώντας το φρουτώδες μη ανθρακούχο ποτό Fruitopia. Ο Sergio Zyman, πρώην επικεφαλής μάρκετινγκ της Coca-Cola και εφευρέτης της Diet Coke και της Cherry Coke, ήταν το μυαλό πίσω από τα φρουτώδη μη ανθρακούχα ποτά.
Με την κυκλοφορία του Fruitopia, το περιοδικό TIME το χαρακτήρισε ως ένα από τα δέκα καλύτερα νέα προϊόντα του 1994. Το ποτό, το οποίο κυκλοφορούσε σε γεύσεις με νεανικά ονόματα όπως «λεμονάδα της αγάπης και της ελπίδας», «λεμονάδα-βατόμουρο της ψυχής», «ροζ λεμονάδα ευφορίας» και «συνείδηση εσπεριδοειδών», προωθήθηκε στην αγορά σε εφήβους και νεαρούς ενήλικες.
Αν και η επιτυχία της Fruitopia μειώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, είχε μια επιτυχημένη πορεία την προηγούμενη δεκαετία, εν μέρει λόγω της προσήλωσής της στην αισθητική. Το ποτό είχε προϋπολογισμό μάρκετινγκ 30 εκατομμυρίων δολαρίων, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία αξιομνημόνευτων διαφημίσεων που χαρακτήριζαν τη Fruitopia ως εναλλακτικό, «δροσερό» ποτό. Όχι μόνο χρησιμοποιήθηκαν νεοψυχεδελικά, trippy καλειδοσκοπικά οπτικά μέσα για να πουλήσουν το ποτό, αλλά και μερικές από τις πιο σημαντικές φωνές της εναλλακτικής μουσικής χρησιμοποιήθηκαν για τη μουσική επένδυση των διαφημίσεων τους.
Πιο συγκεκριμένα, η αβανγκάρντ ποπ μουσικός Kate Bush δημιούργησε μουσική για εννέα διαφορετικές διαφημίσεις για το συγκεκριμένο ποτό. Ο δημιουργικός διευθυντής Marty Cooke και ο εκτελεστικός παραγωγός Andrew Chinich έδωσαν στην Bush το ελεύθερο για τη μουσική επένδυση, με τον πρώτο να δηλώνει: «Είπε ότι την ενδιέφερε να δημιουργήσει μια πολυποίκιλη μουσική, εντάσσοντας από Ιάπωνες ντράμερ μέχρι μαροκινή μουσική… και τα κατάφερε με το παραπάνω».
Σύμφωνα με τον Graeme Thomson στο βιβλίο του Kate Bush: Under the Ivy: «Φαινόταν μια αταίριαστη κίνηση. Η Bush είχε απορρίψει σταθερά προτάσεις τέτοιας φύσης. Το κίνητρο για την αλλαγή κατεύθυνσης δεν ήταν σαφές, αλλά μάλλον ήταν ποικίλο: μακριά από το εμπορικό νεαρό κορίτσι που εμφανίζεται μερικές φορές, σίγουρα, οι οικονομικές απολαβές θα ήταν εξαιρετικά σημαντικές- ίσως της άρεσε η αισθητικήτων διαφημίσεων, οι οποίες ήταν σχετικά καινοτόμες και οπτικά διεγερτικές και επί των οποίων της δόθηκε πλήρης καλλιτεχνικός έλεγχος».
Επιπλέον, έγραψε: «Μπορεί επίσης να εντόπισε την ευκαιρία να απλώσει λίγο περισσότερο τα δίχτυα της μουσικής της, βρίσκοντας παράλληλα έναν τρόπο να εμφωλεύσει όλες τις «αδέσποτες» μελωδίες της που δεν ταίριαζαν στα «κανονικά» τραγούδια της. Κάθε μελωδία υπαινίσσεται ένα μεγαλύτερο κομμάτι, ενώ αρκετά θυμίζουν το είδος της παράξενης, ρυθμικής, ηλεκτρονικής ποπ που έκανε την εποχή του The Dreaming».
ο Zyman περιέγραψε το προϊόν ως «το πρώτο πραγματικά παγκόσμιο λανσάρισμα ενός εναλλακτικού προϊόντος», οπότε ήταν λογικό να επιλεχθεί μια πειραματική μουσικός για αυτή τη δουλειά. Ωστόσο, το Fruitopia είχε επίσης να επιδείξει ένα διαφημιστικό με μουσική επένδυση από το σκωτσέζικο dream pop σχήμα Cocteau Twins. Παρόλο που συνέθεσαν μόνο ένα κομμάτι σε σύγκριση με τα εννέα της Bush, είναι σίγουρα αξιομνημόνευτο, παίζοντας πάνω σε άκρως παραισθησιογόνες εικόνες. Η ομιχλώδης φωνή της Elizabeth Fraser λιώνει μέσα στις εικόνες, καθώς η μία αναμειγνύεται με την άλλη σε μια ψυχεδελική πανδαισία που έχει σχεδιαστεί για να μιμηθεί τη λειτουργία του ποτού «απελευθερώνοντας τις απόλυτες φαντασιώσεις σας», όπως πρέσβευε και ένα από τα σλόγκαν του.
Το Fruitopia χρησιμοποίησε και άλλα σλόγκαν όπως «αν το στόμα σου δεν μπορεί να πει κάτι καλό, τότε βάλε κάτι καλό μέσα» και «Λεμονάδα, αγάπη και ελπίδα για αστρικά ταξίδια». Τελικά, η σειρά ποτών απέτυχε να ανταγωνιστεί την ανταγωνιστική Snapple και οι πιο δημοφιλείς γεύσεις της Fruitopia απορροφήθηκαν από τη σειρά Minute Maid της Coca-Cola. Παρόλο που η Fruitopia υπάρχει ακόμα σε ορισμένα καταστήματα του Καναδά και της Αυστραλίας, σήμερα νοσταλγούμε το ηχητικά διαμάντια που χάρισε στη δεκαετία του ’90.
Παρακολουθήστε μερικές από τις αξέχαστες αυτές διαφημίσεις παρακάτω.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η εταιρεία Coca-Cola αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την επιτυχία των ποτών με γεύση φρούτων, όπως το Snapple, κυκλοφορώντας το φρουτώδες μη ανθρακούχο ποτό Fruitopia. Ο Sergio Zyman, πρώην επικεφαλής μάρκετινγκ της Coca-Cola και εφευρέτης της Diet Coke και της Cherry Coke, ήταν το μυαλό πίσω από τα φρουτώδη μη ανθρακούχα ποτά.
Με την κυκλοφορία του Fruitopia, το περιοδικό TIME το χαρακτήρισε ως ένα από τα δέκα καλύτερα νέα προϊόντα του 1994. Το ποτό, το οποίο κυκλοφορούσε σε γεύσεις με νεανικά ονόματα όπως «λεμονάδα της αγάπης και της ελπίδας», «λεμονάδα-βατόμουρο της ψυχής», «ροζ λεμονάδα ευφορίας» και «συνείδηση εσπεριδοειδών», προωθήθηκε στην αγορά σε εφήβους και νεαρούς ενήλικες.
Αν και η επιτυχία της Fruitopia μειώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, είχε μια επιτυχημένη πορεία την προηγούμενη δεκαετία, εν μέρει λόγω της προσήλωσής της στην αισθητική. Το ποτό είχε προϋπολογισμό μάρκετινγκ 30 εκατομμυρίων δολαρίων, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία αξιομνημόνευτων διαφημίσεων που χαρακτήριζαν τη Fruitopia ως εναλλακτικό, «δροσερό» ποτό. Όχι μόνο χρησιμοποιήθηκαν νεοψυχεδελικά, trippy καλειδοσκοπικά οπτικά μέσα για να πουλήσουν το ποτό, αλλά και μερικές από τις πιο σημαντικές φωνές της εναλλακτικής μουσικής χρησιμοποιήθηκαν για τη μουσική επένδυση των διαφημίσεων τους.
Πιο συγκεκριμένα, η αβανγκάρντ ποπ μουσικός Kate Bush δημιούργησε μουσική για εννέα διαφορετικές διαφημίσεις για το συγκεκριμένο ποτό. Ο δημιουργικός διευθυντής Marty Cooke και ο εκτελεστικός παραγωγός Andrew Chinich έδωσαν στην Bush το ελεύθερο για τη μουσική επένδυση, με τον πρώτο να δηλώνει: «Είπε ότι την ενδιέφερε να δημιουργήσει μια πολυποίκιλη μουσική, εντάσσοντας από Ιάπωνες ντράμερ μέχρι μαροκινή μουσική… και τα κατάφερε με το παραπάνω».
Σύμφωνα με τον Graeme Thomson στο βιβλίο του Kate Bush: Under the Ivy: «Φαινόταν μια αταίριαστη κίνηση. Η Bush είχε απορρίψει σταθερά προτάσεις τέτοιας φύσης. Το κίνητρο για την αλλαγή κατεύθυνσης δεν ήταν σαφές, αλλά μάλλον ήταν ποικίλο: μακριά από το εμπορικό νεαρό κορίτσι που εμφανίζεται μερικές φορές, σίγουρα, οι οικονομικές απολαβές θα ήταν εξαιρετικά σημαντικές- ίσως της άρεσε η αισθητικήτων διαφημίσεων, οι οποίες ήταν σχετικά καινοτόμες και οπτικά διεγερτικές και επί των οποίων της δόθηκε πλήρης καλλιτεχνικός έλεγχος».
Επιπλέον, έγραψε: «Μπορεί επίσης να εντόπισε την ευκαιρία να απλώσει λίγο περισσότερο τα δίχτυα της μουσικής της, βρίσκοντας παράλληλα έναν τρόπο να εμφωλεύσει όλες τις «αδέσποτες» μελωδίες της που δεν ταίριαζαν στα «κανονικά» τραγούδια της. Κάθε μελωδία υπαινίσσεται ένα μεγαλύτερο κομμάτι, ενώ αρκετά θυμίζουν το είδος της παράξενης, ρυθμικής, ηλεκτρονικής ποπ που έκανε την εποχή του The Dreaming».
ο Zyman περιέγραψε το προϊόν ως «το πρώτο πραγματικά παγκόσμιο λανσάρισμα ενός εναλλακτικού προϊόντος», οπότε ήταν λογικό να επιλεχθεί μια πειραματική μουσικός για αυτή τη δουλειά. Ωστόσο, το Fruitopia είχε επίσης να επιδείξει ένα διαφημιστικό με μουσική επένδυση από το σκωτσέζικο dream pop σχήμα Cocteau Twins. Παρόλο που συνέθεσαν μόνο ένα κομμάτι σε σύγκριση με τα εννέα της Bush, είναι σίγουρα αξιομνημόνευτο, παίζοντας πάνω σε άκρως παραισθησιογόνες εικόνες. Η ομιχλώδης φωνή της Elizabeth Fraser λιώνει μέσα στις εικόνες, καθώς η μία αναμειγνύεται με την άλλη σε μια ψυχεδελική πανδαισία που έχει σχεδιαστεί για να μιμηθεί τη λειτουργία του ποτού «απελευθερώνοντας τις απόλυτες φαντασιώσεις σας», όπως πρέσβευε και ένα από τα σλόγκαν του.
Το Fruitopia χρησιμοποίησε και άλλα σλόγκαν όπως «αν το στόμα σου δεν μπορεί να πει κάτι καλό, τότε βάλε κάτι καλό μέσα» και «Λεμονάδα, αγάπη και ελπίδα για αστρικά ταξίδια». Τελικά, η σειρά ποτών απέτυχε να ανταγωνιστεί την ανταγωνιστική Snapple και οι πιο δημοφιλείς γεύσεις της Fruitopia απορροφήθηκαν από τη σειρά Minute Maid της Coca-Cola. Παρόλο που η Fruitopia υπάρχει ακόμα σε ορισμένα καταστήματα του Καναδά και της Αυστραλίας, σήμερα νοσταλγούμε το ηχητικά διαμάντια που χάρισε στη δεκαετία του ’90.
Παρακολουθήστε μερικές από τις αξέχαστες αυτές διαφημίσεις παρακάτω.
