Σήμερα που μιλάμε, και όπως μπορείτε να δείτε και στο πρόσφατο βίντεο παρακάτω, πάνω από 5.000 Ιάπωνες ζουν μόνιμα μέσα σε ίντερνετ καφέ, εξαιτίας του πολύ χαμηλού εισοδήματός τους.
Ονομάζονται «Cyber-homeless» ή «πρόσφυγες των ίντερνετ καφέ», καθώς δεν διαθέτουν τα απαιτούμενα χρήματα για να νοικιάσουν διαμέρισμα, οπότε και αναγκάζονται να διαμένουν μόνιμα σε έναν μικρό, απειροελάχιστο χώρο, μόλις 2 επί 1 μέτρο, που τους έχει παραχωρηθεί μέσα σε… ιντερνετ καφέ του Τόκιο ή άλλων ιαπωνικών μεγαλουπόλεων.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές του προ ετών ντοκιμαντέρ με τίτλο «Net Café Refugees» (Οι Πρόσφυγες των Ίντερνετ Καφέ) της Γιαπωνέζας φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφου, Σίχο Φουκάντα, η οποία εδώ και χρόνια ερευνά εκτενώς το θέμα αυτό.
«Αποφάσισα να κάνω αυτό το ντοκιμαντέρ γιατί ήθελα να δείξω τις ακραίες συνθήκες στις οποίες οι άνθρωποι αναγκάζονται να δουλεύουν στην Ιαπωνία και να αναδείξω το πώς τους συμπεριφέρονται λες και είναι αναλώσιμες μηχανές», λέει η Φουκάντα.
Μια τέτοια περίπτωση είναι του Φουμίγια, ενός Ιάπωνα που δουλεύει ως σεκιουριτάς και ζει σε ένα ίντερνετ καφέ του Τόκιο γιατί με το μισθό που βγάζει σαν ημιαπασχολούμενος δεν μπορεί να πληρώσει για ένα δικό του, αυτόνομο διαμέρισμα.
Τώρα, για ένα αντίτιμο των 20 ευρώ τη βραδιά (δηλαδή 600 ευρώ μηνιαίο νοίκι), μένει σε ένα μικρό δωμάτιο στο καφέ και μάλιστα θεωρεί τον εαυτό του και «εξαιρετικά τυχερό που έχει βρει ένα τόσο φθηνό μέρος για να μένω, καθώς το καφέ είναι καλά εξοπλισμένο μιας και έχει ντουζιέρες και πλυντήρια».
«Στην αρχή, τον πρώτο μήνα, δεν μπορούσα καν να κοιμηθώ, αφού με ξυπνούσαν οι φωνές των άλλων επισκεπτών ή τα ροχαλητά τους. Αλλά πλέον, μετά από δέκα μήνες, έχω συνηθίσει», λέει ο Φουμίγια που μετά βίας μπορεί να χωρέσει στο κουβούκλιο του και προκειμένου να κοιμηθεί, πρέπει πρώτα να τοποθετεί μια κουβέρτα στο κεφάλι του για να μην τον ενοχλούν τα φώτα.
Όχι πως οι εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης έχουν λύσει τα δικά τους προβλήματα στέγασης: απεναντίας.
Λόγου χάρη ένας πρώην μισθωτός σε μεγάλη εταιρεία πιστωτικών καρτών, που μάλιστα ανήκει στην λεγόμενη «μεσαία τάξη», ο Τανταγιούκι Σακάι, ζει σε ένα ίντερνετ καφέ, έχοντας παραιτηθεί από την δουλειά του η οποία απαιτούσε να κάνει 120 έως 200 ώρες υπερωρία κάθε μήνα!
Ο Σακάι λέει πως δεν είχε χρόνο να πάει σπίτι και έτσι αναγκαζόταν να κοιμάται στο γραφείο μέχρι να αρχίσει ξανά το ωράριο του, με αποτέλεσμα να πάθει υπερκόπωση και κατόπιν κατάθλιψη.
«Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζουν έτσι στην Ιαπωνία», λέει ο ίδιος ο Σακάι αναφερόμενος σε αυτό που στην Ιαπωνία αποκαλείται «καρόσι», ήτοι «θάνατος από υπερβολική εργασία».
Η αφοσίωση στην εργασία αποτελεί μια παράδοση στη χώρα και ενισχύθηκε από την τεράστια προσπάθεια των Αρχών να την ανοικοδομήσουν την χώρα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον αγώνα δρόμου για να πετύχουν την «παγκόσμια οικονομική κυριαρχία» στις αρχές του 1980.
Μάλιστα, με τη χώρα να έχει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονίας λόγω υπερβολικής εργασίας σε όλο τον κόσμο, η κυβέρνηση της Ιαπωνίας αναγκάστηκε προ μειρκών ετών να περάσει έναν σχετικό νόμο για την αποφυγή περαιτέρω «καρόσι», ένας ψυχοκοινωνικός όρος που χρησιμοποιείται από τη δεκαετία του ΄70 και αναφέρεται στους θανάτους ή αναπηρίες (εγκεφαλικά, ανακοπές, καρδιακές δυσλειτουργίες) που προκαλούνται από μεγάλο όγκο δουλειάς και πολλές ώρες εργασίας.
Αυτή όμως η εργασιομανία δεν έμεινε ανεκμετάλλευτη από τις εταιρίες, που σταδιακά κατήργησαν ουσιαστικά τα ωράρια εργασίας, δημιουργώντας το φαινόμενο «καρόσι», δηλαδή το θανατηφόρο άγχος που προέρχεται από την εξαντλητική δουλειά που συνιστά αιτία θανάτου για περισσότερους από 200 ανθρώπους ετησίως, ενώ οδηγεί χιλιάδες άλλους στην κατάθλιψη.
Υπάρχει επίσης και ο όρος Karojisatsu που σημαίνει «αυτοκτονία εξαιτίας του υπερβολικού φόρτου εργασίας και στρεσογόνων συνθηκών εργασίας». Οι αυτοκτονίες προκαλούνται από πολλές ώρες δουλειάς, αυξημένο όγκο εργασίας, έλλειψη ελέγχου στο αντικείμενο της δουλειάς, ρουτίνα και επαναλαμβανόμενες εργασίες, μη επαρκή επιβράβευση, εργασιακή ανασφάλεια και προβλήματα οργάνωσης.
