Καθώς η δεκαετία του 1950 έφτανε στο τέλος της, μέσα στη λάμψη και τη γοητεία της Tinseltown, όρος αργκό για το Χόλιγουντ εκείνης της εποχής, ο Cary Grant βρέθηκε “παγιδευμένος” σε έναν ιστό ψυχικής αναταραχής. Παρά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του και την επιρροή που είχε ως πρότυπο φινέτσας και γοητείας, οι πιέσεις από τη φήμη και η ανελέητη επιδίωξη της τελειότητας έφθειραν τον εσωτερικό του κόσμο. Κάτω από την επιφάνεια της αυτοπεποίθησης του Cary Grant, κρυβόταν μια ευπάθεια, μια σιωπηλή μάχη ενάντια στους δαίμονες της κατάθλιψης και του συνδρόμου του απατεώνα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο υπαρξιακής αναταραχής, ο Grant επιχείρησε να εισέλθει σε ένα αχαρτογράφητο έδαφος, εκεί όπου η συμβατική θεραπεία δεν τολμούσε να πατήσει, ακόμη τουλάχιστον. Ο Δρ Mortimer Hartman, ένας οραματιστής γιατρός και ακτινολόγος, αναδείχθηκε σε οδηγό του. Με πρωτοποριακό πνεύμα και πίστη στις μεταμορφωτικές δυνατότητες των ψυχεδελικών ουσιών, ο Hartman κάλεσε τον Grant να προσέλθει σε έναν κόσμο όπου τα όρια μεταξύ του νου και του μεταφυσικού δεν ήταν ευδιάκριτα. Τότε ήταν που ξεκίνησε η ψυχεδελική περιπέτεια του Cary Grant με το LSD ως θεραπεία, ένα ταξίδι στα βάθη της συνείδησης που θα επαναπροσδιόριζε την αντίληψη που είχε για τον εαυτό του και την πραγματικότητα. Υπό το βλέμμα του Δρ Hartman, ο ηθοποιός ξεκίνησε μια σειρά ψυχεδελικών συνεδριών που θα έλυναν τα μυστήρια του ψυχισμού του και θα φώτιζαν το μονοπάτι προς την εσωτερική θεραπεία.

Τον Σεπτέμβριο του 1959, όπως αναφέρει η New York Post, ένα μακροσκελές αφιέρωμα με τίτλο “Η περίεργη ιστορία πίσω από τον νέο Cary Grant” εμφανίστηκε στο περιοδικό Look. Οι αναγνώστες έμαθαν από τον γιατρό του Grant, τον Mortimer Hartman, ότι το LSD ήταν ένα «ψυχικό ενεργοποιητικό» που «εντείνει εκατό φορές τη μνήμη και τα συναισθήματα». O Δρ Hartman συνεργάστηκε με ψυχίατρο Arthur Chandler, για να ανοίξει ένα από τα πρώτα ψυχιατρικά γραφεία στον κόσμο αφιερωμένο εξ ολοκλήρου στην ψυχεδελική θεραπεία. Όπως ήταν αναμενόμενο, δεδομένου του άρθρου του Look για τον Cary Grant, ο οποίος είχε ένα ψυχεδελικό όραμα όπου «το μυαλό του φαινόταν να αφήνει το κρανίο του και να επισκέπτεται το διάστημα», οι πελάτες έκαναν ουρά στο γραφείο τους στο Beverly Hills.

Σύμφωνα με το Vulture, δεν είναι σαφές πότε έκλεισε τις πόρτες της η κλινική του Hartman και του Chandler, αλλά ένα άρθρο της Saturday Evening Post από το 1963 αναφέρει ότι τρία χρόνια νωρίτερα, ο Hartman είχε βρεθεί στο αυτοκίνητό του σε κάκιστη κατάσταση. «Στο αστυνομικό τμήμα παραδέχτηκε ότι είχε “σουτάρει” εαυτό ritalin», αναφέρει το άρθρο. «Μετά από αποδείξεις ότι έκανε επί μακρόν χρήση επικίνδυνων ναρκωτικών ουσιών, το Πολιτειακό Συμβούλιο Ιατρικών Εξετάσεων ανακάλεσε την άδειά του για έξι μήνες και τον έθεσε υπό επιτήρηση για 10 χρόνια χωρίς το δικαίωμα να συνταγογραφεί οποιαδήποτε ναρκωτική ουσία».

Σε διάστημα αρκετών ετών, o Cary Grant συμμετείχε σε περίπου 100 συνεδρίες. Αρχικά αντιμετώπισε το LSD θετικά, αποδίδοντάς του την επίτευξη της μακροχρόνιας αναζήτησής του για εσωτερική γαλήνη. Δήλωσε ότι βίωσε για πρώτη φορά «γνήσια ευτυχία», εκφράζοντας «βαθιά ικανοποίηση και ευχαρίστηση». Η Dyan Cannon, η πρώην σύζυγός του, δήλωσε σε μια νομική διαδικασία ότι ο Grant υποστήριζε τις αρετές του LSD και συνέχισε τη χρήση του μέχρι το 1967 «σε μια προσπάθεια να σώσει τη σχέση τους». Αναλογιζόμενος το παρελθόν του, και θέλοντας ίσως να συνταχθεί με τις προβληματισμένες φωνές για τα ψυχεδελικά, ο Grant παραδέχτηκε ότι η απόφασή του να πειραματιστεί με το LSD ήταν «απερίσκεπτη». Αναγνώρισε την ανάγκη να αποβάλει όσα τον κρατούσαν εγκλωβισμένο σε εμμονικές σκέψεις για τον εαυτό του και να κάνει μια νέα αρχή, θεωρώντας ωστόσο την εμπειρία του αυτή ως «ένα απαραίτητο βήμα προς την προσωπική ανάπτυξη».

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πως στο επίκεντρο του ταξιδιού του Grant βρισκόταν μια βαθιά αίσθηση τρωτότητας. Σε αντίθεση με πολλούς συγχρόνους του που θωράκισαν τη μάχη τους με την ψυχική υγεία πίσω από ένα πέπλο μυστικότητας, ο Grant επέλεξε τη διαφάνεια. Η προθυμία του να μοιραστεί τις εμπειρίες του με το κοινό αψήφησε τις κοινωνικές προσδοκίες της εποχής και πυροδότησε μια συζήτηση για την ψυχική υγεία που αντήχησε πολύ πέρα από τα όρια της Καλιφόρνια.

Καθώς η ψυχεδελική αναγέννηση της δεκαετίας του 1960 εκτυλισσόταν, η επιλογή του Grant για θεραπεία με LSD απέκτησε νέα σημασία. Σε ένα παγκόσμιο τοπίο που έσφυζε από επαναστατικότητα και πολυχρωμία, το LSD αναδύθηκε ως σύμβολο της αντικουλτούρας: ένας καταλυτικός παράγοντας για ενδοσκόπηση και κοινωνική αλλαγή. Η εμπειρία του Grant με τα ψυχεδελικά ως εργαλείο συναισθηματικής θεραπείας είχε απήχηση μέσα στην αναταραχή της εποχής, προσφέροντας έναν φάρο ελπίδας μέσα στο χάος των κοινωνικών αλλαγών και των αντιπολεμικών κραυγών της νεολαίας.

Μέσα στα καλειδοσκοπικά πεδία που ξεκλείδωσε το LSD, ο Grant αντιμετώπισε τις σκιές που καταδίωκαν τον ψυχισμό του με θάρρος. Όπως ο ίδιος παραδέχθηκε, οι ψυχεδελικές συνεδρίες τού προσέφεραν αυτογνωσία και συναισθηματική συμφιλίωση. Ήταν, θα λέγαμε, εκείνες οι ιερές στιγμές όπου ο ηθοποιός μπορούσε να περιηγηθεί στο λαβύρινθο των εσώτερων σκέψεων και συναισθημάτων του με σαφήνεια.

Το ταξίδι του Cary Grant με το LSD ξεπέρασε την ατομική θεραπεία και λειτούργησε ως απόδειξη της ανθεκτικότητας του ανθρώπινου πνεύματος και της διαρκούς αναζήτησης που οφείλει να ακολουθεί στη ζωή το άτομο. Παρά το στίγμα που επικρατούσε -και είναι υπαρκτό ακόμη, παρόλο τις επιστημονικές προσπάθειες που γίνονται– γύρω από τα ψυχεδελικά, ο Grant παρέμεινε ακλόνητος στην πεποίθηση ότι η θεραπεία με το LSD είναι άκρως βοηθητική.

Ο Grant, επίσης, είπε ότι βίωσε «ξανά τη δική του γέννηση». Όπως δήλωσε στους New York Times, δεκαετίες αργότερα, «ήταν απόλυτη απελευθέρωση. Είσαι ακόμα σε θέση να ταΐζεις τον εαυτό σου, φυσικά, να οδηγείς το αυτοκίνητό σου, τέτοια πράγματα, αλλά χάνεις μεγάλο μέρος της έντασης».

«Ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο χωρίς να έχουμε τίποτα στην κασέτα μας. Εξάλλου, είμαστε υπολογιστές», συνέχισε ο Grant. «Το περιεχόμενο αυτής της κασέτας το παρέχουν οι μητέρες μας, κυρίως επειδή οι πατεράδες μας λείπουν για κυνήγι ή για δουλειά. Τώρα η μητέρα μπορεί να διδάξει μόνο ό,τι ξέρει, και πολλά από αυτά τα πρότυπα συμπεριφοράς δεν είναι καλά, αλλά εξακολουθούν να περνούν στο παιδί. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι έπρεπε να ξαναγεννηθώ, να σβήσω την ταινία».

Η σχέση του Cary Grant με τα ψυχεδελικά αποτελεί απόδειξη της μεταμορφωτικής δύναμης της συγκεκριμένης θεραπείας. Μέσα από το θάρρος του να αντιμετωπίσει τους εσωτερικούς αγώνες του και να αγκαλιάσει αντισυμβατικές μεθόδους, ο Grant άφησε ένα ανεξίτηλο στίγμα, έναν φάρο ελπίδας για όλους εκείνους που τολμούν να ξεκινήσουν το ταξίδι της αυτογνωσίας.

«Κατά τη διάρκεια της θεραπείας μου με LSD έμαθα πολλά», είχε πει ο ηθοποιός.

«Και το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η αναγέννηση. Έφτασα εκεί που ήθελα να πάω – όχι εντελώς, γιατί κόβεις τις αγκίδες και βρίσκεις κι άλλες και πρέπει να τις βγάλεις. Στη ζωή δεν μπορείς να πεις ποτέ ότι θα γίνεις καλά».

Με πληροφορίες από: New York Post, Guardian, Vulture, New York Times, FHE Health, Wikipedia