Η Τζούντιθ Τζέιμισον γεννήθηκε το 1943 στη Φιλαδέλφεια της Πενσιλβάνια, πήρε τα πρώτα μαθήματα χορού σε ηλικία έξι ετών και ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Ακαδημία Χορού της γενέτειράς της. Το 1964, έπειτα από πρόσκληση της χορογράφου Άγκνες ντε Μιλ, πήρε μέρος στο μπαλέτο «The four Marys», το οποίο ανέβηκε στο American Ballet Theatre της Νέας Υόρκης. Το 1965 εντάχθηκε στο Αμερικανικό χοροθέατρο Άλβιν Έιλι και γρήγορα έγινε βασική χορεύτρια του συγκροτήματος. Στη συνέχεια ερμήνευσε αξέχαστες χορογραφίες του δασκάλου της: «The prodigal prince»(1967), «Masekela Langage»(1969), «Cry»(1971). Το 1980 πρωταγωνίστησε στο μιούζικαλ του Μπροντγουέι «Sophisticated ladies». Έπειτα ειδικεύτηκε στην χορογραφία. Τελικά, μετά με τον θάνατο του Άλβιν Έιλι (1989), η Τζέιμισον έγινε καλλιτεχνική διευθύντρια του καλλιτεχνικού οργανισμού του και διατηρούσε το πόστο της μέχρι το 2020.
Το ταλέντο, το φως, κατοικεί μέσα μας. Είναι κρυμμένο στο σκοτάδι ώς τη στιγμή που θα ανοίξουμε το παράθυρο της δημιουργίας. Αν δεν δημιουργήσουμε, το ταλέντο βυθίζεται στο σκοτάδι και χάνεται.
Για όλους μας υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να μας δείξουν τον δρόμο. Απλώς δεν μπορούμε πάντα να τους δούμε ή είμαστε τοσο εγωιστές ώστε δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να μας βοηθήσει. Θεωρούμε την βοήθεια του άλλου προσβολή ή υποτίμηση της αξίας μας.
Δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί στη ζωή μου αν δεν είχα γνωρίσει τον Άλβιν Έιλι. Δεν ξέρω τι θα είχε γίνει αν δεν είχα γνωρίσει την Άγκνες ντε Μιλ, που με έφερε στη Νέα Υόρκη. Δεν ξέρω τι θα κατάφερνα χωρίς αυτούς τους δασκάλους.
Δύσκολοι καιροί.Στην εποχή μας, με όλο αυτό τον βομβαρδισμό πληροφοριών, είναι πολύ δύσκολο να βρει κάποιος χώρο για να συγκεντρωθεί και να δημιουργήσει.
Ο καλλιτέχνης είναι και υπηρέτης.Ο καλλιτέχνης είναι υπεύθυνος για την κοινότητα όπου ανήκει και την οποία υπηρετεί -δηλαδή για τον κόσμο.
Πρέπει να το νιώθεις.Όταν χορεύεις μέσα από την καρδιά σου, είναι σαν να μην υπάρχει αύριο. Όπως έλεγαν οι παλιότεροι, είναι σαν να μη σε βλέπει κανένας.
Η μαγεία δεν εξηγείται.Κάποιους τους βλέπεις να περπατούν απλώς στη σκηνή και μένεις με ανοιχτό το στόμα· τρελαίνεσαι. Δεν μπορείς να εξηγήσεις τη μαγεία., και αυτό είναι υπέροχο.
Η επίδειξη είναι ενοχλητική.Ο χορός δεν πρέπει να γίνεται επίδειξη δεξιοτεχνίας. Αυτό είναι ενοχλητικό σε κάθε τομέα της ζωής.
Το ταλέντο είναι η τεχνητή αναπαραγωγή της αθωότητας.Το ταλέντο το έχουμε περισσότερο ανάγκη όταν μεγαλώνουμε παρά ως παιδιά. Ως παιδιά το ταλέντο μας είναι άχρηστο.
Τι είναι πραγματικός καλλιτέχνης;Για μένα οι πραγματικοί καλλιτέχνες έχουν άποψη, σημείο αναφοράς, προοπτική. Και τους περισσότερους, πάντως, όλα αυτά προϋποθέτουν πείρα.
Το ταλαντούχο κοινό διασκεδάζει.Ταλαντούχο κοινό είναι εκείνο που πηγαίνει κάπου χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς να είναι προϊδεασμένο. Το ταλαντούχο κοινό αντιμετωπίζει την παράσταση σαν βόλτα.
Με στεναχωρεί.Είναι θλιβερό να πρέπει να πεθάνεις για να σε αναγνωρίσουν. Μακάρι όλοι οι καλλιτέχνες να αναγνωρίζονταν εν ζωή.
Είναι απλά τα πράγματα.Για να δημιουργήσουμε, χρειαζόμαστε εμπειρίες. Η ζωή προηγείται της τέχνης.
Ο Άλβιν Έιλι ήταν απολύτως ξεκάθαρος σε σχέση με αυτό που ήθελε να κάνει. Ήθελε να δημιουργήσει μια χορευτική ομάδα ρεπερτορίου, η οποία υπηρετεί το αφροαμερικανικό πνεύμα και την παράδοση του μοντέρνου χορού.
Δεν πιστεύω ότι όλες οι μορφές τέχνης πρέπει να αντανακλούν εκείνο που συμβαίνει στην κοινωνία.Άλλωστε, όσοι πόλεμοι και αν γίνονται, σε πολλά μέρη του κόσμου υπάρχει ειρήνη και έτσι διατηρείται πάντα ισορροπία.
Τι με ενοχλεί;Με ενοχλεί όταν η επαφή με το κοινό βασίζεται σε προϋποθέσεις και θεωρητικά στηρίγματα.
Στην οικογένειά μου μαζευόμασταν όλοι και τραγουδούσαμε.Αυτό δεν το έχουν ζήσει όλοι οι άνθρωποι και εγώ το είδα σαν ευλογία για τη ζωή μου.
Όλοι οι άνθρωποι που σημάδεψαν την πορεία μου διέθεταν όραμα. Ο ένας διαδέχτηκε τον άλλον και εγώ εξοικειώθηκα με την ιδέα ότι ζωή χωρίς όραμα είναι μια φούσκα.
Έγινα χορεύτρια λόγω των γονιών μου.Επειδή φαινόταν ότι θα γίνω πανύψηλη, με έστειλαν να κάνω χορό για να μη μου λείψει ποτέ η χάρη στην κίνηση.
Είναι κάποια πράγματα που με απογειώνουν.Όπως μια συναρπαστική χορογραφία που συνδυάζει τους κώδικες του κλασικού και του μοντέρνου μπαλέτου, ένα κομμάτι απλό και συγχρόνως πολύ ποιητικό.
Δεν υποφέρω για την τέχνη. Άλλωστε η λέξη «υποφέρω» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο μου. Σίγουρα για να φτάσεις ψηλά χρειάζεται πολύ σκληρή δουλειά και πρέπει να κάνεις πολλές θυσίες. Αλλά θα ήταν άδικο να πω ότι έχω υποφέρει, από τη στιγμή που τα έχω καταφέρει.
Η Τζούντιθ Τζέιμισον γεννήθηκε το 1943 στη Φιλαδέλφεια της Πενσιλβάνια, πήρε τα πρώτα μαθήματα χορού σε ηλικία έξι ετών και ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Ακαδημία Χορού της γενέτειράς της. Το 1964, έπειτα από πρόσκληση της χορογράφου Άγκνες ντε Μιλ, πήρε μέρος στο μπαλέτο «The four Marys», το οποίο ανέβηκε στο American Ballet Theatre της Νέας Υόρκης. Το 1965 εντάχθηκε στο Αμερικανικό χοροθέατρο Άλβιν Έιλι και γρήγορα έγινε βασική χορεύτρια του συγκροτήματος. Στη συνέχεια ερμήνευσε αξέχαστες χορογραφίες του δασκάλου της: «The prodigal prince»(1967), «Masekela Langage»(1969), «Cry»(1971). Το 1980 πρωταγωνίστησε στο μιούζικαλ του Μπροντγουέι «Sophisticated ladies». Έπειτα ειδικεύτηκε στην χορογραφία. Τελικά, μετά με τον θάνατο του Άλβιν Έιλι (1989), η Τζέιμισον έγινε καλλιτεχνική διευθύντρια του καλλιτεχνικού οργανισμού του και διατηρούσε το πόστο της μέχρι το 2020.
Το ταλέντο, το φως, κατοικεί μέσα μας. Είναι κρυμμένο στο σκοτάδι ώς τη στιγμή που θα ανοίξουμε το παράθυρο της δημιουργίας. Αν δεν δημιουργήσουμε, το ταλέντο βυθίζεται στο σκοτάδι και χάνεται.
Για όλους μας υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να μας δείξουν τον δρόμο. Απλώς δεν μπορούμε πάντα να τους δούμε ή είμαστε τοσο εγωιστές ώστε δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να μας βοηθήσει. Θεωρούμε την βοήθεια του άλλου προσβολή ή υποτίμηση της αξίας μας.
Δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί στη ζωή μου αν δεν είχα γνωρίσει τον Άλβιν Έιλι. Δεν ξέρω τι θα είχε γίνει αν δεν είχα γνωρίσει την Άγκνες ντε Μιλ, που με έφερε στη Νέα Υόρκη. Δεν ξέρω τι θα κατάφερνα χωρίς αυτούς τους δασκάλους.
Δύσκολοι καιροί.Στην εποχή μας, με όλο αυτό τον βομβαρδισμό πληροφοριών, είναι πολύ δύσκολο να βρει κάποιος χώρο για να συγκεντρωθεί και να δημιουργήσει.
Ο καλλιτέχνης είναι και υπηρέτης.Ο καλλιτέχνης είναι υπεύθυνος για την κοινότητα όπου ανήκει και την οποία υπηρετεί -δηλαδή για τον κόσμο.
Πρέπει να το νιώθεις.Όταν χορεύεις μέσα από την καρδιά σου, είναι σαν να μην υπάρχει αύριο. Όπως έλεγαν οι παλιότεροι, είναι σαν να μη σε βλέπει κανένας.
Η μαγεία δεν εξηγείται.Κάποιους τους βλέπεις να περπατούν απλώς στη σκηνή και μένεις με ανοιχτό το στόμα· τρελαίνεσαι. Δεν μπορείς να εξηγήσεις τη μαγεία., και αυτό είναι υπέροχο.
Η επίδειξη είναι ενοχλητική.Ο χορός δεν πρέπει να γίνεται επίδειξη δεξιοτεχνίας. Αυτό είναι ενοχλητικό σε κάθε τομέα της ζωής.
Το ταλέντο είναι η τεχνητή αναπαραγωγή της αθωότητας.Το ταλέντο το έχουμε περισσότερο ανάγκη όταν μεγαλώνουμε παρά ως παιδιά. Ως παιδιά το ταλέντο μας είναι άχρηστο.
Τι είναι πραγματικός καλλιτέχνης;Για μένα οι πραγματικοί καλλιτέχνες έχουν άποψη, σημείο αναφοράς, προοπτική. Και τους περισσότερους, πάντως, όλα αυτά προϋποθέτουν πείρα.
Το ταλαντούχο κοινό διασκεδάζει.Ταλαντούχο κοινό είναι εκείνο που πηγαίνει κάπου χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς να είναι προϊδεασμένο. Το ταλαντούχο κοινό αντιμετωπίζει την παράσταση σαν βόλτα.
Με στεναχωρεί.Είναι θλιβερό να πρέπει να πεθάνεις για να σε αναγνωρίσουν. Μακάρι όλοι οι καλλιτέχνες να αναγνωρίζονταν εν ζωή.
Είναι απλά τα πράγματα.Για να δημιουργήσουμε, χρειαζόμαστε εμπειρίες. Η ζωή προηγείται της τέχνης.
Ο Άλβιν Έιλι ήταν απολύτως ξεκάθαρος σε σχέση με αυτό που ήθελε να κάνει. Ήθελε να δημιουργήσει μια χορευτική ομάδα ρεπερτορίου, η οποία υπηρετεί το αφροαμερικανικό πνεύμα και την παράδοση του μοντέρνου χορού.
Δεν πιστεύω ότι όλες οι μορφές τέχνης πρέπει να αντανακλούν εκείνο που συμβαίνει στην κοινωνία.Άλλωστε, όσοι πόλεμοι και αν γίνονται, σε πολλά μέρη του κόσμου υπάρχει ειρήνη και έτσι διατηρείται πάντα ισορροπία.
Τι με ενοχλεί;Με ενοχλεί όταν η επαφή με το κοινό βασίζεται σε προϋποθέσεις και θεωρητικά στηρίγματα.
Στην οικογένειά μου μαζευόμασταν όλοι και τραγουδούσαμε.Αυτό δεν το έχουν ζήσει όλοι οι άνθρωποι και εγώ το είδα σαν ευλογία για τη ζωή μου.
Όλοι οι άνθρωποι που σημάδεψαν την πορεία μου διέθεταν όραμα. Ο ένας διαδέχτηκε τον άλλον και εγώ εξοικειώθηκα με την ιδέα ότι ζωή χωρίς όραμα είναι μια φούσκα.
Έγινα χορεύτρια λόγω των γονιών μου.Επειδή φαινόταν ότι θα γίνω πανύψηλη, με έστειλαν να κάνω χορό για να μη μου λείψει ποτέ η χάρη στην κίνηση.
Είναι κάποια πράγματα που με απογειώνουν.Όπως μια συναρπαστική χορογραφία που συνδυάζει τους κώδικες του κλασικού και του μοντέρνου μπαλέτου, ένα κομμάτι απλό και συγχρόνως πολύ ποιητικό.
Δεν υποφέρω για την τέχνη. Άλλωστε η λέξη «υποφέρω» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο μου. Σίγουρα για να φτάσεις ψηλά χρειάζεται πολύ σκληρή δουλειά και πρέπει να κάνεις πολλές θυσίες. Αλλά θα ήταν άδικο να πω ότι έχω υποφέρει, από τη στιγμή που τα έχω καταφέρει.
